Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-338/14/BJ
z 17 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu do Biura – 17 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania dodatku za rozłąkę przyznanego na podstawie regulaminu wynagradzania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2014 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania dodatku za rozłąkę przyznanego na podstawie regulaminu wynagradzania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) jest firmą, która prowadzi budowy na terenie całego kraju. Pracownicy często zmieniają miejsca pracy, które nie pokrywają się z miejscem zamieszkania danego pracownika. W Spółce istnieje Zakładowy Regulamin Wynagradzania, który jest podstawą do wypłaty wynagrodzeń i wszelkich dodatków związanych z wynagrodzeniami.

Spółka zamierza wprowadzić (na drodze aneksu) do Zakładowego Regulaminu Wynagradzania zapisy przyznające świadczenia pieniężne dla pracowników, którzy na skutek przeniesienia stracili możliwość codziennego dojazdu z domu do pracy i odwrotnie (dodatek za rozłąkę).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy uregulowanie tego zagadnienia (przyznanie dodatku za rozłąkę) w regulaminie wynagradzania może być zwolnione od podatku od osób fizycznych w myśl art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Wnioskodawca wskazał, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., wolny od podatku dochodowego jest dodatek za rozłąkę przysługujący wyłącznie na podstawie odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (np. rozporządzeń Prezesa Rady Ministrów bądź rozporządzeń poszczególnych ministrów) lub układów zbiorowych pracy – do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie należności przysługujących pracownikom sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Wnioskodawca uważa, że ponieważ układ zbiorowy pracy wymieniony w art. 21 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zakładowy regulamin wynagradzania regulują praktycznie tę samą sferę świadczeń pracowniczych, to świadczenie, o którym mowa powyżej powinno być zwolnione od podatku od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jednakże, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolny od podatku dochodowego jest dodatek za rozłąkę przysługujący na podstawie odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub układów zbiorowych pracy, do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Stosownie do art. 772 § 1 ustawy z dnia z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. 1998 r., Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracodawca zatrudniający co najmniej 20 pracowników, nie objętych zakładowym układem zbiorowym pracy ani ponadzakładowym układem zbiorowym pracy odpowiadającym wymaganiom określonym w § 3, ustala warunki wynagradzania za pracę w regulaminie wynagradzania.

W regulaminie wynagradzania, o którym mowa w § 1, pracodawca może ustalić także inne świadczenia związane z pracą i zasady ich przyznawania (art. 772 § 2 Kodeksu pracy)

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza wprowadzić (na drodze aneksu) do Zakładowego Regulaminu Wynagradzania zapisy przyznające świadczenia pieniężne dla pracowników, którzy na skutek przeniesienia stracili możliwość codziennego dojazdu z domu do pracy i odwrotnie (dodatek za rozłąkę).

Wnioskodawca uważa, że świadczenie to powinno być zwolnione od podatku na podstawie art. 21 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, iż – zgodnie ze stanowiskiem utrwalonym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa – zwolnienia podatkowe (ulgi, preferencje) stanowią wyłom od zasady powszechności opodatkowania oraz mają charakter przywileju, z którego podatnik ma prawo, a nie obowiązek korzystania; muszą one być zatem interpretowane bez dokonywania wykładni rozszerzającej, a także zawężającej danego przepisu prawa podatkowego. Nadto przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego i próbach odkodowania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową.

Z brzmienia powołanego wyżej przepisu art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika wprost, że zwolnieniu od podatku podlega dodatek za rozłąkę przysługujący na podstawie odrębnych ustaw, przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub układów zbiorowych pracy, do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach wymienionych w tym przepisie.

Zatem dodatki za rozłąkę przyznawane na innej podstawie niż wskazane w cytowanym przepisie nie są objęte przedmiotowym zwolnieniem.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż wbrew stanowisku Wnioskodawcy wypłacany dodatek za rozłąkę nie będzie korzystał ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jego wypłata nastąpi na podstawie regulaminu wynagrodzenia. Regulamin wynagradzania nie jest aktem wykonawczym do ustawy Kodeks pracy, albowiem akty wykonawcze najczęściej przyjmują formę: rozporządzenia, zarządzenia bądź uchwały i wydawane są przez prezydenta (rozporządzenia i zarządzenia), Radę Ministrów (rozporządzenia), prezesa RM (rozporządzenia) oraz poszczególnych ministrów (rozporządzenia i zarządzenia). Regulamin wynagradzania nie stanowi też układu zbiorowego pracy. Gdyby wolą ustawodawcy było zwolnienie z opodatkowania również dodatków za rozłąkę wypłacanych na podstawie regulaminów, to z całą pewnością taki zapis zawarłby w treści omawianego zwolnienia.

Wobec tego, że świadczenia w postaci dodatku za rozłąkę nie będą przyznane na podstawie obowiązujących ustaw i rozporządzeń ani też zbiorowego układu pracy, nie mieszczą się w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji powyższego, przedmiotowy dodatek będzie podlegał opodatkowaniu jako przychód ze stosunku pracy. Zatem, wartość tego świadczenia, Spółka będzie miała ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia pracownika wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej kwoty obliczyć, pobrać oraz odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.