INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2012r. (data wpływu 8 marca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości dokumentowania usługi najmu lokalu mieszkalnego wraz z mediami – jest:

• nieprawidłowe w zakresie odsprzedaży energii elektrycznej i gazu z zastosowaniem stawki podatku 23%, oraz w zakresie obowiązku podatkowego z tytułu odsprzedaży mediów
• prawidłowe w zakresie wystawiania faktury VAT z tytułu najmu z zastosowaniem zwolnienia z podatku VAT oraz w zakresie ustalenia terminu powstania obowiązku podatkowego z tytułu najmu.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości dokumentowania usługi najmu lokalu mieszkalnego wraz z mediami.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna, jest podatnikiem podatku VAT, natomiast podatek dochodowy Wnioskodawca rozlicza według skali podatkowej prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów. Przedmiotem wykonywanej działalności jest między innymi: zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi.

W dniu 25 października 2011r. Wnioskodawca zawarł „umowę najmu lokalu mieszkalnego” którego jest współwłaścicielem razem z mężem. Mąż wyraził zgodę na wykorzystywanie tego mieszkania w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W umowie określono, że Najemca bierze w najem lokal mieszkalny z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe i nie może prowadzić w wynajmowanym lokalu działalności gospodarczej. W związku z wynajęciem lokalu, Wnioskodawca jako wynajmujący zobowiązał się wobec Najemcy dostarczać następujące media: gaz, energię elektryczną, wodę wraz z możliwością odprowadzania ścieków oraz centralne ogrzewanie. W umowie określono, że czynsz najmu w kwocie 900 zł netto obejmuje wynajem lokalu mieszkalnego jak również opłatę za wodę, odprowadzanie ścieków, wywóz śmieci oraz centralne ogrzewanie. Natomiast odrębnie od czynszu najmu na podstawie art. 30 ust. 3 ustawy o VAT będą regulowane przez Najemcę opłaty za media tj. energia elektryczną i gaz (rozliczenie na podstawie wskazań przyrządów pomiarowych – liczników). Zgodnie z warunkami umowy czynsz najmu płatny jest przelewem do 10-tego dnia każdego miesiąca z góry na podstawie wystawionej faktury VAT. Zgodnie z uzgodnieniami umowy Wnioskodawca wystawia fakturę VAT co miesiąc 2-go dnia każdego miesiąca z terminem płatności 10-ty każdego miesiąca, datę sprzedaży Wnioskodawca określa jako ostatni dzień każdego miesiąca tj. 30 lub 31. Jeżeli Najemca zapłaci czynsz wcześniej niż 10-ty dzień miesiąca to Wnioskodawca wykazuje fakturę z obowiązkiem podatkowym do VAT-u z tą datą, jeżeli po 10-tym faktura jest wykazywana z obowiązkiem podatkowym 10-tego każdego miesiąca. Cała wartość określona na fakturze w kwocie 900 zł (za czynsz najmu) wykazywana jest jako „zwolniona” z VAT. Wnioskodawca nie ma również prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących wydatki bezpośrednio związane (służące) temu czynszowi najmu (faktura sprzedaży „zw”) na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36. Ponieważ w umowie najmu określono, że odrębnie od czynszu najmu będą regulowane opłaty za energię elektryczną i gaz, wobec powyższego Wnioskodawca wystawia na Najemcę jeszcze dwie odrębne faktury za te media ze stawką 23%. Faktury te są wystawiane niezwłocznie w dniu otrzymania faktur za zużytą energię od firmy T i zużyty gaz z P z datą sprzedaży i datą wystawienia np. 8.12.11r. (tj. dzień otrzymania faktur obciążeniowych) i terminem płatności 7 dni np. 15.12.2011 i z taką właśnie datą wykazywane są z obowiązkiem podatkowym do VAT-u. Wnioskodawca nadmienia, że na wystawianych fakturach za energię elektryczną i gaz jest wskazanie jakiego okresu zużycia dotyczą, a w umowie określono, że będą one płatne w terminie wskazanym na fakturze. Z faktur wystawianych na Wnioskodawcę przez TSp. z o.o. za zużytą energię elektryczną i P S.A. za zużyty gaz Wnioskodawca odlicza naliczony podatek VAT w stawce 23% (jako służące tylko sprzedaży opodatkowanej).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy prawidłowo Wnioskodawca postępuje wystawiając fakturę sprzedaży za czynsz najmu jako „zwolniony” z obowiązkiem podatkowym 10-ty danego miesiąca (tj. termin płatności, jeżeli nie było wcześniej zapłaty), a ponieważ w umowie najmu określono, że opłaty za energię elektryczną i gaz będą regulowane odrębnie od czynszu najmu, za te media Wnioskodawca wystawia faktury sprzedaży VAT ze stawką 23% i wykazuje z obowiązkiem podatkowym zgodnie z terminem zapłaty...

Zdaniem Wnioskodawcy, postępuje On prawidłowo wystawiając fakturę sprzedaży za czynsz najmu (na cele mieszkaniowe) obejmujący: wynajem lokalu mieszkalnego, opłatę za wodę, odprowadzenie ścieków, wywóz śmieci oraz centralne ogrzewanie jako „zw” na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36. Prawidłowym jest też wykazywanie tej faktury z obowiązkiem podatkowym do VAT-u 10-tego danego miesiąca tj. termin płatności określony w umowie i na fakturze, jeżeli najemca nie zapłacił wcześniej.

W umowie najmu określono, że oprócz czynszu najmu odrębnie będzie regulowane zużycie energii elektrycznej i gazu, na co pozwala art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, dlatego też Wnioskodawca uważa, że prawidłowo wystawia dwie odrębne faktury za te właśnie media w stawce VAT 23% i wykazuje je do VAT-u z obowiązkiem podatkowym zgodnie z terminem płatności wskazanym na fakturze-rachunku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w zakresie dokumentowania usług odsprzedaży energii elektrycznej i gazu odrębnymi fakturami VAT z zastosowaniem stawki podatku 23% oraz w zakresie obowiązku podatkowego z tytułu odsprzedaży mediów
• prawidłowe w zakresie wystawiania faktury VAT z tytułu najmu z zastosowaniem zwolnienia z podatku VAT oraz w zakresie ustalenia terminu powstania obowiązku podatkowego z tytułu najmu.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) – zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z treścią art. 8 ust. 2a ww. ustawy, obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011 roku, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146 f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej, tj. 23%.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 36 ww. ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 20 ww. ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r. ustawodawca w załączniku nr 3 w poz. 163 wymienił usługi związane z zakwaterowaniem sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 55.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…) – art. 106 ust. 1 ustawy.

Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media, ubezpieczenie, ochronę, itp.), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (zużyta energia, woda, odprowadzenie ścieków, itp.). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych)

Należy zauważyć, że o opodatkowaniu właściwą stawką podatku VAT wykonywanych czynności nie mogą decydować zapisy w zawartej umowie oraz intencje umawiających się stron, tylko rzeczywisty charakter czynności.

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, zużytej energii lub wody, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. towarów bądź świadczącym usługi. W przypadku braku takich umów najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu – najmu nieruchomości. Usługa pomocnicza taka jak zapewnienie dostępu do wody, energii itp. nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu mediów, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia. Zatem w sytuacji kiedy wynajmujący zawiera umowę na dostawę energii, wody, gazu, wywóz odpadów czy odprowadzanie ścieków do nieruchomości mieszkalnej będącej przedmiotem najmu nie może kosztów dostawy tych mediów przenieść bezpośrednio na najemcę.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę najmu lokalu mieszkalnego. W umowie określono, że czynsz najmu obejmuje wynajem lokalu mieszkalnego, opłatę za wodę, odprowadzenie ścieków, wywóz śmieci oraz centralne ogrzewanie. Natomiast odrębnie od czynszu najmu będą regulowane przez Najemcę opłaty za media tj. energia elektryczna i gaz (rozliczane na podstawie liczników). Zgodnie z warunkami umowy czynsz najmu płatny jest przelewem do 10-tego dnia każdego miesiąca z góry na podstawie wystawionej przez Wnioskodawcy faktury VAT. Cała wartość określona na fakturze wykazywana jest jako „zwolniona”. Ponieważ w umowie najmu określono, że odrębnie od czynszu najmu będą regulowane opłaty za energię elektryczną i gaz, wobec powyższego Wnioskodawca wystawia na Najemcę jeszcze dwie odrębne faktury za te media ze stawką 23%. Faktury te są wystawiane niezwłocznie w dniu otrzymania faktur za zużytą energię od firmy T i zużyty gaz z P.

W sytuacji, gdy najemca lokalu mieszkalnego nie ma podpisanej bezpośredniej umowy z dostawcą energii elektrycznej czy też gazu, Wnioskodawca nieprawidłowo rozlicza odsprzedaż energii i gazu na rzecz najemcy. W takim sytuacji, jak wskazano powyżej, brak jest podstaw do odrębnego fakturowania, rozliczania usługi dostarczania energii elektrycznej i gazu. Usługi te jako usługi dodatkowe do świadczenia głównego jakim jest usługa najmu lokalu mieszkalnego, winny zostać opodatkowane stawką jaka obowiązuje dla usługi najmu lokalu mieszkalnego.

W takim przypadku usługi te będą jednak korzystały ze zwolnienia od podatku, bowiem usługa najmu lokalu mieszkalnego podlega zwolnieniu od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

Świadczenia dodatkowe (pomocnicze) są zawsze ściśle związane z usługą najmu i mają w stosunku do niej charakter poboczny (uzupełniający). Świadczenia z tytułu odsprzedaży energii elektrycznej i gazu nie stanowią odrębnych usług, ale są elementem pewnej całości, stanowiącej jedno świadczenie – usługę najmu. W związku z tym świadczenie usługi najmu wraz z ww. świadczeniami dodatkowymi stanowi jedną usługę, do podstawy opodatkowania której należy doliczyć również te świadczenia oraz zastosować jednolitą stawkę podatku, właściwą dla usługi zasadniczej (tj. usługi najmu).

W konsekwencji odsprzedaż energii elektrycznej i gazu dokonywana przez Wynajmującego winna zostać opodatkowana stawką właściwą dla świadczonej usługi głównej, tj. w przypadku najmu lokali mieszkalnych będzie miało zastosowanie zwolnienie od podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

W związku z powyższym należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż postępuje prawidłowo wystawiając fakturę sprzedaży za czynsz najmu (na cele mieszkalne) obejmujący wynajem lokalu mieszkalnego, opłatę za wodę, odprowadzanie ścieków, wywóz śmieci oraz centralne ogrzewanie jako „zwolniony” na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36.

Natomiast Wnioskodawca nieprawidłowo postępuje wystawiając dla Najemcy oprócz faktury VAT na usługę najmu lokalu mieszkalnego zwolnioną od podatku VAT dwie odrębne faktury na odsprzedaż usługi dostarczania energii elektrycznej i gazu ze stawką 23%.

Odnośnie momentu powstania obowiązku podatkowego dla opłat z tytułu najmu oraz opłat za media należy mieć na uwadze, że w opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z usługą najmu lokali mieszkalnych, a nie z odrębnymi świadczeniami dotyczącymi najmu oraz dostawy ww. mediów.

Stosownie do art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze – z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób lub usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

W sprawie będącej przedmiotem wniosku, Wnioskodawca świadczy kompleksową usługę wynajmu lokalu mieszkalnego. Na usługę tę składa się czynsz za najem oraz opłaty za media. W konsekwencji powyższego, odnośnie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego, w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie cytowany wyżej art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT, a zatem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania zapłaty, nie później niż z upływem terminu płatności określonym w umowie lub fakturze.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo należało uznać za:

• nieprawidłowe w zakresie odsprzedaży energii elektrycznej i gazu z zastosowaniem stawki podatku 23% oraz w zakresie obowiązku podatkowego z tytułu odsprzedaży mediów,
• prawidłowe w zakresie wystawiania faktury VAT z tytułu najmu z zastosowaniem zwolnienia z podatku VAT oraz w zakresie ustalenia terminu powstania obowiązku podatkowego z tytułu najmu.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.