Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-669/14-2/ES
z 4 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2014 r. (data wpływu 10 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek w związku z odpracowaniem przez najemców lokali komunalnych zaległych należności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku poboru zaliczek w związku z odpracowaniem przez najemców lokali komunalnych zaległych należności.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Miejski Zakład Gospodarki Mieszkaniowej jako jednostka budżetowa prowadzi, w ramach statutowej działalności, administrowanie gminnymi zasobami lokalowymi.

W zakresie administrowania mieszczą się m.in. czynności rozliczania opłat czynszowych płaconych przez najemców lokali mieszkalnych oraz ich windykacja.

Najemcom w przypadku zalegania z płatnością należności, proponuje się możliwość spłaty długu w formie świadczenia rzeczowego określonego zgodnie z art. 453 K.c. i art. 659 § 2 K.c. przez wykonanie prac, których wartość jest zaliczana na poczet spłaty długu, tj. spłata należności głównej, tj. czynsz lub odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu wraz z odsetkami i kosztami windykacyjnymi.

Przedmiotem wykonywanych prac są prace polegające na utrzymaniu czystości i porządku w budynkach i na terenach wokół budynków administrowanych przez Miejski Zakład Gospodarki Mieszkaniowej.

Obecnie realizacja wymienionych prac odbywa się na podstawie zawartych porozumień z dłużnikami, w których ustalono konkretny rodzaj pracy, termin jej wykonania oraz wysokość zadłużenia, jaka w wyniku wykonywania pracy byłaby spłacona.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy u najemców lokali komunalnych powstał przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w związku z odpracowywaniem przez nich zobowiązań z tytułu zaległych należności?

Jeśli tak – to czy gmina jako płatnik zobowiązana będzie do odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie spłaty długów są dla dłużnika obojętne podatkowo, nie można bowiem z faktu świadczenia pracy w zamian za wygaśnięcie ciążącego na dłużniku zobowiązania wywieść, że dłużnik uzyskuje przychody, o których mowa w art. 11 ust. 1 lub art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W świetle powyższego w sytuacji gdy najemcy lub osoby zajmujące lokale wchodzące w skład mieszkaniowego zasobu gminy uiszczają czynsz i opłaty eksploatacyjne w postaci rzeczowej nie powstaje przychód dla nich podlegający opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl postanowień art. 659 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz.121, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Z powyższego wynika, że wynajmujący jest zobowiązany do zapłaty czynszu najemcy, przy czym zapłata może być oznaczona w świadczeniach innego rodzaju niż pieniądze.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako jednostka budżetowa prowadzi, w ramach statutowej działalności administrowanie gminnymi zasobami lokalowymi, w zakresie których mieszczą się czynności rozliczania opłat czynszowych płaconych przez najemców lokali mieszkalnych oraz ich windykacja. W sytuacji zalegania przez najemców z płatnością należności Wnioskodawca proponuje możliwość spłaty długu w formie świadczenia rzeczowego określonego zgodnie z art. 453 K.c. i art. 659 § 2 K.c. przez wykonanie prac, których wartość jest zaliczana na poczet spłaty długu. Realizacja prac odbywa się na podstawie zawartych porozumień z dłużnikami, w których ustalono konkretny rodzaj pracy, termin jej wykonania oraz wysokość zadłużenia, jaka w wyniku wykonywania pracy byłaby spłacona.

Zgodnie z brzmieniem art. 453 Kodeksu cywilnego, jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa.

Jest to instytucja prawna zwana datio in solutum (świadczenie w miejsce wykonania). Celem niniejszego jest wygaśnięcie istniejącego pomiędzy stronami zobowiązania (w tym przypadku spłaty należności z tytułu czynszu lub odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu wraz z odsetkami i kosztami windykacyjnymi) przez spełnienie przez dłużnika świadczenia innego niż określone w treści pierwotnej umowy. Zobowiązanie wówczas wygasa tak, jakby wygasło przez zwykłe wykonanie (np. przez zapłatę uzgodnionej pierwotnie kwoty), przy czym konieczną przesłanką wygaśnięcia zobowiązania – poza umową stron – jest rzeczywiste dokonanie świadczenia przez dłużnika.

Przechodząc do podatkowych aspektów opisanych czynności, stwierdzić należy, że wszelkie spłaty długów są dla dłużnika obojętne podatkowo, nie można bowiem z faktu świadczenia pracy w zamian za wygaśnięcie ciążącego na dłużniku zobowiązania wywieść, że dłużnik uzyskuje przychody, o których mowa w art. 11 ust. 1 lub art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie u najemców lokali komunalnych nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w związku z odpracowywaniem przez nich zobowiązań z tytułu zaległych należności, a co za tym idzie, na Wnioskodawcy nie będą ciążyły jakiekolwiek obowiązki płatnika z rzeczonego tytułu, w tym poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.