Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-168/14-4/JK
z 6 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2014 r. (data wpływu 3 marca 2014 r.) uzupełnione pismem z dnia 23 maja 2014 r. (data nadania 23 maja 2014 r., data wpływu 26 maja 2014 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 15 maja 2014 r. Nr IPPB4/415-168/14-2/JK (data nadania 16 maja 2014 r., data doręczenia 19 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej obowiązku podatkowego do dnia 1 września 2013 r.,
  
• nieprawidłowe – w części dotyczącej obowiązku podatkowego od dnia przyjazdu do Polski.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 15 maja 2014 r. Nr IPPB4/415-168/14-2/JK (data nadania 16 maja 2014 r., data doręczenia 19 maja 2014 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 23 maja 2014 r. (data nadania 23 maja 2014 r., data wpływu 26 maja 2014 r.) Wnioskodawca uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, posiadającą polskie obywatelstwo. W roku 2002 Wnioskodawca podjął decyzję o wyjeździe i zatrudnieniu zagranicą. Początkowo miejscem zamieszkania i pracy Wnioskodawcy był Kazachstan, a następnie od roku 2009 do sierpnia 2013 r. Rosja. Przez cały okres pobytu w Rosji Wnioskodawca zatrudniony był przez spółkę z siedzibą w Rosji i ten pracodawca wypłacał Mu wynagrodzenie. W okresie pracy w Rosji, z tym krajem związane było także życie osobiste Wnioskodawcy. Rosja była miejscem zamieszkania Jego najbliższych, żony oraz jej syna. Tam wynajmowali mieszkanie, a syn żony uczęszczał do szkoły. W kraju tym, Wnioskodawca i Jego rodzina do dziś posiadają liczne przyjaźnie i powiązania towarzyskie. W Rosji Wnioskodawca ma rachunek bankowy, na którym wciąż utrzymuje swoje oszczędności.

Od dnia 1 września 2013 r. Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w spółce mającej siedzibę na terytorium Polski. Wynagrodzenie z tej umowy jest mu wypłacane przez pracodawcę z siedzibą w Polsce. Wraz z rozpoczęciem przez Wnioskodawcę pracy w Polsce, do kraju przyjechała z nim Jego rodzina. Niemniej ich 4-ro miesięczny pobyt w Polsce w 2013 r. to okres przejściowy – adaptacja i organizacja w nowym kraju – przy zachowaniu wielu relacji majątkowych, osobistych i towarzyskich z Rosją. Wcześniej, przez cały okres pracy i zamieszkiwania w Rosji (w tym przez pierwsze osiem miesięcy w 2013 r.) pobyty Wnioskodawcy w Polsce były sporadyczne i okazjonalne. W żadnym z tych lat Jego pobyt w Polsce nie był dłuższy niż 183 dni. W Polsce Wnioskodawca posiada rachunek bankowy założony jeszcze zanim wyjechał zagranicę oraz 2 nieruchomości mieszkalne. Pierwszą z nich Wnioskodawca nabył mieszkając zagranicą, więc nie służyła ona jego potrzebom mieszkaniowym. Nie jest i nie była ona także źródłem zarobku w Polsce. Drugą z nieruchomości Wnioskodawca nabył w związku z przyjazdem do Polski w 2013 r. Ponadto w 2013 r. Wnioskodawca nie posiadał papierów wartościowych notowanych na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie. Nie był także członkiem żadnych organizacji społecznych, kulturalnych czy politycznych w Polsce.

W uzupełnieniu z dnia 23 maja 2014 r. (data nadania 23 maja 2014 r., data wpływu 26 maja 2014 r.) Wnioskodawca poinformował, że artykuł 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definiuje osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej poprzez wskazanie dwóch rozłącznych przesłanek. Zgodnie z tą definicją, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle powyżej przedstawionych przepisów oraz stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy w roku 2013 (do dnia rozpoczęcia pracy w Polsce 1 września 2013 r.) nie posiadał miejsca zamieszkania na terytorium Polski, gdyż:

• nie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni, a także
  
• jego ośrodek interesów życiowych oraz gospodarczych, do dnia rozpoczęcia pracy w Polsce 1 września 2013 r. znajdował się w Rosji, o czym świadczą: Jego wieloletni i zorganizowany pobyt oraz jego najbliższych w Rosji, wykonywanie pracy na terytorium Rosji w oparciu o umowę o pracę z rosyjską spółką, posiadanie stałego rachunku bankowego i oszczędności w rosyjskim banku, brak źródeł zarobku na terytorium Polski, powiązania osobiste i towarzyskie z Rosją.
  
  

Reasumując, z uwagi na ww. okoliczności Wnioskodawca uważa, że w roku 2013 Jego miejscem zamieszkania dla celów podatkowych była Rosja, a nie Polska.

W ocenie Wnioskodawcy z uwagi na przedstawiony stan faktyczny, w roku 2013 był rezydentem podatkowym w Rosji, a nie w Polsce, jednocześnie, że z uwagi na fakt że w roku 2013 przebywał na terytorium Rosji ponad 183 dni dokonał zgodnie z wymaganiami rosyjskiego prawa rocznego rozliczenia swoich dochodów przed administracją podatkową Federacji Rosji jako rezydent podatkowy Rosji. Odpowiednio swoje zeznanie o wysokości osiągniętego na terytorium Polski dochodu za rok 2013 r skierował do właściwego dla nierezydentów Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego Warszawa – Śródmieście. Powrót Wnioskodawcy do Polski był spowodowany wyłącznie zawarciem umowy o pracę z Sp. z o.o. wskazującej miejsce pracy w Polsce. Wnioskodawcy umowa o pracę z dnia 1 września 2013 r. zawarta jest z A. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. A. Sp. z o.o. nie jest oddziałem, ani przedstawicielstwem Spółki mającej siedzibę w Rosji. Wnioskodawca nie został oddelegowany do pracy w Sp. z o.o. przez spółkę rosyjską.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z 26 1ipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, dalej zwanej „ustawą”) w świetle powyżej przedstawionego stanu faktycznego w roku 2013 Wnioskodawca podlegał w Polsce obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy)?

Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie „ośrodka interesów życiowych”, do którego odwołuje się ustawa było już przedmiotem komentarza przez urzędy skarbowe i Ministerstwo Finansów także przy okazji interpretacji przepisów umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wynika z nich, że rozpatrując kwestię ustalenia miejsca zamieszkania na podstawie centrum interesów życiowych należy brać pod uwagę posiadanie w danym kraju centrum interesów osobistych lub gospodarczych. Za „interesy osobiste” należy rozumieć przede wszystkim ognisko domowe, ale i aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadany majątek i inwestycje.

W świetle powyżej przedstawionych przepisów oraz stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy do dnia rozpoczęcia pracy w Polsce 1 września 2013 r, nie posiadał miejsca zamieszkania na terytorium Polski, gdyż Jego ośrodek interesów życiowych oraz gospodarczych znajdował się w Rosji, o czym świadczą:

• wieloletni zorganizowany pobyt Wnioskodawcy oraz Jego najbliższych w Rosji,
  
• wykonywanie pracy na terytorium Rosji w oparciu o umowę o pracę z rosyjską spółką,
  
• posiadanie stałego rachunku bankowego i oszczędności w rosyjskim banku,
  
• brak źródeł zarobku na terytorium Polski
  
  

Ponieważ, zmiana miejsca zatrudnienia oraz przeprowadzka do Polski na przełomie sierpnia i września 2013 r. spowodowała zmianę miejsca zamieszkania w trakcie roku, Wnioskodawca dokonał oceny obowiązku podatkowego w roku 2013 także z punktu widzenia art. 1 umowy pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej ws. unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów (Dz. U. 1993 r., Nr 125, poz. 569 – dalej „umowa”). Umowa ta określa bowiem status podatkowy osoby w przypadku, gdy dana osoba z punktu widzenia lokalnych regulacji prawa umawiających się państw ma miejsce zamieszkania w obu krajach. W takich okolicznościach umawiające się państwa postanowiły posługiwać się następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym na ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
   
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykłe przebywa,
   
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
   
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, okoliczności przedstawione w opisie staniu faktycznego wskazują, że w roku 2013 miał ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Rosją aniżeli z Polską. Wynika to przede wszystkim z faktu, że większą cześć roku Wnioskodawca i Jego najbliżsi zamieszkiwali w Rosji. Ich 4-ro miesięczny pobyt w Polsce w 2013 r. skoncentrowany był na adaptacji w nowym kraju i organizacji od początku wielu aspektów codziennego życia, które w Rosji mieli już latami utrwalone. W tym przejściowym czasie wciąż pozostawali w ścisłych relacjach majątkowych, osobistych i towarzyskich z Rosją. Ponadto Wnioskodawca oświadcza, że posiadane w czasie pobytu zagranicą mieszkanie w Polsce, nie powinno być uznane za okoliczność przesądzającą o miejscu Jego zamieszania, bowiem nie służyło ono zaspokojeniu Jego potrzeb mieszkaniowych. Nie było ono również źródłem zarobkowania/najmu. Jego utrzymanie wymagało jednak regulowania periodycznych płatności (czynsz, fundusz remontowy itp.) i dla wygody realizacji tych opłat Wnioskodawca utrzymał rachunek bankowy w Polsce. W świetle powyższych wywodów oraz stanu faktycznego, w ocenie Wnioskodawcy w 2013 r. podlegał w Polsce obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
   
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
   
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Zatem, rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Moskwie w dniu 22 maja 1992 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 125, poz. 569, z późn. zm.)

Na podstawie art. 1 ust. 2 umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce jej stałego pobytu, miejsce zarejestrowania osoby prawnej albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jeżeli dochód jest osiągany przez spółkę jawną, to miejsce zamieszkania ustala się w miejscu pobytu osoby podlegającej opodatkowaniu od takiego dochodu.

Natomiast art. 1 ust. 4 Umowy, zawiera normy kolizyjne ustalania państwa rezydencji podatkowej w przypadku, jeżeli ta sama osoba, jest uznawana za rezydenta podatkowego na podstawie kryteriów krajowych jednocześnie w obu Umawiających się Państwach. I tak, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 2, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
   
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
   
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
   
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienia w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Rosją.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest polskim obywatelem. W roku 2002 podjął decyzję o wyjeździe i zatrudnieniu zagranicą. Początkowo miejscem zamieszkania i pracy Wnioskodawcy był Kazachstan, a następnie od roku 2009 do sierpnia 2013 r. Rosja. Przez cały okres pobytu w Rosji Wnioskodawca zatrudniony był przez spółkę z siedzibą w Rosji i ten pracodawca wypłacał Mu wynagrodzenie. W okresie pracy w Rosji, z tym krajem związane było także życie osobiste Wnioskodawcy. Rosja była miejscem zamieszkania Jego najbliższych, żony oraz jej syna. Tam wynajmowali mieszkanie, a syn żony uczęszczał do szkoły. W kraju tym Wnioskodawca ja i Jego rodzina do dziś posiadają liczne przyjaźnie i powiązania towarzyskie. W Rosji Wnioskodawca ma rachunek bankowy, na którym wciąż utrzymuje swoje oszczędności. Wcześniej, przez cały okres pracy i zamieszkiwania w Rosji (w tym przez pierwsze osiem miesięcy 2013 r.) pobyty Wnioskodawcy w Polsce były sporadyczne i okazjonalne. W żadnym z tych lat Jego pobyt w Polsce nie był dłuższy niż 183 dni. Zatem Wnioskodawca uważa, że w 2013 r. Jego stałe miejsce zamieszkania dla celów podatkowych znajduje się w Rosji oraz że w roku 2013 Wnioskodawca był rezydentem podatkowym Rosji.

Mając na uwadze opisany stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, że Wnioskodawca do dnia 1 września 2013 r., tj. do dnia przyjazdu do Polski spełniał przesłanki pozwalające uznać Go za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Rosji, ze względu na fakt posiadania w tym kraju centrum interesów osobistych i gospodarczych. W tym też okresie Wnioskodawca posiadał w Polsce ograniczony obowiązek podatkowy, tzn. podlegał opodatkowaniu tylko od dochodów osiągniętych na terytorium Polski.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Od dnia 1 września 2013 r. Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w spółce mającej siedzibę na terytorium Polski. Spółka nie jest oddziałem, ani przedstawicielstwem Spółki mającej siedzibę w Rosji. Wnioskodawca nie został oddelegowany do pracy w polskiej spółce przez spółkę rosyjską. Wynagrodzenie z tej umowy jest mu wypłacane przez pracodawcę z siedzibą w Polsce. Wraz z rozpoczęciem przez Wnioskodawcę pracy w Polsce, do kraju przyjechała z nim jego rodzina. Powrót Wnioskodawcy do Polski był spowodowany wyłącznie zawarciem umowy o pracę ze Spółką mającą siedzibę w Warszawie. W Polsce Wnioskodawca posiada rachunek bankowy założony jeszcze zanim wyjechał zagranicę oraz 2 nieruchomości mieszkalne.

Wobec powyższego nie można się zgodzić z Wnioskodawcą, że z uwagi na posiadanie w okresie do dnia rozpoczęcia pracy w Polsce centrum interesów osobistych i gospodarczych w Rosji oraz przebywanie w tym czasie na terytorium Rosji ponad 183 dni, Wnioskodawca w całym 2013 r. podlegał w Polsce obowiązkowi podatkowego tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Należy wskazać, że od dnia przyjazdu do Polski, to z Polską będą łączyć Wnioskodawcę ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze. Wraz z Wnioskodawcą do Polski przyjechała bowiem Jego rodzina (żona oraz syn), a także od 1 września 2013 r. Wnioskodawca jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę w spółce mającej siedzibę na terytorium Polski. Ponadto, czteromiesięczny pobyt w Polsce w 2013 r. skoncentrowany był na adaptacji w nowym kraju i organizacji od początku wielu aspektów codziennego życia, które w Rosji było już latami utrwalone.

Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe oraz uwzględniając zapisy umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Federacji Rosyjskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, stwierdzić należy, że od momentu przyjazdu do Polski wraz z rodziną, tj. od 1 września 2013 r. i przeniesienia ośrodka interesów życiowych, Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. W tym państwie Wnioskodawca wykonuje pracę zarobkową, oraz mieszka razem ze swoją rodziną. Zatem, od tego momentu Wnioskodawca będzie podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. będzie podlegał opodatkowaniu od całości uzyskanych przez siebie dochodów.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o je j wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.