INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2014 r. (data wpływu) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania -jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest jednym z następców prawnych Wincentego Z. (dalej jako: „Poprzednik Prawny”), który zmarł dnia 14 kwietnia 1963 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 29 września 1975 r. stwierdzono, iż 1/4 części spadku po poprzedniku prawnym nabył Ignacy Z. Następnie postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 22 września 1978 r. całość spadku po zmarłym Ignacym Z. nabyła Irena Z. Irena Z. zmarła w dniu 14 grudnia 2001 r., a spadek po niej, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 7 sierpnia 2002 r., w całości nabyła Jadwiga S. (dalej jako: „bezpośredni Poprzednik Prawny”). Jadwiga S. zmarła w dniu 1 listopada 2012 r., a spadek po niej, zgodnie z notarialnym aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 grudnia 2012 r. nabył mąż Mieczysław Ż. - Wnioskodawca. Wnioskodawca jest następcą prawnym Jadwigi S. Powyższe czyni Wnioskodawcę uprawnionym do 1/4 części spadku po Wincentym Z. Wnioskodawca złożył w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2.

Poprzednik Prawny Wnioskodawcy był właścicielem nieruchomości opisanej w księdze hipotecznej pod nazwą „nieruchomość w mieście Warszawie oznaczona nr ...”.

Na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta nieruchomość przeszła na własność Skarbu Państwa. Poprzednik prawny Wnioskodawcy wystąpił do Prezydium Rady Narodowej z wnioskiem o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości. Dnia 23 września 1959 r. Prezydium Rady Narodowej wydało orzeczenie odmowne.

Poprzednik Prawny zmarł dnia 14 kwietnia 1963 r., a spadek po nim, w tym również przysługujące mu prawa oraz roszczenia, nabyły w równych częściach dzieci spadkobiercy: Helena G., Janina M., Ignacy Z. oraz Katarzyna P. W wyniku śmierci dzieci spadkobiercy przysługujące im prawa i roszczenia, w tym dotyczące nieruchomości, przypadły ich następcom prawnym, w częściach im przypisanych.

Decyzją z dnia 29 grudnia 2004 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze na wniosek następców prawnych Poprzednika Prawnego stwierdziło nieważność powyższego orzeczenia administracyjnego w części dotyczącej gruntu stanowiącego własność Miasta. Gdyby pierwotnie wydana decyzja była prawidłowa, Wnioskodawca uzyskałby prawo do użytkowania wieczystego nieruchomości (zwane dalej jako: „Prawo”). Owo uprawnienie przedstawiałoby określoną, wymierną ekonomicznie wartość. W związku z powyższym wniosek złożony przez Poprzednika Prawnego został rozpatrzony ponownie.

Prezydent Miasta decyzjami z dnia 18 czerwca i 23 lipca 2007 r. odmówił następcom prawnym Poprzednika Prawnego ustanowienia Prawa z powodu nieodwracalnych skutków do jakich doprowadziło wydanie w roku 1959 nieważnej decyzji administracyjnej. W dniu 31 sierpnia 2007 odmówiono im również przyznania odszkodowania za stratę wywołaną nieważnym orzeczeniem administracyjnym w wysokości odpowiadającej wartości niezwróconego Prawa.

W związku z powyższym, następcy prawni dnia 21 grudnia 2007 r. wystąpili z powództwem, w którym wnieśli o zasądzenie odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Wyrokiem z dnia 6 marca 2012 r. Sąd Okręgowy uznał roszczenie następców prawnych w stosunku do tej części nieruchomości do której odnosiła się nieważna decyzja Prezydium Rady Narodowej.

Odnosząc powyższe do części spadku przysługującej bezpośredniemu Poprzednikowi Prawnemu Wnioskodawcy, Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, iż roszczenie zasługuje na uwzględnienie w odniesieniu do określonej kwoty, a w konsekwencji zasądził od Skarbu Państwa - Wojewody na rzecz bezpośredniego Poprzednika Prawnego Wnioskodawcy taką kwotę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lutego 2008 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania. Obecnie powyższe kwoty przysługują Wnioskodawcy.

Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację Skarbu Państwa - Wojewody. Wyrok Sądu Okręgowego stał się więc prawomocny.

Skarb Państwa w 2013 r. zapłacił zasądzoną na rzecz Wnioskodawcy kwotę odszkodowania wraz z odsetkami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Jakie skutki podatkowe na gruncie ustawy PIT wywołało otrzymanie przez Wnioskodawcę kwoty należnego mu odszkodowania za Prawo wywłaszczone na mocy przepisów dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta Prawo, wraz z zasądzonymi na jej rzecz odsetkami ustawowymi...
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w przypadku gdy kwota zasądzonego odszkodowania wraz z odsetkami nie będzie podlegać ustawie PIT na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, kwota odszkodowania oraz traktowane z nią jednorodnie odsetki ustawowe będą podlegać zwolnieniu z podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn...
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku od spadków i darowizn, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota odszkodowania i odsetek ustawowych może zostać również uznana za niepodlegającą ustawie PIT ze względu na fakt, iż znajdzie do niej zastosowanie ustawa o podatku od spadków i darowizn.

Wnioskodawca, zgodnie z notarialnym aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 grudnia 2012 r. nabył spadek po zmarłej w dniu 1 listopada 2012 r. Jadwidze S. Wnioskodawca w celu skorzystania z przysługującego mu zwolnienia z podatku od spadków i darowizn wynikającego z art. 4 a ustawy o podatku od spadków i darowizn złożył w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2.

Zgodnie z art. 922 § 1 kodeksu cywilnego „prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej”. Do nabytych przez Wnioskodawcę praw należy zaliczyć również roszczenia związane z wywłaszczoną nieruchomością numer 2490.

W związku z zaistnieniem nieodwracalnych skutków, w wyniku których przywrócenie stanu sprzed wydania nieważnej decyzji administracyjnej było niemożliwe, Wnioskodawca nabył również prawo do żądania odszkodowania za szkodę wywołaną wydaniem nieważnej decyzji administracyjnej, zgodnie z treścią art. 160 kodeksu postępowania administracyjnego. Podstawa prawna do żądania odszkodowania istniała w dacie śmierci spadkodawcy.

Dlatego też, zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie może być rozpatrywane w zakresie potencjalnego opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, co jednocześnie wyłącza zastosowanie do kwoty odszkodowania i odsetek ustawy PIT.

Należy zaznaczyć, iż w przypadku przyjęcia, że odszkodowanie wraz z przyznanymi odsetkami jest opodatkowane podatkiem od spadków i darowizn, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od spadków i darowizn zarówno w stosunku do kwoty głównej odszkodowania, jak i traktowanej z nimi jednorodnie kwoty odsetek ze względu na przysługujące Wnioskodawcy zwolnienia z podatku od spadków i darowizn wynikające z art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn i złożenie w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2 (w zgłoszeniu SD-Z2 Wnioskodawca wykazał prawo do żądania od Skarbu Państwa odszkodowania, o którym mowa w niniejszym wniosku).

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, podatkowi od spadków i darowizn, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem: dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego.

Zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4.

Mając na uwadze fakt, że Wnioskodawca dokonał stosownego zgłoszenia w ustawowym terminie, to również kwota otrzymanego odszkodowania wraz z odsetkami korzysta ze zwolnienia z podatku od spadków i darowizn.

Stanowisko, iż roszczenie o odszkodowanie przysługujące za wywłaszczenie dokonane w okresie PRL jest nabywane w drodze spadku, a w konsekwencji przyznane odszkodowanie powinno być opodatkowane podatkiem od spadków i darowizn zostało wyrażone w decyzji Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 7 grudnia 2006 r. : „Roszczenia odszkodowawcze, zatem także za wywłaszczoną nieruchomość, mają charakter cywilnoprawny, majątkowy. Stanowisko w tym zakresie potwierdza liczne orzecznictwo, w tym uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 października 1995 r.. Co do zasady roszczenia o takim charakterze wchodzą więc do masy spadkowej. (...) Następcy prawni osoby wywłaszczonej uzyskują przysługujące jej prawo majątkowe w tym zakresie wyłącznie na zasadzie sukcesji uniwersalnej wynikającej z zapisu art. 922 § 1 kc. Skoro (...) w dacie śmierci przysługiwało roszczenie o odszkodowanie, to w omawianej sprawie mają zastosowanie przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, wobec objęcia zakresem przedmiotowym tego aktu prawnego faktu nabycia prawa majątkowego tytułem spadku”.

Za powyższym przemawia również treść interpretacji indywidualnej z dnia 14 lutego 2013 r. (sygn. IPPB2/436-634/12-2/MZ). Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w jej uzasadnieniu stwierdził, iż: „spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie”.

Również w interpretacji z dnia 20 lutego 2013 r. (sygn. IPPB2/436-642/12-2/MZ), w stanie faktycznym podobnym do niniejszego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie kwalifikował przysługujące w wyniku wywłaszczenia prawo do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn. Zobowiązanie podatkowe nie powstało jednak ze względu na upływ terminu przedawnienia.

Odsetki ustawowe zasądzone na rzecz Wnioskodawcy stanowią integralną część odszkodowania i nie powstałyby gdyby nie istniało prawo do odszkodowania. W przypadku gdy do opodatkowania odszkodowania zastosowane zostaną przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, te same regulacje należy zastosować do stanowiących część składową należności odsetek ustawowych.

Należy uznać, że teza Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w świetle której „odsetki od danej należności podlegają opodatkowaniu w taki sam sposób jak należność główna, z którą są związane”; odnosi się generalnie do opodatkowania odsetek, więc twierdzenie należy odnieść także do podatku od spadków i darowizn.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768 z późn. zm.) podatkowi temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem dziedziczenia.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji spadku, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Stosownie do art. 922 § 1 tej ustawy, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie i realizacją m.in. w formie odszkodowania. W myśl § 2 powołanego przepisu nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami. W obrębie zakresu pojęcia praw ściśle związanych z osobą spadkodawcy, znajdują się prawa mające służyć zaspokojeniu określonych interesów konkretnej osoby ze względu na jej indywidualną sytuację, np. roszczenia alimentacyjne czy uprawnienie do renty. Natomiast w zakresie praw i obowiązków przechodzących na określone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami chodzi o sytuacje, w których istnieje wyraźny przepis przewidujący taki skutek śmierci osoby uprawnionej lub zobowiązanej.

Stosownie zaś do art. 5, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych. Na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy przy nabyciu w drodze dziedziczenia powstaje z chwilą przyjęcia spadku. Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy, jeżeli nabycie niezgłoszone do opodatkowania stwierdzono następnie pismem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma; jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia. W przypadku gdy nabycie nie zostało zgłoszone do opodatkowania, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą powołania się przez podatnika przed organem podatkowym lub organem kontroli skarbowej na fakt nabycia.

Podstawa opodatkowania określona została w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, a stanowi ją wartość nabytych rzeczy i praw majątkowych po potrąceniu długów i ciężarów (czysta wartość), ustalona według stanu rzeczy i praw majątkowych w dniu nabycia i cen rynkowych z dnia powstania obowiązku podatkowego. Jeżeli przed dokonaniem wymiaru podatku nastąpi ubytek rzeczy spowodowany siłą wyższą, do ustalenia wartości przyjmuje się stan rzeczy w dniu dokonania wymiaru, a odszkodowanie za ubytek należne z tytułu ubezpieczenia wlicza się do podstawy wymiaru.

Natomiast zgodnie z art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwo, ojczyma i macochę, jeżeli zgłoszą nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego powstałego na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 2-8 i ust. 2, a w przypadku nabycia w drodze dziedziczenia w terminie 6 miesiący od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu stwierdzającego nabycie spadku, z zastrzeżeniem ust. 2 i 4.

Jeżeli nabywca dowiedział się o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych po upływie terminów, o których mowa w ust. 1 pkt 1, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się, gdy nabywca zgłosi te rzeczy lub prawa majątkowe naczelnikowi urzędu skarbowego nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o ich nabyciu, oraz uprawdopodobni fakt późniejszego powzięcia wiadomości o ich nabyciu - art. 4a ust. 2 cyt. ustawy.

Stosownie do art. 4a ust. 4 ww. ustawy obowiązek zgłoszenia nie obejmuje przypadków, gdy:

1. wartość majątku nabytego łącznie od tej samej osoby lub po tej samej osobie w okresie 5 lat, poprzedzających rok, w którym nastąpiło ostatnie nabycie doliczona do wartości rzeczy i praw majątkowych ostatnio nabytych, nie przekracza kwoty określonej w art. 9 ust. 1 pkt 1 lub
2. gdy nabycie następuje na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego.
   
   

Wyżej wymienione zwolnienie stosuje się, jeżeli w chwili nabycia nabywca posiadał obywatelstwo polskie lub obywatelstwo jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub miał miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub na terytorium takiego państwa (art. 4 ust. 4 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 4a ust. 3 ww. ustawy w przypadku niespełnienia warunków, o których mowa m.in. w ust. 1, nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych podlega opodatkowaniu na zasadach określonych dla nabywców zaliczonych do I grupy podatkowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest jednym z następców prawnych Wincentego Z. (dalej jako: „Poprzednik Prawny”), który zmarł dnia 14 kwietnia 1963 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 29 września 1975 r. stwierdzono, iż 1/4 części spadku po poprzedniku prawnym nabył Ignacy Z. Następnie postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 22 września 1978 r. całość spadku po zmarłym Ignacym Z. nabyła Irena Z. Irena Z. zmarła w dniu 14 grudnia 2001 r., a spadek po niej, zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 7 sierpnia 2002 r., w całości nabyła Jadwiga S. (dalej jako: „bezpośredni Poprzednik Prawny”). Jadwiga S. zmarła w dniu 1 listopada 2012 r., a spadek po niej, zgodnie z notarialnym aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 18 grudnia 2012 r. nabył mąż Mieczysław Ż. - Wnioskodawca. Wnioskodawca jest następcą prawnym Jadwigi S. Powyższe czyni Wnioskodawcę uprawnionym do 1/4 części spadku po Wincentym Z. Wnioskodawca złożył w dniu 11 kwietnia 2013 r. zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych na formularzu SD-Z2. Poprzednik Prawny Wnioskodawcy był właścicielem nieruchomości opisanej w księdze hipotecznej pod nazwą „nieruchomość w mieście oznaczona nr ...”. Na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy nieruchomość przeszła na własność Skarbu Państwa. Poprzednik prawny Wnioskodawcy wystąpił do Prezydium Rady Narodowej z wnioskiem o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości. Dnia 23 września 1959 r. Prezydium Rady Narodowej miasta wydało orzeczenie odmowne. Poprzednik Prawny zmarł dnia 14 kwietnia 1963 r., a spadek po nim, w tym również przysługujące mu prawa oraz roszczenia, nabyły w równych częściach dzieci spadkobiercy: Helena G., Janina M., Ignacy Z. oraz Katarzyna P. W wyniku śmierci dzieci spadkobiercy przysługujące im prawa i roszczenia, w tym dotyczące nieruchomości, przypadły ich następcom prawnym, w częściach im przypisanych. Decyzją z dnia 29 grudnia 2004 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze na wniosek następców prawnych Poprzednika Prawnego stwierdziło nieważność powyższego orzeczenia administracyjnego w części dotyczącej gruntu stanowiącego własność Miasta Stołecznego Warszawy. Gdyby pierwotnie wydana decyzja była prawidłowa, Wnioskodawca uzyskałby prawo do użytkowania wieczystego nieruchomości (zwane dalej jako: „Prawo”). Owo uprawnienie przedstawiałoby określoną, wymierną ekonomicznie wartość. W związku z powyższym wniosek złożony przez Poprzednika Prawnego został rozpatrzony ponownie. Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy decyzjami z dnia 18 czerwca i 23 lipca 2007 r. odmówił następcom prawnym Poprzednika Prawnego ustanowienia Prawa z powodu nieodwracalnych skutków do jakich doprowadziło wydanie w roku 1959 nieważnej decyzji administracyjnej. W dniu 31 sierpnia 2007 odmówiono im również przyznania odszkodowania za stratę wywołaną nieważnym orzeczeniem administracyjnym w wysokości odpowiadającej wartości niezwróconego Prawa. W związku z powyższym, następcy prawni dnia 21 grudnia 2007 r. wystąpili z powództwem, w którym wnieśli o zasądzenie odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wyrokiem z dnia 6 marca 2012 r. Sąd Okręgowy uznał roszczenie następców prawnych w stosunku do tej części nieruchomości do której odnosiła się nieważna decyzja Prezydium Rady Narodowej. Odnosząc powyższe do części spadku przysługującej bezpośredniemu Poprzednikowi Prawnemu Wnioskodawcy, Sąd Okręgowy uznał, iż roszczenie zasługuje na uwzględnienie w odniesieniu do określonej kwoty, a w konsekwencji zasądził od Skarbu Państwa - Wojewody na rzecz bezpośredniego Poprzednika Prawnego Wnioskodawcy taką kwotę wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 lutego 2008 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania. Obecnie powyższe kwoty przysługują Wnioskodawcy. Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację Skarbu Państwa - Wojewody. Wyrok Sądu Okręgowego stał się więc prawomocny. Skarb Państwa w 2013 r. zapłacił zasądzoną na rzecz Wnioskodawcy kwotę odszkodowania wraz z odsetkami.

Reasumując, należy stwierdzić, że zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie (wraz z odsetkami) nie zostało nabyte w drodze spadku, ponieważ w tej dacie odszkodowanie to nie istniało. Tym samym przyznane odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy. Na Wnioskodawcy ciążył obowiązek złożenia zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych lub zeznania podatkowego z tytułu nabycia praw do roszczenia po zmarłej w dniu 1 listopada 2012 r. Jadwidze S.

Dodatkowo nadmienia się, że nie ma wpływu na ocenę skutków podatkowych w podatku od spadków i darowizn rozstrzygnięcie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na wskazanych interpretacji indywidualnych w uzasadnieniu własnego stanowiska, należy stwierdzić, że interpretacje te co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Tym samym nie stanowią podstawy prawnej przy wydawaniu interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.