2014.08.27 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-538/14-4/PK1
z 27 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2014r. (data wpływu: 20 maja 2014 r.), uzupełnionym w dniu 25 lipca 2014 r. (data wpływu: 28 lipca 2014 r.) na wezwanie organu z dnia 16 lipca 2014 r. nr IPPB3/423-538/14-2/PK1 (data doręczenia: 18 lipca 2014 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia przez uprawnionego do dywidendy akcjonariusza Spółki prawa do dywidendy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia przez uprawnionego do dywidendy akcjonariusz Spółki prawa do dywidendy. W związku ze stwierdzonymi brakami formalnymi pismem z dnia 16 lipca 2014 r. nr IPPB3/423-538/14-2/PK1 (data doręczenia 18 lipca 2014 r.) wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. W dniu 25 lipca 2014 r. (data wpływu: 28 lipca 2014 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest spółką będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Spółka planuje podjąć uchwałę w sprawie podziału zysku i wypłacie dywidendy. Niektórzy akcjonariusze po podjęciu uchwały w sprawie wypłaty dywidendy i ustaleniu kręgu akcjonariuszy uprawnionych do otrzymania dywidendy, natomiast przed dniem wypłaty dywidendy dokonają cesji wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy na rzecz podmiotów trzecich niebędących akcjonariuszami Spółki, o czym poinformują Spółkę przed wypłatą dywidendy i przedstawią stosowne dokumenty potwierdzające dokonanie cesji. Podmioty trzecie, na rzecz których może nastąpić cesja wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy, będą posiadały miejsce zamieszkania/siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (będą rezydentami polskimi).

W uzupełnieniu Spółka wskazała, iż w związku z tym, że Wnioskodawca (dalej: „Spółka") w ostatnim czasie wypłacił dywidendę zdarzenie przyszłe opisane we wniosku wystąpiło również w rzeczywistości. Mając na uwadze powyższe Spółka poinformowała, że w zaistniałym stanie faktycznym do dnia wypłaty dywidendy została dokonana cesja wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy - akcjonariusz Spółki posiadający status spółki kapitałowej z siedzibą i rezydencją podatkową na Cyprze (dalej: „Spółka cypryjska") uprawniony do otrzymania dywidendy przed dniem wypłaty dywidendy przeniósł na rzecz Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w Polsce (dalej: „polski FIZ") działającego na podstawie ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546 z późn. zm.), wierzytelność pieniężną z tytułu dywidendy spółki Wnioskodawca wynikającą z posiadanych przez Spółkę cypryjską akcji imiennych. Spółka cypryjska jako spółka kapitałowa z siedzibą na Cyprze zgodnie z posiadanym przez Spółkę certyfikatem rezydencji jest rezydentem podatkowym na Cyprze, tzn. podlega tam opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania .

Podmiot na rzecz którego została dokonana cesja wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy jest Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w Polsce działającym na podstawie ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546 z późn. zm.), jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i jest polskim rezydentem podatkowym.

Spółka cypryjska przeniosła na rzecz polskiego FIZ wierzytelność pieniężną z tytułu dywidendy Wnioskodawcy na mocy zawartego porozumienia. Strony ww. porozumienia ustaliły, iż w celu zwolnienia Spółki cypryjskiej ze zobowiązania jakie posiada w stosunku do polskiego FIZ w miejsce wykonania powyższego zobowiązania Spółka cypryjska przenosi (ceduje) na polski FIZ przysługującą tej spółce wierzytelność do otrzymania dywidendy należnej Spółce cypryjskiej w dniu ustalenia prawa do dywidendy w określonej w porozumieniu kwocie. Polski FIZ oświadczył, że powyższą cesję wierzytelności przyjmuje. Strony potwierdziły również, że wskutek przeniesienia wierzytelności zobowiązanie Spółki cypryjskiej w wysokości odpowiadającej wartości dywidendy będącej przedmiotem cesji wygasa poprzez świadczenie w miejsce wykonania (arb 453 Kodeksu cywilnego). Z tych powodów Spółka wskazała, że cesja miała charakter odpłatny. O dokonaniu cesji wierzytelności strony porozumienia przed dniem wypłaty dywidendy zawiadomiły na piśmie Wnioskodawca

Następnie Spółka podniosła, że charakter podmiotów, których dotyczy przedmiotowe zdarzenie przyszłe nie obejmuje podatników podatku dochodowego od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie przez uprawnionego do dywidendy akcjonariusza Spółki prawa do dywidendy w drodze cesji wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy na rzecz podmiotu trzeciego spowoduje, iż Spółka powinna określić obowiązki jako płatnika w oparciu o status podmiotu trzeciego, do którego dokona wypłaty świadczenia z ww. wierzytelności?
Czy zbycie przez uprawnionego do dywidendy akcjonariusza Spółki prawa do dywidendy w drodze cesji wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy na rzecz podmiotu trzeciego spowoduje, iż Spółka dokonując wypłaty świadczenia w wyniku zaspokojenia ww. wierzytelności powinna je uznać za dochód z udziału w zyskach osób prawnych, który jest objęty uregulowaniami art. 22 ustawy o CIT i zrealizować obowiązki płatnika?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki zbycie przez uprawnionego do dywidendy akcjonariusza Spółki prawa do dywidendy w drodze cesji wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy na rzecz podmiotu trzeciego spowoduje, iż Spółka powinna określić obowiązki jako płatnika w oparciu o status podmiotu trzeciego do którego dokona wypłaty świadczenia z ww. wierzytelności.
Zdaniem Spółki zbycie przez uprawnionego do dywidendy akcjonariusza Spółki prawa do dywidendy w drodze cesji wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy na rzecz podmiotu trzeciego spowoduje, iż Spółka dokonując wypłaty świadczenia w wyniku zaspokojenia ww. wierzytelności powinna je uznać za dochód z udziału w zyskach osób prawnych, który jest objęty uregulowaniami art. 22 ustawy o CIT i zrealizować obowiązki płatnika.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Ad. 1.

Kwestie dotyczące wypłaty dywidendy przez spółkę kapitałową zostały uregulowane w ustawie z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1030), zwanej dalej " Ksh.". Zgodnie z art. 347 Ksh dotyczącym spółki akcyjnej akcjonariusze mają prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym, zbadanym przez biegłego rewidenta, który został przeznaczony przez walne zgromadzenie do wypłaty akcjonariuszom. Zysk rozdziela się w stosunku do liczby akcji. Jeżeli akcje nie są całkowicie pokryte, zysk rozdziela się w stosunku do dokonanych wpłat na akcje. Statut może przewidywać inny sposób podziału zysku, z uwzględnieniem art. 348, art. 349, art. 351 § 4 oraz art. 353.

Stosownie zaś do art. 348 § 2 Ksh uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są akcjonariusze, którym przysługiwały akcje w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Statut może upoważnić walne zgromadzenie do określenia dnia, według którego ustala się listę akcjonariuszy uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy nie może być wyznaczony później niż w terminie dwóch miesięcy, licząc od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 347 § 1. Uchwałę o przesunięciu dnia dywidendy podejmuje się na zwyczajnym walnym zgromadzeniu.

Zwyczajne walne zgromadzenie spółki publicznej ustala dzień dywidendy oraz termin wypłaty dywidendy. Dzień dywidendy może być wyznaczony na dzień powzięcia uchwały albo w okresie kolejnych trzech miesięcy, licząc od tego dnia (art. 348 § 3 Ksh).

Dywidendę wypłaca się w dniu określonym w uchwale walnego zgromadzenia. Jeżeli uchwala walnego zgromadzenia takiego dnia nie określa, dywidenda jest wypłacana w dniu określonym przez radę nadzorczą (art. 348 § 4 Ksh).

Z powyższych przepisów wynika, iż w następstwie podjęcia uchwały o podziale zysku i ustaleniu kręgu akcjonariuszy uprawnionych do otrzymania dywidendy akcjonariusz nabywa roszczenie o wypłatę dywidendy. Roszczenie takie jest prawem zbywalnym i może być przedmiotem cesji.

Stanowisko takie potwierdza również orzecznictwo sądowe, w tym wyrok Sądu Najwyższego z 11 września 2002 r, sygn. V CKN 1370/00, w którym czytamy: „Uzasadniona jest zatem teza, aktualna zarówno na gruncie przepisów kodeksu handlowego, jak i przepisów kodeksu spółek handlowych, że roszczenie o wypłatę dywidendy, które wspólnik nabywa w następstwie podjęcia uchwały zgromadzenia wspólników o przeznaczeniu zysku spółki do podziału, jest w przeciwieństwie do udziałowego prawa do zysku - uprawnieniem o charakterze obligacyjnym, które podlega cesji. może być przedmiotem potrącenia, zastawu lub zastawu rejestrowego.”

Również w wyroku NSA z 4 kwietnia 2012 r., sygn. II FSK 1866/10 sąd stwierdził, iż: „Podkreślić należy, że powyższe nie pozostaje w sprzeczności z art. 191 § 1 i art. 193 § 1 K.s.h., zgodnie z którymi wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, przy czym uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są wspólnicy, którym udziały przysługiwały w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Skoro bowiem roszczenie o wypłatę dywidendy jest prawem zbywalnym, co w sprawie niniejszej nie test sporne, to wyplata stosownego świadczenia pieniężnego nastąpić może nie na rzecz uprawnionego do dywidendy zgodnie z powołanymi przepisami K.s.h., lecz na rzecz innego podmiotu /por.: art. 509 § 1 i art. 512 K.c./ W razie cesji wierzytelności, o której mowa, uprawniony do dywidendy /stosownie do powołanych przepisów K.s.h nie otrzyma tytułem dywidendy żadnego świadczenia.”

Co prawda powyższe wyroki dotyczą podziału zysku i wypłaty dywidendy w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, jednak przepisy Ksh w analizowanym przedmiocie w stosunku do ww. spółki i do spółki akcyjnej są bardzo podobne, a występujące odmienności nie mają znaczenia w przedmiotowej sprawie.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że roszczenie o wypłatę dywidendy jest prawem zbywalnym, więc wyplata stosownego świadczenia pieniężnego nastąpić może nie na rzecz uprawnionego do dywidendy zgodnie z powołanymi przepisami Ksh, lecz na rzecz innego podmiotu. W razie cesji wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy, uprawniony do dywidendy nie otrzyma więc tytułem dywidendy żadnego świadczenia.

Powyższe potwierdzają również przepisy ustawy o CIT.

Stosownie do art. 10 ust. 1 ustawy o CIT dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału (akcji).

Jednocześnie zgodnie z art. 22 ust. 1 tej ustawy podatek dochodowy od dochodów (przychodów) z dywidendy oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustała się w wysokości 19% uzyskanego przychodu.

W myśl natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o CIT osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e.

Powołany art. 10 ust. 1 w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o CIT wskazują, iż dochód z tytułu dywidendy oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych powstaje na zasadzie kasowej, czyli w momencie jego fizycznego otrzymania. W przypadku gdy dochodzi do zbycia wierzytelności o wypłatę dywidendy, akcjonariusz nie uzyskuje z tego tytułu przychodu z tytułu udziału w zyskach osób prawnych.

Powyższe potwierdza również wyrok NSA z 4 kwietnia 2012 r., sygn. II FSK 1866/10 (oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 sierpnia 2012 r., sygn. IPPB5/423-207/09/12-16/S/PS wydana po wydaniu ww. wyroku w tej samej sprawie), w którym czytamy:

„(...) przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane tub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń / art. 11 ust.1/

Dywidendy, jako jedne z przychodów z kapitałów pieniężnych, wymienione są w art. 17 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f

W świetle powyższego stwierdzić należy, że przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych stanowią dywidendy otrzymane przez osobę fizyczną, ewentualnie postawione do dyspozycji osoby fizycznej. Dopóki sytuacja taka nie zaistnieje, nie powstaje też zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu uzyskania dywidendy, o którym mowa w art. 30a ust.1 pkt 4 u.p.d.o.f. W konsekwencji po stronie Spółki nie wystąpią obowiązki płatnika /por.: art. 8 oraz art. 4-7 O.p./. Potwierdza to brzmienie art. 41 ust. 4 u.p.d.o.f., który w swej treści wiąże obowiązek obliczenia i pobrania podatku przez płatnika z dokonaniem wypłat /świadczeń/ lub postawieniem do dyspozycji podatnika będącego osobą fizyczną art. 1 u.p.d.o.f. pieniędzy lub wartości pieniężnych.

W stanie faktycznym opisanym we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji Spółka jednoznacznie podała, ze osoby fizyczne uprawnione do dywidendy zbyły wierzytelności z tego tytułu, wobec czego jej świadczenie nie będzie wykonane na rzecz tych osób fizycznych. W związku z opisaną we wniosku wypłatą przez Spółkę środków pieniężnych osoby te nie uzyskają zatem żadnego przysporzenia, w szczególności przychodów z dywidendy. Przesądza to o trafności zarzutu skargi kasacyjnej, że w stanie faktycznym opisanym we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej art. 30a ust 1 pkt 4 u.p.d.o.f. nie znajdował zastosowania.”

Cytowany wyrok odnosi się co prawda do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy jednak mieć na uwadze, iż ww. przepisy są analogiczne w zakresie powstania dochodu z dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych z ww. przepisami ustawy o CIT.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż zbycie przez uprawnionego do dywidendy akcjonariusza Spółki prawa do dywidendy w drodze cesji wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy na rzecz podmiotu trzeciego spowoduje, iż Spółka powinna określić obowiązki jako płatnika w oparciu o status podmiotu trzeciego, do którego dokona wypłaty świadczenia z ww. wierzytelności.

Ad. 2.

Sposób opodatkowania dywidend i innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę łub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej reguluje art. 22 i 26 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o CIT podatek dochodowy od dochodów (przychodów) z dywidendy oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę łub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu.

Ustawa o CIT w art. 10 ust. 1 określa zakres przedmiotowy dochodów z udziału w zyskach osób prawnych. Stosownie do tego przepisu dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału (akcji), w tym także dochody (przychody) wymienione w punktach 1 - 8 tego przepisu. Nie ulega wątpliwości, iż katalog dochodów (przychodów) objętych zakresem przedmiotowym opodatkowania jest tu otwarty, a wyszczególnione w nim źródła dochodów (przychodów) mają charakter przykładowy. O szerokim zakresie przedmiotowym analizowanej regulacji świadczy także, iż prawodawca nie mówi o opodatkowaniu dochodów (przychodów) z akcji, lecz z udziałów w zyskach osób prawnych. W tym względzie orzecznictwo podatkowe od dawna zajmuje jednolite stanowisko, przyjmując szerokie rozumienie udziałów w zyskach osób prawnych. Przykładowo w wyroku z 22 września 1993 r., sygn. SA/Ka 565/93, niepubl. czytamy: „(...) określenie dochód z udziału w zyskach osób prawnych - jest pojęciem zawierającym w swej treści wszelkie dochody, jakie powstają w następstwie posiadania przez podatnika prawa do udziału w zyskach innej osoby prawnej”.

Powyższe rozumienie zakresu art. 10 ust. 1 ustawy o CIT znajduje potwierdzenie również w doktrynie. Przykładowo w ekspertyzie prawnej prof. zw. dr hab. Ryszarda Mastalskiego na temat zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych dochodu z tytułu dywidendy uzyskiwanego przez użytkownika akcji powołanej przez Wnioskodawcę w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 września 2009 r., sygn. IPPB5/423 399/09-4/PS stwierdzono, iż: „Należy się także zgodzić ze stanowiskiem doktryny, że określenie udziałów w zyskach zostało przez prawodawcę wysunięte niejako przed nawias normatywnego ustalenia granic opodatkowania przychodów z udziału w zyskach osób prawnych, co oznacza, że przedmiotem opodatkowania są te przychody, które stanowią przejaw partycypacji w zyskach osób prawnych. W konsekwencji pojęcie dochód udziału w zyskach osób prawnych jest pojęciem o szerokim zakresie przedmiotowym, obejmującym różne źródła przychodów niestanowiące katalogu zamkniętego, przykładowo wskazane w art. 10 analizowanej ustawy.”

Mając na uwadze, iż:

zbycie przez uprawnionego do dywidendy akcjonariusza Spółki prawa do dywidendy w drodze cesji wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy na rzecz podmiotu trzeciego powoduje wypłatę świadczenia w wyniku zaspokojenia ww. wierzytelności do podmiotu trzeciego, a nie do akcjonariusza oraz
szeroki zakres przedmiotowy dochodów z udziału w zyskach osób prawnych określonych w ww. art. 10 ust. 1 ustawy o CIT związany jest z dochodem, jaki powstał w następstwie posiadania przez dany podmiot prawa do udziału w zyskach osoby prawnej,

świadczenie wypłacane na rzecz podmiotu trzeciego należy uznać za dochód z udziału w zyskach osób prawnych.

Za taką interpretacją charakteru wypłacanego świadczenia na rzecz podmiotu posiadającego roszczenie o wypłatę dywidendy w związku z dokonaną na jego rzecz cesją przemawia również interpretacja ogólna Ministra Finansów z 22 grudnia 1997 r., sygn. PO 4/BA-802-7973/886/97, w której stwierdzono, że: „W związku z ustanowieniem prawa użytkowania na użytkownika zostaje przeniesione prawo do dywidendy, tj. prawo do udziału w zyskach osoby prawnej (chyba że umowa ogranicza prawo użytkowania do dywidendy).

Powyższe oznacza, iż podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od dochodu z tytułu dywidendy od akcji obciążonych prawem użytkowania jest użytkownik, któremu wypłacona została, w związku z ustanowieniem prawa użytkowania akcji, dywidenda. Podatek ten ustalany jest w oparciu o art. 10 ust. 1 w związku z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i powinien być odprowadzony przez płatnika - stosownie do art. 26 ust. 1 i 3 ustawy - na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby podatnika (...).”

Pomimo, że powołana interpretacja dotyczy ustanowienia prawa użytkowania na akcjach i wypłaty dywidendy na rzecz użytkownika a nie akcjonariusza, zdaniem Spółki można ją odnieść do sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku, w której wypłata świadczenia nastąpi na rzecz podmiotu posiadającego roszczenie o wypłatę dywidendy w związku z dokonaną na jego rzecz cesją. W konsekwencji powyższego wypłacone przez Spółkę świadczenie należy uznać za dochód z. udziału w zyskach osób prawnych.

Powyższe oznacza również, iż do wypłaconego świadczenia należy stosować art. 22 ustawy o CIT dotyczący opodatkowania (i ewentualnie zastosowania wskazanych w tym przepisie zwolnień od podatku) dochodów (przychodów) z dywidendy oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Mając na uwadze powyższe argumenty zdaniem Spółki zbycie przez uprawnionego do dywidendy akcjonariusza Spółki prawa do dywidendy w drodze cesji wierzytelności z tytułu niewypłaconej dywidendy na rzecz podmiotu trzeciego powoduje, iż Spółka dokonując wypłaty świadczenia w wyniku zaspokojenia ww. wierzytelności powinna je uznać za dochód z udziału w zyskach osób prawnych, który jest objęty uregulowaniami art. 22 ustawy o CIT i zrealizować obowiązki płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W niniejszej sprawie wątpliwościami interpretacyjnymi objęta jest kwestia skutków podatkowych umowy cesji zawartej pomiędzy podmiotem, któremu przysługuje prawo do dywidendy (dalej zwanym „akcjonariuszem” lub „spółką cypryjską”), a podmiotem, na rzecz którego ma zostać dokonana wypłata, a który wstąpił w miejsce dotychczasowego wierzyciela na podstawie umowy cesji (dalej zwany „Beneficjentem” lub „polskim FIZ-em”). Ściślej ujmując problem podatkowy jaki w sprawie się wyłania dotyczy skutków podatkowych dla Wnioskodawcy – spółki kapitałowej prawa polskiego, która wypłacając środki pieniężne Beneficjentowi nie zaś akcjonariuszowi, który zbył swoje prawo w drodze cesji, ma wątpliwości co do swojej roli jako płatnika podatku dochodowego od osób prawnych.

Dla rozstrzygnięcia powyższego zagadnienia, zdaniem organu, konieczne jest w pierwszej kolejności rozważenie istoty dywidendy, a w konsekwencji wskazanie, czy w niniejszej sprawie z racji wypłaty środków przyznanych akcjonariuszom, podmiotowi trzeciemu (nie wspólnikowi spółki) mamy do czynienia z dywidendą, a dokładniej z przysporzeniem pochodzącym z udziału w zyskach osoby prawnej. Dopiero bowiem rozważenie tej kwestii pozwoli na właściwe określenie charakteru podmiotu wypłacającego dane przysporzenie i jego obowiązków podatkowych.

Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, iż prawo do dywidendy (inaczej prawo do zysku) jest jednym z podstawowych uprawnień wspólnika. W przypadku spółki akcyjnej uprawnienie to znajduje swoje normatywne podłoże w treści art. 347 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030, dalej „KSH”). Zgodnie z brzmieniem wskazanego przepisu akcjonariusze mają prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym, zbadanym przez biegłego rewidenta, który został przeznaczony przez walne zgromadzenie do wypłaty akcjonariuszom. Z kolei zgodnie z art. 348 § 2 zdanie 1 KSH uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są akcjonariusze, którym przysługiwały akcje w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Natomiast zdanie drugie powołanego unormowania wskazuje, iż statut może upoważnić walne zgromadzenie do określenia dnia, według którego ustala się listę akcjonariuszy uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Brzmienie wskazanych norm prawnych wyraźnie wskazuje, iż dywidenda jest uprawnieniem przysługującym wspólnikowi (akcjonariuszowi) nie zaś innemu podmiotowi, nie partycypującemu w spółce. Hipotezą powołanych norm prawnych objęci są jedynie akcjonariusze (jako kategoria ogólna podmiotów uprawnionych do dywidendy- art. 347 § 1 KSH), którym przysługiwały akcje w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku lub też w dniu dywidendy (art. 348 § 2 KSH). W ocenie organu interpretacyjnego niedopuszczalne jest rozszerzenie zakresu podmiotowego osób uprawnionych do dywidendy, poprzez objęcie nim podmiotów w żaden sposób nie związanych ze spółką organizacyjnie. Należy mieć bowiem na uwadze, iż umowa spółki z racji swojej istoty zakorzenionej we wspólnym działaniu wspólników w celu prowadzenia działalności gospodarczej, ma charakter prawno-kształtujący relacje jakie zachodzą pomiędzy samymi wspólnikami, wspólnikami a spółką, a zatem organizujący funkcjonowanie Spółki. Jednym z elementów składających się na treść umowy spółki jest określenie uprawnień jakie przysługują wspólnikom względem spółki. Uprawnienia te aktualizują się jedynie na gruncie relacji jakie zachodzą na linii wspólnik-spółka. Oznacza to, iż dywidenda określona w przepisach KSH przysługiwać może jedynie wspólnikowi (akcjonariuszowi) nie zaś podmiotowi nie będącemu podmiotem uczestniczącym w spółce.

Powyższa konstatacja w żaden sposób nie podważa prawa wspólnika do rozporządzania środkami przyznanymi w ramach dywidendy przed momentem jej fizycznego otrzymania przez wspólnika. Prawo dopuszcza cesję roszczenia o wypłatę dywidendy, a zatem wstąpienie w miejsce dotychczasowego wierzyciela nabywcy wierzytelności. Zgodnie z art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1963 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014, poz. 121, dalej: „KC”) wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Co istotne przy umowie cesji zmiana jaka dokonuje się ma jedynie charakter podmiotowy nie zaś przedmiotowy. W konsekwencji zmianie ulega jedynie osoba wierzyciela, sam zaś stosunek zobowiązaniowy trwa nadal. Niezmienność przedmiotu zobowiązania, na którym oparta jest cesja, w przypadku zbycia prawa do dywidendy ma w ocenie organu zupełnie inne znaczenie. Nie oznacza ono, iż nabywca wierzytelności wstąpił w prawa wspólnika do dywidendy, stał się podmiotem uprawnionym do dywidendy. Sytuacja taka mogłaby nastąpić gdyby doszło do zbycia samych akcji, a zatem papierów wartościowych inkorporujących w sobie uprawnienia majątkowe i właścicielskie w stosunku do spółki. W przedmiotowej sprawie, w wyniku zbycia (w drodze cesji) osoba wspólnika pozostaje bez zmian, jedyne uprawnienie jakie otrzymuje nabywca wierzytelności to prawo do ściśle określonej kwoty wynikającej z ówczesnego prawa wspólnika do dywidendy. W konsekwencji to nie uprawnienie do otrzymania dywidendy zostaje zbyte lecz jedynie roszczenie o zapłatę środków przeznaczonych wspólnikowi przez zgromadzenie wspólników z tytułu dywidendy. Powyższa dystynkcja prowadzi do wniosku, iż dywidendę otrzymać może jedynie wspólnik, podczas gdy podmiot trzeci wstępujący w drodze cesji w prawa wspólnika, wstępuje jedynie w roszczenie o zapłatę i tym samym nie jest podmiotem otrzymującym dywidendę określoną w przepisach KSH jako uprawnienia przysługującego wspólnikowi (akcjonariuszowi). Wskazana dystynkcja między uprawnieniami właścicielskimi wynikającymi z akcji a podlegającym cesji roszczeniem o wypłatę środków przyznanych wspólnikom została również przeprowadzona w przywołanym we wniosku wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 września 2002 roku, sygn. akt V CKN 1370/00. Powołany judykat wyraźnie zaznaczył różnicę między prawem do dywidendy a roszczeniem o wypłatę dywidendy, które ma charakter obligacyjny, a zatem podlegający cesji. Sąd Najwyższy podniósł (cytat):

„Konsekwencją zasady wstąpienia nabywcy udziału w prawa korporacyjne i majątkowe zbywcy udziału jest to, że istnieje tu "nierozczepialność praw udziałowych". Oznacza to, że nie jest możliwe ani przeniesienie prawa do zysku w spółce (prawa do dywidendy) bez przeniesienia udziału, ani przeniesienie udziału z wyłączeniem prawa do dywidendy.

Takie stanowisko wyraził też Sąd Apelacyjny i jest to pogląd trafny. Sąd ten nie dostrzegł jednak różnicy między prawem do zysku w spółce a roszczeniem o wypłatę dywidendy, które wspólnicy nabywają w następstwie podjęcia uchwały o przeznaczeniu zysku spółki do podziału. Roszczenie o wypłatę dywidendy, która z reguły stanowi świadczenia pieniężne, to uprawnienie o charakterze obligacyjnym. Jako takie podlega cesji (art. 509 i nast. k.c.) oraz może być przedmiotem potrącenia (art. 498 i nast. k.c.). Prawo do przyznanej dywidendy za dany rok obrotowy, w przeciwieństwie do "udziałowego" uprawnienia do zysku w spółce, może być przedmiotem zastawu i zastawu rejestrowego. Dopuszcza się też możliwość rozporządzenia prawem do przyszłych dywidend do określonej w umowie wysokości lub za określone przyszłe lata obrotowe.”

W rezultacie odrzucając pogląd o dopuszczalności otrzymania przez podmiot trzeci (cesjonariusza) dywidendy jako swoistego uprawnienia przynależnego jedynie wspólnikowi, należy konsekwentnie stanąć na stanowisku, iż Wnioskodawca nie powinien występować w roli płatnika w stosunku do podmiotu, na rzecz którego ma wypłacać określoną kwotę z racji zbycia na jego rzecz roszczenia o zapłatę kwoty stanowiącej równowartość przyznanej wspólnikowi dywidendy. Art. 22 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Z 2014 r., poz. 851, dalej: „ustawa o CIT”) stanowi, iż podatek dochodowy od dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu. W powołanym przepisie ustawodawca wyraźnie wskazuje, iż obowiązek podatkowy powstaje z racji otrzymania dochodów (przychodów) z tytułu dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych. Dla zaistnienia zatem obowiązku podatkowego konieczne jest posiadanie statusu osoby uprawnionej do dywidendy lub też osoby mogącej partycypować w zyskach osoby prawnej. Podmiot trzeci, w niniejszej sprawie Polski FIZ, jako cesjonariusz z umowy cesji nie posiada prawa do dywidendy (lecz jedynie roszczenie o wypłatę określonej sumy przyznanej uchwałą wspólników jako dywidendę należną wspólnikowi), ani tym bardziej nie uzyskuje przychodów z tytułu udziału w zyskach osoby prawnej, skoro nie jest udziałowcem (akcjonariuszem) Spółki. W konsekwencji, w ocenie organu interpretacyjnego, Beneficjent z racji braku przymiotu uprawnionego do dywidendy jak również udziałowca nie może zostać „obarczony” podatkiem. Oczywiście owo „obarczenie” podatkiem w przypadku podatków pobieranych u źródła przybiera inną postać przejawiającą się w pobraniu tego podatku przez płatnika, nie zaś osobę otrzymującą świadczenie, niemniej jednak ekonomiczny wymiar obciążenia podatkiem odnosi się do podmiotu otrzymującego świadczenie.

Mając na uwadze przytoczone powyżej argumenty odmawiające płatnikowi pobrania podatku u źródła od podmiotu trzeciego, należy ocenić czy pomimo cesji akcjonariusz nie powinien zostać obciążony podatkiem. Powołany powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o CIT stanowi o ustaleniu w wysokości 19% podatku z tytułu dywidend. Zdaniem organu interpretacyjnego sam fakt przelania na podmiot trzeci roszczenia o wypłatę dywidendy nie niweczy skutków podatkowych wynikających z konieczności obciążenia akcjonariusza podatkiem u źródła. Należy mieć bowiem na uwadze, iż podatek dochodowy obciąża przyrost majątku podatnika, w tym sensie, iż przychody przez niego otrzymywane winny zostać obciążone podatkiem, czy to na zasadach ogólnych, czy też tych tyczących się dywidend i innych przysporzeń zakreślonych w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT. Bezsporne w ocenie organu jest otrzymanie z chwilą powzięcia uchwały o podziale zysku roszczenia o wypłatę. Takowe roszczenie uzyskuje akcjonariusz i jest ono zwiększeniem jego aktywów, skoro stanowi zbywalne prawo majątkowe. Sam fakt nie otrzymania wypłaty nie przekreśla uzyskania przychodu z tytułu udziału w zyskach osoby prawnej. Ten udział w zysku otrzymuje akcjonariusz w postaci zbywalnego prawa (roszczenia) o wypłatę. Brak obciążenia akcjonariusza podatkiem, z uwagi na podnoszony we wniosku argument o kasowości dywidendy i obowiązku pobrania podatku z chwilą jej wypłaty powoduje, iż podmiot otrzymujący przysporzenie z racji uczestnictwa w zysku Spółki nie zostanie obciążony podatkiem i to mimo zwiększenia jego aktywów. Jednocześnie wypłata jaka następuje ze strony Spółki jest dokonywana z tytułu dywidendy, a zatem nie może dojść do sytuacji gdzie wypłacane przysporzenie uregulowane w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT pozostanie bez opodatkowania i to tylko z racji dokonania cesji.

Organ interpretacyjny podnosi również, iż cesja występująca w niniejszej sprawie nie ma czystego charakteru. Cesjonariusz nie otrzymuje bowiem prawa udziałowego o charakterze majątkowym jakim jest prawo do dywidendy, a zatem nie wstępuje w całość praw i obowiązków akcjonariusza. Cesją objęte jest jedynie żądanie wypłaty. W rezultacie stosunek prawny wynikający z prawa udziałowego, w tym z prawa do zysku (dywidendy), istnieje nadal pomiędzy Spółka a akcjonariuszem. Cesjonariusz wstępuje jedynie w stosunek obligacyjny różny od stosunku prawnego jakim jest stosunek wynikający z prawa do dywidendy. Organ interpretacyjny stoi na stanowisku, iż jedynie stosunek wynikający z prawa udziałowego (prawa do dywidendy) aktualizuje obowiązek podatkowy do uiszczenia zobowiązania podatkowego jakim jest podatek pobierany u źródła. Przyjęcie koncepcji, iż obowiązek podatkowy obarcza cesjonariusza prowadziłoby do niezrozumiałej wręcz sytuacji, gdy podatkiem, którego źródło zakorzenione jest w prawie udziałowym obciążony zostałby podmiot niemający praw udziałowych, które przecież nie mogą zostać przelane na inny podmiot w oderwaniu od samych udziałów („zasada nierozczepialności praw udziałowych”). Podatkiem winien zostać obciążony akcjonariusz, albowiem to jemu (niezależnie od dokonanej cesji) przysługuje prawo udziałowe do zysku, które w świetle przepisów prawa podatkowego (art. 22 ust. 1 ustawy o CIT) podlega opodatkowaniu. Opodatkowaniu nie podlega zatem samo roszczenie o wypłatę, lecz prawo do dywidendy jako udziału w zysku osoby prawnej. Koncepcja taka broni się również z punktu widzenia zasad opodatkowania (wspomnianych powyżej), zakładających opodatkowanie przyrostu majątkowego podatnika ucieleśnionego bądź to w przychodzie podatkowym bądź w jego dochodzie. W art. 10 ust.1 ustawy o CIT ustawodawca wskazał, iż dochodem (przychodem) z udziału w zyskach osób prawnych, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 pkt 4a i 4b, jest dochód (przychód) faktycznie uzyskany z tego udziału (akcji) (…). W konsekwencji źródłem dochodu (przychodu) jest prawo udziałowe wynikające z posiadania udziału czy też akcji. Nie jest zatem źródłem przychodu samo roszczenie o wypłatę zysku Spółki. Owo roszczenie odrywa się od prawa udziałowego i nie może zostać uznane jako dochód z udziału w sytuacji gdy zostanie zbyte podmiotowi trzeciemu. Podmiot ten, jak wielokrotnie wspominano, nie posiada prawa udziałowego, lecz prawo oparte na stosunku zobowiązaniowym. W orzecznictwie sądowym podnoszony jest argument, iż „wyrażenie "dochód faktycznie uzyskany z tego udziału" należy rozumieć w ten sposób, że jest to dochód należny akcjonariuszowi a nie dochód przyszły. Nie można przy tym uznać, że dochód ten ma swe źródło w uzyskanym przez akcjonariusza zysku, lecz wynika z samego faktu posiadania przez niego akcji (udziałów) danej spółki. (podkreślenie organu). Takie ustalenie potwierdza traktowanie przez ustawodawcę w powołanych przepisach, na równi z dochodem akcjonariuszy, także środków własnych spółki przekazanych na kapitał zakładowy lub akcyjny z innych kapitałów spółki.” (vide: wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2005 r., sygn. akt FSK 1065/04). Powołany judykat dotyczy co prawda konsekwencji podatkowych podwyższenia kapitału akcyjnego ze środków własnych spółki, niemniej jednak został przytoczony celem wskazania rozumienia przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o CIT, który dochód (przychód) wiąże z prawem udziałowym.

W tym miejscu z racji przytoczenia we wniosku opinii prof. zw. dr hab. Ryszarda Mastalskiego, a także pism urzędowych dotyczących sytuacji użytkownika akcji, należy zwrócić uwagę na istniejącą zasadniczą różnicę między sytuacją podmiotu posiadającego roszczenie o wypłatę a sytuacją użytkownika akcji. W przypadku użytkownika akcji mamy do czynienia z „używaniem” praw ucieleśnionych w akcjach oraz pobierania pożytków (vide: A. Kidyba, Komentarz do art. 340 kodeksu spółek handlowych, dostępny w Systemie Informacji Prawnej LEX). Tym samym, użytkowanie akcji prowadzi do rozczepienia praw inkorporowanych w akcjach o charakterze majątkowym (organizacyjnym jedynie wówczas, gdy użytkownikowi przyznane jest prawo głosu). W konsekwencji wraz z ustanowieniem użytkowania, to na użytkownika przechodzi prawo do dywidendy. Użytkownik nie ma zatem roszczenia obligacyjnego lecz prawo do dywidendy wynikające z udziału czy też akcji, które użytkuje. Oczywiście możliwość pobierania pożytków z akcji ma swoje obligacyjne źródło w umowie użytkowania, niemniej ma ono znacznie szerszy charakter i obejmuje prawo do dywidendy, nie zaś samo pojedyncze roszczenie o wypłatę. Nie można zatem sytuacji użytkownika akcji porównywać z sytuacją cesjonariusza.

Reasumując, podmiotem uprawnionym do dywidendy jest pomimo dokonania cesji w dalszym ciągu akcjonariusz i to na nim spoczywa obowiązek podatkowy. Wynika on z udziału w zysku spółki, której jest on wspólnikiem, a zatem z samego faktu bycia akcjonariuszem. Co istotne, roszczenie o wypłatę zbyte w drodze cesji stanowi przysporzenie majątkowe równoważne faktycznie otrzymanej dywidendzie i w związku z tym winno zostać obciążone podatkiem dochodowym. Na przeszkodzie do powyższego rozumowania nie może stać treść art. 26 ust. 1 ustawy o CIT. Przepis ten określa, iż osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 są obowiązane jako płatnicy, pobierać z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Unormowanie to stanowi zatem o kasowym podejściu do rozpoznawania przychodu z tytułu dywidendy. Kasowość zakłada zaś, iż opodatkowaniu podlegają faktycznie otrzymane przychody, nie zaś przychody jedynie należne a jeszcze nie otrzymane. Art. 26 ust. 1 ustawy o CIT pozostaje zatem w zgodzie ze wspomnianym uregulowaniem zawartym w art. 10 ust. 1 ww. ustawy, który mówi o przychodzie (dochodzie) faktycznie uzyskanym. Niemniej jednak, w ocenie organu kasowe podejście do podatku z tytułu dywidend, oznacza li tylko obowiązek płatnika do poboru podatku w dniu dokonywania wypłaty dywidendy. Nie przesądza natomiast wyraźnie, jaki podmiot winien być obciążony przedmiotowym podatkiem. Organ interpretacyjny stoi na stanowisku, iż moment pobrania podatku równoważny z dniem wypłaty świadczenia, nie może podważać generalnej zasady zakotwiczonej w art. 10 ust. 1 ustawy o CIT, zgodnie z którą to na podmiocie uprawnionym z tytułu dywidendy (posiadaczu akcji lub udziałów- akcjonariuszowi lub użytkownikowi) ciąży obowiązek podatkowy. W konsekwencji, zdaniem organu interpretacyjnego, art. 10 ust. 1 ustawy o CIT wyprzedza treść art. 26 ust. 1 ww. ustawy, w tym sensie, iż ostatni z wymienionych przepisów nie może być interpretowany w oderwaniu od art. 10 ust. 1 ustawy o CIT. Zresztą treść normatywna obu wspomnianych uregulowań nie pokrywa się ze sobą. Art. 10 ust. 1 ustawy o CIT mówi o tym co jest dochodem (przychodem) z udziału (z akcji) zakreślając krąg podmiotów obowiązanych do rozpoznania dochodu (przychodu) do tych, które faktycznie go uzyskują z praw inkorporowanych w udziale czy też akcji (nie wyłączając przy tym praw użytkownika tychże papierów wartościowych), podczas gdy art. 26 ust. 1 ustawy o CIT stanowi jedynie o obowiązku płatnika do pobrania podatku w dniu dokonania wypłaty, a zatem określa jedynie moment poboru podatku nie zaś kwestię powstania obowiązku podatkowego (skonkretyzowanego następnie w zobowiązanie podatkowe), o czym jak wskazano powyżej stanowi art. 10 ust. 1 ww. ustawy.

Organ interpretacyjny zdaje sobie przy tym sprawę, iż stanowisko przez niego prezentowane pozostaje w opozycji do stanowiska prezentowanego w orzeczeniu NSA z dnia 4 kwietnia 2012r. sygn. akt II FSK 1866/10. Niemniej jednak podkreśla, iż pogląd w powołanym judykacie wyrażony nie został potwierdzony innymi orzeczeniami, a co więcej w toku rozpoznawania sprawy przez sąd administracyjny w I instancji zajęto stanowisko zbieżne z prezentowanym w niniejszym rozstrzygnięciu. Oczywiście stanowisko sądu I instancji jako wyeliminowane z obrotu prawnego orzeczeniem kasacyjnym nie wywiera skutków prawnych, co oznacza iż wykładnia w tym orzeczeniu prezentowana nie obowiązuje w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, niemniej jednak powyższe obrazuje, iż istnieją wątpliwości interpretacyjne, które do tej pory nie zostały „przecięte” jednolitą linią orzeczniczą.

Mając na uwadze powyżej prezentowaną argumentację, należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki jest nieprawidłowe i to w zakresie pytania pierwszego jak i drugiego. W ocenie organu, obowiązek płatnika winien bowiem dotyczyć akcjonariusza (pytanie pierwsze) i to on nie zaś podmiot trzeci winien być traktowany jako mający przychód z udziału w zyskach osoby prawnej – Wnioskodawcy (pytanie drugie).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin