Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-307/14/MCZ
z 9 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 7 kwietnia 2014 r. (data wpływu do Biura – 10 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni od 2003 r. leczy się w poradni okulistycznej z powodu schorzeń oczu. W klinice okulistycznej zdiagnozowano u Wnioskodawczyni barwnikowe zwyrodnienie siatkówki. Powyższe schorzenie jest chorobą postępującą prowadzącą do ślepoty. 1 listopada 2010 r. Wnioskodawczyni otrzymała orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, zgodnie z którym jest całkowicie niezdolna do pracy. Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności z 8 czerwca 2011 r., jak również decyzję przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy z 23 listopada 2010 r. Posiada karty i zaświadczenia informujące o jej leczeniu i stałej i regularnej kontroli lekarskiej oraz posiada wydane przez lekarza zaświadczenie, że przy jej schorzeniu nie ma obecnie metod leczniczo-zabiegowych hamujących to schorzenie.

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielką samochodu osobowego.

Zgodnie z opinią lekarza nie ma obecnie w Polsce metod leczenia zabiegowego schorzenia Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni jest pod opieką lekarską i odbywa stałe regularne specjalistyczne wizyty lekarskie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni posiada decyzję o całkowitej niezdolności do pracy może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w rozliczeniu rocznym na używanie samochodu osobowego?

Wnioskodawczyni wskazała, że warunkiem odliczenia ulgi rehabilitacyjnej jest posiadanie przez osobę niepełnosprawną której dotyczy wydatek:

• orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
• decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
• orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów
  
  

Zdaniem Wnioskodawczyni ww. przesłanki w jej przypadku zostały spełnione.

Zgodnie z ustawą za limitowane w odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej uznaje się wydatki poniesione m.in. na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

W ocenie Wnioskodawczyni również ten warunek został przeze nią spełniony.

Motywując swoje stanowisko Wnioskodawczyni wskazała, że „zabiegi to nic innego jak „kroki”, „działania” służące ratowaniu lub poprawie stanu zdrowia”. Leczenie to zespół różnego rodzaju kroków, wśród których poczesne miejsce zajmuje rozpoznanie, a w tym i konsultacje specjalistyczne, które służą właściwemu rozpoznaniu schorzenia, trafnemu stosowaniu leków i metod leczenia. Z uwagi na rodzaj i poważny charakter schorzenia, wymaga ona koniecznej konsultacji, mającej na celu właściwą diagnozę i leczenie. Owe konsultacje bez wątpienia muszą być zaliczone do zabiegów leczniczych niezbędnych - według oceny lekarza Wnioskodawczyni - do całego ciągu działań leczniczo-rehabilitacyjnych. Zdaniem Wnioskodawczyni, nie sposób w jej przypadku odrywać konsultacji specjalistycznych od całego procesu leczniczego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
      
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
      
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie do art. 26 ust. 7c pkt 3 powołanej ustawy w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni od 2003 r. leczy się w poradni okulistycznej z powodu schorzeń oczu; zdiagnozowano u niej barwnikowe zwyrodnienie siatkówki. Wnioskodawczyni posiada orzeczenie lekarza orzecznika ZUS wydane w 2010 r., zgodnie z którym jest całkowicie niezdolna do pracy oraz decyzję przyznania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy z 23 listopada 2010 r. Od 2011 r. Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną posiadającą orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Wnioskodawczyni posiada również wydane przez lekarza zaświadczenie, że przy jej schorzeniu nie ma obecnie metod leczniczo-zabiegowych hamujących jej schorzenie. W związku z tym Wnioskodawczyni ponosi wydatki na dojazd samochodem osobowym stanowiącym jej współwłasność na stałe, regularne, specjalistyczne wizyty lekarskie.

Ustawodawca w art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidział możliwość odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych na dojazd na zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne.

Zgodnie z tym przepisem wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z analizy art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

1. być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,
2. być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,
3. odbyć niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),
4. ponieść wydatki na używanie własnego samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Jak z powyższego wynika, w ramach ww. ulgi podatkowej z całą pewnością mieszczą się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego (będącego własnością lub współwłasnością osoby uprawnionej do ulgi) w związku z koniecznym przewozem (przejazdem) na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (np. zlecone przez lekarza), poniesione przez osobę niepełnosprawną posiadającą I lub II grupę inwalidztwa.

Natomiast w ramach tego limitu nie będą mogły być odliczone m.in. wydatki związane z wyjazdami na wizyty lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, wykonywanie badań laboratoryjnych i innych badań, w tym np. badań diagnostycznych (np. USG, EKG, tomografia komputerowa, itp.) bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W odniesieniu do wydatków poniesionych na cele określone w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy, w stanie prawnym obowiązującym od 01 stycznia 2011 r. istnieje obowiązek przedstawienia dowodów niezbędnych do ustalenia prawa do odliczenia poniesionych wydatków z ww. tytułu, co wynika z cyt. powyżej art. 21 ust. 7c pkt 3 cyt. ustawy.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” (a nie „w wysokości 2.280 zł’’) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2.280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej, związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2.280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa, lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, którym osoba niepełnosprawna jest poddawana. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2.280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2,280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i znacznym stopniu niepełnosprawności oraz ponosi wydatki na dojazd samochodem osobowym stanowiącym jej współwłasność na stałe, regularne, specjalistyczne wizyty lekarskie.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawione okoliczności oraz stan faktyczny i prawny sprawy należy stwierdzić, iż z uwagi na to, że Wnioskodawczyni dojeżdża samochodem osobowym na stałe, regularne, specjalistyczne wizyty lekarskie, a nie na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, to poniesione na ten cel wydatki nie mieszczą się w dyspozycji przepisu art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca bowiem w tym przepisie uprawnił do odliczenia od dochodu osoby niepełnosprawne, które poniosły wydatki na używanie własnego samochodu (lub stanowiącego ich współwłasność) tylko i wyłącznie dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza, a nie ogólnie na jakiekolwiek zabiegi czy inne działania związane z leczeniem czy też utrzymywaniem istniejącego stanu zdrowia.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni nie dojeżdża własnym samochodem (lub stanowiącym jej współwłasność) na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, lecz dojeżdża na stałe, regularne, specjalistyczne wizyty lekarskie, które z pewnością są konieczne przy leczeniu barwnikowego zwyrodnienia siatkówki, jednakże nie można ich zakwalifikować jako niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wobec tego, poniesienie wydatków nie spełniających uwarunkowań zawartych w art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie uprawnia Wnioskodawczyni do skorzystania z ww. odliczenia na cele rehabilitacyjne.

Należy jeszcze raz podkreślić, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione, przy spełnieniu obwarowań dla tych ulg przewidzianych. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a,35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.