INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2012 r. (data wpływu 18 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania podwyższenia kapitału zakładowego w spółce akcyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania podwyższenia kapitału zakładowego w spółce akcyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka Akcyjna) posiada siedzibę oraz rzeczywisty ośrodek zarządzania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka zamierza dokonywać zmiany swojego statutu, poprzez podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze zmianą statutu Wnioskodawcy, poprzez podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub z Jego środków, na Spółce ciąży obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (zwanej dalej ustawą), podatkowi podlegają zmiany umowy spółki, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania tym podatkiem. Jednocześnie, zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy, przepisy o umowie spółki i jej zmianie stosuje się odpowiednio do statutów spółek i ich zmiany Jak wynika z art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy, w przypadku spółki kapitałowej, za zmianę umowy spółki (statutu) uważa się podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków spółki oraz dopłaty. Stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy, stawka podatku od umowy spółki wynosi 0,5%. Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy, obowiązek podatkowy w przypadku umowy spółki ciąży na spółce. Zatem zgodnie z ustawą, zmiana statutu spółki akcyjnej, polegająca na podwyższeniu jej kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków spółki, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych wg stawki 0,5%, a obowiązek podatkowy z tego tytułu ciąży na spółce.

Wnioskodawca podnosi, że podatek od czynności cywilnoprawnych, w zakresie, w jakim dotyczy m.in. operacji związanych z tworzeniem oraz podwyższaniem kapitału zakładowego spółki kapitałowej, stanowi podatek kapitałowy, którego pobieranie reguluje Dyrektywa Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. dotycząca podatków pośrednich od gromadzenia kapitału („Nowa Dyrektywa”). Zgodnie z art. 7 ust. 1 Nowej Dyrektywy, państwo członkowskie, które w dniu 1 stycznia 2006 r. naliczało podatek od wkładów kapitałowych do spółek kapitałowych, może go, co do zasady, w dalszym ciągu naliczać. Na dzień 1 stycznia 2006 r. zasady naliczania podatku od czynności cywilnoprawnych, wynikające z ustawy były analogiczne do tych przedstawionych powyżej. Niemniej art. 7 ust. l Nowej Dyrektywy powinien być interpretowany w ten sposób, że należy ocenić stan prawny, który wynikał nie tylko z polskich przepisów obowiązujących w dacie 1 stycznia 2006 r., ale także z przepisów prawa wspólnotowego (europejskiego). Innymi słowy należy ocenić, czy w dniu 1 stycznia 2006 r. podatek od czynności cywilnoprawnych, będący odpowiednikiem podatku kapitałowego, naliczany był zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego (europejskiego), obowiązujących w tej dacie.

Wnioskodawca wskazuje, że Dyrektywa Rady nr 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r., dotycząca podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz. Urz. UE L Nr 249 z dnia 28 października 1969 r., s. 25, ze zm., w brzmieniu obowiązującym w dniu 1 stycznia 2006 r., dalej „Dyrektywa") stanowiła, że:

• podatkowi kapitałowemu podlegają operacje podwyższenia kapitału spółki kapitałowej poprzez wniesienie wkładów, jakiegokolwiek rodzaju (art. 4 ust. 1 lit. c Dyrektywy);

• spółką kapitałową jest m.in. spółka ustanowiona zgodnie z prawem polskim o nazwie „spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” (art. 3 Dyrektywy);

• „Państwa Członkowskie zwolnią z podatku kapitałowego operacje, inne niż operacje określone w art. 9, które w dniu 1 lipca 1984 r. były zwolnione z podatku lub opodatkowane stawką 0,5% lub niższą" (art. 7 ust. 1 zdanie pierwsze Dyrektywy);

• niektóre rodzaje operacji lub spółek kapitałowych mogą być przedmiotem wyłączeń, obniżenia lub podwyższenia stawek, o ile przemawiają za tym względy sprawiedliwości podatkowej, względy społeczne, bądź też aby umożliwić Państwu Członkowskiemu właściwe postępowanie w szczególnych sytuacjach. Państwo Członkowskie, które zamierza zastosować takie środki, wnosi sprawę do Komisji we właściwym czasie, zgodnie z art. 102 Traktatu (art. 9 Dyrektywy).
  
  

Rzeczpospolita Polska nie wystąpiła do Komisji Europejskiej z wnioskiem o wszczęcie procedury konsultacji w celu zastosowania art. 9 Dyrektywy. Nie istniały więc takie operacje lub spółki kapitałowe objęte zakresem Dyrektywy, które w dniu 1 lipca 1984 roku były zwolnione z podatku lub opodatkowane stawką 0,5% lub niższą, wobec których Rzeczpospolita Polska nie byłaby zobowiązana zastosować zwolnienia. Jednocześnie, Traktat Akcesyjny nie ustanowił dla Polski, ani okresu przejściowego na przyjęcie Dyrektywy, ani odstępstw od stosowania niektórych jej przepisów.

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, aby w pełni odkodować normę wynikającą z art. 7 ust. 1 Dyrektywy, w brzmieniu na dzień 1 stycznia 2006 r., pozostaje ustalić, jakich transakcji dotyczy określenie „operacje, które w dniu 1 lipca 1984 r. były zwolnione z podatku lub opodatkowane stawką 0,5% lub niższą”. Przytoczone wyżej brzmienie art. 7 ust. 1 Dyrektywy zawierające odwołanie do daty 1 lipca 1984 r., zostało ustalone Dyrektywą Rady nr 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r., zmieniającą dyrektywę 69/335/EWG, dotyczącą podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz. Urz. UE L 156 z dnia 15 czerwca 1985 r., s. 23, dalej „Dyrektywa 85/303”). Państwa Członkowskie miały obowiązek implementować Dyrektywę 85/303 do porządków krajowych do dnia 1 stycznia 1986 r.

Kwestia ta była przedmiotem orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości („ETS”) z dnia 16 lutego 2012r., C - 372/10. W wyroku tym ETS orzekł, iż: „W wypadku państwa takiego jak Rzeczpospolita Polska, które przystąpiło do Unii ze skutkiem od dnia 1 maja 2004 r. wobec braku postanowień wprowadzających odstępstwa w akcie przystąpienia tego państwa do Unii Europejskiej lub w innym akcie prawa Unii Europejskiej, art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r., dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału, zmienionej dyrektywą Rady 85/303/EWG z dnia 10 czerwca 1985 r., powinien być interpretowany w ten sposób, że przewidziane w nim obowiązkowe zwolnienie dotyczy wyłącznie czynności objętych zakresem zastosowania tej dyrektywy, ze zmianami, które to czynności w dniu 1 lipca 1984 r. były w owym państwie zwolnione od podatku kapitałowego lub były opodatkowane owym podatkiem według stawki obniżonej wynoszącej 0,50% lub niższej”.

Wnioskodawca podnosi, że w dniu 1 lipca 1984 r. w Polsce obowiązywała ustawa z dnia 19 grudnia 1975 r. o opłacie skarbowej oraz rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 maja 1983 r. w sprawie opłaty skarbowej („Rozporządzenie”). Zgodnie art. 1 ust. 1 pkt 3 lit. d) ustawy o opłacie skarbowej, opłatę skarbową pobierało się od pism stwierdzających zawiązanie spółki przez osoby fizyczne i osoby prawne niebędące jednostkami gospodarki uspołecznionej. Zgodnie natomiast z § 54 ust. 1 Rozporządzenia, opłata skarbowa od umowy spółki wynosiła 10% podstawy obliczenia opłaty, gdy wkładem była nieruchomość lub prawo wieczystego użytkowania i 5% podstawy obliczenia opłaty od innych wkładów. Zgodnie natomiast z § 54 ust. 3 Rozporządzenia, podstawę obliczenia opłaty skarbowej stanowił: (i) przy zawiązaniu spółki - kapitał zakładowy, (ii) przy powiększeniu kapitału zakładowego spółki – kwota, o którą powiększono kapitał zakładowy. Jednocześnie, stosownie do § 54 ust. 4 Rozporządzenia, za kapitał zakładowy uważało się wszelkie wkłady wspólników, z wyjątkiem wkładów polegających na wykonywaniu pracy, a w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością również dopłaty.

Z interpretacji tych przepisów, zdaniem Wnioskodawcy, wynika że w dniu 1 lipca 1984 r. przedmiotem opłaty skarbowej nie było powiększenie (podwyższenie) kapitału zakładowego w spółkach akcyjnych, co wynika z następujących przyczyn:

Po pierwsze, w § 54 ust. 4 Rozporządzenia mowa jest o wszelkich wkładach wspólników. Ówcześnie obowiązujący Kodeks handlowy posługiwał się pojęciem wspólnik jedynie w odniesieniu osób, które zobowiązane były do wniesienia wkładu do spółek jawnych oraz spółek z ograniczoną odpowiedzialnością. W przypadku osób wnoszących wkłady do spółki akcyjnej, Kodeks ten posługuje się pojęciem akcjonariusz.

Po drugie, zgodnie z poprzednią regulacją dotyczącą opłaty skarbowej, wynikającą z art. 10 ust. 2 dekretu z dnia 3 lutego 1947 r. o podatku od nabycia praw majątkowych („Dekret”) za kapitał zakładowy uważało się wszelkie wkłady wspólników, z wyjątkiem polegających na wykonywaniu pracy, a w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością – również dopłaty; w spółkach akcyjnych za kapitał zakładowy uważało się wartość nominalną wszystkich akcji z doliczeniem sum, które pierwsi nabywcy akcji wydanych za gotówkę wpłacają ponad wartość nominalną oraz wartość dopłat innego rodzaju. Porównując regulację z Dekretu z regulacją z Rozporządzenia, jasno wynika, że w definicji kapitału zakładowego znajdującej się w Rozporządzeniu pominięto część definicji z Dekretu dotyczącą kapitału zakładowego w spółkach akcyjnych. Przyjmując racjonalność ustawodawcy, należy uznać, że zabieg ten był celowy.

W opinii Wnioskodawcy, oznacza to, że w świetle wykładni literalnej § 54 ust. 1 w związku z ust. 4 Rozporządzenia, należy uznać, że przedmiotem opodatkowania opłatą skarbową na dzień 1 lipca 1984 r. były jedynie wkłady wnoszone przez wspólników do np. spółki jawnej czy też spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Opłata skarbowa nie była nakładana w odniesieniu do spółki akcyjnej, gdyż takie wkłady były wnoszone przez akcjonariuszy, a nie przez wspólników. Powyższe znalazło potwierdzenie w orzecznictwie sądowym (zob. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 23 września 2011 r., I SA/Wr 1212/11, I SA/Wr 1213/11).

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, na mocy art. 7 ust. 1 Dyrektywy, Polska obowiązana była od dnia przystąpienia do UE tj. 1 maja 2004 r. zwolnić z podatku od czynności cywilnoprawnych zmiany statutu spółki akcyjnej związane z podwyższeniem kapitału zakładowego. Operacje te bowiem nie podlegały opłacie skarbowej według stanu prawnego na dzień 1 lipca 1984 r. Skoro Polska obowiązku tego nie wypełniła, to nie może skutecznie powoływać się na regulację art. 7 ust. 1 Nowej Dyrektywy, a tym samym art. 1 ust. 1 pkt 2. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem ETS, w przypadku kolizji norm prawa krajowego z normami prawa wspólnotowego pierwszeństwo mają zawsze normy wspólnotowe (zasada prymatu prawa wspólnotowego nad prawem krajowym).

W przypadku sprzeczności przepisów krajowych z przepisami dyrektywy, jeżeli jednocześnie przepis dyrektywy ma charakter bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjny, obywatelowi przysługuje prawo powoływania się na przepis dyrektywy, jeżeli państwo nie wdrożyło dyrektywy w terminie lub wdrożyło ją w sposób nieprawidłowy (warunki bezpośredniego skutku dyrektywy), co wynika z wyroku ETS z dnia 22 czerwca 1989 r. w sprawie C-103/88 Fratelli Constanzo SpA przeciwko Comune di Milano oraz wyroku ETS z dnia 19 stycznia 1982 r. w sprawie C - 8/81 Ursula Becker przeciwko Finanzamt Münster-Innenstadt.

W opinii Wnioskodawcy, z zasady prymatu prawa wspólnotowego wynika m.in. zakaz kwestionowania ważności norm prawa wspólnotowego przez organy krajowe (zob. wyrok ETS z dnia 17 grudnia 1970 r. w sprawie C-11/70 Internationale Handelsgesellschaft GmbH przeciwko Einfuhr und Vorratstelle fur Getreide und Futtermittel) oraz zakaz stosowania przez organy krajowe jakichkolwiek przepisów sprzecznych z normami wspólnotowymi (zob. wyrok ETS z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie C - 358/95T. Moratello przeciwko Unita sanitaria lokale no. 1 di Pordenone). Natomiast, w przypadku, gdy spełnione są warunki bezpośredniego skutku dyrektywy, to wszystkie organy władz administracyjnych Państwa Członkowskiego są zobowiązane stosować wprost przepisy dyrektywy (zob. wyrok ETS z dnia 22 czerwca 1989 r. w sprawie C - 103/88 Fratelli Constanzo SpA, przeciwko Comune di Milano).

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie, mamy do czynienia z niewłaściwą implementacją art. 7 ust. 1 Nowej Dyrektywy w związku z art. 7 ust. l Dyrektywy. Przepis ten bezwarunkowo, tj. bez możliwości wyboru innego skutku, nakazuje Państwom Członkowskim zwolnić z opodatkowania określone operacje gospodarcze. Obowiązek zwolnienia z podatku kapitałowego nie wymaga jakiegokolwiek doprecyzowania. Spełnione są zatem warunki bezpośredniego skutku dyrektywy, które pozwalają powołać się Spółce wprost na art. 7 ust. 1 Nowej Dyrektywy w związku z art. 7 ust. 1 Dyrektywy, skoro Polska nie wdrożyła do polskiego porządku krajowego prawidłowo przepisów prawa wspólnotowego (europejskiego). Jednocześnie, spełnienie powyższych warunków nakłada na organy podatkowe obowiązek bezpośredniego zastosowania wskazanych przepisów.

Biorąc pod uwagę powyższe, w opinii Wnioskodawcy, nie ciąży na Nim obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych w związku ze zmianą statutu Spółki, poprzez podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. nr 101, poz. 649 ze zm.), podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienia hipoteki,
9. ustanowienia odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki.
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają także - na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy - zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W zakresie przedmiotowym ustawy, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 3, mieszczą się także orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie ustawowe wyliczenie zostało wzmocnione zasadą, zgodnie z którą o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Stosownie do art. 1 ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, w przypadku umowy spółki kapitałowej za zmianę umowy uważa się podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków spółki oraz dopłaty.

Zapis art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą podjęcia uchwały o podwyższeniu kapitału spółki mającej osobowość prawną.

W myśl art. 4 pkt 9 cytowanej ustawy, obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych przy umowie spółki kapitałowej ciąży na spółce. Podstawę opodatkowania, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. ustawy, przy zmianie umowy spółki stanowi wartość wkładów powiększających majątek spółki, albo wartość, o którą podwyższono kapitał zakładowy.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, przy zmianach umowy spółki stosuje się stawkę podatku przewidzianą dla umowy spółki, czyli stawkę w wysokości 0,5%. Notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego (art. 10 ust. 2 ww. ustawy).

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie jest zgodność przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania podwyższenia kapitału w spółce kapitałowej z art. 7 ust. 1 Dyrektywy Rady 69/335/EWG z dnia 17 lipca 1969 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz. Urz. UE L 249 z 3.10.1969 z późn. zm., Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, s. 11 z późn. zm.), zwanej dalej „dyrektywą 69/335”.

Bezpośrednie stosowanie prawa Unii Europejskiej regulowanego dyrektywą może mieć miejsce jedynie w szczególnych okolicznościach, zwłaszcza wówczas, gdy państwo członkowskie nie wywiązało się z obowiązku harmonizacji prawa krajowego z prawem UE lub przyjęło regulacje, które nie są zgodne z dyrektywą.

W polskim porządku prawnym funkcję podatku kapitałowego pobieranego od kapitału w spółkach kapitałowych pełni podatek od czynności cywilnoprawnych od umowy spółki i jej zmiany.

Obowiązek harmonizacji prawa krajowego w zakresie opodatkowania kapitału w spółkach kapitałowych, wynikający z nieobowiązującej już dyrektywy 69/335, Rzeczpospolita Polska wypełniła z dniem przystąpienia do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r.

Artykuł 4 ust. 1 dyrektywy 69/335 zawierał katalog czynności, które państwa członkowskie obowiązane były opodatkować podatkiem kapitałowym, jeżeli ustawodawstwo krajowe zakładało pobieranie tego podatku. Zgodnie z art. 4 ust. 1 lit. c) tej dyrektywy, podatkowi kapitałowemu podlegało podwyższenie kapitału spółki kapitałowej, poprzez wniesienie wkładów jakiegokolwiek rodzaju. Podwyższenie kapitału w rozumieniu tego przepisu oznaczało formalne podwyższenie kapitału albo w drodze emisji nowych udziałów lub akcji spółki, albo w drodze podwyższenia nominalnej wartości istniejących udziałów lub akcji.

Powyższa zasada została uwzględniona w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych w art. 1 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) tej ustawy.

Odnosząc się do podniesionej przez podatnika kwestii niezgodności przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych z postanowieniami art. 7 ust. 1 dyrektywy 69/335 (w brzmieniu wynikającym z dyrektywy Rady 85/303 z dnia 10 czerwca 1985 r. Dz. U. L. 156 z dnia 15.06.1985, str. 23), brak jest podstaw do uznania przedstawionego poglądu za zasadny.

W świetle nakazu wynikającego z art. 7 ust. 1 dyrektywy 69/335, państwa członkowskie obowiązane były zwolnić z podatku kapitałowego operacje inne niż określone w art. 9, które w dniu 1 lipca 1984 r. były zwolnione z podatku lub opodatkowane stawką 0,50 % lub niższą.

W myśl art. 1 ust. 1 pkt 3 lit. d) ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 45, poz. 226), obowiązujących w dniu 1 lipca 1984 r., opłatę skarbową pobierano od pism stwierdzających zawiązanie spółki przez osoby fizyczne i prawne niebędące jednostkami uspołecznionymi. Stosownie do § 54 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 maja 1983 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 34, poz. 161 ze zm.), opłata skarbowa od umowy spółki wynosiła:

1. od wkładów, których przedmiotem była nieruchomość lub prawo wieczystego użytkowania - 10 %,
2. od innych wkładów - 5 %.
   
   

Podstawę obliczenia opłaty skarbowej przy zawiązaniu spółki stanowił kapitał zakładowy, a przy jego powiększeniu - kwota, o którą powiększono ten kapitał. W świetle tych przepisów, kapitał zakładowy stanowiły wszelkie wkłady wspólników (z wyjątkiem wkładów polegających na wykonywaniu pracy), a w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością również dopłaty.

Wobec powyższego, zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w dniu 1 lipca 1984 r., wniesienie wkładów do spółki na kapitał zakładowy, co do zasady, nie było zwolnione z podatku (opłaty skarbowej), a opodatkowane było stawką wyższą niż 0,5 %.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż w świetle przepisów jakie obowiązywały w dniu 1 lipca 1984 r., w dniu 1 maja 2004 r. oraz w okresie powstania obowiązku podatkowego z tytułu przedmiotowych czynności (2010 r. – 2011 r.), polskie prawo należy uznać za zgodne z prawem Unii Europejskiej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca (Spółka Akcyjna) posiada siedzibę oraz rzeczywisty ośrodek zarządzania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka zamierza dokonywać zmiany swojego statutu poprzez podwyższenie kapitału zakładowego z wkładów lub ze środków Spółki.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy, należy stwierdzić, iż podwyższenie wysokości kapitału zakładowego Spółki, zgodnie z art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Podstawę opodatkowania, przy zmianie umowy spółki, stanowi wartość wkładów powiększających majątek spółki albo wartość, o którą podwyższono kapitał zakładowy stosownie (art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. b) ww. ustawy). Przy zmianach umowy spółki stosuje się stawkę podatku przewidzianą dla umowy spółki, czyli stawkę w wysokości 0,5% (art. 7 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy).

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków WSA we Wrocławiu, należy stwierdzić, że orzeczenia te zostało wydane w indywidualnej sprawie i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.