2014.09.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-568/14-5/MN
z 4 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 15 maja 2014 r. (data wpływu 21 maja 2014 r.) uzupełnionym pismem z 23 maja 2014 r. (data wpływu 29 maja 2014 r.) oraz pismem z 18 sierpnia 2014 r. (data wpływu 21 sierpnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia z mocy prawa prawa własności nieruchomości Gminy na rzecz Województwa, w wyniku decyzji Wojewody o ustaleniu lokalizacji drogi publicznej (wojewódzkiej) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia z mocy prawa prawa własności nieruchomości Gminy na rzecz Województwa, w wyniku decyzji Wojewody o ustaleniu lokalizacji drogi publicznej (wojewódzkiej). Wniosek uzupełniono pismem z 23 maja 2014 r. (data wpływu 29 maja 2014 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy oraz własnego stanowiska w sprawie oraz pismem z 18 sierpnia 2014 r. (data wpływu 21 sierpnia 2014 r.) o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Gmina jest miastem na prawach powiatu, zgodnie bowiem z art. 92 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 595, z późn. zm.), miasto na prawach powiatu jest gminą wykonującą zadania powiatu na zasadach określonych w tej ustawie. Funkcje organów powiatu w miastach na prawach powiatu sprawuje rada miasta i prezydent miasta (art. 92 ust. 1 cyt. ustawy).

W dniu 11 października 2012 r. Wojewoda wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pod nazwą: (…), decyzja ta została wydana na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194, z późn. zm.). Przedmiotowa decyzja jest ostateczna.

W szczególności, zgodnie z art. 11a ust. 1 cyt. ustawy, Wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi. Na podstawie natomiast art. 12 ust. 4 cyt. ustawy, nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

– z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna. Przedmiotowa decyzja dotyczy działki, której Gmina jest właścicielem. Droga, której dotyczy przedmiotowa decyzja jest drogą publiczną o kategorii drogi wojewódzkiej, a więc zgodnie z przepisem art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, nieruchomości położone w liniach rozgraniczających przedmiotowej inwestycji stały się z mocy prawa własnością Województwa w trwałym zarządzie (jednostki budżetowej Gminy) z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Dnia 20 marca 2014 r. Wojewoda wydał decyzję, w której orzekł o ustaleniu odszkodowania w kwocie 11.180 zł, na rzecz Gminy z tytułu nabycia przez Województwo prawa własności nieruchomości wskazanej w decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pod nazwą: (…). Decyzja wydana została w szczególności na podstawie przepisu art. 12 ust. 4a ustawy o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, zgodnie z którym decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 4f, odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe.

Na podstawie natomiast art. 22 ustawy o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, koszty nabycia nieruchomości pod drogi, w tym odszkodowania, finansowane są na podstawie przepisów o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego, przepisów o drogach publicznych oraz przepisów o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym.

W uzasadnieniu decyzji Wojewoda podał, że zgodnie z art. 132 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w związku z art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.), do zapłaty odszkodowania zobowiązany jest Prezydent Miasta w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja stanie się ostateczna.

Zgodnie z przepisem art. 132 ust. 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami, w sprawach, w których wydano odrębną decyzję o odszkodowaniu, zapłata odszkodowania następuje jednorazowo w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o odszkodowaniu stała się ostateczna. Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 3 ustawy o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego, w granicach miast na prawach powiatu zadania w zakresie finansowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami publicznymi, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, finansowane są z budżetów tych miast.

Przedmiotowa inwestycja drogowa realizowana jest przez jednostkę budżetową Gminy - Zarząd Inwestycji Miejskich, której Gmina przekazała środki finansowe na jej wykonywanie. W związku z powyższym, Zarząd Inwestycji Miejskich dokonał przelewu na rachunek Gminy środków finansowych w wysokości wskazanej w decyzji ustalającej wysokość odszkodowania.

Gmina wystawiła również fakturę VAT z tytułu odszkodowania przy czym jako nabywcę wskazała Zarząd Inwestycji Miejskich. Gmina opodatkowała przedmiotową czynność stawką podatku VAT w wysokości 23% i odprowadziła należny podatek VAT.

Zarząd Inwestycji Miejskich, jako jednostka budżetowa utworzona przez Gminę, działa na zasadach wskazanych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885, z późn. zm.), w szczególności zgodnie z art. 11 ust. 1, jednostkami budżetowymi są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

W uzupełnieniu do wniosku Gmina wskazała, że przedmiotowa nieruchomość leży w granicach Gminy– miasta na prawach powiatu.

Zgodnie z przepisem art. 19 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 260), w granicach miast na prawach powiatu zarządcą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta. Zgodnie natomiast z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, zarząd drogi sprawuje nieodpłatny trwały zarząd gruntami w pasie drogowym. Zgodnie z ust. 2, grunty, o których mowa w ust. 1, zarząd drogi może oddawać w najem, dzierżawę albo je użyczać, w drodze umowy, na cele związane z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, a także na cele związane z potrzebami obsługi użytkowników ruchu. Zarząd drogi może pobierać z tytułu najmu lub dzierżawy opłaty w wysokości ustalonej w umowie. Przepisów art. 43 ust. 2 pkt 3 i art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.) nie stosuje się.

Zgodnie z art. 20 ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach przygotowywania realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad albo właściwy zarząd drogi otrzymują z mocy prawa, nieodpłatnie, w trwały zarząd odpowiednio nieruchomości nabyte na własność Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego na cele budowy dróg, z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Ponieważ przedmiotowa działka gruntu leży w granicach miasta na prawach powiatu, nieodpłatny trwały zarząd sprawuje Zarząd Dróg i Utrzymania Miasta (ZDiUM) – jednostka budżetowa Gminy.

Zgodnie z przepisem art. 25c ustawy o gospodarce nieruchomościami, do wojewódzkiego zasobu nieruchomości należą nieruchomości, które stanowią przedmiot własności województwa i nie zostały oddane w użytkowanie wieczyste, oraz nieruchomości będące przedmiotem użytkowania wieczystego województwa. Na podstawie art. 25d cyt. ustawy, wojewódzkim zasobem nieruchomości gospodaruje zarząd województwa. Przepisy art. 25 ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio. Na podstawie natomiast art. 25 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gospodarowanie zasobem polega w szczególności na wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 23 ust. 1, a ponadto na przygotowywaniu opracowań geodezyjno-prawnych i projektowych, dokonywaniu podziałów oraz scaleń i podziałów nieruchomości, a także wyposażaniu ich, w miarę możliwości, w niezbędne urządzenia infrastruktury technicznej.

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1, zasobem nieruchomości Skarbu Państwa gospodarują, z zastrzeżeniem art. 43 ust. 2 i 4, art. 51, art. 57 ust. 1, art. 58-60 oraz art. 60a, starostowie, wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej, a w szczególności:

ewidencjonują nieruchomości zgodnie z katastrem nieruchomości;
zapewniają wycenę tych nieruchomości;
sporządzają plany wykorzystania zasobu;
zabezpieczają nieruchomości przed uszkodzeniem lub zniszczeniem;
wykonują czynności związane z naliczaniem należności za nieruchomości udostępniane z zasobu oraz prowadzą windykację tych należności;
współpracują z innymi organami, które na mocy odrębnych przepisów gospodarują nieruchomościami Skarbu Państwa, a także z właściwymi jednostkami samorządu terytorialnego;
zbywają oraz nabywają, za zgodą wojewody, nieruchomości wchodzące w skład zasobu, z zastrzeżeniem art. 17;

7a. wydzierżawiają, wynajmują, użyczają nieruchomości wchodzące w skład zasobu, przy czym umowa zawierana na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata lub czas nieoznaczony wymaga zgody wojewody; zgoda wojewody jest wymagana również w przypadku, gdy po umowie zawartej na czas oznaczony do 3 lat strony zawierają kolejne umowy, których przedmiotem jest ta sama nieruchomość;

podejmują czynności w postępowaniu sądowym, w szczególności w sprawach dotyczących własności lub innych praw rzeczowych na nieruchomości, o zapłatę należności za korzystanie z nieruchomości, o roszczenia ze stosunku najmu, dzierżawy lub użyczenia, o stwierdzenie nabycia spadku, o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie;
składają wnioski o założenie księgi wieczystej dla nieruchomości Skarbu Państwa oraz o wpis w księdze wieczystej.

Tak więc Zarząd Województwa gospodaruje przedmiotową nieruchomością. Należy jednak pamiętać, ze zgodnie z art. 23 ust. 1 w związku z art. 25 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gospodarowanie nieruchomościami ograniczone jest przepisem art. 43 ust. 2 i 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami, przy czym nie stosuje się art. 43 ust. 2 pkt 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Zgodnie z art. 43 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jednostka organizacyjna ma prawo, z zastrzeżeniem ust. 6, korzystania z nieruchomości oddanej w trwały zarząd, a w szczególności do:

korzystania z nieruchomości w celu prowadzenia działalności należącej do zakresu jej działania;
zabudowy, odbudowy, rozbudowy, nadbudowy, przebudowy lub remontu obiektu budowlanego na nieruchomości, zgodnie z przepisami Prawa budowlanego, za zgodą organu nadzorującego.

Zgodnie z ust. 4, jednostka organizacyjna ma prawo wypowiedzenia, za zgodą organu nadzorującego, każdej umowy najmu, dzierżawy i użyczenia nieruchomości lub jej części, obciążających nieruchomość objętą trwałym zarządem, z zachowaniem trzymiesięcznego terminu wypowiedzenia.

Powyższe oznacza, że Zarząd Województwa gospodaruje przedmiotową nieruchomością, nie może jednak wykonywać czynności zastrzeżonych dla jednostki, na której rzecz został ustanowiony trwały zarząd, czyli ZDiUM, o których mowa w art. 43 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Trwały zarząd jest formą władania nieruchomością, a więc nie spełnia definicji dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nie stanowi przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, co oznacza, że w niniejszej sprawie poprzez ustanowienie trwałego zarządu prawo do rozporządzania towarem jak właściciel pozostaje przy Zarządzie Województwa.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że nieruchomość będąca przedmiotem wniosku, oznaczona geodezyjnie jako działka nr nr 46/1, AM 13, obręb (…), została zajęta pod drogę wojewódzką na podstawie decyzji Wojewody z 11 października 2012 r. o zezwolenie na realizację inwestycji drogowej dla zadania pod nazwą (…). Na dzień uzyskania przez decyzję waloru ostateczności, tj. na dzień 21 listopada 2012 r. właścicielem nieruchomości była Gmina. Działka nr 46/1 powstała z podziału działki nr 46 o powierzchni 2,7434 ha i stanowiła część niezabudowanej nieruchomości objętej księgą wieczystą. Tak więc, nieruchomość będąca przedmiotem wniosku w momencie, w którym stała się własnością Województwa była niezabudowana.

Dla nieruchomości objętej wnioskiem obowiązywały ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przyjętego uchwałą Rady Miejskiej z 17 maja 2007 r. Zgodnie z ustaleniami planu, działka położona jest na obszarze przeznaczonym na cele publiczne, pod tereny ulic, oznaczone na rysunku planu symbolem 1KD-L.

Nieruchomość będąca przedmiotem wniosku nie była wyłącznie wykorzystywana na cele działalności zwolnionej od podatku. Gmina nabyła przedmiotową nieruchomość na podstawie ostatecznej decyzji Wojewody z 11 kwietnia 1996 r. stwierdzającej nabycie z mocy prawa, nieodpłatnie prawa własności tej nieruchomości. Wobec powyższego, Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przeniesienie w niniejszym stanie faktycznym z mocy prawa prawa własności nieruchomości Gminy na rzecz Województwa, w wyniku decyzji Wojewody o ustaleniu lokalizacji drogi publicznej (wojewódzkiej) stanowi czynność opodatkowaną podatkiem VAT na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Zgodnie natomiast z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie również art. 3 ust. 3 ustawy o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego, zgodnie z którym w granicach miast na prawach powiatu zadania w zakresie finansowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami publicznymi, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, finansowane są z budżetów tych miast.

Wynika stąd, co potwierdza decyzja Wojewody ustalająca wysokość zobowiązania, że wypłaty odszkodowania dla Gminy z tytułu utraty własności działek pod drogę wojewódzką dokonać ma Prezydent. Należy powiedzieć, że NSA postanowieniem z 20 sierpnia 2013 r. I FSK 1211/12 postanowił przedstawić do rozpoznania składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego następujące zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości: „Czy wydanie nieruchomości będącej własnością miasta na prawach powiatu albo Skarbu Państwa, w wyniku decyzji wojewody o ustaleniu lokalizacji drogi publicznej (wojewódzkiej) stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) i czy w związku z tym odszkodowanie określone decyzjami wojewody na rzecz miasta na prawach powiatu związane z przekazywaniem nieruchomości na rzecz województwa podlega podatkowi VAT?”.

W uzasadnieniu powyższego Sąd wskazał, że: „sytuacja Miasta na prawach powiatu znacząco różni się zatem od sytuacji innych podmiotów, których dotyczyć może decyzja lokalizacyjna, albowiem to właśnie w przypadku Miast na prawach powiatu wypłata odszkodowania następuje przez ten sam podmiot, któremu odszkodowanie się należy, a zatem odszkodowanie finansowane i otrzymywane jest ostatecznie przez ten sam podmiot. To zaś powoduje, że trudno uznać, aby wypłata odszkodowania miała w tym przypadku charakter realny, który mógłby faktycznie zrekompensować wywłaszczonemu właścicielowi utratę nieruchomości. Co więcej, podkreśla się, że przyjęcie odmiennej koncepcji prowadzić będzie do sytuacji, gdy Miasta na prawach powiatu nie tylko będą na mocy stosownych przepisów zobowiązane do budowy dróg kategorii wojewódzkiej na swoim terenie, następnie na skutek decyzji Wojewody o ustaleniu lokalizacji drogi publicznej, w której orzeka się o przejściu nieruchomości wykazanych w decyzji na rzecz województwa tracić będą z własnych zasobów grunty, ale ponadto będą musiały następnie wypłacić sobie samym odszkodowanie, a w konsekwencji odprowadzić podatek od towarów i usług. Nie można zatem w takiej sytuacji mówić – co podnosi się w skardze kasacyjnej – o realnej wypłacie odszkodowania; brak zatem podstaw do przyjęcia, że wywłaszczenie nastąpiło za odszkodowaniem, które spełniałoby rolę wynagrodzenia za przymusowe przeniesienie własności”.

W ocenie Gminy należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Oznacza to, że aby mówić o dostawie towaru koniecznym jest przeniesienie prawa własności towarów (co niewątpliwie w niniejszej sprawie miało miejsce) oraz przeniesienie to musi nastąpić w zamian za odszkodowanie. Tak więc podmiot wywłaszczony dokona opodatkowanej VAT czynności tylko w sytuacji, gdy otrzyma odszkodowanie, które zrekompensuje mu utratę własności. Taką interpretację potwierdza również przepis art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy o VAT, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Tak więc ustawodawca dostrzegając szczególną sytuację osoby wywłaszczanej postanowił, że obowiązek podatkowy z tego tytułu nie powstaje na zasadach ogólnych, ale dopiero z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Wywłaszczony, aż do chwili wypłaty odszkodowania nie jest zobowiązany do zapłaty podatku VAT, nawet jeżeli prawo własności zostało skutecznie przeniesione. Wniosek z tego, że jeżeli odszkodowanie nie zostanie wypłacone, obowiązek podatkowy w podatku VAT nigdy nie powstanie.

Podobnie przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z 15 lutego 2013 r. I SA/Lu 997/12: „Podzielając co do zasady dokonaną zaskarżoną interpretacją wykładnię art. 7 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. wskazać jednak należy, iż z § 3 ust. 3 powołanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.) wynika, że w przypadku przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Przepis ten jest jasny. Z powyższego przepisu wynika wprost, że w przypadku wydania przez Wojewodę L. decyzji o odszkodowaniu na rzecz Gminy, w ślad za którą nie nastąpi wypłata odszkodowania, obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług nie powstanie. Samo wydanie przez Wojewodę decyzji o ustaleniu odszkodowania na rzecz Gminy, w ślad za którą nie nastąpi wypłata odszkodowania, lecz zobowiązanie organu wykonawczego Gminy, tj. Prezydenta Miasta L. do wypłaty Gminie tego odszkodowania z jej budżetu nie rodzi powstania obowiązku podatkowego”.

W niniejszej sprawie, zgodnie z decyzją Wojewody, wypłaty odszkodowania Gminie dokonać miał Prezydent Miasta. W wykonaniu przedmiotowej decyzji, jednostka budżetowa Gminy, jako inwestor, dokonała przelewu środków finansowych w wysokości odszkodowania na rachunek bankowy Gminy.

Należy wskazać, że jednostka budżetowa działała w niniejszej sprawie jako inwestor, nie jest jednak nabywcą nieruchomości. Jednostka budżetowa dokonując wypłaty środków finansowych nie nabyła więc własności nieruchomości, ale dokonała jedynie przelewu środków. Należy wspomnieć również o tym, że zgodnie z uchwałą siedmiu sędziów NSA I FPS 1/13 z 24 czerwca 2013 r., w świetle art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), gminne jednostki budżetowe nie są podatnikami podatku od towarów i usług. Mając na uwadze powyższe oraz przepis art. 11 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, zgodnie z którym jednostka budżetowa pokrywa swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, wypłata środków finansowych z rachunku jednostki budżetowej na rachunek Gminy nie będzie stanowiła realnej wypłaty odszkodowania. W istocie bowiem, aby jednostka budżetowa mogła zrealizować zadanie inwestycyjne, Gmina zobowiązana jest do przekazania jej środków finansowych na ten cel, co oznacza, że Gmina przekazała środki jednostce budżetowej po to, aby mogła ona dokonać ich przekazania na rachunek Gminy. Jest to więc zapłata samemu sobie, która nie rekompensuje w żaden sposób Gminie utraty własności nieruchomości. Tak więc w niniejszej sprawie nie będzie miała miejsca wypłata odszkodowania, co oznacza, że nie można mówić o opodatkowaniu VAT czynności wywłaszczenia za odszkodowaniem, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Gmina uzupełniła swoje stanowisko, wskazując, że przedmiotowa nieruchomość leży w granicach Gminy – miasta na prawach powiatu. Trwały zarząd jest formą władania nieruchomością, a więc nie spełnia definicji dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nie stanowi przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, co oznacza, że w niniejszej sprawie poprzez ustanowienie trwałego zarządu prawo do rozporządzania towarem jak właściciel pozostaje przy Zarządzie Województwa.

W ocenie Gminy, fakt że Zarząd Województwa gospodaruje przedmiotową nieruchomością, nie może jednak wykonywać czynności zastrzeżonych dla jednostki, na której rzecz został ustanowiony trwały zarząd, czyli ZDiUM, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w zakresie podatku VAT. Prawo do rozporządzania rzeczą jak właściciel przeszło bowiem zgodnie z decyzją Wojewody na rzecz Województwa, a nie na ZDiUM, który wykonuje jedynie nieodpłatny trwały zarząd nieruchomościami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – towarach – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z przywołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług (a więc także wówczas, gdy nie jest ono następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa). W takiej sytuacji uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów w zamian za odszkodowanie, zaś odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną – objętą opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Ponadto zaznaczyć należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Zatem, wynagrodzenie musi mieć konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zatem, jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z wniosku wynika, że Gminie przysługiwało prawo własności nieruchomości gruntowej. Nieruchomość ta została objęta decyzją Wojewody o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Na mocy art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 687, z późn. zm.), przedmiotowa nieruchomość z mocy prawa stała się własnością Województwa. Wojewoda ustalił dla Gminy odszkodowanie za przejście z mocy prawa na Województwo prawa własności wskazanej nieruchomości.

Ani organ władzy publicznej (wójt, burmistrz, prezydent miasta) ani urząd obsługujący ten organ (urząd gminy) wydając nieruchomość za odszkodowaniem nie może skorzystać z wyłączenia z opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. Zarówno bowiem organy władzy publicznej, jak i urzędy obsługujące te organy nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, że czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W przypadku wywłaszczenia nieruchomości za odszkodowaniem nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane. Jednocześnie Gmina w przedmiotowym zakresie nie występuje jako podmiot prawa publicznego, lecz jako właściciel. Jej sytuacja w odniesieniu do kwestii własności nieruchomości przeznaczonej pod budowę drogi jest taka sama jak innych podmiotów, których dotknąć może decyzja lokalizacyjna.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – ustawa określa zasady i warunki przygotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 260), zwanych dalej „drogami”, a także organy właściwe w tych sprawach.

Art. 11a ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych stanowi, że Wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Zgodnie z art. 11f ust. 1 pkt 6 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

– z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (art. 12 ust. 4a ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje się w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna (art. 12 ust. 4b ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe (art. 12 ust. 4f ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Według art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia, wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie przekazując nieruchomość gruntową na rzecz Województwa, Gmina działała we własnym imieniu i na własny rachunek. Działania Gminy są tożsame z działaniami każdego innego podmiotu będącego właścicielem nieruchomości. W opisanym stanie faktycznym mamy zatem do czynienia z przeniesieniem własności nieruchomości na rzecz Województwa za odszkodowaniem, stanowiącym odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem. W tym przypadku, odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną i ze względu na przedmiot, czynność taka objęta jest podatkiem od towarów i usług.

Zatem, w analizowanej sprawie dochodzi do odpłatnej dostawy towaru, spełniającej definicję zawartą w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Odpłatność za nieruchomość stanowi odszkodowanie, które pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Odszkodowanie to ustalone zostało na podstawie decyzji Wojewody oraz wypłacone na rzecz Gminy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie – na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy. O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych – są zwolnione od podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że dla nieruchomości objętej wnioskiem obowiązywały ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z ustaleniami planu, przedmiotowa działka położona jest na obszarze przeznaczonym na cele publiczne, pod tereny ulic, oznaczone na rysunku planu symbolem 1KD-L.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że dostawa przedmiotowej nieruchomości gruntowej, objętej miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że działka jest przeznaczona pod zabudowę (symbol 1KD-L) – nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT

Gmina wskazała, że nieruchomość będąca przedmiotem wniosku nie była wyłącznie wykorzystywana na cele działalności zwolnionej od podatku, a Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W konsekwencji w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości nie będzie miało zastosowania zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Tym samym, przedmiotowa czynność przeniesienia własności nieruchomości na rzecz Województwa za odszkodowaniem – nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Ponadto Gmina podnosi, że zgodnie z decyzją Wojewody, wypłaty odszkodowania Gminie dokonać miał Prezydent Miasta. W wykonaniu przedmiotowej decyzji, jednostka budżetowa Gminy, jako inwestor, dokonała przelewu środków finansowych w wysokości odszkodowania na rachunek bankowy Gminy.

Gmina wskazuje również, że mając na uwadze powyższe oraz przepis art. 11 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, zgodnie z którym jednostka budżetowa pokrywa swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, wypłata środków finansowych z rachunku jednostki budżetowej na rachunek Gminy nie będzie stanowiła realnej wypłaty odszkodowania. W istocie bowiem, aby jednostka budżetowa mogła zrealizować zadanie inwestycyjne, Gmina zobowiązana jest do przekazania jej środków finansowych na ten cel, co oznacza, że Gmina przekazała środki jednostce budżetowej po to, aby mogła ona dokonać ich przekazania na rachunek Gminy. Jest to więc zapłata samemu sobie, która nie rekompensuje w żaden sposób Gminie utraty własności nieruchomości. Tak więc w niniejszej sprawie nie będzie miała miejsca wypłata odszkodowania, co oznacza, że nie można mówić o opodatkowaniu VAT czynności wywłaszczenia za odszkodowaniem, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić. Bowiem, stosownie do art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie.

W myśl art. 19a ust. 6 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Powyższa regulacja odnosi się również do sytuacji opisanej we wniosku, tzn. przeniesienia prawa własności nieruchomości na rzecz Województwa za odszkodowanie. Odrębny sposób powstania obowiązku podatkowego od zasad ogólnych określonych w art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika z faktu, że kwota faktycznego wynagrodzenia tytułem przejęcia prawa własności nieruchomości może nie być jeszcze ustalona w momencie wywłaszczenia.

W tym miejscu zauważyć należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 maja 2011 r. sygn. akt I FSK 769/10 stwierdził, że w przypadku przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Zdaniem Sądu choć § 3 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego do ustawy nie odwołuje się bezpośrednio do przeniesienia z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, brak jest podstaw do różnicowania pod względem momentu powstania obowiązku podatkowego obu przypadków, które reguluje art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z opisu sprawy, działając na podstawie art. 12 ust. 4a Wojewoda decyzją ustalił dla Gminy odszkodowanie z tytułu nabycia przez Województwo prawa własności nieruchomości wskazanej w decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, w wysokości 11.180 zł. Przedmiotowa inwestycja drogowa realizowana jest przez jednostkę budżetową Gminy – Zarząd Inwestycji Miejskich, której Gmina przekazała środki finansowe na jej wykonywanie. W związku z powyższym, Zarząd Inwestycji Miejskich dokonał przelewu na rachunek Gminy środków finansowych w wysokości wskazanej w decyzji ustalającej wysokość odszkodowania.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym, obowiązek podatkowy powstał zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. b ustawy, z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, tj. w otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu przeniesienia własności nieruchomości, należącej do Gminy na rzecz Województwa. Zatem, w niniejszej sprawie obowiązek podatkowy w związku z przejściem z mocy prawa na Województwo prawa własności nieruchomości powstał z chwilą otrzymania przez Gminę kwoty 11.180 zł.

W świetle powyższych rozważań zaznaczyć należy, że nie zasługuje na uwzględnienie ww. argumentacja Gminy zawarta we własnym stanowisku.

Po pierwsze – jak wskazano powyżej – w przedmiotowej sprawie prawo własności zostało przeniesione z Gminy na inny podmiot, tj. Województwo. Po drugie, Gmina otrzymała od Województwa odszkodowanie. Fakt, że do wypłaty odszkodowania zobowiązany został Prezydent Miasta nie może decydować o braku powstania w tym przypadku obowiązku podatkowego. Bowiem w tej specyficznej sytuacji w jakiej występuje Gmina, ta forma zapłaty była jedyną formą możliwą do zrealizowania.

Wobec powyższego, w opisanym stanie faktycznym mamy zatem do czynienia z przeniesieniem własności nieruchomości na rzecz Województwa za odszkodowaniem, stanowiącym odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem. Przedmiotowa dostawa towarów nie korzysta ze zwolnienia od podatku, a zatem przeniesienie własności przedmiotowej nieruchomości przez Gminę na rzecz Województwa za odszkodowaniem stanowi czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin