Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB4/423-68/14/AM
z 9 września 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2014 r. (data wpływu 10 czerwca 2014 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych na rzecz nierezydenta wypłat z tytułu umowy faktoringu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2014 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych na rzecz nierezydenta wypłat z tytułu umowy faktoringu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka („Sprzedający”) zamierza zawrzeć umowę o finansowaniu należności Spółki. Usługa objęta umową świadczona będzie przez instytucję mającą siedzibę w Finlandii („Faktor”, „Instytucja finansująca”). Umowa ta stanowić będzie formę faktoringu niewłaściwego, w którym nie dochodzi do definitywnej cesji wierzytelności na rzecz faktora (ryzyko wypłacalności dłużnika nie przechodzi ze Spółki na Faktora). Walutą umowy ma być euro. Sprzedający ceduje swoje wierzytelności na Instytucję finansującą i Bank (Bank z siedzibą w Finlandii) poprzez wysłanie do Instytucji finansującej listy wierzytelności będących przedmiotem cesji wraz z kopią każdej faktury ujętej na liście. Lista scedowanych wierzytelności będzie sporządzona na formularzu przygotowanym w tym celu przez Instytucję finansującą. Instytucja finansująca udostępnia sprzedającemu finansowanie do kwoty zażądanej przez Sprzedającego, nieprzekraczającej maksymalnej kwoty określonej w postanowieniach umownych. Kwoty finansowania przekazane Sprzedającemu zostaną przelane na konto Sprzedającego w Banku mającym siedzibę w Finlandii.

Sprzedający zapłaci Instytucji finansującej umowne wynagrodzenie od całkowitej kwoty udzielanego mu na bieżącego finansowania. Należne dla Faktora wynagrodzenie będzie naliczane Sprzedającemu z dołu na koniec każdego miesiąca i dodawane do kwoty finansowanej. Sprzedający zapłaci również opłatę administracyjną w wysokości określonej w umowie, na potrzeby obsługi wierzytelności i przetwarzania faktur.

Instytucja finansująca będzie prowadziła ewidencję zobowiązań i należności w odniesieniu do wierzytelności, które zostały na nią scedowane i dostarczy Sprzedającemu przynajmniej raz w miesiącu zestawienie niezapłaconych wierzytelności wraz z informacją o wysłanych wezwaniach do zapłaty. Instytucja finansująca może także podjąć takie działania dla ściągnięcia niezapłaconej wierzytelności, jakie zostaną oddzielnie uzgodnione pomiędzy Instytucją finansującą a Spółką.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od wypłat dokonanych przez Spółkę na rzecz Instytucji finansującej zgodnie z umową o finansowaniu należności Sprzedającego, Spółka będzie zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 26 ust. 1 tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 ustawy, są zobowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Wynagrodzenie wypłacane Faktorowi z tytułu świadczenia na rzecz Spółki usługi faktoringu nie zostało wymienione w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ustawy, w związku z czym Spółka nie będzie miała obowiązku opodatkowania tego rodzaju wypłat tzw. podatkiem „u źródła”.

W analizowanym przypadku z pewnością nie znajdzie zastosowania art. 22 ustawy, ponieważ dotyczy on dochodów z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziałów w zyskach osób prawnych, a więc kategorii wynagrodzenia całkowicie różnego od tego wypłacanego przez Spółkę na rzecz Faktora.

Art. 21 ust. 1 ustawy stanowi, że podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1. z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),
2. z opłat za świadczone usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby prawne mające siedzibę za granicą, organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze
- ustala się w wysokości 20% przychodów;
3. z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych,
4. uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej

- ustala się w wysokości 10% tych przychodów.

Dodatkowo, ust. 2 wskazanego artykułu mówi o tym, że przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska. W myśl art. 11 ust. 5 Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Republiką Finlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w dniu 8 czerwca 2009 r. („Umowa”), za odsetki uważa się dochód z wszelkiego rodzaju wierzytelności zabezpieczonych jak i niezabezpieczonych hipoteką zarówno zawierających bądź nie prawo do udziału w zyskach osiąganych przez dłużnika, a w szczególności dochody z państwowych papierów wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z związanymi z nimi premiami i nagrodami.

Umowa faktoringu jest w świetle polskich przepisów tzw. umową nienazwaną. Faktoring uważany jest za umowę łączącą w sobie elementy różnych umów, np. cesji wierzytelności i umowy o świadczenie dodatkowych czynności, aczkolwiek bez całkowitego utożsamiania się z którąkolwiek z nich. Zgodnie z przyjętą w praktyce definicją faktoringu, polega on na nabyciu przez faktora określonych wierzytelności z tytułu sprzedaży, dostawy lub usługi, w zamian za określone wynagrodzenie. Wyróżnia się dwie jego formy – faktoring właściwy i niewłaściwy, różniące się podmiotem ponoszącym ryzyko wypłacalności dłużnika. W przypadku faktoringu właściwego, faktora przejmującego wierzytelności będące przedmiotem umowy obciąża również ryzyko niewypłacalności dłużnika, natomiast przy faktoringu niewłaściwym ryzyko wypłacalności dłużnika nie przechodzi z przedsiębiorcy na faktora. Mimo zawarcia umowy faktoringu niewłaściwego ryzyko to obciąża nadal przedsiębiorcę. Umowa taka nie rodzi skutków definitywnych, bowiem objęta nią wierzytelność nie przechodzi z faktoranta na faktora w sposób ostateczny. Podstawową cechą obu rodzajów umów faktoringowych jest ich złożony charakter. Oprócz przelewu wierzytelności faktoring obejmuje również dodatkowe usługi, takie jak doradztwo finansowe, administrowanie wierzytelnościami, czynności windykacyjne itp. Stanowi on zatem kompletną usługę, której zakres wykracza poza samo dostarczenie środków pieniężnych, a więc utożsamianie go z pożyczką czy kredytem byłoby błędne. Powyższe stanowisko potwierdzone zostało wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego zarówno w odniesieniu do umów faktoringu właściwego (wyrok NSA z dnia 5 października 2001 r., sygn. akt I SA/Łd 142/00), jak i niewłaściwego (wyrok NSA z dnia 21 listopada 2003 r., sygn. akt I SA/Wr 1427/01), gdzie sądy stwierdziły, że umowa faktoringu jest umową niemającą cech pożyczki i nie wywołuje skutków podatkowych takich jak pożyczka.

Biorąc pod uwagę powyższe, pomimo iż w analizowanym przypadku elementem wynagrodzenia wypłacanego Faktorowi są odsetki kalkulowane od kwoty udostępnionego Spółce finansowania, to nie należy ich jednak utożsamiać z odsetkami, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Spółka nie zawarła bowiem umowy pożyczki, kredytu, czy umowy o podobnym charakterze, ale nabyła kompleksową usługę faktoringu, czyli świadczenie o innym, złożonym charakterze. Charakter tej kompleksowej usługi wynika wprost z umowy, w której oprócz finansowania Faktor podejmuje się świadczenia dodatkowych określonych czynności związanych z obsługą roszczeń wobec odbiorców i przetwarzania faktur. Faktoring nie tylko zapewnia Spółce środki pieniężne, ale również zmniejsza ryzyko, poprawia płynność oraz racjonalizuje jej działania.

W analizowanej sytuacji płatności z tytułu faktoringu nie można zakwalifikować również jako płatności z tytułu odsetek, o których mowa w art. 11 Umowy. Dochodów z umowy faktoringu nie można bowiem uznać za dochody zrównane z dochodami z tytułu wierzytelności.

W związku z powyższym, Spółka, jako podmiot wypłacający należności z tytułu umowy faktoringowej, nie będzie obowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonanych wypłat, zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy. Przychody osiągane przez Faktora nie są objęte katalogiem określonym w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ustawy, zaś treść art. 11 polsko-fińskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania również nie wskazuje na konieczność pobierania podatku u źródła od należności z tytułu umowy faktoringowej, będącej przedmiotem analizy.

Stanowiska identyczne do powyższego potwierdzone zostały również w wielu interpretacjach indywidualnych:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 27 lutego 2014 r. (IPPB5/423-1011/13-3/AJ);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 21 lutego 2014 r. (IPPB5/423-945/13-2/PS);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 25 listopada 2010 r. (IBPBI/2/423-1140/10/BG);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 17 sierpnia 2010 r. (ILPB4/423-41/10-4/ŁM);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 2 sierpnia 2010 r. (ILPB3/423-392/10-2/GC);
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 23 lipca 2009 r. (IBPBI/2/423-505/09/BG).
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.