INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 kwietnia 2014 r. (data wpływu 9 maja 2014 r.) uzupełnionym pismem z 31 lipca 2014 r. (data wpływu 4 sierpnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT wynikającego z faktury dokumentującej zakup paliwa, usług remontowych oraz materiałów eksploatacyjnych związanych z wykorzystywaniem samochodu służbowego przez Nadleśniczego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do pełnego odliczenia podatku VAT wynikającego z faktury dokumentującej zakup paliwa, usług remontowych oraz materiałów eksploatacyjnych związanych z wykorzystywaniem samochodu służbowego przez Nadleśniczego. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem w dniu 4 sierpnia o przeformułowane pytanie i własne stanowisko w sprawie.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Lasami, stanowiącymi własność Skarbu Państwa, zarządza jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, zwane Lasami Państwowymi. Lasy Państwowe działają w oparciu o Ustawę o lasach (Dz. U. z 2011 r. Nr 12 poz. 59 z późn. zmianami), zwanej dalej Ustawą. W ramach sprawowanego zarządu Lasy Państwowe prowadzą gospodarkę leśną, gospodarują gruntami i innymi nieruchomościami i ruchomościami związanymi z gospodarką leśną.

W skład Lasów Państwowych wchodzą następujące jednostki organizacyjne: Dyrekcja Generalna Lasów Państwowych, Regionalne Dyrekcje Lasów Państwowych i Nadleśnictwa. Zgodnie z ustawą Nadleśnictwa tworzy, łączy, dzieli, likwiduje oraz określa ich zasięg terytorialny Dyrektor Generalny. W obecnych granicach administracyjnych, tj. 30 331 ha Nadleśnictwo X funkcjonuje od 17 marca 1997 roku zarządzając 17 329 ha.

Nadleśniczy, zgodnie z ustawą prowadzi samodzielnie gospodarkę leśną w Nadleśnictwie, w tym kieruje Nadleśnictwem oraz bezpośrednio zarządza lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa. Jak wskazano powyżej miejscem pracy Nadleśniczego jest teren całego Nadleśnictwa. Znalazło to również potwierdzenie w obowiązującym Lasy Państwowe ponadzakładowym układzie zbiorowym pracy.

Miejsce zamieszkania Nadleśniczego Nadleśnictwa X znajduje się w zasięgu administracyjnym Nadleśnictwa X. Stanowisko Nadleśniczego wymaga pełnej dyspozycyjności w wykonywaniu powierzonego zarządu, tj. gospodarowania majątkiem Skarbu Państwa (prowadzeniem działalności gospodarczej), zwłaszcza w sytuacjach bezpośredniego zagrożenia np. pożary, kradzież, huragany itp. W związku z powyższym Nadleśnictwo planuje ustalić miejsce garażowania samochodu służbowego będącego w dyspozycji Nadleśniczego w miejscu zamieszkania Nadleśniczego.

Nadleśnictwo wprowadziło Regulamin w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych przez pracowników Nadleśnictwa X w którym znalazły się m.in. następujące zapisy:

• „Samochód służbowy pozostaje do dyspozycji Użytkowników tylko i wyłącznie w czasie pracy lub w czasie wypełniania przez nich obowiązków na rzecz Nadleśnictwa. Użytkownik nie jest uprawniony do korzystania z samochodu w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością gospodarczą”.
• „Po godzinach pracy lub po wykonaniu zadań związanych z działalnością gospodarczą samochody garażowane są jedynie w miejscach ustalonych przez Nadleśniczego”.
  
  

Oprócz regulaminu Nadleśnictwo wprowadziło dla każdego pojazdu ewidencję przebiegu pojazdu, które użytkownicy samochodów wypełniają na bieżąco zgodnie z zasadami określonymi w art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że w oparciu o postanowienia art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59 z późn. zmian.) – dalej zwanej ustawą o lasach, Lasy Państwowe jako państwowa jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej reprezentują Skarb Państwa w zakresie zarządzanego mienia. W skład Lasów Państwowych wchodzą następujące jednostki organizacyjne: Dyrekcja Generalna Lasów Państwowych, Regionalne Dyrekcje Lasów Państwowych i Nadleśnictwa. Zgodnie z ustawą Nadleśnictwa tworzy, łączy, dzieli, likwiduje oraz określa ich zasięg terytorialny Dyrektor Generalny. W obecnych granicach administracyjnych, tj. 30 331 ha Nadleśnictwo X funkcjonuje od 17 marca 1997 roku zarządzając 17 329 ha.

Nadleśnictwo X będące jednostką organizacyjną Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nadleśnictwo prowadzi trwale zrównoważoną gospodarkę leśną zgodnie z przepisami ustawy o lasach. W ramach tej działalności Nadleśnictwo prowadzi opodatkowaną podatkiem VAT sprzedaż drewna oraz innych produktów gospodarki leśnej, z której otrzymuje przychody. Nadleśniczy Nadleśnictwa X, zgodnie z ustawą o lasach, prowadzi samodzielnie gospodarkę leśną w Nadleśnictwie X, w tym kieruje Nadleśnictwem oraz bezpośrednio zarządza lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa. Miejscem pracy Nadleśniczego jest teren całego Nadleśnictwa X. Znalazło to również potwierdzenie w obowiązującym Lasy Państwowe ponadzakładowym układzie zbiorowym pracy. Miejsce zamieszkania Nadleśniczego znajduje się w zasięgu administracyjnym Nadleśnictwa X. Stanowisko Nadleśniczego wymaga pełnej dyspozycyjności w wykonywaniu powierzonego zarządu bez względu na porę i czas pracy. Nadleśniczy jest bowiem zobowiązany do należytego gospodarowania majątkiem Skarbu Państwa, w tym do prowadzenia działalności gospodarczej Nadleśnictwa polegającej m.in. na sprzedaży drewna, żywicy, choinek, karpiny, kory, igliwia, zwierzyny, płodów runa leśnego oraz innych produktów gospodarki. Nadleśniczy powinien zatem dążyć do zabezpieczenia przychodu Nadleśnictwa X ze sprzedaży, w szczególności poprzez dbanie o bezpieczeństwo lasów, dołożenie wszelkich starań, w celu zapewnienia najwyższej jakości sprzedawanego drewna oraz innych surowców leśnych. Obowiązkiem Nadleśniczego jest natychmiastowe reagowanie na zgłoszenia o zagrażającym lasom niebezpieczeństwie (np. pożarze, kradzieży, silnych wiatrach, czynnikach wywołującym deprecjację drewna, itp.). Aby należycie wykonywać ww. zadania związane z prowadzoną przez Nadleśnictwo działalności gospodarczą, Nadleśniczy musi mieć stale do dyspozycji samochód służbowy, aby móc szybko zareagować na zdarzenia, które mogą wpłynąć negatywnie na prowadzoną przez Nadleśnictwo działalność i wpłynąć na zmniejszenie przychodu (np. udać się na miejsce pożaru i nakazać przeprowadzenia odpowiednich działań w celu zapobieżenia zniszczeniu drzew, które są źródłem sprzedawanego przez Nadleśnictwo drewna).

Zdaniem Nadleśnictwa, specyfika pracy Nadleśniczego, używającego samochodu służbowego nie pozwala na garażowanie jego w miejscu siedziby Nadleśnictwa. W związku z powyższym Nadleśnictwo planuje ustalić miejsce garażowania samochodu służbowego będącego w dyspozycji Nadleśniczego w miejscu zamieszkania Nadleśniczego. Niezasadnym by było wyznaczenie miejsca garażowania samochodów w siedzibie Nadleśnictwa odległej od miejsca zamieszkania Nadleśniczego o kilkanaście kilometrów. Takie działanie utrudniłoby pracę, a w skrajnych wypadkach uniemożliwiłoby wykonywanie w sposób prawidłowy obowiązków Nadleśniczego związanych z prowadzoną przez Nadleśnictwo X działalnością gospodarczą i mogłoby prowadzić do zmniejszenia przychodów Nadleśnictwa.

Nadleśnictwo X zabezpieczyło sposób wykorzystywania samochodu służbowego Nadleśniczego wyłącznie do celów służbowych, poprzez wprowadzenie Regulaminu w sprawie zasad korzystania z samochodów służbowych przez pracowników Nadleśnictwa X, w którym znalazły się m.in. następujące zapisy:

• „Samochód służbowy pozostaje do dyspozycji Użytkowników tylko i wyłącznie w czasie pracy lub w czasie wypełniania przez nich obowiązków na rzecz Nadleśnictwa. Użytkownik nie jest uprawniony do korzystania z samochodu w czasie wolnym od pracy lub w celach niezwiązanych z działalnością gospodarczą”,
• „Po godzinach pracy lub po wykonaniu zadań związanych z działalnością gospodarczą samochody garażowane są jedynie w miejscach ustalonych przez Nadleśniczego”.
  
  

Oprócz regulaminu Nadleśnictwo wprowadziło dla każdego pojazdu ewidencję przebiegu pojazdu, które użytkownicy samochodów wypełniają na bieżąco zgodnie z zasadami określonymi w art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym Nadleśnictwo X ma wątpliwości czy ustalając miejsce garażowania samochodu Nadleśniczego w miejscu Jego zamieszkania, nie naruszy przepisów art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) pozwalających Nadleśnictwu na 100 % odliczenie podatku VAT od zakupu paliwa i pozostałych wydatków eksploatacyjnych związanych z samochodem służbowym Nadleśniczego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku z dnia 31 lipca 2014 r.).

Czy przejazd Nadleśniczego samochodem służbowym pomiędzy siedzibą Nadleśnictwa X a ustalonym miejscem garażowania tegoż samochodu służbowego na terenie administracyjnym Nadleśnictwa X, będącym jednocześnie miejscem zamieszkania Nadleśniczego, jest związany z działalnością gospodarczą Nadleśnictwa w rozumieniu art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług, a tym samym czy Nadleśnictwo X ma prawo do odliczenia 100 % podatku naliczonego z tytułu poniesionych i udokumentowanych fakturami VAT wydatków dot. zakupu paliwa, usług remontowych oraz materiałów eksploatacyjnych związanych z wykorzystywaniem do działalności gospodarczej samochodu służbowego w opisanej powyżej sytuacji...

Zdaniem Wnioskodawcy, przejazdy Nadleśniczego z miejsca zamieszkania/garażowania do siedziby Nadleśnictwa i z powrotem będą konsekwencją wykonywania przez niego obowiązków służbowych w związku z czym Nadleśnictwo X będzie miało prawo do odliczenia całego podatku naliczonego z tytułu poniesionych i udokumentowanych fakturami VAT wydatków związanych z używaniem przez Nadleśniczego samochodu służbowego opisanej powyżej sytuacji.

Analiza przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zmian.) pozwala wyróżnić następujące przesłanki, które muszą zostać spełnione, aby podatnik był uprawniony do odliczenia całego podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu towarów i usług związanych z pojazdami samochodowymi:

1. podmiot musi być zarejestrowany jako czynny podatnik VAT oraz musi prowadzić działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług,
2. podmiot nie może być organem władzy publicznej, ani urzędem obsługującym te organy,
3. musi istnieć związek między dokonywanymi zakupami towarów i usług a wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi,
4. pojazdy samochodowe muszą być wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

Zdaniem Nadleśnictwa wszystkie wyżej wymienione przesłanki zachodzą w przedmiotowej sprawie.

Ad.1)

Aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku VAT podmiot musi być zarejestrowany jako czynny podatnik VAT:

Zgodnie z przepisami art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 późn. zm.) - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przy czym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Oczywistym wydaje się, że jeżeli w definicji działalności gospodarczej użyto określenia podmioty pozyskujące zasoby naturalne, tu należy mieć tu na uwadze m.in. Lasy Państwowe, które są strategicznymi zasobami naturalnymi kraju.

Z tych zasobów naturalnych Nadleśnictwo, w wyniku prowadzenia gospodarki leśnej w rozumieniu m.in. art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o lasach, pozyskuje i sprzedaje towary w postaci m.in. drewna, choinek, sadzonek. Dostawa tych produktów i innych, pozyskanych z tych zasobów naturalnych (lasu) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (VAT). Zgodnie z art. 50 ustawy o lasach, Lasy Państwowe prowadzą działalność na zasadzie samodzielności finansowej i pokrywają koszty działalności z własnych przychodów. Szczegółowe zasady gospodarki finansowej w Lasach Państwowych, na mocy delegacji zawartej w art. 59 ustawy o lasach, określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 6 grudnia 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej w Państwowym Gospodarstwie Leśnym Lasy Państwowe (Dz. U. Nr 134, poz. 692) - dalej r.s.z.g. Stosownie do § 4 ust. 1 pkt 2 r.s.z.g. w Lasach Państwowych prowadzona jest w zakresie gospodarki leśnej działalność gospodarcza w nadleśnictwach. Prowadzenie działalności gospodarczej przez nadleśnictwa sprawia, że mają one wówczas status podatnika podatku od towarów i usług.

Na mocy § 4 ust. 1 pkt 2 r.s.z.g. w działalności gospodarczej, w zakresie gospodarki leśnej w nadleśnictwach, wyróżnia się działalność:

1. podstawową, obejmującą urządzenie, ochronę i zagospodarowanie lasu, utrzymanie i powiększenie zasobów i upraw leśnych, pozyskiwanie - z wyjątkiem skupu - drewna, a także jego sprzedaż w stanie nieprzerobionym;
2. uboczną, obejmującą gospodarowanie zwierzyną, pozyskiwanie – z wyjątkiem skupu – żywicy, choinek, karpiny, kory, igliwia, zwierzyny oraz płodów runa leśnego, a także sprzedaż tych produktów w stanie nie przerobionym;
3. dodatkową - produkcyjną i usługową na rzecz gospodarki leśnej, opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób prawnych, jeżeli wydatki związane z wytwarzaniem produktów lub świadczeniem usług w ramach tej działalności nie są wyższe od ich zakupu poza Lasami Państwowymi.
   
   

Z kolei w § 14 ust. 1 r.s.z.g. mowa jest o źródłach przychodów, do których zalicza się w szczególności wpływy:

1. ze sprzedaży drewna, produktów ubocznych lasu, runa leśnego oraz nasion, szyszek, sadzonek i choinek, a także produktów gospodarki rolnej, łąkowej i rybackiej, oraz materiałów, towarów i zbędnych środków trwałych,
2. z wydzierżawiania lub wynajmu lasów, gruntów i innych nieruchomości, w tym z wydzierżawiania obwodów łowieckich,
3. z zagospodarowania turystycznego i wypoczynkowego lasów,
4. z operacji pieniężnych,
5. z innych źródeł.
   
   

Zaznaczyć tu należy, że ustawa o VAT na swój własny użytek definiuje pojęcie działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika. Nie można więc utożsamiać działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) z działalnością gospodarczą o której mowa w prawie działalności gospodarczej, czy też w ordynacji podatkowej, jak również w innych ustawach. Podkreślenia wymaga również fakt wynikający z definicji art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), że działalność gospodarcza nie musi być prowadzona w celu osiągnięcia zysku. Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 14 stycznia 2010 roku (I FSK 738/09): Zysk (przychód) jest kategorią prawa bilansowego i z punktu widzenia przyjętej definicji podatnika, to czy wykonywane czynności przyniosły zysk, jest prawnie obojętne.

Zatem Nadleśnictwo X spełnia wymagania art. 15 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) tzn. jest podatnikiem podatku VAT, prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu definicji tej ustawy oraz samodzielnie wykonuje działalność gospodarczą.

Ad. 2.

Podmiot nie może być organem władzy publicznej, ani urzędem obsługującym te organy:

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności zawartych na podstawie umów cywilno-prawnych. Przez organy administracji publicznej należy rozumieć organy rządowej administracji centralnej, administracji terenowej oraz organy administracji samorządowej. Będą to więc ministrowie, centralne organy administracji rządowej, wojewodowie, działające w ich lub we własnym imieniu inne terenowe organy administracji rządowej, organy jednostek samorządu terytorialnego oraz inne organy państwowe. Urzędami administracji publicznej są natomiast urzędy obsługujące organy administracji publicznej. Będą to odpowiednio ministerstwa, urzędy danego organu administracji centralnej, urzędy wojewódzkie i inne urzędy terenowych organów administracji rządowej oraz urzędy miasta (gminy), starostwa powiatowe, urzędy marszałkowskie. Powyższą definicję organu władzy publicznej potwierdza wyrok z dnia 15 września 2005 roku (I SA/Ol 278/05) WSA w Olsztynie. Przy interpretacji tego przepisu dominuje praktyka, która rozumie pojęcie organów władzy publicznej w takim znaczeniu, jakie zostało wypracowane na gruncie odpowiedzialności odszkodowawczej przewidzianej w art. 77 Konstytucji RP.

Wobec powyższego wyjaśnienia, uznać należy że Lasy Państwowe nie należą do organów władzy publicznej, a tym samym Nadleśnictwo X, jako jednostka organizacyjna Lasów Państwowych, również nie jest organem władzy publicznej.

Ad. 3.

Musi istnieć związek między dokonywanymi zakupami towarów i usług a wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zmian.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego jest podstawową cechą podatku od wartości dodanej. Zapewnia ono bowiem neutralność tego podatku dla podatników prowadzących działalność gospodarczą, przy jednoczesnym, faktycznym opodatkowaniu konsumpcji. Odliczenie podatku naliczonego nie stanowi dla podatnika żadnego rodzaju ulgi, czy też przywileju, lecz jest jego fundamentalnym i podstawowym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług. Z orzecznictwa Trybunału wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani pod względem zakresu przedmiotowego. Istnieje bowiem ugruntowana linia orzecznictwa Trybunału zgodnie z którą prawo do odliczenia podatku jest integralną częścią systemu VAT i zasadniczo nie może być ograniczane. Możliwość wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i wobec wszystkich transakcji związanych z zakupami.

Nadleśniczy kierując Nadleśnictwem wykonuje szereg czynności zmierzających do sprzedaży surowców leśnych, w tym przede wszystkim drewna. Aby doprowadzić do sprzedaży drewna, żywicy, choinek i innych produktów gospodarki leśnej, Nadleśniczy musi najpierw podjąć szereg innych czynności zmierzających do uzyskania i zabezpieczenia surowców leśnych odpowiedniej jakości. Nadleśniczy musi w szczególności o każdej porze dnia i nocy dbać o bezpieczeństwo lasów i reagować niezwłocznie na zgłoszenia o niebezpieczeństwie grożącym lasom, przyjeżdżać niezwłocznie na miejsce zdarzenia (kradzieży, pożaru itp.) w celu zarządzenia przeprowadzenia wszelkich działań zmierzających do zabezpieczenia w przyszłości sprzedawanych surowców. Nadleśniczy musi również dbać o jakość drewna, w szczególności poprzez badanie przyczyn deprecjacji drewna, zarządzać działania mające na celu wyeliminowanie czynników niszczących surowce leśne. Pełna dyspozycyjność jest również niezbędna do wykonywania czynności zmierzających do utrzymania posiadanych certyfikatów dobrej gospodarki leśnej. Wskazać tu należy, że nabywcy drewna poszukują produktu, który pochodzi z lasów o prawidłowej gospodarce, zgodnej ze standardami FSC (posiadającej certyfikat Forest Stewerdship Council) oraz PEFC (Programme for the Endorsement of Forest Certification Schemes). Brak takich certyfikatów może zmniejszyć popyt na drewno, a więc zmniejszyć sprzedaż opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Liczne badania potwierdzają, że certyfikaty pozytywnie wpływają na decyzje konsumentów o zakupie produktu drzewnego. Forma i zakres pełnionych przez Nadleśniczego obowiązków wymaga od niego pełnej gotowości o każdej porze - zarówno w dzień, jak i w nocy. Aby Nadleśniczy mógł wykonywać prawidłowo i efektywnie swoje obowiązki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej Nadleśnictwa X i zabezpieczeniem przychodu ze sprzedaży surowców leśnych, tj. produktów opodatkowanych, musi posiadać samochód służbowy. Samochód ten stanowi narzędzie pracy, które w każdej chwili może zostać użyte w celu zabezpieczenia źródła przychodu i nie może znajdować się w odległości kilkunastu kilometrów, tj. w siedzibie Nadleśnictwa, ponieważ w wielu przypadkach uniemożliwi to efektywne wykonywanie obowiązków przez Nadleśniczego. Z kolei, aby Nadleśniczy mógł używać samochodu służbowego w ww. celach, Nadleśnictwo musi dokonywać zakupu paliwa, części zamiennych oraz innych materiałów eksploatacyjnych, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony. Zatem pomiędzy zakupem ww. towarów i usług a prowadzoną przez Nadleśnictwo opodatkowaną działalnością gospodarczą zachodzi pośredni związek. O związku pośrednim można bowiem mówić, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa i mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika przychodami. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. Bez wątpliwości należy stwierdzić w niniejszej sprawie zachodzi ww. związek przyczynowo-skutkowy, bowiem w przypadku gdyby Nadleśniczy nie posiadał w miejscu zamieszkania sprawnego samochodu służbowego, nie mógłby on prawidłowo prowadzić działalności gospodarczej i zabezpieczać surowców leśnych, które w przyszłości będą stanowiły przedmiot czynności opodatkowanej - sprzedaży. Podkreślenia wymaga fakt, iż w świetle aktualnego orzecznictwa, związek pośredni jest wystarczający do dokonania przedmiotowych odliczeń. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny: co do zasady ustawa o podatku VAT nie wymaga dla odliczenia podatku naliczonego istnienia bezpośredniego związku między zakupem i sprzedażą tego samego towaru (wyrok z 22 lutego 2002 r., sygn. akt III SA 7776/98). Jest to stanowisko zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości UE, który uznaje: „Prawo do odliczenia zostaje jednak również przyznane podatnikowi nawet w przypadku braku bezpośredniego i ścisłego związku pomiędzy konkretną transakcją powodującą naliczenie podatku a jedną lub większą liczbą transakcji objętych podatkiem należnym, które rodzą prawo do odliczenia, gdy koszty omawianych usług należą do jego kosztów ogólnych i jako takie stanowią elementy cenotwórcze dostarczanych towarów lub świadczonych usług. Koszty te zachowują bowiem bezpośredni i ścisły związek z całą działalnością gospodarczą podatnika” (wyrok z 6 września 2012 r. w sprawie C-496/11, Portugal Telecom SGPS SA p. Fazenda Publica).

Wobec powyższego rozważania należy również dodać, iż zgodnie z art. 90 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj.. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zmian.) w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa wyżej podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Proporcję, o której mowa, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

W Nadleśnictwie X za rok 2013 proporcja udziału rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi Nadleśnictwu przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi Nadleśnictwu nie przysługuje takie prawo wyniosła 99,73%. W związku z art. 90 ust. 4. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zmian.) proporcję, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. W Nadleśnictwie X po zaokrągleniu proporcja za 2013 rok wyniosła 100%. Świadczy to niewątpliwie o tym, że w Nadleśnictwie X prawie wszystkie czynności są związane ze sprzedażą opodatkowaną. Skala czynności niepodlegających opodatkowaniu i zwolnionych w Nadleśnictwie X jest znikoma. W związku z powyższym ustalenie omawianej powyżej proporcji na poziomie 100% w powiązaniu z art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zmian.) pozwala stwierdzić jednoznacznie, że Nadleśnictwo X w 100% wykorzystuje zakupione towary i usługi do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem koszty zakupu paliwa oraz materiałów eksploatacyjnych wykorzystywanych do samochodu używanego przez Nadleśniczego niewątpliwie wiążą się z wykonywaniem czynności opodatkowanych w świetle ustawy o z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zmian.).

Ad. 4.

Pojazdy samochodowe muszą być wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika:

W myśl art. 86a ust.4, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Komentowany przepis zastrzega, iż sposób wykorzystywania samochodu (jako używanego wyłącznie na cele działalności) ma być także określony w ustalonych przez podatnika zasadach ich używania. Wskazuje to pośrednio na konieczność opracowania regulaminu używania takich samochodów. W związku z powyższym, w celu zagwarantowania przestrzegania powyższego przepisu Nadleśnictwo X wprowadziło stosowne zapisy wewnętrzne w sprawie użytkowania samochodów służbowych wykorzystywanych wyłącznie do celów działalności gospodarczej oraz ewidencję przebiegu pojazdu. Monitoruje na bieżąco sposób wykorzystania pojazdów poprzez prawidłową ewidencję.

Na podkreślenie zasługuje również fakt, iż planowane miejsce garażowania samochodu będącego w dyspozycji Nadleśniczego zostanie ustalone w miejscu zamieszkania Nadleśniczego, tj. na terenie Nadleśnictwa X. Samochód Nadleśniczego będzie wykorzystywany wyłącznie w celu wykonywania obowiązków służbowych i nie będzie służył realizacji Jego celów prywatnych.

Nie można tu nie zgodzić się z tezą, iż celowym i zasadnym w tej sytuacji, zarówno ekonomicznie, jak z punktu zabezpieczenia źródła przychodu, tj. sprzedaży produktu opodatkowanego, jest wyznaczenie miejsca garażowania samochodu służbowego Nadleśniczego w miejscu jego zamieszkania.

W związku z powyższym, Nadleśnictwo X spełniło wymagania art. 86a ust. 4 pkt ustawy o z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zmian.), tj. złożyło zgodnie z terminem Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w X informację o pojazdach wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej Nadleśnictwa X. Na dzień dzisiejszy dla samochodu służbowego Nadleśniczego miejscem garażowania jest siedziba Nadleśnictwa X. Jest to sytuacja, która znacznie utrudnia Jego pracę, bowiem w skrajnych przypadkach, Nadleśniczy musi najpierw przyjechać do Nadleśnictwa (traci czas na dojazd, który w np. w razie pożaru jest bardzo cenny), potem przesiąść się do samochodu służbowego i dopiero dojechać do miejsca, które wymaga osobistej interwencji Nadleśniczego. Niejednokrotnie dojdzie do takiej sytuacji, w której dojazd Nadleśniczego z miejsca zamieszkania do siedziby Nadleśnictwa X i dalej do miejsca osobistej interwencji Nadleśniczego będzie dłuższy, niż z miejsca zamieszkania Nadleśniczego do miejsca osobistej interwencji Nadleśniczego. Jak już podkreślone zostało wyżej miejsce zamieszkania Nadleśniczego Nadleśnictwa X znajduje się na terenie administracyjnym Nadleśnictwa X. Każde bowiem działanie Nadleśniczego wykonywane w ramach czynności służbowych, zmierza do uzyskania przychodu, który jest opodatkowany, albo do jego zabezpieczenia. Wobec takiej sytuacji samochód służbowy dla Nadleśniczego stanowi niezbędne „narzędzie” do którego powinien mieć nieograniczony dostęp, aby prawidłowo wypełniać nałożone na Niego zadania służbowe.

Nadleśnictwo X, poprzez wprowadzenie regulaminu używania samochodów służbowych oraz bieżącą ewidencję przebiegu pojazdu (zgodną z wymogami art. 86a ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) wykluczyło możliwość użycia samochodu służbowego do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Nadleśnictwa. Nadleśnictwo X w pełni spełniło wymagania związane art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) pozwalającym na uznanie samochodu służbowego Nadleśniczego za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej Nadleśnictwa.

Reasumując, korzystanie przez Nadleśniczego z samochodu służbowego z możliwością przejazdów z miejsca zamieszkania/garażowania do siedziby Nadleśnictwa w ramach sprawowanego zarządu nad mieniem, uznać należy jako wykorzystywanie samochodu wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika w rozumieniu art. 86a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Nadleśniczy korzysta bowiem z samochodu służbowego garażowanego w miejscu jego zamieszkania wyłącznie w celu niezwłocznego wykonywania działań mających na celu zachowanie substancji lasu, a jednocześnie pozwalają na zwiększenie produkcji drewna oraz innych produktów gospodarki leśnej podlegających następnie sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług.

W konsekwencji Nadleśnictwu X przysługuje prawo do odliczenia całego podatku naliczonego z tytułu poniesionych i udokumentowanych fakturami VAT wydatków związanych z używaniem przez Nadleśniczego samochodu służbowego w opisanej powyżej sytuacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze, jednak transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Ponadto w myśl art. 88 ust. 4 ustawy – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zatem, aby podmiot mógł skorzystać z prawa obniżenia podatku należnego o podatek naliczony związany z dokonanym nabyciem towarów i usług, w pierwszej kolejności winien spełnić przesłanki umożliwiające uznanie go dla tej czynności za podatnika podatku od towarów i usług, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem przymiot podatnika podatku od towarów i usług przypisany jest osobie fizycznej, osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, samodzielnie wykonującej działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Samodzielność gospodarcza w prowadzeniu działalności gospodarczej oznacza możliwość podejmowania decyzji, a zarazem posiadanie odpowiedniego stopnia odpowiedzialności za podjęte decyzje, w tym za szkody poniesione wobec osób trzecich, jak również ponoszenie przez podmiot ryzyka gospodarczego.

Należy ponadto zwrócić uwagę na treść przepisów dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm.). Mianowicie zgodnie z art. 9 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie i niezależnie od miejsca zamieszkania działalność gospodarczą bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Powyższe przepisy wskazują, że niezależnie od częstotliwości wykonania danej czynności, czynność ta podlega opodatkowaniu jeśli podmiot wykorzystuje w sposób ciągły w celach zarobkowych swój majątek.

Wobec powyższego, za podatnika podatku VAT będzie uznany tylko taki podmiot, który dokonuje czynności zmierzających do wykorzystania nabytych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Należy zauważyć, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest również istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług a prowadzoną działalnością.

O bezpośrednim związku dokonywanych zakupów z działalnością gospodarczą można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług, będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o związku pośrednim można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa. Mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przez podatnika obrotach. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez dany podmiot obrotów.

Należy w tym miejscu przywołać art. 168 ww. dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym, jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia – od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić – VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika. Z ugruntowanego orzecznictwa TSUE wynika, że aby podmiot miał prawo do odliczenia VAT, musi on być podatnikiem w rozumieniu przepisów dyrektywy, a po drugie towary i usługi powinny być używane do celów transakcji podlegających opodatkowaniu.

Warunek zachowania związku zakupów z działalnością opodatkowaną, akcentowany jest w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W orzeczeniu z dnia 6 kwietnia 1995 r., (w sprawie C-4/94, BLP Group plc v. Commissioners of Customs Excise) TSUE stwierdził, że powstanie prawa do odliczenia podatku jest uzależnione od bezpośredniego i niezwłocznego związku z transakcjami opodatkowanymi (ang. direct and immediate link with the taxable transactions). Także w wyroku z dnia 8 czerwca 2000 r. (w sprawie C-98/98, Commissioners of Customs and Excise a Midland Bank plc) TSUE nie miał wątpliwości, że artykuł 2 Pierwszej Dyrektywy i artykuł 17 ust. 2, 3 i 5 Szóstej Dyrektywy w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych należy interpretować w taki sposób, aby warunkiem odliczenia przez podatnika VAT oraz podstawą do ustalenia zakresu tego prawa było zasadniczo istnienie bezpośredniego związku pomiędzy daną transakcją nabycia, a daną transakcją (lub transakcjami) sprzedaży, uprawniającymi do dokonania odliczenia. Ponadto w wyroku z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie C-437/06 Securenta Trybunał przesądził, że w sytuacji, gdy podatnik wykonuje działalność gospodarczą i działalność niemającą charakteru gospodarczego, prawo do odliczenia z tytułu ewentualnych wydatków jest dopuszczalne jedynie w zakresie, w jakim wydatki te można przyporządkować działalności gospodarczej podatnika.

Odnosząc się do powyższego należy na wstępie wskazać, że od dnia 1 stycznia 2014 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane przepisami art. 86a ustawy o VAT. Natomiast z dniem 1 kwietnia 2014 r. na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą, przepisy art. 86a uległy zmianie.

Jednocześnie wskazać trzeba, że ww. przepisy dotyczą zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego w całości (100%) lub w części (50%). W tej sprawie przepisy te nie znajdują zastosowania bowiem nie został spełniony podstawowy warunek do odliczenia, tj. związek zakupów o których mowa w pytaniu, z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 12, poz. 59 ze zm.), trwale zrównoważona gospodarka leśna to działalność zmierzającą do ukształtowania struktury lasów i ich wykorzystania w sposób i tempie zapewniającym trwałe zachowanie ich bogactwa biologicznego, wysokiej produkcyjności oraz potencjału regeneracyjnego, żywotności i zdolności do wypełniania, teraz i w przyszłości, wszystkich ważnych ochronnych, gospodarczych i socjalnych funkcji na poziomie lokalnym, narodowym i globalnym, bez szkody dla innych ekosystemów.

Na mocy art. 7 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, trwale zrównoważoną gospodarkę leśną prowadzi się według planu urządzenia lasu lub uproszczonego planu urządzenia lasu (…).

Stosownie do treści art. 8 powołanej ustawy, gospodarkę leśną prowadzi się według następujących zasad:

1. powszechnej ochrony lasów;
2. trwałości utrzymania lasów;
3. ciągłości i zrównoważonego wykorzystania wszystkich funkcji lasów;
4. powiększania zasobów leśnych.
   
   

Ponadto w myśl art. 13 ust. 1 cyt. ustawy, właściciele lasów są obowiązani do trwałego utrzymywania lasów i zapewnienia ciągłości ich użytkowania, a w szczególności do:

1. zachowania w lasach roślinności leśnej (upraw leśnych) oraz naturalnych bagien i torfowisk;
2. ponownego wprowadzania roślinności leśnej (upraw leśnych) w lasach w okresie do 5 lat od usunięcia drzewostanu;
3. pielęgnowania i ochrony lasu, w tym również ochrony przeciwpożarowej;
4. przebudowy drzewostanu, który nie zapewnia osiągnięcia celów gospodarki leśnej, zawartych w planie urządzenia lasu, uproszczonym planie urządzenia lasu lub decyzji, o której mowa w art. 19 ust. 3;
5. racjonalnego użytkowania lasu w sposób trwale zapewniający optymalną realizację wszystkich jego funkcji przez:
   1. pozyskiwanie drewna w granicach nieprzekraczających możliwości produkcyjnych lasu,
   2. pozyskiwanie surowców i produktów ubocznego użytkowania lasu w sposób zapewniający możliwość ich biologicznego odtwarzania, a także ochronę runa leśnego.

W celu realizacji trwale zrównoważonej gospodarki leśnej, zgodnie z art. 13a ust. 1 ww. ustawy, Lasy Państwowe obowiązane są w szczególności do:

1. inicjowania, koordynowania i prowadzenia okresowej oceny stanu lasów i zasobów leśnych oraz prognozowania zmian w ekosystemach leśnych;
2. sporządzania okresowych wielkoobszarowych inwentaryzacji stanu lasów oraz aktualizacji stanu zasobów leśnych;
3. prowadzenia banku danych o zasobach leśnych i stanie lasów.
   
   

W Lasach Państwowych, zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o lasach, tworzy się Służbę Leśną. Do Służby Leśnej zalicza się pracowników zajmujących się:

1. sprawami zarządu lasami będącymi w zarządzie Lasów Państwowych;
2. prowadzeniem gospodarki leśnej i ochroną lasów;
3. zwalczaniem przestępstw i wykroczeń w zakresie szkodnictwa leśnego i ochrony przyrody oraz wykonywaniem innych zadań w zakresie ochrony mienia;
4. sprawami nadzoru, o którym mowa w art. 5, w razie powierzenia takiego nadzoru.
   
   

Z kolei, zgodnie z art. 54 cyt. ustawy, Lasy Państwowe otrzymują dotacje celowe z budżetu państwa na zadania zlecone przez administrację rządową, a w szczególności na:

1. wykup lasów i gruntów do zalesień oraz ich rekultywację, a także wykup innych gruntów w celu zachowania ich przyrodniczego charakteru;
2. wykonywanie krajowego programu zwiększania lesistości, o którym mowa w art. 14 ust. 2a, oraz pielęgnację i ochronę upraw i młodników powstałych w ramach realizacji tego programu;
3. zagospodarowanie i ochronę lasów w przypadku zagrożenia ich trwałości, o którym mowa w art. 12 ust. 1;
4. sporządzanie okresowych, wielkoobszarowych inwentaryzacji stanu lasów, aktualizacji stanu zasobów leśnych oraz prowadzenie banku danych o zasobach leśnych i stanie lasów, o których mowa w art. 13a ust. 1 pkt 2 i 3;
5. opracowanie planów ochrony dla rezerwatów przyrody znajdujących się w zarządzie Lasów Państwowych, ich realizację, ochronę gatunkową roślin i zwierząt oraz sprawowanie nadzoru nad obszarami wchodzącymi w skład sieci Natura 2000;
6. finansowanie edukacji leśnej społeczeństwa, w szczególności poprzez tworzenie i prowadzenie leśnych kompleksów promocyjnych, zakładanie ścieżek przyrodniczo-leśnych;
7. na sporządzanie planów zalesienia, o których mowa w art. 35 ust. 5;
8. pełnienie zadań związanych z realizacją programów współfinansowanych ze źródeł zagranicznych.
   
   

Z treści złożonego wniosku wynika, że Lasami, stanowiącymi własność Skarbu Państwa, zarządza jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, zwane Lasami Państwowymi. Lasy Państwowe działają w oparciu o Ustawę o lasach. W ramach sprawowanego zarządu Lasy Państwowe prowadzą gospodarkę leśną, gospodarują gruntami i innymi nieruchomościami i ruchomościami związanymi z gospodarką leśną.

W skład Lasów Państwowych wchodzą następujące jednostki organizacyjne: Dyrekcja Generalna Lasów Państwowych, Regionalne Dyrekcje Lasów Państwowych i Nadleśnictwa. Zgodnie z ustawą Nadleśnictwa tworzy, łączy, dzieli, likwiduje oraz określa ich zasięg terytorialny Dyrektor Generalny. W obecnych granicach administracyjnych, tj. 30 331 ha Wnioskodawca funkcjonuje od 17 marca 1997 roku zarządzając 17 329 ha.

Nadleśniczy, zgodnie z ustawą prowadzi samodzielnie gospodarkę leśną w Nadleśnictwie, w tym kieruje Nadleśnictwem oraz bezpośrednio zarządza lasami, gruntami i innymi nieruchomościami Skarbu Państwa. Jak wskazano powyżej miejscem pracy Nadleśniczego jest teren całego Nadleśnictwa. Znalazło to również potwierdzenie w obowiązującym Lasy Państwowe ponadzakładowym układzie zbiorowym pracy. Zatem praca Nadleśniczego polega m.in. na przemieszczaniu się po rozległym terenie. Wykonuje on różnorodne obowiązki służbowe w zakresie administrowania i zarządzania, gospodarki leśnej, ochrony mienia i ochrony lasu, w tym przeciwpożarowej ochrony lasu.

W świetle powyższych okoliczności należy przyjąć, że pojazd samochodowy, o którym mowa we wniosku, a zatem również wydatki związane z jego użytkowaniem, bez wątpienia w sposób bezpośredni służą wykonywaniu czynności, które wiążą się z wykonywaniem ustawowych obowiązków nałożonych na Wnioskodawcę odrębnymi przepisami prawa. Zatem nie sposób przyjąć, że wskazane przez Wnioskodawcę czynności wykonywane przez Nadleśniczego, którym służy ww. pojazd samochodowy podejmowane są w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz aby Wnioskodawca w odniesieniu do ww. czynności występował w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Należy jednocześnie zauważyć, że – jak wskazano wyżej – wydatki związane z użytkowaniem ww. pojazdu mają bezpośredni związek z wykonywaniem przez Wnioskodawcę ustawowych obowiązków nałożonych na niego odrębnymi przepisami prawa, zatem doszukiwanie się pośredniego wpływu na czynności, które można by uznać za działalność gospodarczą podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT nie może prowadzić do zmiany ich kwalifikacji z punktu widzenia możliwości zastosowania odliczenia. Taki związek jest bowiem zbyt nieuchwytny, mało konkretny w porównaniu do wyraźnego i jednoznacznego związku tych wydatków z czynnościami wykonywanymi w ramach ustawowych obowiązków Wnioskodawcy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że wydatki związane z użytkowaniem przedmiotowych samochodów są w sposób bezpośredni i jednoznaczny związane z wykonaniem obowiązków nałożonych ustawą o lasach w zakresie zarządzania lasami Skarbu Państwa, prowadzenia zrównoważonej gospodarki leśnej ochrony i utrzymania trwałości lasów (art. 7 ustawy o lasach).

Tym samym należy stwierdzić, że przedmiotowy samochód nie służy działalności opodatkowanej Wnioskodawcy.

W konsekwencji powyższego, w świetle powołanego wyżej przepisu art. 86 ust. 1 ustawy, wobec braku związku tych wydatków z opodatkowaną działalnością gospodarczą, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie ma możliwości odliczania podatku VAT z faktur dokumentujących wydatki związane z używaniem wskazanego samochodu.

Należy podkreślić, że – jak stwierdzono wyżej – przepisy art. 86a ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. nie mają w sprawie zastosowania, z uwagi na brak związku zakupów związanych z użytkowaniem ww. pojazdu z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy. Zatem podnoszone w pytaniu okoliczności korzystania przez Nadleśniczego z samochodu służbowego między innymi do przejazdów pomiędzy miejscem zamieszkania a siedzibą Nadleśnictwa oraz garażowanie w miejscu zamieszkania, pozostają bez wpływu na dyskwalifikację bądź spełnienie wymogów przepisów znowelizowanych z dniem 1 kwietnia 2014 r. i tym samym, w niniejszej sprawie, nie mają wpływu na prawo bądź brak prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z użytkowaniem ww. pojazdu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.