INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 kwietnia 2012 r. (data wpływu 5 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2012 r. (data wpływu 4 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sąd wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2009 r. ustanowił w osobie Wnioskodawcy likwidatora spółki z ograniczoną odpowiedzialnością i określił wysokość wynagrodzenia w kwocie 15.000 zł brutto miesięcznie (piętnaście tysięcy złotych). Analizując stan prawny, a w szczególności komentarze w sprawie kosztów uzyskania przychodów w sytuacji świadczenia usług o zarządzanie przedsiębiorstwem (tzw. usługi menedżerskie) z ostrożności stosowano w analizowanym przypadku koszty uzyskania przychodów takie jak określono w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. jak w przypadku kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy. Po pewnym okresie, w tym na podstawie analizy szeregu interpretacji i komentarzy specjalistów z zakresu prawa podatkowego, zrodziła się uzasadniona wątpliwość co do prawidłowości zastosowania w przypadku powierzenia przez sąd zadań wyczerpujących przesłanki określone w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - kosztów uzyskania przychodów właściwych ze stosunku pracy. Zlecenie czynności przez sąd wyczerpuje bowiem przesłanki działalności wykonywanej osobiście, a w takiej sytuacji właściwym jest stosowanie kosztów uzyskania przychodów w oparciu o dyspozycję art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy tj. w wysokości 20%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku ustanowienia przez sąd likwidatora spółki z o.o. w osobie Wnioskodawcy, od przyznanego wynagrodzenia koszty uzyskania przychodów określa się na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. analogicznie jak w przypadku stosunku pracy czy też na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy tj. w wysokości 20%...

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem iż ustanowienie przez sąd likwidatora jest równoznaczne z wyczerpaniem przesłanki określonej w art. 13 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów od wynagrodzenia likwidatora określonego przez sąd winny być ustalane na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, tj. w wysokości 20 % uzyskanego przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

W myśl art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Powyższy przepis wskazuje, że czynności wykonywane przez osoby fizyczne, którym sąd zlecił wykonanie określonych czynności należy kwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Ustanowienie likwidatora spółki przez sąd sprawia, że powstaje między tymi podmiotami swego rodzaju węzeł prawny. W taki też sposób następuje powierzenie likwidatorowi przez sąd przeprowadzenia czynności likwidacyjnych w spółce. Sąd, który ustanowił likwidatora, określa przy tym wysokość jego wynagrodzenia.

Natomiast przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze - określone w art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmują umowę pomiędzy dwoma podmiotami cywilnoprawnymi, to jest przedsiębiorcą zatrudniającym menedżera i osobą fizyczną. Istotą kontraktu menedżerskiego jest samodzielne, czyli pozbawione podległości zarządzanie przedsiębiorstwami, albo innymi podmiotami, przez menedżerów. Innymi słowy wyżej wskazane umowy zawierane są na podstawie zgodnego oświadczenia woli dwóch stron, w której jedna strona na podstawie zawartego kontraktu (umowy) zobowiązuje się do zarządzania przedsiębiorstwem, a druga strona zobowiązuje się do wypłaty wynagrodzenia wynikającego z zawartego kontraktu (umowy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca został ustanowiony przez sąd likwidatorem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

W analizowanym stanie faktycznym nie ma zatem podstaw do kwalifikowania uzyskiwanego przez Wnioskodawcę przychodu na podstawie art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem Wnioskodawca został ustanowiony likwidatorem na podstawie wyroku sądu. Przychody Wnioskodawcy otrzymywane w związku z ustanowieniem w Jego osobie likwidatora spółki z ograniczoną odpowiedzialnością należy tym samym zaliczyć do przychodów o których mowa w art. 13 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ww. ustawy powoduje, iż na podmiotach dokonujących wypłaty ww. świadczeń, jako płatnikach ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl ww. przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 – w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 10 ww. ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że w przedstawionym stanie faktycznym – wynagrodzenie które otrzyma Wnioskodawca w związku z ustanowieniem go przez sąd likwidatorem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością stanowi przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym koszty uzyskania przychodów należy określić w wysokości 20% uzyskanego przychodu lub zgodnie z art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.