INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, reprezentowanego przez doradcę podatkowego przedstawione we wniosku z dnia 30 kwietnia 2014 r. (data wpływu 5 maja 2014 r.), uzupełnionym w dniu 30 lipca 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu bezprawnego/bezumownego użytkowania znaku towarowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu bezprawnego/bezumownego użytkowania znaku towarowego.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 4 ustawy – Ordynacja podatkowa, pismem z 24 lipca 2014 r. nr ILPB2/415-…/14-2/AJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia – w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania – braków formalnych wniosku.

Jednocześnie poinformowano, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 24 lipca 2014 r., zaś 30 lipca 2014 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (data nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego – 29 lipca 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Podatnik (dalej również: Wnioskodawca) jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Podatnik wytworzył we własnym zakresie znak towarowy, znak ten nie został objęty ochroną patentową na terenie RP bądź UE.

Zdaniem Podatnika jest on pełnoprawnym właścicielem znaku towarowego, gdyż wytworzył go wyłącznie we własnym zakresie, za pomocą prywatnego sprzętu i oprogramowania w prywatnym czasie wolnym. W związku z tym stanowiskiem na tym tle powstał spór poza procesowy z innym podmiotem ten znak wykorzystującym.

Podatnik uważa, że to on jest pełnoprawnym właścicielem znaku towarowego, co kwestionuje podmiot który uważa stanowisko Wnioskodawcy za bezzasadne, co więcej znak towarowy jest objęty prawem ochronnym udzielonym decyzją Urzędu Patentowego Rzeczpospolitej Polskiej na wniosek tego innego podmiotu.

Podatnik nie wyklucza, że w przyszłości pozwie przed właściwy Sąd inny podmiot, który wystąpił między innymi o udzielenie jemu (tj. innemu podmiotowi) ochrony na ww. znak towarowy.

Zdaniem Podatnika, w toku postępowania sądowego bezsprzecznie powinny zostać uznane wszystkie jego roszczenia. Podmiotem pod którego adresem Wnioskodawca formułuje żądanie zwrotu praw do znaku towarowego oraz wypłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z tego znaku jest spółka komandytowo-akcyjna, w której Podatnik był prezesem zarządu i był jej akcjonariuszem. Ponadto Wnioskodawca pozostaje również z tym podmiotem w innych sporach prawnych. Wnioskodawca niewyklucza, że na mocy prawomocnego wyroku sądowego (ewentualnie ugody sądowej) dojdzie do zwrotu praw do znaku towarowego oraz wypłaty odszkodowania za bezprawne wykorzystanie tego znaku przez inny podmiot na podstawie art. 296 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r., prawo własności przemysłowej (Dz.U. Nr 182, poz. 1228, z 2012 r. poz. 1544, dalej: PWP).

W wyniku bezumownego korzystania ze znaku towarowego przez inny podmiot nie wykluczone, że mogło dojść do wzrostu wartości rynkowej znaku towarowego w porównaniu do kosztów jego wytworzenia. Inny podmiot wykonując działalność gospodarczą używał go jako część nazwy swojej firmy, posługiwał się tym znakiem towarowym w swojej korespondencji firmowej oraz na stronie internetowej. Oznacza to, że podmiot, który bezprawnie korzystał ze znaku towarowego, odnosił korzyść ekonomiczną poprzez wykorzystywanie tego znaku towarowego do celów reklamowych (promocyjnych), co przysparzało mu przychodów (zysków / dochodów), zarazem zyskowne wykorzystanie znaku towarowego w działalności gospodarczej powodowało, że wartość tego znaku towarowego odpowiednio wzrosła.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przedstawianym stanie faktycznym bezumowne użytkowanie przez inny podmiot znaku towarowego będzie kreowało jakikolwiek przychód podatkowy po stronie Wnioskodawcy w innej postaci niż faktycznie otrzymane odszkodowanie bądź jakiejkolwiek innej formie...
2. Czy wzrost wartości znaku towarowego wynikający z bezprawnego użytkowania będzie kreował jakikolwiek przychód podatkowy po stronie Wnioskodawcy w innym momencie niż jego odpłatne zbycie, w innej postaci niż przychód z odpłatnego zbycia znaku towarowego bądź jego dalszej licencji...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Zdaniem Wnioskodawcy bezprawne użytkowanie przez inny podmiot znaku towarowego nie będzie kreowało przychodu podatkowego po jego stronie.
2. Zdaniem Wnioskodawcy wzrost wartości znaku towarowego wynikający z bezprawnego użytkowania tego znaku przez inny podmiot nie będzie kreował przychód podatkowy po jego stronie wyłącznie do czasu jego odpłatnego zbycia.
   
   

Ad. 1.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca pragnie podnieść szereg argumentów które choć wywodzone są z różnych przesłanek, to jednak wzajemnie się nie wykluczają, lecz przeciwnie uzupełniają się i przez to w opinii Podatnika tym bardziej przemawiają za uznaniem prawidłowości zaprezentowanego stanowiska.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że ustawodawca na gruncie ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) dalej u.p.d.o.f nie stworzył definicji przychodu podatkowego.

Zatem dokonując analizy u.p.d.o.f. należy wykazać, że przedmiotem opodatkowania są przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, co wynika z treści art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f., który stanowi, że przychodem podatkowym są otrzymane pieniądze wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Zatem istotą opodatkowania podatkiem dochodowym jest objęcie tym podatkiem każdego przyrostu majątku z wyjątkiem wyłączonego w sposób wyraźny przez ustawę z opodatkowania.

W konsekwencji za przychód podatkowy należy uznać każde przysporzenie majątkowe polegające na zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów podatnika z wyjątkiem tych, które ustawa podatkowa wyłącza z tej kategorii. Jak bowiem podkreślają wielokrotnie organy podatkowe oraz sądy administracyjne istotą opodatkowania podatkiem dochodowym jest objęcie tym podatkiem każdego przyrostu majątku z wyjątkiem wyłączonego w sposób wyraźny przez ustawę z opodatkowania.

W konsekwencji za przychód podatkowy należy uznać każde przysporzenie majątkowe polegające na zwiększeniu aktywów lub zmniejszeniu pasywów podatnika, z wyjątkiem tych, które ustawa podatkowa wyłącza z tej kategorii.

Niewątpliwie zdaniem Wnioskodawcy, przychodem podatkowym będzie uzyskane faktycznie odszkodowanie — co do tego Podatnik nie ma żadnych wątpliwości. Jednak zdaniem Wnioskodawcy sam fakt nieodpłatnego i bezprawnego korzystania z prawa majątkowego Wnioskodawcy przez inny podmiot nie będzie kreowało przychodu podatkowego po stronie Podatnika. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają bowiem należności, roszczenia jednego podmiotu względem drugiego.

Zdaniem Wnioskodawcy, nielegalne wykorzystanie przez inny podmiot znaku towarowego do swojej działalności gospodarczej nie może być uznane za rozporządzanie prawem majątkowym (sprzedaż bądź udzielenie licencji), w rezultacie tylko otrzymane odszkodowanie mające charakter rekompensujący będzie stanowiło dla Podatnika przychód podatkowy. O rozporządzeniu majątkiem (sprzedaż znaku towarowego bądź jego odpłatne udostępnienie), a tym samym powstaniu należności a tym samym przychodu podatkowego można mówić, gdy dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania prawem majątkowym, skoro jednak nie było w tym zakresie żadnej w tym względzie umowy, więc Podatnik nie wyraził woli i zgody na wykorzystanie znaku towarowego wody, tym samym nie można skutecznie podnosić, że taka sytuacja kreuje przychód podatkowy.

Oczywiście ww. założenie, że przychód podatkowy powstanie na skutek zaistnienia zdarzeń prawnych kreujących powstanie należności, jest pewnym uproszczeniem, gdyż u.p.d.o.f. również zakłada, że opodatkowaniu podlegają także przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Nie mniej jednak po stronie Podatnika przychód ten nie powinien również wystąpić, gdyż zgodnie z orzecznictwem oraz poglądem przedstawicieli doktryny prawa podatkowego został zdefiniowany, jako uzyskanie korzyści ekonomicznej kosztem innego podmiotu. W analizowanej sytuacji to kosztem Wnioskodawcy inny podmiot uzyskał korzyść ekonomiczną, a nie Podatnik nie uzyskując żadnego świadczenia wzajemnego. To inny podmiot nie musiał dokonywać opłat licencyjnych i przez to uzyskał korzyść w postaci dysponowania znakiem towarowym Wnioskodawcy, a nie Podatnik w postaci potencjalnych czynszów dzierżawnych za czas bezprawnej eksploatacji jego prawa majątkowego. Tym samym po stronie spółki komandytowo-akcyjnej powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, a nie po stronie Wnioskodawcy.

Jednocześnie Podatnik pragnie wskazać na brak tożsamości podmiotowej między Wnioskodawcą, a podmiotem, który ze znaku towarowego bezprawnie korzystał. Z tego też wypływa wniosek, że korzyść (w rozumieniu podatkowym przychód) z bezprawnego korzystania ze znaku towarowego osiągał inny podmiot aniżeli Wnioskodawca.

Jak wynika ze stanu faktycznego Wnioskodawca wytworzył znak towarowy jako osoba fizyczna we własnym zakresie, wykorzystując własne środki oraz w swoim wolnym czasie. Natomiast podmiotem bezprawnie ze znaku towarowego korzystającym była spółka komandytowo-akcyjna.

Ten rodzaj spółki regulowany jest przepisami art. 125 do 150 kodeksu spółek handlowych. Fakt, że Wnioskodawca był w tym czasie również akcjonariuszem i prezesem zarządu spółki nie zmienia zasadniczej dla sprawy okoliczności, tej mianowicie, że spółka komandytowo-akcyjna i jej akcjonariusze to dwa odrębne podmioty. Brak tożsamości podmiotowej między Wnioskodawcą jako osobą, która znak towarowy wytworzyła, a spółką komandytowo-akcyjną będącą podmiotem, który bezprawnie ze znaku towarowego korzystał jest rzeczą bezsporną.

Prawo Wnioskodawcy jako akcjonariusza do udziału w zysku spółki, ani też jego funkcja w organach spółki tego zasadniczego faktu nie zmienia.

Wszelkie zdarzenia faktyczne i prawne prowadzące do powstania i w konsekwencji należności przychodu, nie były skutkiem działania Wnioskodawcy jako osoby fizycznej, która znak towarowy wytworzyła, lecz innego podmiotu to jest spółki komandytowo-akcyjnej. To ten inny podmiot, działając przez reprezentującego go osoby, zawierał umowy, względnie dokonywał innych czynności rodzących prawo do przychodu, który właśnie jemu, a nie Wnioskodawcy, był należny. Okoliczność, że Wnioskodawca uprawniony był do udziału w zysku oraz wynagrodzenia z tytułu pełnionej funkcji, jak już powyżej wyjaśniono, tej okoliczności nie zmienia.

Z powyższego na zasadzie wnioskowania logicznego wyprowadzić można konkluzje, że skoro nie było tożsamości podmiotowej między Wnioskodawcą, a podmiotem, który ze znaku towarowego bezprawnie korzystał, przeto nie było również przychodu po stronie Wnioskodawcy z tytułu korzystania z tego znaku towarowego. Działo się tak, bowiem to podmiot bezprawnie ze znaku towarowego korzystający, to jest spółka komandytowo-akcyjna osiągała przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, jako jednostki organizacyjnej wyodrębnionej majątkowo od majątku Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy podkreślić, że do końca 2013 r., spółki komandytowo-akcyjne nie były podatnikami podatku dochodowego, tym samym na poziomie wspólników tych spółek rozliczano podatek dochodowy. Nie mniej jednak, ponieważ w analizowanej sprawie Wnioskodawca był akcjonariuszem spółki komandytowo-akcyjnej, to zgodnie z wykładnią prezentowaną przez NSA w uchwale z dnia 20 maja 2013 r., sygn. II FPS 6/12 oraz interpretacji ogólnej MF, opodatkowaniu po stronie akcjonariusza powinien podlegać wyłącznie zysk fizycznie wypłacony, a nie statystycznie przypisany do jego udziału w zysku.

Podsumowując dotychczasowy wywód: to nie Wnioskodawca osiągał przychód, a więc i nie on będzie rozpoznawał u siebie przychód podatkowy.

Istotną dla przedmiotowej sprawy okolicznością jest również to, że przyszłe roszczenie Wnioskodawcy ma charakter odszkodowawczy i tym samym wtórny wobec już powstałego i należnego innemu podmiotowi przychodu. Wynika to z samej konstrukcji przepisów umożliwiających Wnioskodawcy dochodzenie swoich praw.

Mianowicie podstawą prawną do uzyskania odszkodowania jest art. 296 ust. 1 PWP, który przewiduje, że:

„Osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone, lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która naruszyła to prawo, zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody:

1. na zasadach ogólnych albo
2. poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie licencyjnej albo innego stosownego wynagrodzenia, które w chwili ich dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie ze znaku towarowego”.
   
   

Z powyższego jasno wynika, że korzyść, a więc w rozumieniu prawa podatkowego przychód, z bezprawnego korzystania ze znaku towarowego przypadł innemu pomiotowi (spółce komandytowo-akcyjnej), aniżeli temu podmiotowi (Wnioskodawcy), który ma prawo dochodzić odszkodowania.

Wnioskodawca pragnie przy tym zaznaczyć, że ma świadomość autonomii prawa podatkowego jako osobnej gałęzi prawa, niemniej jednak porządek prawny RP ma charakter systemowy i w przedmiotowej sprawie ze względu na jej charakter, za zasadne uznać można sięgniecie do przepisów z innej dziedziny prawa celem dokonania prawidłowej wykładni oraz zastosowania przepisów prawa podatkowego.

Poruszone dotychczas kwestie braku tożsamości podmiotowej Wnioskodawcy podmiotu bezprawnie korzystającego oraz odszkodowania (względnie ewentualnego przyszłego odszkodowania) z tego tytułu nie wyczerpuje zagadnienia, lecz przeciwnie wskazuje na jeszcze jedną istotną okoliczność przemawiająca za stanowiskiem Podatnika.

Mianowicie nie można w przedmiotowej sprawie uznać przychodu z bezprawnego korzystania ze znaku towarowego za przychód, z którego Wnioskodawca jest opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem przychód podatkowy stanowić będzie otrzymane odszkodowanie za bezprawne korzystanie z tego znaku towarowego ustalone na podstawie zasad ogólnych wynikających z przepisów kodeksu cywilnego bądź w wysokości równowartości opłaty licencyjnej albo innego stosowanego wynagrodzenia, które w chwili ich dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez Podatnika zgody na korzystanie ze znaku towarowego.

Tym samym bezspornie Wnioskodawca osiągnie przychód z tytułu bezprawnego korzystania ze znaku towarowego Podatnika, ale w zakresie, w jakim otrzyma odszkodowanie a nie przez sam fakt nieuprawnionego korzystania przez inny podmiot z tego prawa majątkowego.

W ocenie Podatnika nie można pogodzić się z faktem, że czynności deliktowe innego podmiotu mogą kreować przychód podatkowy po jego stronie. Mając na względzie stan faktyczny sprawy i dotychczasowe wywody nie ulega zdaniem Podatnika wątpliwości, że nie jest on tożsamy z podmiotem (spółką komandytowo-akcyjną), która znak towarowy bezprawnie wykorzystywała.

To wykorzystanie znaku towarowego miało jak już wielokrotnie stwierdzono charakter bezprawny, a więc było czynem deliktowym (niedozwolonym) popełnionym przez inny podmiot. Nie ma w u.p.d.o.f. takiego przepisu, który czyniłby osobę fizyczną odpowiedzialną podatkowo za czyn niedozwolony innego podmiotu popełniony bez zgody tej osoby poprzez wykazanie przez Podatnika równowartości przychodu podatkowego z tytułu okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę.

Zdaniem Podatnika, nielegalne wykorzystywanie prawa majątkowego Podatnika nie jest ani rozporządzeniem związanym z posiadanym znakiem towarowym, ani świadczeniem usług polegających na udostępnieniu licencji, pobrane w przyszłości odszkodowanie ma charakter odszkodowawczy za szkodę wyrządzoną Podatnikowi i ewentualne utracone korzyści.

O sprzedaży prawa majątkowego bądź jego odpłatnej eksploatacji można mówić gdy dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na nabywcę bądź umownym określeniu pól eksploatacji przy dzierżawie tego prawa, skoro jednak nie było umowy, tym samym Podatnik nie wyraził woli i zgody na jego eksploatację, a tym bardziej na jego przeniesienie.

Inaczej rzecz by się miała, gdyby Wnioskodawca udostępnił w drodze umowy znak towarowy (prawo do tego znaku) odpłatnie bądź nieodpłatnie do wykorzystywania przez inny pomiot (tu spółkę komandytowo-akcyjną). Wówczas można by mówić o przychodzie po stronie Wnioskodawcy, który to przychód mógłby być opodatkowany. Lecz tak jak się rzecz ma w przedmiotowej sprawie, to inny podmiot korzystał ze znaku towarowego bezprawnie, gdyż Wnioskodawca mu go nie udostępnił, nie ma w u.p.d.o.f. takiego przepisu, który stanowiłby podstawę ku temu, by z tego tytułu obciążyć podatkowo Wnioskodawcę.

Jednocześnie Podatnik podkreśla, że w obrocie gospodarczym analogiczne sytuacje występują na porządku dziennym gdzie podmiot nie będący właścicielem aktywów wykorzystuje te składniki w sposób nieodpłatny, w tym również bezprawny kosztem innego podmiotu.

Przykładowo spółki przesyłowe (komunalne, energetyczne, gazownicze) w sposób bezprawny i nieodpłatny wykorzystują nieruchomości należące do właścicieli nieruchomości poprzez nieuregulowane i nieodpłatne ich zajęcie i wykorzystywanie z do celów związanych ze swoją prowadzoną działalnością gospodarczą. W powyższych sytuacjach wielokrotnie wypowiadały się organy podatkowe oraz sądy administracyjne, że to właśnie po stronie podmiotu nieodpłatnie a czasami bezprawnie wykorzystującego czyjeś aktywa powinien zostać rozpoznany przychód podatkowy.

Kolejnym przykładem potwierdzającym stanowisko Wnioskodawcy jest nieodpłatne i bezprawne korzystanie z licencji na programy komputerowe, naruszenie przez podmioty, które w sposób nielegalny weszły w posiadanie licencji bądź naruszyły zasady jej wykorzystania.

I tutaj po stronie właściciela aktywa nie powstanie przychód podatkowy za czas bezprawnego korzystania z licencji, ale powstanie w momencie uzyskania odszkodowania z tego tytułu.

Podobne sytuacje wystąpią na poziomie kradzieży mediów przychód nie powinien powstać po stronie okradanego przedsiębiorstwa, ale po stronie podmiotu, który w sposób nielegalny wszedł w jego posiadanie.

Jeśli by więc uznać, że w przedmiotowej sprawie organy podatkowe mogą w sposób prawnie skuteczny żądać od Wnioskodawcy uiszczenia podatku dochodowego od przychodu z tytułu korzystania ze znaku towarowego przez nieuprawniony podmiot oraz otrzymanego faktycznie odszkodowania, to wówczas doszłoby w istocie do dwukrotnego opodatkowania tego samego przychodu.

Nie ulega natomiast wątpliwości, że w prawie podatkowym istnieje ogólny zakaz dwukrotnego opodatkowania tego samego przychodu i każda racjonalna wykładnia przepisów prawa podatkowego jak też subsumpcja przepisów do określonego stanu faktycznego winna ten zakaz uwzględniać.

Z tej przyczyny Podatnik stoi na stanowisku, że bezprawne korzystanie ze znaku towarowego nie będzie u Wnioskodawcy przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym w opisanej w stanie faktycznym sytuacji.

Podsumowując dotychczasowy wywód stwierdzić można, że Wnioskodawcy nie są należne przychody osiągnięte przez inny podmiot z bezprawnego korzystania ze znaku towarowego, nie ma więc po stronie Wnioskodawcy przychodu z tego tytułu, który podlegałby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast jemu, to jest Wnioskodawcy, przysługuje z tego tytułu odszkodowanie, które będzie stanowiło przychód podatkowy w momencie jego faktycznego otrzymania.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, wzrost wartości znaku towarowego wynikający z bezprawnego użytkowania tego znaku przez inny podmiot nie będzie kreował przychodu podatkowego po stronie Podatnika. Jak wyżej przedstawiono powyżej przychód podatkowy na gruncie u.p.d.o.f. powstaje w przypadku, gdy dojdzie do definitywnego przysporzenia majątkowego polegającego na zwiększeniu aktywów lub definitywnym zmniejszeniu pasywów podatnika, z wyjątkiem tych, które ustawa podatkowa wyłącza z tej kategorii.

Ponieważ w analizowanej sytuacji nie mamy do czynienia z definitywnym zmniejszeniem pasywów, stąd też w dalszej części argumentacji Podatnik odniesie się tylko do koncepcji definitywnego zwiększenia aktywów.

Tym samym założenia u.p.d.o.f. oparte są na opodatkowaniu realnego bądź definitywnego przyrostu majątkowego wyznaczonego przez czynniki zewnętrzne, jak odpłatne zbycie bądź nieodpłatne otrzymanie składnika majątkowego. Opodatkowaniu podlega zatem zmiana stanu (ilościowego) wartości aktywów, a nie zmiana stanu wartości (aktualizacja wyceny) już posiadanych przez Podatnika aktywów. Czym innym jest bowiem zmiana stanu posiadanych aktywów w stosunku do stanu poprzedniego a czym innym zmiana wartości już posiadanych aktywów.

W rezultacie u.p.d.o.f. opodatkowuje zmiany stanów aktywów, a nie posiadany majątek bądź przyrost jego wartości (w systemie opłat publicznych służą temu opłata adjacencka bądź podatek od budowli w podatku od nieruchomości, podatek od czynności cywilnoprawnych). Gdyby bowiem intencją ustawodawcy byłoby takie ukształtowanie systemu u.p.d.o.f., że wzrost wartości posiadanych już aktywów stanowiłby przychód podatkowy, to wówczas dałby temu wyraz poprzez bezpośrednie wyartykułowanie w przepisach u.p.d.o.f., jak również w sposób pośredni gdzie dopuściłby możliwość ujęcia spadku wartości posiadanego aktywa, jako kosztu uzyskania przychodów.

Ponieważ ustawodawca w sposób bezpośredni, jak i pośredni nie określił możliwości opodatkowania samego przyrostu wartości netto składnika majątkowego, tym samym po stronie Podatnika nie powstanie przychód podatkowy z tytułu wzrostu wartości posiadanego aktywa w stosunku do wartości z dnia jego wytworzenia.

Wnioskodawca ponownie podkreśla, że nie uzyska on żadnego prawa majątkowego (znaku towarowego) ale na mocy wyroku sądowego bądź ugody zawartej przed tym sądem uzyska jedynie potwierdzenie swego prawa. W rezultacie nie dojdzie do przyrostu aktywów w porównaniu z jakimkolwiek poprzednim okresem rozliczeniowym (dzień, tydzień, miesiąc, kwartał, rok), ale wyłącznie do wzrostu wartości posiadanego składnika majątkowego, który przez pewien okres był bezprawnie wykorzystywany przez drugi podmiot.

W opinii Podatnika, gdyby celem ustawodawcy było opodatkowanie wzrostu posiadanych już aktywów (jakichkolwiek) to wówczas przedmiotem opodatkowania była by zmiana wartości składników majątkowych, jak nieruchomości, bądź papierów wartościowych (aktualizacja ich wartości w ramach jakiegoś okresu rozliczeniowego), a także wartości pracy własnej podatnika u.p.d.o.f., który kupując surowce przetwarza je w danym okresie rozliczeniowym w wyniku czego powstaje towar handlowy wielokrotnie więcej wart niż cena początkowa surowca oraz wzrost wartości waluty zakupionej przez podatnika w danym okresie rozliczeniowym, bądź jak wyżej wskazano aktualizacja wartości posiadanego stanu majątkowego poprzez ujęcie w kosztach uzyskania przychodu deprecjacji ich wartości (wówczas sam spadek wartości nieruchomości, papierów wartościowych, waluty bez ich zbycia powinien być kosztem uzyskania przychodu).

Za powyższym przemawia również praktyczne aspekty związane z poborem podatku, trudno bowiem sobie wyobrazić sytuację odnoszenia w przychody bądź koszty uzyskania przychodów aprecjacji bądź deprecjacji wartości nieruchomości, waluty bądź papierów wartościowych bez uprzedniego ich odpłatnego zbycia. Wystarczyłaby, bowiem opinia właściwego podmiotu, która obniżałaby wartość posiadanych aktywów, aby obniżyć podstawę opodatkowania. Tym samym wzrost wartości znaku towarowego poprzez jego eksploatację przez inny podmiot nie będzie stanowił przychodu podatkowego dla Wnioskodawcy w żadnym wymiarze określonym przez przepisy u.p.d.o.f.

W opinii Podatnika wzrost wartości posiadanego aktywa w stosunku do kosztów jego wytworzenia nie powinien być również traktowany jako przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń. Wynika to bowiem z faktu, że doktryna prawa podatkowego zdefiniowała przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, jako uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu. W analizowanej sytuacji Podatnik nie uzyskał niczego kosztem innego podmiotu wręcz odwrotnie będzie występował przeciwko niemu o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści z eksploatacji tego znaku towarowego na podstawie art. 296 ust. 1 PWP, ustalone na podstawie zasad ogólnych wynikających z przepisów kodeksu cywilnego bądź w wysokości równowartości opłaty licencyjnej albo innego stosowanego wynagrodzenia, które w chwili ich dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez Podatnika zgody na korzystanie ze znaku towarowego.

Tym samym bezspornie Wnioskodawca osiągnie przychód z tytułu bezprawnego korzystania ze znaku towarowego Podatnika, ale wyłącznie w zakresie, w jakim otrzyma odszkodowanie a nie przez sam fakt wzrostu wartości znaku towarowego z tytułu korzystania przez inny podmiot z tego prawa majątkowego.

W rezultacie przyrost wartości składnika majątkowego posiadanego przez Podatnika nie został wymieniony w u.p.d.o.f. jako odrębne źródło przychodów (prawa majątkowe bądź inne źródła przychodów, w tym również uzyskane nieodpłatnie) a tym samym nie powinien kreować podstawy opodatkowania do momentu faktycznej realizacji dochodu, tj. do momentu odpłatnego zbycia urealnionego znaku towarowego bądź jego odpłatnego licencjonowania poprzez wzrost wartości należności licencyjnej.

W opinii Wnioskodawcy, po jego stronie wzrost wartości znaku towarowego nie będzie kreował przychodu podatkowego na moment jego bezprawnej eksploatacji bądź stwierdzenia takiej eksploatacji na mocy prawomocnego wyroku sądowego (ugody), gdyż dopiero wyłącznie w momencie odpłatnego zbycia znaku towarowego dojdzie do jego realizacji w cenie sprzedaży (tj. ujawnienia cichej rezerwy). W tym bowiem momencie dojdzie do jego ostatecznej weryfikacji poprzez odniesienie ceny transakcyjnej do jego wartości rynkowej, o czym stanowi art. 19 u.p.d.o.f.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.