Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-187/14/BP
z 12 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 22 kwietnia 2014 r. (data wpływu 2 maja 2014 r.), uzupełnionym pismem z 21 lipca 2014 r. (data wpływu 25 lipca 2014 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku przywożonego samochodu osobowego z państwa trzeciego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2014 r. został złożony do Organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku przywożonego samochodu osobowego z państwa trzeciego. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 21 lipca 2014 r. (data wpływu 25 lipca 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 11 lipca 2014 r. znak: IBPP4/443-187/14/BP.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik (obywatel Ukrainy) w dniu 20 września 2013r. uzyskał zezwolenie na pobyt długoterminowy na terytorium Polski. Przed datą wydania tej decyzji w latach od 2009 do 2013r. Podatnik posiadał zezwolenie wyłącznie na pobyt czasowy na terytorium Polski na podstawie właściwych decyzji administracyjnych. Do momentu wydania decyzji dotyczącej możliwości zamieszkania na pobyt stały w Polsce podatnik zamieszkiwał na Ukrainie, w Polsce natomiast pracował.

W chwili obecnej w związku z możliwością zamieszkania w Polsce na stałe na podstawie wydanej we wrześniu 2013 r. decyzji podatnik planuje przywóz na teren RP samochodu osobowego marki Mistubishi. Na moment składania wniosku samochód nie został zgłoszony do procedury dopuszczenia do obrotu.

Samochód jest używany przez Podatnika na terytorium Ukrainy na cele osobiste. Podatnik nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Ukrainy ani na terytorium RP. Po przywozie z Ukrainy samochód nadal będzie wykorzystywany wyłącznie do użytku osobistego. Podatnik miał miejsce zamieszkania na terenie Ukrainy przez okres dłuższy niż 12 miesięcy przed zmianą miejsca zamieszkania na terytorium RP. Samochód był używany przez Podatnika na Ukrainie przez okres dłuższy niż 6 miesięcy przed zmianą miejsca pobytu.

Ponadto w uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

• zdaniem podatnika sprowadzenie samochodu osobowego będzie korzystało ze zwolnienia od cła. W sprawie korzystania ze zwolnienia złożony został wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Do dnia dzisiejszego nie została udzielona odpowiedź, a to ona ostatecznie potwierdzi stanowisko Podatnika;
• podatnik przed uzyskaniem zezwolenia na pobyt stały mieszkał na terytorium Ukrainy. Godzenie pracy i życia osobistego w obcym kraju jest niezwykle trudne, jednak okoliczności osobiste nie pozwalały Podatnikowi tak od razu przenieść się na stałe na terytorium Polski. W pierwszej kolejności Podatnik chciał bowiem zakończyć swoje osobiste interesy na terenie Ukrainy, jak również zatroszczyć się o dobro swoich najbliższych mieszkających nadal na Ukrainie, tak aby przeprowadzka Podatnika nie wiązała się dla nich z nadmiernymi utrudnieniami;
• import zostanie zgłoszony do procedury dopuszczenia do obrotu przed upływem 12 miesięcy od dnia przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium RP;
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przywóz samochodu z Ukrainy będzie korzystał ze zwolnienia z podatku VAT od importu na podstawie art. 47 ustawy o podatku od towarów i usług ?

Zdaniem Wnioskodawcy, przywóz samochodu z Ukrainy będzie korzystał ze zwolnienia z podatku od towarów i usług od importu.

Podstawą do zwolnienia jest art. 47 ustawy o VAT. Zgodnie z treścią tego przepisu zwalnia się od podatku import rzeczy osobistego użytku osoby fizycznej przenoszącej miejsce zamieszkania z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. rzeczy służyły do osobistego użytku tej osobie w miejscu zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, z tym że towary nieprzeznaczone do konsumpcji musiały służyć do takiego użytku przez okres co najmniej 6 miesięcy przed dniem, w którym osoba ta przestała mieć miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego;
2. rzeczy będą używane na terytorium kraju do takiego samego celu, w jakim były używane na terytorium państwa trzeciego;
3. osoba fizyczna miała miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego nieprzerwanie przez okres co najmniej 12 miesięcy poprzedzających zmianę miejsca zamieszkania;
4. rzeczy te przez 12 miesięcy od dnia zgłoszenia do procedury dopuszczenia do obrotu nie mogą zostać oddane jako zabezpieczenie, sprzedane, wynajęte, użyczone, wydzierżawione lub w inny sposób odstąpione odpłatnie lub nieodpłatnie bez wcześniejszego poinformowania o tym organu celnego.
   
   

W niniejszej sprawie Podatnik używał samochodu na terenie Ukrainy przez okres dłuższy niż 6 miesięcy, co potwierdza kopia dowodu rejestracyjnego samochodu oraz kopia polisy ubezpieczeniowej.

Podatnik miał miejsce zamieszkania na terenie Ukrainy przez więcej niż 12 miesięcy przed zmianą miejsca zamieszkania.

Na terenie RP samochód będzie używany do celów osobistych podatnika, nie będzie w żaden sposób używany na cele związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Podatnik przez 12 miesięcy od dnia zgłoszenia do procedury dopuszczenia do obrotu nie odda samochodu jako zabezpieczenie, nie dokona sprzedaży, wynajmu, użyczenia, dzierżawy lub w inny sposób nie odstąpi samochodu odpłatnie lub nieodpłatnie bez wcześniejszego poinformowania o tym organu celnego.

Powyższe powoduje, że zdaniem Podatnika spełnione zostaną przesłanki do uznania przywozu samochodu na terytorium RP, jako import zwolniony z podatku VAT na podstawie art. 47 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Podstawowa stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W świetle treści art. 146a pkt 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r.), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednocześnie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

I tak w myśl art. 47 ust. 1 ustawy zwalnia się od podatku import rzeczy osobistego użytku osoby fizycznej przenoszącej miejsce zamieszkania z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. rzeczy służyły do osobistego użytku tej osobie w miejscu zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, z tym że towary nieprzeznaczone do konsumpcji musiały służyć do takiego użytku przez okres co najmniej 6 miesięcy przed dniem, w którym osoba ta przestała mieć miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego;
2. rzeczy będą używane na terytorium kraju do takiego samego celu, w jakim były używane na terytorium państwa trzeciego;
3. osoba fizyczna miała miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego nieprzerwanie przez okres co najmniej 12 miesięcy poprzedzających zmianę miejsca zamieszkania;
4. rzeczy te przez 12 miesięcy od dnia zgłoszenia do procedury dopuszczenia do obrotu nie mogą zostać oddane jako zabezpieczenie, sprzedane, wynajęte, użyczone, wydzierżawione lub w inny sposób odstąpione odpłatnie lub nieodpłatnie bez wcześniejszego poinformowania o tym organu celnego.
   
   

Zgodnie zaś z art. 47 ust. 2 ustawy zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się do:

1. napojów alkoholowych;
2. tytoniu i wyrobów tytoniowych;
3. środków transportu przeznaczonych do działalności gospodarczej;
4. artykułów potrzebnych do wykonywania zawodu lub zajęcia, innych niż przenośne przedmioty sztuki stosowanej lub wyzwolonej.
   
   

Import rzeczy osobistego użytku jest zwolniony od podatku, jeżeli rzeczy zostały zgłoszone do procedury dopuszczenia do obrotu przed upływem 12 miesięcy od dnia przeniesienia przez osobę, o której mowa w ust. 1, miejsca zamieszkania na terytorium kraju, z zachowaniem warunku określonego w ust. 4. (art. 47 ust. 3 ustawy).

Stosowanie zaś do art. 47 ust. 4 w przypadku sprzedaży lub przeniesienia prawa własności w inny sposób, wynajmu, użyczenia, wydzierżawienia lub innego odstąpienia rzeczy, o których mowa w ust. 1, dokonanych przed upływem terminu, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, rzeczy te są opodatkowane podatkiem według stawek obowiązujących w dniu tego odstąpienia, z uwzględnieniem wartości celnej ustalonej dla tego dnia przez organ celny.

W myśl art. 81 ustawy, zwolnienia, o których mowa w art. 47-80, stosuje się w przypadku zastosowania zwolnień od cła, z wyjątkiem art. 56 i art. 74 ust. 1 pkt 19.

Analiza wymienionych regulacji daje podstawę do przyjęcia, że prawodawca łączy pojęcie przeniesienia swojego stałego miejsca zamieszkania ze stałym zaprzestaniem zamieszkiwania w państwie trzecim i jego przeniesieniem na stałe na terytorium kraju.

W wyroku z 26 kwietnia 2007 r. w sprawie C-392/05 Alevizos v. Ypourgos Oikonomikon, TSUE stwierdził, że kryteria determinujące pojęcie miejsca stałego pobytu, dotyczą zarówno więzów zawodowych i osobistych danej osoby z określonym miejscem, jak i długości tych więzów, i tym samym winny być analizowane łącznie. Za miejsce stałego pobytu Trybunał uznał miejsce, w którym zainteresowany ustanowił stałe centrum swych interesów. W sytuacji, gdy ocena ogólna powiązań zawodowych i osobistych nie wystarcza, to dla zlokalizowania stałego centrum interesów danej osoby, aby go określić, należy dać pierwszeństwo powiązaniom osobistym.

Odwołując się natomiast do krajowego porządku prawnego przypomnieć należy definicję „miejsca zamieszkania”, zawartą w art. 25 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którą miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Na tle tej regulacji powszechnie podnosi się, że aby wskazać daną miejscowość jako centrum życiowej aktywności osoby, należy przeanalizować, czy łącznie występują dwa integralne składniki miejsca zamieszkania, tj. corpus - będący obiektywnym składnikiem pojęcia miejsca zamieszkania, związanym z faktycznym pobytem w danej miejscowości oraz animus - subiektywny element tego pojęcia wyrażający się w zamiarze stałego pobytu w danej miejscowości. Dla ustalenia miejsca zamieszkania nie jest zatem wystarczające samo zamieszkiwanie w sensie fizycznym, ale bez zamiaru stałego pobytu, ani też sam zamiar stałego pobytu w danej miejscowości niepołączony z przebywaniem w tej miejscowości. Natomiast, przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, ponieważ sam zamiar stałego pobytu w danej miejscowości nie stanowi o zamieszkaniu, lecz musi być połączony z przebywaniem w danej miejscowości, i to z takim przebywaniem, które ma cechy założenia tam ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów (zob. np. komentarz do art. 25 kodeksu cywilnego (w:) B. Giesen, W. J. Katner, P. Księżak, B. Lewaszkiewicz-Petrykowska, R. Majda, E. Michniewicz-Broda, T. Pajor, U. Promińska, M. Pyziak-Szafnicka, W. Robaczyński, M. Serwach, Z. Świderski, M. Wojewoda, Kodeks cywilny. Część ogólna. Komentarz, LEX 2009; komentarz do art. 25 kodeksu cywilnego, (w:) K. Piasecki, Kodeks cywilny. Komentarz. Księga pierwsza. Część ogólna, Zakamycze 2003; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 stycznia 2009 r., II FSK 896/08).

Powyższe wskazuje zatem, że dla zastosowania zwolnienia z importowanego samochodu osobowego w ramach przesiedlenia niezbędne jest wykazanie przez osobę przesiedlająca się, że nastąpiło faktyczne a nie jedynie deklaratoryjne przeniesienie swego miejsca zamieszkania na terytorium kraju.

Zatem co do zasady import samochodu osobowego, jako tzw. mienie przesiedleńcze, może podlegać zwolnieniu od podatku od towarów i usług przy spełnieniu ww. przesłanek.

Z przedstawionego wniosku wynika, że:

• samochód jest i będzie używany do celów osobistych w miejscu swojego poprzedniego miejsca pobytu;
• podatnik używał samochodu na terenie Ukrainy przez okres dłuższy niż 6 miesięcy przed zmianą miejsca pobytu, co potwierdza kopia dowodu rejestracyjnego samochodu;
• ww. miał miejsce zamieszkania na terenie Ukrainy przez więcej niż 12 miesięcy przed zmianą miejsca zamieszkania;
• podatnik przez 12 miesięcy od dnia zgłoszenia do procedury dopuszczenia do obrotu nie odda samochodu jako zabezpieczenie, nie dokona sprzedaży, wynajmu, użyczenia, dzierżawy lub w inny sposób nie odstąpi samochodu odpłatnie lub nieodpłatnie bez wcześniejszego poinformowania o tym organu celnego;
• import zostanie zgłoszony do procedury dopuszczenia do obrotu przed upływem 12 miesięcy od dnia przeniesienia miejsca zamieszkania na terytorium RP;
• sprowadzenie samochodu osobowego będzie korzystało ze zwolnienia od cła.
  
  

Stosownie do powyższego, w związku ze zmianą przez Wnioskodawcę miejsca zamieszkania z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju, w sytuacji gdy sprowadzany samochód osobowy będzie korzystał ze zwolnienia z cła, Wnioskodawca w opisanym zdarzeniu przyszłym będzie również korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 47 ustawy.

Tym samym w opisanym zdarzeniu przyszłym stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto wskazać należy, że w postępowaniu interpretacyjnym prowadzonym na podstawie art. 14b Ordynacji podatkowanej, Organ podatkowy udzielający interpretacji nie jest uprawniony do ustalania i weryfikowania przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Może on jedynie wezwać wnioskodawcę do doprowadzenie wniosku do stanu zgodnego z prawem, w rozważanym aspekcie. Zatem rzetelne przedstawienie zdarzenia przyszłego leży przede wszystkim w interesie wnioskodawcy. Jeżeli w toku postępowania podatkowego organy podatkowe ustalą stan faktyczny w sposób mający znaczenie prawne odmienny od tego, który stanowił podstawę udzielonej uprzednio interpretacji prawa podatkowego, interpretacja ta, z powodu i w zakresie różnicy wymienionych stanów, nie będzie uzasadniała ochrony prawnej jej adresata.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.