Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-616/14/MM
z 15 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2014 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 13 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą starszą z wieloma przewlekłymi chorobami. Mąż Wnioskodawczyni zmarł w dniu 18 września 2013 r. Był on zaliczony do I grupy inwalidztwa. Wnioskodawczyni i jej mąż uzyskane dochody rozliczali wspólnie jako małżonkowie. Oboje utrzymywali się z emerytury/renty męża. Wnioskodawczyni do momentu śmierci męża nie miała żadnego przychodu. Dopiero po 18 września 2013 r. została przyznana jej renta rodzinna po zmarłym mężu. Mąż Wnioskodawczyni w 2010 r. przez orzecznika ZUS z uwagi na rodzaj schorzeń, tj. udar niedokrwienny mózgu pod postacią niedowładu połowicznego lewostronnego, niedokrwienność krążenia, cukrzyca i płaskonabłonkowy guz płuca prawego w stopniu IIIB, został uznany za niezdolnego do samodzielnej egzystencji, nie mógł się samodzielnie poruszać, korzystać z toalety, przyjmować leków, jeść. Przebywał kilkakrotnie w szpitalu, ostatni raz w okresie od 24 stycznia 2013 r. do 30 stycznia 2013 r. Mąż Wnioskodawczyni został wypisany ze szpitala do domu z zaleceniem dalszego leczenia w warunkach domowych. Wnioskodawczyni oraz wykwalifikowana pielęgniarka wykonywały wszystkie czynności dotyczące: wykonywania cewnikowania, iniekcji dożylnych i domięśniowych, wkłuwania venflonów, przetaczania płynów infuzyjnych, wykonywania toalety porannej i wieczornej. Powyższe czynności dokonywały pod nadzorem lekarza specjalisty, który określał zakres potrzebnych materiałów medycznych i leków do leczenia w ramach opieki domowej. Z uwagi na to Wnioskodawczyni została zmuszona do zakupu środków do ułatwiania niezbędnych czynności życiowych, zapewnienia prawidłowej opieki, tj. pieluchomajtek, podkładów nieprzemakalnych na materac, płynów fizjologicznych, venflonów, rękawiczek sterylnych, kompresów, opasek elastycznych, płynów do dezynfekcji, inhalatora do podawania leków oraz doposażyć mieszkanie w odpowiednie kołdry medyczne, specjalnej wysokości poduszki. Wszystkie wydatki pokryte zostały z renty męża. Wyżej wymienione środki nie zostały sfinansowane ani dofinansowane.

Wnioskodawczyni posiada faktury na zakupione środki, które zostały wystawione na męża.

Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane zostało przez Lekarza Orzecznika ZUS w dniu 25 marca 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy poniesione wydatki na zakup: pieluchomajtek, podkładów nieprzemakalnych na materac, płynów fizjologicznych, venflonów, rękawiczek sterylnych, opasek elastycznych, płynów do dezynfekcji, inhalatora do podawania leków oraz kołder medycznych, specjalnej wysokości poduszek mogą zostać rozliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej?
2. Czy wyżej wymienione wydatki powinny zostać odliczone od dochodu Wnioskodawczyni, czy jej męża?

Zdaniem Wnioskodawczyni, pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu, a rodzajem niepełnosprawności pozostaje ścisły związek. Niepełnosprawny mąż nie mógł samodzielnie egzystować, a zakupione środki służyły do ułatwiania wykonywania codziennych czynności życiowych. W związku z tym nabyte środki mogą zostać odliczone w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Wziąwszy pod uwagę fakt, że wydatki sfinansowane zostały z renty męża oraz z uwagi na fakt, że jako jedyny posiadał przychód, Wnioskodawczyni uważa, że odliczenie ulgi rehabilitacyjnej przysługuje zmarłemu małżonkowi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:


1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   
2. znaczny stopień niepełnosprawności;


2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:,/li>
   
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
      
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:


1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
   
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II – grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do 16 lat - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a)


14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:


1. na turnusie rehabilitacyjnym,
   
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
   
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
   

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie:

1. dowodu wpłaty na rachunek płatniczy obdarowanego lub jego rachunek w banku, inny niż rachunek płatniczy - w przypadku darowizny pieniężnej;
2. dowodu, z którego wynikają dane identyfikujące darczyńcę oraz wartość przekazanej darowizny wraz z oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu - w przypadku darowizny innej niż pieniężna lub innej niż określona w ust. 1 pkt 9 lit. c;
3. zaświadczenia jednostki organizacyjnej realizującej zadania w zakresie pobierania krwi o ilości bezpłatnie oddanej krwi lub jej składników przez krwiodawcę;
4. dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów twierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
   
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
   
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacych.
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Należy zaznaczyć, że wszelkiego rodzaju ulgi i zwolnienia są wyjątkiem od konstytucyjnej zasady równości i powszechności opodatkowania, dlatego winny być interpretowane ściśle z literą prawa. Niedopuszczalna jest zatem ich interpretacja rozszerzająca. Zatem wydatki poniesione na inne cele – nawet wówczas gdy zostały poniesione w związku z niepełnosprawnością - nie korzystają z odliczeń w ramach omawianej ulgi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą starszą z wieloma przewlekłymi chorobami. Mąż Wnioskodawczyni zmarł w dniu 18 września 2013 r. Był on zaliczony do I grupy inwalidztwa. Przez całe życie Wnioskodawczyni i jej mąż uzyskane dochody rozliczali wspólnie jako małżonkowie. Oboje utrzymywali się z emerytury/ renty męża. Wnioskodawczyni do momentu śmierci męża nie miała żadnego przychodu. Dopiero po 18 września 2013 r. została przyznana jej renta rodzinna po zmarłym mężu. Mąż Wnioskodawczyni w 2010 r. przez orzecznika ZUS z uwagi na rodzaj schorzeń, tj. udar niedokrwienny mózgu pod postacią niedowładu połowicznego lewostronnego, niedokrwienność krążenia, cukrzyca i płaskonabłonkowy guz płuca prawego w stopniu IIIB, został uznany za niezdolnego do samodzielnej egzystencji, nie mógł się samodzielnie poruszać, korzystać z toalety, przyjmować leków, jeść. Przebywał kilkakrotnie w szpitalu, ostatni raz w okresie od 24 stycznia 2013 r. do 30 stycznia 2013 r. Mąż Wnioskodawczyni został wypisany ze szpitala do domu z zaleceniem dalszego leczenia w warunkach domowych. Wnioskodawczyni oraz wykwalifikowana pielęgniarka wykonywały wszystkie czynności dotyczące: wykonywania cewnikowania, iniekcji dożylnych i domięśniowych, wkłuwania venflonów, przetaczania płynów infuzyjnych, wykonywania toalety porannej i wieczornej. Powyższe czynności dokonywały pod nadzorem lekarza specjalisty, który określał zakres potrzebnych materiałów medycznych i leków do leczenia w ramach opieki domowej. Z uwagi na to Wnioskodawczyni została zmuszona do zakupu środków do ułatwiania niezbędnych czynności życiowych, zapewnienia prawidłowej opieki, tj. pieluchomajtek, podkładów nieprzemakalnych na materac, płynów fizjologicznych, venflonów, rękawiczek sterylnych, kompresów, opasek elastycznych, płynów do dezynfekcji, inhalatora do podawania leków oraz doposażyć mieszkanie w odpowiednie kołdry medyczne, specjalnej wysokości poduszki. Wszystkie wydatki pokryte zostały z renty męża. Wyżej wymienione środki nie zostały sfinansowane ani dofinansowane.

Wnioskodawczyni posiada faktury na zakupione środki, które zostały wystawione na męża.

Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane zostało przez Lekarza Orzecznika ZUS w dniu 25 marca 2010 r.

W przedmiotowej sprawie należy zatem rozpatrzeć, czy wydatki, o których mowa we wniosku można zakwalifikować do którejkolwiek z kategorii wydatków z katalogu zawartego w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym do wydatków wymienionych: w pkt 12 – na leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo), w pkt 3 - poniesionych na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Ponieważ w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku” posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.).

Z zawartych w art. 2 pkt 10, 11, 12 i 32 ww. ustawy definicji wynika, że:

• lekiem aptecznym - jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece;
  
• lekiem gotowym - jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu;
  
• lekiem recepturowym - jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego - na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii;
  
• produktem leczniczym - jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.
  

Wykaz produktów spełniających cechy „leku” na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej został zamieszczony w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (opublikowanym w Dz. Urz. MZ z 2005 r. Nr 5 poz. 17 oraz w Dz. Urz. MZ z 2007 r. Nr 4 poz. 12 i w Dz. Urz. MZ z 2009 r. Nr 4 poz. 22 oraz w Dz. Urz. MZ z 2010 r. Nr 6 poz. 40).

Wobec powyższego, w sytuacji, gdy płyn fizjologiczny stanowi lek w rozumieniu ustawy Prawo farmaceutyczne i gdy lekarz specjalista stwierdził, że mąż Wnioskodawczyni powinien go stosować (stale lub czasowo), wówczas wydatki poniesione na ten cel w 2013 r. przez zmarłego męża Wnioskodawczyni - jako osobę posiadającą orzeczenie o niepełnosprawności zaliczoną do I grupy inwalidztwa - podlegają odliczeniu w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość wydatków na zakup leków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Dokument ten winien zawierać dane personalne osoby niepełnosprawnej ponoszącej wydatek na ten cel. Dokumentem takim może być dowód z którego wynikać będzie kto, kiedy i jakiego rodzaju wydatek poniósł. Dowodem tym nie musi być koniecznie faktura VAT.

Ponadto wyjaśnić należy, że określenie „indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że aby wydatki na zakup sprzętu rehabilitacyjnego podlegały odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, sprzęt ten musi posiadać właściwości leczniczo-rehabilitacyjne.

Ponadto z uregulowań zawartych w powołanym przepisie wynika, że pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Właściwym do stwierdzenia czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz czy ułatwiało wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, może być w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby może ten fakt potwierdzić np. w wydanym zaświadczeniu. Do tej kategorii wydatków – przy spełnieniu ww. warunku - można zakwalifikować zakup inhalatora do podawania leków oraz kołder medycznych i specjalnej wysokości poduszek.

Natomiast w tej kategorii wydatków nie mieszczą się wydatki poniesione na zakup pieluchomajtek, podkładów nieprzemakalnych na materac, velflonów, kompresów, rękawiczek sterylnych, opasek elastycznych oraz płynów do dezynfekcji. Wydatków poniesionych na ten cel nie można również zakwalifikować do wydatków wymienionych w pkt 12, czyli do wydatków na leki, jak również do żadnej innej kategorii wydatków podlegających odliczeniu w ramach ww. ulgi.

Zatem pomimo faktu, że ww. wydatki bezsprzecznie były związane z niepełnosprawnością małżonka Wnioskodawczyni, to jednak brak podstaw do odliczenia tych wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Odnosząc się natomiast to tego, od czyjego dochodu, tj. Wnioskodawczyni, czy jej zmarłego małżonka powinny zostać odliczone wydatki na cele rehabilitacyjne wskazać należy, że z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wynika, że odliczenie przysługuje podatnikowi niepełnosprawnemu, który poniósł wydatki na cele rehabilitacyjne lub podatnikowi na utrzymaniu którego są osoby niepełnosprawne. W przedmiotowej sprawie nie sposób uznać, że mąż Wnioskodawczyni był na jej utrzymaniu, albowiem ze stanu faktycznego wynika, że małżonkowie utrzymywali się z jego renty. Zatem – skoro wydatki na ten cel zostały sfinansowane z dochodów małżonka Wnioskodawczyni i potwierdzone wystawionymi na niego fakturami, to tylko jemu przysługiwało prawo odliczeń w ramach ww. ulgi.

Wyjaśnić przy tym należy, że w sytuacji, gdy mąż Wnioskodawczyni zmarł istnieją dwie możliwości odliczenia przysługującej mu ulgi.

Pierwszą z nich jest wynikające z art. 6a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uprawnienie do rozliczenia się Wnioskodawczyni wspólnie ze zmarłym małżonkiem. Jednakże aby skorzystać z tej możliwości Wnioskodawczyni – przy spełnieniu określonych w ustawie warunków – do dnia 30 kwietnia 2014 r. powinna złożyć zeznanie podatkowe za 2013 r. rozliczając się wspólnie ze zmarłym małżonkiem.

Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów.

Małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy mogą być, z zastrzeżeniem ust. 8, na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26 i art. 26c; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków (art. 6 ust. 2 tej ustawy).

Stosownie do art. 6 ust. 3 ww. ustawy, zasada wyrażona w ust. 2 ma zastosowanie również, jeżeli jeden z małżonków w roku podatkowym nie uzyskał przychodów ze źródeł, z których dochód jest opodatkowany zgodnie z art. 27, lub osiągnął dochody w wysokości niepowodującej obowiązku uiszczenia podatku.

Stosownie natomiast do art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

Zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób, o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c albo w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym (art. 6a ust. 9 ww. ustawy).

W myśl art. 6 ust. 10 tej ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym, określony w ust. 2 i 4, złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1.

Z art. 6a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że wniosek o łączne opodatkowanie dochodów małżonków, między którymi istniała w roku podatkowym wspólność majątkowa, może być także złożony przez podatnika, który:

1. zawarł związek małżeński przed rozpoczęciem roku podatkowego, a jego małżonek zmarł w trakcie roku podatkowego;
2. pozostawał w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, a jego małżonek zmarł po upływie roku podatkowego przed złożeniem zeznania podatkowego.

Natomiast ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani ustawy Ordynacja podatkowa nie przewidują możliwości złożenia zeznania podatkowego za zmarłego podatnika rozliczając go indywidualnie. W przypadku, gdy spadkodawca był podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych i zmarł w trakcie roku podatkowego wysokość zobowiązania za rok nierozliczony może ustalić w decyzji właściwy urząd skarbowy.

Stosownie bowiem do art. 104 § 1 Ordynacji podatkowej jeżeli spadkodawca był podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, organ podatkowy informuje spadkobierców, na podstawie posiadanych danych, o wysokości dochodu lub przychodu spadkodawcy oraz o wysokości wpłaconych zaliczek na podatek lub podatku, podając równocześnie przypadającą do zapłacenia kwotę podatku lub kwotę nadpłaty.

Jeżeli spadkodawca poniósł wydatki uprawniające do ulg podatkowych, spadkobierca w terminie 30 dni od dnia otrzymania informacji, o której mowa w § 1, zawiadamia organ podatkowy o wysokości poniesionych wydatków (art. 104 § 2 Ordynacji).

W myśl art. 104 § 3 Ordynacji podatkowej, po upływie terminu, o którym mowa w § 2, organ podatkowy doręcza spadkobiercom decyzję ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego lub stwierdzającą nadpłatę.

Z powyższego wyraźnie wynika, że w sytuacji gdy spadkodawca poniósł wydatki uprawniające do ulg podatkowych, spadkobierca przedkłada dokumenty na poniesione przez zmarłego wydatki na cele rehabilitacyjne, natomiast organ podatkowy w decyzji doręczanej spadkobiercom ustala wysokość zobowiązania podatkowego lub stwierdza nadpłatę.

Reasumując, wydatki na cele rehabilitacyjne zmarłego małżonka Wnioskodawczyni mogła odliczyć od jego dochodu składając do 30 kwietnia 2014 r. zeznanie podatkowe wybierając wspólne opodatkowanie ze zmarłym małżonkiem. Do wydatków na cele rehabilitacyjne Wnioskodawczyni - przy spełnieniu warunków wynikających z ww. przepisów - mogła zakwalifikować wydatki na: zakup płynu fizjologicznego, w przypadku gdy z posiadanych dokumentów jednoznacznie wynika, że jest to lek w rozumieniu ustawy Prawo farmaceutyczne, inhalatora do podawania leków, kołdry medycznej i specjalnej wysokości poduszek, jeżeli lekarz specjalista w wydanym zaświadczeniu stwierdził, że dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie było niezbędne w rehabilitacji małżonka oraz że ułatwiało mu wykonywanie czynności życiowych wynikających z niepełnosprawności.

Natomiast wydatki poniesione na zakup: pieluchomajtek, podkładów nieprzemakalnych na materac, velflonów, kompresów, rękawiczek sterylnych, opasek elastycznych oraz płynów do dezynfekcji nie podlegają odliczeniu w ramach omawianej ulgi.

W sytuacji, gdy do dnia 30 kwietnia 2014 r. Wnioskodawczyni nie skorzystała z prawa do wspólnego opodatkowania dochodów małżonków uzyskanych w 2013 r. wówczas właściwy organ podatkowy może wydać decyzję, w której określi prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego spadkodawcy lub stwierdzi nadpłatę uwzględniając kwotę ulgi rehabilitacyjnej mu przysługującej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.