Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-213/14-10/JK
z 27 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2014 r. (data wpływu 20 marca 2014 r.) uzupełniony pismem z dnia 26 maja 2014 r. (data nadania 26 maja 2014 r., data wpływu 28 maja 2014 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 16 maja 2014 r. Nr IPPB4/415-213/14-3/JK (data nadania 16 maja 2014 r., data doręczenia 19 maja 2014 r.) oraz pismem z dnia 4 czerwca 2014 r. (data nadania 5 czerwca 2014 r., data wpływu 9 czerwca 2014 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 2 czerwca 2014 r. Nr IPPB4/415-213/14-7/JK (data nadania 2 czerwca 2014 r., data doręczenia 4 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 16 maja 2014 r. Nr IPPB4/415-213/14-3/JK (data nadania 16 maja 2014 r., data doręczenia 19 maja 2014 r.) wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego. Pismem z dnia 26 maja 2014 r. (data nadania 26 maja 2014 r., data wpływu 28 maja 2014 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek.

Z uwagi na fakt, że nadesłane uzupełnienie nie zostało podpisane przez Wnioskodawczynię, pismem z dnia 2 czerwca 2014 r. Nr IPPB4/415-213/14-7/JK (data nadania 2 czerwca 2014 r., data doręczenia 4 czerwca 2014 r.) wezwano o ponowne przesłanie uzupełnienia, opatrzonego własnoręcznym podpisem Wnioskodawczyni w oryginale. Pismem z dnia 4 czerwca 2014 r. (data nadania 5 czerwca 2014 r., data wpływu 9 czerwca 2014 r.) powyższe zostało uzupełnione.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W miesiącu grudniu 2012 r. Wnioskodawczyni otrzymała wezwanie z Urzędu Skarbowego celem kontroli zeznań (PIT-37) o wysokości osiągniętego dochodu w latach 2008-2011. Do powyższych zeznań Wnioskodawczyni dołączyła załączniki PIT-O, w których wykazała m.in. wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne. Po pierwszym spotkaniu z p. komisarz Urzędu Skarbowego Wnioskodawczyni przedstawiła dokumenty, które według Niej uprawniają do odliczenia ulgi na cele rehabilitacyjne, tj.:

1. orzeczenie z dnia 29 kwietnia 1992 r. wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSW w uznające i zaliczające Wnioskodawczynię za inwalidę drugiej grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia oraz zaliczające do trzeciej grupy inwalidów w związku ze służbą w policji.
   
   Orzeczenie inwalidztwo czasowe, wyznaczając termin badania kontrolnego za trzy lata. Orzeczenie wydano w oparciu o art. 16 znowelizowanej ustawy emerytalnej (Dz. U. Nr 4683, poz. 210) oraz zatwierdzenie powyższego orzeczenia przez Okręgową Komisję Lekarską MSW z 26 maja 1992 r.
   
2. Orzeczenie z 18 września 1995 r. wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSW, które uznaje i zalicza Wnioskodawczynię do pierwszej grupy inwalidztwa bez związku ze służbą w policji i bez konieczności opieki. Inwalidztwo orzeczono czasowo, wyznaczając termin badania kontrolnego za pięć lat. Uznano, że inwalidztwo trwa. Orzeczenie zostało zatwierdzone przez Okręgową Komisję Lekarską MSW z dnia 10 października 1995 r.
   
3. Orzeczenie z dnia 26 stycznia 2001 r. wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSWiA e, które uznaje i zalicza Wnioskodawczynię do pierwszej grupy inwalidów bez związku ze służbą w policji i bez konieczności opieki. Uznano, że inwalidztwo trwa. Inwalidztwo orzeczono czasowo, wyznaczając termin badania kontrolnego za trzy lata. Powyższe orzeczenie zostało zatwierdzone przez Okręgową Komisję Lekarską z dnia 20 lutego 2001 r.
   
4. Orzeczenie z dnia 13 stycznia 2004 r. wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSWiA w którym uznano, ze inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą w policji. W tym orzeczeniu uznano, że inwalidztwo istnieje od kwietnia 1992 r. Termin badania kontrolnego – zbędny. Inwalidztwo orzeka się na trwałe, ze względu na okres trwania inwalidztwa i utrwalony charakter zmian. Orzeczenie wydano w oparciu o ustawę emerytalną z dnia 18 lutego 1994 r. (Dz. U. z dnia 25 kwietnia 1994 r., Nr 53, poz. 214) oraz wypis z treści orzeczenia Komisji Lekarskiej MSWiA zatwierdzający o zaliczeniu Wnioskodawczyni do pierwszej grupy inwalidzkiej bez związku ze służbą i jest ostateczne z dnia 28 stycznia 2004 r.
   
   

Wnioskodawczyni przedłożyła PIT-40A za 2008 r. wraz z oryginałami faktur zapłaconymi za leki, bilety autobusowe tam i z powrotem do sanatorium oraz zapłaconą fakturę za wykonane zabiegi w sanatorium w tym roku. Również Wnioskodawczyni przedłożyła kolejne rozliczenia za lata 2009-2011 wraz z oryginałami faktur za leki zakupione w tych latach. Pani komisarz Urzędu Skarbowego wyszczególnione dokumenty przyjęła do kontroli i poleciła czekać na wezwanie. Jakże ogromnym zaskoczeniem dla Wnioskodawczyni było, gdy p. komisarz US stwierdziła, że w oparciu o przedstawione orzeczenia Komisji Lekarskiej MSW i MSWiA – ulga rehabilitacyjna Wnioskodawczyni się nie należy i poleciła, aby Wnioskodawczyni dokonała korekty zeznań za lata 2008-2011 oraz zwróciła do kasy Urzędu Skarbowego w Wołominie nie należną ulgę rehabilitacyjną wraz z odsetkami naliczonymi za okres 2008-2011 r. Wnioskodawczyni dokonała korekty i wpłaciła do kasy US powyższą kwotę. Pani komisarz koncentrowała się wyłącznie na ostatnim orzeczeniu z 2004 r. i stwierdziła, że po zapoznaniu się z odnośnymi przepisami, ulga rehabilitacyjna Wnioskodawczyni się nie należy. Czytając broszurę do załącznika PIT-O Wnioskodawczyni zwróciła uwagę na podpunkt 4 art. 26 ust. 1 pkt 6 który mówi, że warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne jest orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiazujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. Opierając się na tym punkcie Wnioskodawczyni dokonywała odliczenia za ulgę rehabilitacyjną.

Reasumując: stopień niepełnosprawności Wnioskodawczyni został ustalony i zatwierdzony już w 1992 r. Zachowana jest ciągłość stawiania się przez Wnioskodawczynię na komisjach lekarskich i zachowana jest ciągłość wydawanych orzeczeń o inwalidztwie. Do chwili obecnej Wnioskodawczyni przebywa na rencie. Nie zna przepisu, na który powoływała się p. komisarz Urzędu Skarbowego odbierając Wnioskodawczyni ulgę rehabilitacyjną. Inwalidztwo jest ciągłe, istnieje do dnia dzisiejszego, więc nie powinno się wyodrębniać tylko ostatniego orzeczenia z 2004 r. w celu kontroli, bo nie ma zachowanej spójności. Wszystkie cztery orzeczenia stanowią jedną całość w sprawie.

Ponadto, w uzupełnieniu z dnia 26 maja 2014 r. (data nadania 26 maja 2014 r., data wpływu 28 maja 2014 r.) Wnioskodawczyni poinformowała, że:

1. Orzeczenie z dnia 29 kwietnia 1992 r. wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSW uznało niepełnosprawność Wnioskodawczyni w związku z: agresywnym zapaleniem wątroby leczonym przewlekle sterydami i lekami immunosupresyjnymi, zespołem nerwicowym, nadciśnieniem tętniczym chwiejnym, zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa, wola śródmiąższowego częściowo guzowatego nietoksycznego. W tym orzeczeniu Wojewódzka Komisja Lekarska MSW uznała i zaliczyła Wnioskodawczynię do drugiej grupy inwalidzkiej z ogólnego stanu zdrowia oraz zaliczyła do trzeciej grupy inwalidów w związku ze służbą w policji. Orzeczono inwalidztwo czasowe, wyznaczając termin badania kontrolnego za trzy lata. Orzeczenie wydano w oparciu o art. 16 znowelizowanej ustawy emerytalnej (Dz. U. Nr 46/83, póz. 210).
   
2. Orzeczenie z dnia 18 września 1995 r. wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSW ponownie uznało niepełnosprawność Wnioskodawczyni w związku z: agresywnym zapaleniem wątroby leczonym przewlekle sterydami i lekami immunosupresyjnymi, powikłanym poiineuropatią z uszkodzeniem obwodowego neuronu ruchowego oraz osteoporozą, zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa, zespołem nerwicowym, nadciśnieniem tętniczym I okres, wole śródmiąższowe, częściowo guzowate nietoksyczne. W tym orzeczeniu uznano i zaliczono Wnioskodawczynię do pierwszej grupy inwalidztwa bez związku ze służbą ze służbą w policji i bez konieczności opieki, inwalidztwo orzeczono czasowo, wyznaczając termin badania kontrolnego za pięć lat. Uznano, że inwalidztwo trwa. Orzeczenie wydano w oparciu o ustawę emerytalną Dz. U. RP Nr 53 z dnia 25 kwietnia 1944 r.
   
3. Orzeczenie z dnia 26 stycznia 2001 r. wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSWiA ponownie uznaje i zalicza Wnioskodawczynię do pierwszej grupy inwalidów. Uznano, że inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą w Policji. Niepełnosprawność w związku z: autoimmunologicznym zapaleniem wątroby typu I leczonym przewlekle sterydami i lekami immunosupresyjnymi powikłanym polineuropatią i: osteoporozą, zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa, zespołem nerwicowo depresyjnym, nadciśnieniem tętniczym I okres, wolem guzowatym tarczycy w stanie eutyreozy. Uznano, że inwalidztwo trwa. Inwalidztwo orzeczono czasowo, wyznaczając termin badania kontrolnego za trzy lata. Orzeczenie wydano w oparciu o ustawę emerytalną Dz. U. Nr 53 poz. 214 z dnia 25 kwietnia 1994 r.
   
4. Orzeczenie z 13 stycznia 2004 r. wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSWiA w Warszawie uznało niepełnosprawność Wnioskodawczyni w związku z: autoimmunologicznym zapaleniem wątroby z rozpoczynającą się marskością wątroby i polineuropatią obwodową – leczone przewlekle sterydami oraz okresowo lekami immunosupresyjnymi, przewlekłego zespołu bólowego szyjnego i lędźwiowego na tle zmian zwyrodnieniowych i osteoporozy, astmy oskrzelowej, kamicy nerkowej lewostronnej, przewlekłego zapalenia zatok, żylaków kończyn dolnych, zespołu nerwicowego depresyjnego, nadciśnienia tętniczego, wola guzowatego tarczycy w okresie eutyreozy. W tym orzeczeniu, uznano, że inwalidztwo istnieje od kwietnia 1992 r. Uznano, że inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą. Inwalidztwo orzeczono na trwałe, ze względu na okres trwania inwalidztwa i utrwalony charakter zmian i jest ostateczne. Komisja Lekarska MSWiA uznała i zaliczyła Wnioskodawczynię do pierwszej grupy inwalidzkiej. Orzeczenie wydano w oparciu o ustawę emerytalną z dnia 18 lutego 1994 r. (Dz. U. RP Nr 53, poz. 214 z 25 kwietnia 1994 r.).
   
   

Dotychczas Wnioskodawczyni nie korzystała z finansowania ani dofinansowania ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnoletnich, Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. W 2012 r. nie odliczyła wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej. W latach następnych Wnioskodawczyni chciałaby odliczać wydatki związane z zakupem leków, kosztów przejazdu środkami lokomocji (autobus, pociąg lub samochód którego będzie właścicielem lub współwłaścicielem) do sanatorium, za zabiegi rehabilitacyjne, dopłaty bądź opłaty za pobyt w sanatorium, opłaty za zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne w przychodni rehabilitacyjnej. Opłaty za zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne w przychodni Wnioskodawczyni ponosi w wyniku długoterminowego oczekiwania na te zabiegi. Na przykład, jeżeli ból występuje dziś i trwa przez kolejne dni, to Wnioskodawczyni wykonuje zabiegi odpłatnie, nie może czekać przez pół roku, a przychodnie mają ograniczony limit, natomiast odpłatnie mogą wykonać zabiegi natychmiast. Może wystąpić konieczność zakupu sprzętu rehabilitacyjnego, wkładek ortopedycznych – na wniosek lekarza specjalisty. Lekarze specjaliści wystawiają zaświadczenie o konieczności stosowania przez Wnioskodawczynię określonych leków stale lub czasowo. Wizyta u lekarza specjalisty jest jeden lub dwa razy w roku, następnie specjalista przekierowuje Wnioskodawczynię do NZOS lekarza podstawowej opieki zdrowotnej z zaleceniem kontynuacji leczenia. W poradni POZ lekarz wystawia dla Wnioskodawczyni recepty na leki zalecone przez lekarza specjalistę jeden raz w miesiącu bądź co drugi miesiąc. Leki Wnioskodawczyni musi zażywać codziennie. Termin wykupienia leków zależy również od zasobności Jej portfela. Leki zakupione przez Wnioskodawczynię są lekami, o których mowa w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jeżeli chodzi o daty poniesionych wydatków w latach 2008- 2012 to: Wnioskodawczyni przedłożyła faktury za wykupione leki, zabiegi rehabilitacyjne oraz bilety za podróż do sanatorium, a następnie po ponownej rozmowie z komisarz Urzędu Skarbowego, która stwierdziła, że dokumenty są w porządku, ale mimo wszystko na podstawie tych orzeczeń nie można dokonywać odliczeń od podatku dochodowego w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Wnioskodawczyni nie pozostało nic innego, jak tylko pogodzić się z decyzją komisarza Urzędu Skarbowego, więc dokonała korekty, wypełniła PIT-y za lata 2008 - 2011 i zwróciła ulgę rehabilitacyjną, zaś oryginały faktur za zakupione leki, bilety autobusowe do sanatorium i fakturę za wykupione zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne oddała na makulaturę. W chwili obecnej udało się Wnioskodawczyni jedynie pozyskać duplikaty niektórych faktur za leki. I tak: w roku 2011 leki Wnioskodawczyni wykupywała: 2 luty, 18 luty, 5 kwiecień, 15 kwiecień, 12 maj, 17 czerwiec, 24 czerwiec, 11 sierpień 19 wrzesień, 17 październik, 5 grudzień, 10 grudzień, 30 grudzień. W 2012 roku leki Wnioskodawczyni wykupywała: 17 marzec, 26 marzec, 4 maj, 26 czerwiec, 29 czerwiec, 17 wrzesień, 15 listopad. Średnio leki, które Wnioskodawczyni stosuje stale wykupuje Ona raz w miesiącu bądź co drugi miesiąc, natomiast leki stosowane okresowo, wówczas gdy zachodzi taka konieczność, stąd wynika, że zakup leków jest nawet dwu lub trzykrotny w miesiącu, ale data zakupu też zależy od finansów i wydatków na opłaty związane z egzystencją. Wnioskodawczyni musi być tak zaopatrzona w leki, które stale przyjmuje, aby nie było przerwy w dozowaniu.

Na przełomie miesiąca lipca i sierpnia 2008 r. Wnioskodawczyni wyjechała do sanatorium. Ponieważ był długi okres (dwa lata) oczekiwania na przydział sanatorium z NFZ, Wnioskodawczyni zakwaterowała się prywatnie na kwaterze w pobliżu budynku sanatorium, następnie na wizycie u lekarza specjalisty w sanatorium po przedstawieniu dokumentacji medycznej, otrzymała skierowanie na odpłatne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne z których korzystała. Do odliczenia z ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni ujęła tylko opłatę za zabiegi i podróż autobusem tam i z powrotem. W chwili obecnej Wnioskodawczyni już nie posiada zlecenia i odbycia niezbędnych zleconych zabiegów i zapłaconych faktur. Trudno będzie Wnioskodawczyni je odtworzyć z tego względu, że dokumenty przechowywane są przez 5 lat, a ten okres już minął. Na skutek rozmowy i decyzji komisarz US oryginały dokumentów zostały oddane na makulaturę. Stopień niepełnosprawności został ustalony i zatwierdzony w 1992 r. Zachowana jest ciągłość stawiania się przez Wnioskodawczynię na komisjach lekarskich i zachowana jest ciągłość wydawanych orzeczeń o inwalidztwie do roku 2004 kiedy to orzeczono, że jest całkowicie niezdolna do służby i pracy. Inwalidztwo orzeczono na trwałe ze względu na okres trwania inwalidztwa i utrwalony charakter zmian i jest ostateczne. Wszystkie cztery orzeczenia stanowią jedną całość w sprawie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w tym przypadku kiedy po raz pierwszy w 1992 r. Komisja Lekarska MSW (a po reorganizacji MSWiA) orzekła u Wnioskodawczyni inwalidztwo, następnie je utrzymała przez jedenaście lat, aż ostatecznie w 2004 r. orzekła inwalidztwo trwałe na stałe, Wnioskodawczyni może korzystać i czy powinna korzystać z ulgi rehabilitacyjnej przy rozliczaniu się z podatku od dochodach osiągniętych w latach 2008 – 2012 r. i latach następnych?
   
2. Czy w przypadku Wnioskodawczyni legitymując się powyższymi dokumentami mogła korzystać z ulgi rehabilitacyjnej za zakup leków opłatę za zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne oraz podróż i odliczać przy rozliczaniu się z podatku o dochodach osiągniętych w latach 2008 – 2012 i latach następnych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, Urząd Skarbowy nie powinien pozbawiać Jej prawa do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej przy rozliczaniu podatku (PIT-37 wykazywanej w załączniku PIT-O) ponieważ zaistniały stan Jej inwalidztwa datuje się od 1992 r. W pierwszym orzeczeniu już uznano i zatwierdzono drugą grupę z ogólnego stanu zdrowia, a w 1995 r. uznano i zatwierdzono pierwszą grupę z ogólnego stanu zdrowia. Po jedenastu latach przebywania na rencie jest wydane ostatnie orzeczenie o trwałym inwalidztwie. Nie ma przerw w orzekazaniu, uznawaniu i zatwierdzaniu inwalidztwa. Wnioskodawczyni uważa, że w tym konkretnym przypadku powinny być brane odpowiednie przepisy uznające prawo Wnioskodawczyni do odliczania ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniach o podatku dochodowym. Mając orzeczenia inwalidztwa Woejwódzkiej Komisji Lekarskiej MSW od 1992 r. w tym orzeczenie na stałe, Wnioskodawczyni nie powinna już stawać na żadnych innych komisjach do spraw orzekaznia o niepełnosprawności, abu po raz kolejnych potwierdzano ponownie grupę inwalidzką. Będąc inwalidą Wnioskodawczyni otrzymuje rentę inwalidzką i w związku z tym powinna mieć prawo do odliczania ulgi rehabilitacyjnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Za wydatki na cele rehabilitacyjne w świetle art. 26 ust. 7a ww. ustawy uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno- opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. Leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    
    
    1. osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego,
       
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
       
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
       
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
   
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
   
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym – ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Odrębnymi przepisami są uregulowania zawarte w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r., Nr 14, poz. 92, z późn. zm.).

Ponadto, zgodnie z art. 26 ust. 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 tej ustawy, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Należy wyjaśnić, że do dnia 31 sierpnia 1997 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 2 października 1991 r. w sprawie określenia organów właściwych do orzekania o istotnym ubytku zdolności fizycznych, psychicznych lub umysłowych, ograniczających zdolność do wykonywania pracy zawodowej, a także o stopniu zdolności osoby niepełnosprawnej do pracy zarobkowej (Dz. U. z 1991 r., Nr 90, poz. 406, z późn. zm.) – zostało ono uchylone przez art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. z 1996 r., Nr 100, poz. 461).

Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia do orzekania o istotnym ubytku zdolności fizycznych, psychicznych lub umysłowych ograniczających zdolność do wykonywania pracy zarobkowej, jak również o stałej lub długotrwałej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, a także o stopniu zdolności osoby niepełnosprawnej do wykonywania pracy zarobkowej uprawnione były m.in. wojewódzkie i okręgowe komisje lekarskie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Od dnia 1 września 1997 r., zgodnie z art. 8 pkt 2 ww. ustawy z dnia 28 czerwca 1996 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym, którym znowelizowano ustawę z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 1991 r., nr 46, poz. 201 z późn. zm.), orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wydawały wojewódzkie zespoły do spraw orzekania o stopniu niepełnosprawności i Krajowy Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności.

Natomiast z dniem 1 stycznia 1998 r. weszła w życie nowa ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r., Nr 14, poz. 92 z późn. zm.), zgodnie z którą podstawą do uznania osoby za niepełnosprawną w rozumieniu tej ustawy jest wyłącznie orzeczenie wydane przez powiatowy lub wojewódzki zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności lub orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (art. 5 i 6 ww. ustawy).

Ponadto ustawa ta uznaje za niepełnosprawne również te osoby, które przed dniem jej wejścia w życie – tj. przed dniem 1 stycznia 1998 r. zostały zaliczone do jednej z grup inwalidów, pod warunkiem, że orzeczenie to nie utraciło mocy (art. 62 ustawy). Orzeczenia innych organów (np. komisji lekarskich MSWiA) wydane po dniu 31 grudnia 1997 r. nie stanowią podstawy do uznania osoby za osobę niepełnosprawną w rozumieniu przepisów ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Jednakże, zgodnie z art. 5a ww. ustawy, osoby posiadające ważne orzeczenia o zaliczeniu do jednej z grup inwalidów mogą składać do zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności wniosek o ustalenie stopnia niepełnosprawności dla celów korzystania z ulg i uprawnień na podstawie odrębnych przepisów.

Należy bowiem podkreślić, że stosownie do art. 3 ust. 2 ww. ustawy, orzeczenie ustalające stopień niepełnosprawności stanowi podstawę do przyznania ulg i uprawnień na podstawie odrębnych przepisów (w tym także do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że na przełomie lat Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną na podstawie kolejno wydanych w tej sprawie orzeczeń Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSW z dnia 29 kwietnia 1992 r. wydane przez uznające i zaliczające Wnioskodawczynię do drugiej grupy inwalidztwa z ogólnego stanu zdrowia oraz zaliczające do trzeciej grupy inwalidów w związku ze służbą w policji z 18 września 1995 r., które uznaje i zalicza Wnioskodawczynię do pierwszej grupy inwalidztwa bez związku ze służbą w policji i bez konieczności opieki, a także wydane przez Wojewódzką Komisję Lekarską MSWiA, z dnia 26 stycznia 2001 r. które uznaje i zalicza Wnioskodawczynię do pierwszej grupy inwalidów bez związku ze służbą w policji i bez konieczności opieki oraz z dnia 13 stycznia 2004 r. w którym uznano, że inwalidztwo istnieje od kwietnia 1992 r. i zaliczono Wnioskodawczynię do pierwszej grupy inwalidzkiej bez związku ze służbą. Na podstawie powyższych orzeczeń Wnioskodawczyni w latach 2008-2012 r. dokonała odliczenia opłat za zakup leków, opłatę za zbiegi leczniczo – rehabilitacyjne oraz koszty poniesione na podróż do sanatorium w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej.

Zauważyć należy, że odliczeniu od dochodu podlegają co do zasady wydatki poniesione od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik może odliczyć wydatki poniesione po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności.

Jednakże, jak już wskazano powyżej, podstawowym warunkiem uprawniającym do odliczenia wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest posiadanie przez osobę, której wydatek dotyczy, orzeczenia o zakwalifikowaniu do jednego z trzech stopni niepełnosprawności (znacznego, umiarkowanego lub lekkiego), określonych w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, a także poniesienie kosztów po dacie uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności (bądź po dniu wskazanym w orzeczeniu jako data ustalenia niepełnosprawności).

Zaznaczyć należy, że nie można traktować jako podstawy do odliczania wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej łącznie wszystkich wydanych do tej pory orzeczeń lekarskich. Każde z nich obowiązuje bowiem w innym stanie prawnym. Orzeczeniem obowiązującym w latach ponoszenia przez Wnioskodawczynię wydatków jest orzeczenie Komisji Lekarskiej MSWiA z dnia 13 stycznia 2004 r. Jednakże z uwagi na to, że orzeczenie Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA zostało wydane w dniu 13 stycznia 2004 r. – a więc po dniu 31 sierpnia 1997 r., a także Wnioskodawczyni nie wystąpiła z wnioskiem do Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności, w celu uzyskania stopnia niepełnosprawności, nie ma możliwości dokonania odliczenia od dochodu wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej za lata 2008 – 2012 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym Skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.