Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-807/11/14-S/BA
z 16 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2014 r. sygn. akt I FSK 76/13 – stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2011 r. (data wpływu 14 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży towarów na rzecz kontrahenta z terytorium Unii Europejskiej za eksport pośredni, opodatkowany stawką podatku w wysokości 0% – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji sprzedaży towarów na rzecz kontrahenta z terytorium Unii Europejskiej za eksport pośredni, opodatkowany stawką podatku w wysokości 0%.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest osobą prawną, której głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest produkcja obrabiarek do metalu. Jest ona spółką córką niemieckiego koncernu „G” z siedzibą w B. Zainteresowany dokonuje sprzedaży łańcuchowej (kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich – Wnioskodawca wydaje towar bezpośrednio ostatniemu). Sprzedaż odbywa się m.in. w formie eksportu pośredniego, np: Wnioskodawca (Polska) – „Dx” (Austria) – „Dy” (Turcja).

W przypadku eksportu pośredniego, Zainteresowany zidentyfikowany na potrzeby VAT UE wystawia fakturę (np. na warunkach FCA wg Incoterms 2010) na kontrahenta austriackiego (posiadającego austriacki nr VAT UE z siedzibą w Austrii). Towar jest wysyłany bezpośrednio od producenta (Wnioskodawcy) do klienta końcowego, np. do Turcji. Transport jest organizowany przez klienta końcowego w Turcji.

Zgłoszenia odprawy w Urzędzie Celnym dokonuje w imieniu „Dx” Zainteresowany na podstawie upoważnienia wystawionego przez spółkę austriacką. Odprawa odbywa się na podstawie faktury wystawionej przez spółkę „Dx” na rzecz klienta w Turcji.

Po dokonaniu eksportu, w imieniu nabywcy, Wnioskodawca otrzymuje dokument odprawy celnej w formie elektronicznej (komunikat IE 599) z którego treści wynika tożsamość towaru sprzedanego przez niego do „Dx” (typ maszyny i nr fabryczny), na podstawie którego stosuje stawkę VAT 0%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Zainteresowany właściwie kwalifikuje transakcje łańcuchowe i właściwie stosuje stawkę VAT 0% w przypadku gdy sprzedaż następuje do kontrahenta austriackiego „Dx” (AT) z dostawą towaru do Turcji (transport organizuje kontrahent w Turcji) jako eksport pośredni?

Zdaniem Wnioskodawcy, wymieniona wyżej transakcja stanowi transakcje łańcuchową zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy. W przypadku gdy towar jest wysyłany lub transportowany przez końcowego klienta, w jego przypadku przez kontrahenta z Turcji, to zgodnie z art. 22 ust. 3, dostawę towarów uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki transportu, czyli w Polsce. Jednocześnie gdy transakcje te spełniają definicję eksportu towarów, zawartą w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT (eksport pośredni – ma miejsce wówczas, gdy wywóz towarów z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej jest dokonywany przez nabywcę towaru mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz), wówczas stawka podatku VAT wynosi 0% (art. 41 ust. 4 i ust. 11 ustawy o VAT), pod warunkiem posiadania dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium UE, bądź kopi potwierdzenia wywozu towarów poza terytorium UE, z której będzie wynikała tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu.

Zdaniem Zainteresowanego, transakcja wymieniona przez niego stanowi eksport pośredni i na podstawie art. 41 ust. 4 i 11 pod warunkiem posiadania dokumentu potwierdzającego wywóz towaru poza terytorium UE (art. 41 ust. 6), a w posiadaniu takiego dokumentu jest Wnioskodawca, ma on prawo do zastosowania stawki 0% w terminie określonym w art. 41 ust. 6 lub ust. 7 ustawy o VAT.

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 14 marca 2012 r. interpretację indywidualną nr ILPP4/443-807/11-3/BA, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W przedmiotowej interpretacji tut. Organ stwierdził, że dokonanych przez Zainteresowanego dostaw towarów na rzecz kontrahenta z terytorium Unii Europejskiej nie można uznać za eksport pośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy o VAT. Wobec powyższego transakcje te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, według stawek podatku właściwych dla sprzedanych towarów.

Pismem z dnia 30 marca 2012 r. (data wpływu 2 kwietnia 2012 r.) Zainteresowany reprezentowany przez pełnomocnika, wezwał tut. Organ do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 14 marca 2012 r. nr ILPP4/443-807/11-3/BA.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 20 kwietnia 2012 r. nr ILPP4/443/W-10/12-2/IM Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, do tut. Organu w dniu 28 maja 2012 r. wpłynęła skarga na przedmiotową interpretację indywidualną, skierowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 26 września 2012 r., sygn. akt I SA/Po 589/12, w którym oddalił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 29 listopada 2012 r. Strona złożyła skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

W dniu 21 grudnia 2012 r. pismem nr ILRP-007-331/12-2/AM Minister Finansów udzielił odpowiedzi na skargę kasacyjną, w której stwierdził, że jest ona bezzasadna i jako taka winna zostać oddalona.

Wyrokiem z dnia 5 lutego 2014 r. sygn. akt I FSK 76/13, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił interpretację indywidualną z dnia 14 marca 2012 r. nr ILPP4/44-807/11-3/BA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2014 r., sygn. akt I FSK 76/13 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z kolei, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej w wykonaniu czynności określonych w art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Wobec powyższego, aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ustawy,
• następnie, w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

Dwie pierwsze przesłanki mają charakter faktyczny i musi je łączyć bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy, tzn. w wykonaniu jednej ze ściśle sprecyzowanych w ustawie czynności (tu: dostawa towaru) towar opuszcza terytorium kraju, celem dostarczenia go do kraju trzeciego, przy czym nabywca tego towaru w wykonaniu tej czynności nabywa prawo do rozporządzania nim jak właściciel (zasadniczo warunek ten ziszcza się poprzez przeniesienie własności towaru). Ostatnia przesłanka ma charakter formalny i wiąże się z udokumentowanym i legalnym wywozem towarów poza terytorium kraju.

W wyroku z dnia 5 lutego 2014 r. sygn. akt I FSK 76/13 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał na uchwałę składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt I FPS 3/12 uznając, że organ podatkowy ponownie rozpoznając wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej winien orzec w oparciu o zawarte w niej tezy.

Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt I FPS 3/12 dotyczącej eksportu towarów wypowiedział się, że: „(…) Dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje – stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. – w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy. Zgłoszenie towaru do procedury wywozu towarów, o której mowa w art. 161 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, w krajowym urzędzie celnym należy traktować jako niewątpliwy dowód rozpoczęcia takiego transportu na terytorium Polski, niemający jednak charakteru wyłącznego”.

W powyższej uchwale stwierdzono również, „(…) w sytuacji gdy eksport towarów, w rozumieniu art. 2 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 146 w zw. z art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), stanowi wywóz towarów poza terytorium Wspólnoty, które w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu poza terytorium Wspólnoty znajdują się na terytorium kraju, oznacza to, że wywóz tych towarów z kraju poza obszar Unii Europejskiej powinien nastąpić w ramach transportu (wysyłki) zasadniczo o nieprzerwanym charakterze. Dla przybliżenia charakteru takiego transportu przydatne może być sięgnięcie do normy art. 83 ust. 3 pkt 1 lit. a) u.p.t.u., stanowiącej, że przez usługi transportu międzynarodowego rozumie się przewóz lub inny sposób przemieszczania towarów z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Unii Europejskiej. W sytuacji gdy transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju unijnego i ponownie podjęty w okolicznościach wskazujących, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest tenże inny kraj unijny, brak podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski. Oznacza to, że w przypadku gdy towar jest transportowany (wysyłany, przemieszczany) z Polski do innego państwa członkowskiego z pominięciem procedury wywozu i tam rozładowany i magazynowany (składowany poza składem celnym), po czym dopiero z tego kraju transportowany (wysyłany) – po zgłoszeniu w nim tegoż towaru do wywozu poza terytorium Unii Europejskiej – nie ma podstaw do stwierdzenia, że wywóz tego towaru poza terytorium Wspólnoty nastąpił z terytorium Polski, gdyż miejscem świadczenia takiej dostawy eksportowej, w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (art. 32 Dyrektywy 2006/112/WE), nie jest w takiej sytuacji Polska, lecz tenże kraj unijny, w którym znajdują się eksportowane towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy poza terytorium Unii Europejskiej. Nie są zatem w tym przypadku spełnione przesłanki do stwierdzenia eksportu takiego towaru w Polsce, a tym samym do stosowania z tego tytułu stawki 0%”.

Konkludując Sąd stwierdził, że „dla zastosowania przez podatnika stawki 0% w Polsce z tytułu eksportu towaru konieczne jest, aby miejscem dostawy tej czynności była Polska, co wymaga wykazania, że wywóz tego towaru poza obszar Unii Europejskiej następuje – stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. – w ramach transportu, który rozpoczął się na terytorium Polski, w wykonaniu czynności określonej w art. 7 ustawy”.

Tut. Organ informuje, że całkowicie zgadza się z tezami wynikającymi z powołanej przez Naczelny Sąd Administracyjny uchwały z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt I FPS 3/12 i brał je pod uwagę dokonując rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Jednak wskazuje, że powołana uchwała nie dotyczyła sklasyfikowania danej dostawy towarów jako eksportu w transakcji łańcuchowej.

Natomiast w przypadku transakcji łańcuchowych, tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów zawierających transakcje dotyczące jednego przedmiotu, który przekazywany jest przez pierwszy podmiot w łańcuchu na rzecz ostatniego z podmiotów, ustanowiono szczegółowe zasady dotyczące dostaw.

I to właśnie na podstawie tych szczegółowych przepisów, w przedmiotowej sprawie należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w wyniku dokonanej przed Spółkę dostawy towarów dochodzi do ich wywozu poza terytorium Unii Europejskiej, czyli czy wywóz towaru z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej został dokonany w wyniku czynności określonej w art. 7 ustawy, co warunkuje zdefiniowanie danej dostawy jako eksportu towarów – powyższe potwierdza treść uchwały z dnia 25 czerwca 2012 r.

W art. 7 ust. 8 ustawy wskazano, że w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Przepisy art. 22 ustawy określają miejsce świadczenia przy dostawie towarów.

Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest dostawa. W myśl zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie.

Stosownie do art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miesiącu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Zatem przyporządkowanie transportu bądź wysyłki towarów konkretnej dostawie w łańcuchu dostaw decyduje o miejscu opodatkowania tych dostaw.

Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie w myśl art. 7 ust. 8 ustawy, co oznacza, że dla każdej odrębnie ustalane jest miejsce dokonania dostawy. Ponadto zauważyć należy, że w danej transakcji łańcuchowej następuje tylko jedno przemieszczenie towarów, zatem tylko jedna z dostaw może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną, której głównym przedmiotem działalności gospodarczej jest produkcja obrabiarek do metalu. Jest on spółką córką niemieckiego koncernu „G” z siedzibą w B. Zainteresowany dokonuje sprzedaży łańcuchowej (kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich – Wnioskodawca wydaje towar bezpośrednio ostatniemu). Sprzedaż odbywa się m.in. w przedstawionej formie, np: Wnioskodawca (Polska) – „Dx” (Austria) – „Dy” (Turcja).

W powyższym przypadku, Zainteresowany zidentyfikowany na potrzeby VAT UE wystawia fakturę (np. na warunkach FCA wg Incoterms 2010) na kontrahenta austriackiego (posiadającego austriacki nr VAT UE z siedzibą w Austrii). Towar jest wysyłany bezpośrednio od producenta (Wnioskodawcy) do klienta końcowego, np. do Turcji. Transport jest organizowany przez klienta końcowego w Turcji.

Zgłoszenia odprawy w Urzędzie Celnym dokonuje w imieniu „Dx” Zainteresowany na podstawie upoważnienia wystawionego przez spółkę austriacką. Odprawa odbywa się na podstawie faktury wystawionej przez spółkę „Dx” na rzecz klienta w Turcji.

W niniejszej sytuacji wystąpiły więc dwie dostawy towarów:

• dostawa pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem z Austrii,
• dostawa pomiędzy kontrahentem austriackim a klientem w Turcji.
  
  

Towar będący przedmiotem transakcji transportowany był przez klienta z Turcji.

Zatem w przedmiotowej sprawie należy zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, że miejscem dokonania przez nią dostawy towarów było terytorium kraju.

Jednak transport, na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy, należy przyporządkować transakcji pomiędzy podatnikiem z Austrii a klientem tureckim. Oznacza to, że dostawa realizowana przez kontrahenta z Austrii na rzecz klienta z Turcji była dostawą „ruchomą”, natomiast dostawa poprzedzająca tą transakcję, czyli dokonana przez Zainteresowanego na rzecz kontrahenta z Austrii, była dostawą „nieruchomą”.

Należy przypomnieć, że aby uznać daną czynność za eksport towarów, muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki:

• ma miejsce czynność określona w przepisach art. 7 ustawy,
• następnie, w konsekwencji tej czynności, dochodzi do wywozu towaru z terytorium Polski poza terytorium Unii Europejskiej przez dostawcę lub na jego rzecz (eksport bezpośredni), lub przez nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju lub na jego rzecz (eksport pośredni),
• wywóz towaru musi być potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.
  
  

Niespełnienie jakiejkolwiek z wymienionych wyżej przesłanek, powoduje, że nie dochodzi do eksportu towarów w rozumieniu przepisów ustawy.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie dokonał eksportu towarów. Ponieważ w wyniku dokonania dostawy towarów przez Spółkę, nie doszło do ich wywozu z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej (dostawa „nieruchoma”). Wywóz towarów nastąpił w wyniku dostawy dokonanej przez kontrahenta austriackiego na rzecz klienta z Turcji (dostawa „ruchoma”).

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie została spełniona jedna z przesłanek, aby dostawę towarów dokonaną przez Spółkę uznać za eksport w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy – wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej nie nastąpił w wyniku dostawy dokonanej przez Zainteresowanego, lecz w wyniku dostawy dokonanej przez kontrahenta z Austrii.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W tym miejscu należy zauważyć, że z dniem 1 stycznia 2011 r. zmianie uległy stawki podatku od towarów i usług. Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy, w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit a, stawka podatku wynosi 0%.

Przepisy ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio w eksporcie towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b, jeżeli podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym dokonał dostawy towarów, posiada kopię dokumentu, w którym urząd celny określony w przepisach celnych potwierdził wywóz tych towarów poza terytorium Unii Europejskiej. Z dokumentu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, musi wynikać tożsamość towaru będącego przedmiotem dostawy i wywozu. Przepisy ust. 7 i 9 stosuje się odpowiednio (ust. 11 tegoż artykułu).

Analizując przywołane przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpił eksport towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 lit. b ustawy. W związku z powyższym, nie jest możliwe zastosowanie stawki podatku w wysokości 0% na podstawie art. 41 ust. 11 w zw. z art. 41 ust. 4 ustawy.

Reasumując stwierdzić należy, że dokonanych przez Zainteresowanego dostaw towarów na rzecz kontrahenta z terytorium Unii Europejskiej nie można uznać za eksport pośredni, o którym mowa w art. 2 pkt 8 lit. b ustawy. Wobec powyższego transakcje te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju, według stawek podatku właściwych dla sprzedanych towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.