Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-344/14-4/ES
z 25 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2014 r. (data wpływu 17 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 19 czerwca 2014 r. (data wpływu 24 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest:

• prawidłowe – co do możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w odniesieniu do wydatków na zakup implantu i zszywek do łąkotki,
• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 4 marca 2014 r. Pani złożyła do Naczelnika Urzędu Skarbowego wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Pismem z dnia 7 marca 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego– działający na podstawie art. 15 i 170 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa w związku z § 3 pkt 1 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego – przekazał wniosek Pani do załatwienia zgodnie z właściwością miejscową Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Natomiast w dniu 17 marca 2014 r. Pani złożyła do Biura KIP w Lesznie wniosek dotyczący tego samego zagadnienia. Nadmienić należy, że tym razem wniosek został złożony na formularzu urzędowym ORD-IN.

Z uwagi na fakt, że ww. wnioski nie spełniały wymogów określonych w art. 14b § 3, § 4 i 14f Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 9 czerwca 2014 r. nr ILPB2/415-305/14-2/ES ILPB2/415-344/14-2/ES Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynie do uzupełnienia wniosków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że nieuzupełnienie wniosków w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Ponadto, pouczono Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosków przez Zainteresowaną nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 9 czerwca 2014 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło 16 czerwca 2014 r.), natomiast 24 czerwca 2014 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie (data nadania pisma w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego 20 czerwca 2014 r.).

W tym miejscu należy podkreślić, że Wnioskodawczyni w piśmie przewodnim z 19 czerwca 2014 r. poinformowała, że wnioski z dnia 27 stycznia 2014 r. i 12 marca 2014 r. mogą być potraktowane łącznie. Dodała, że jest zainteresowana uzyskaniem jednej interpretacji indywidualnej, w odniesieniu do wniosku, który złożyła na formularzu urzędowym ORD-IN. Ponadto Zainteresowana zaznaczyła, że przesyła uzupełnienie do wniosku z dnia 12 marca 2014 r. (data wpływu 17 marca 2014 r.), na który oczekuje odpowiedzi.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną. Poniosła wydatek na zabieg operacyjny i pobyt w Centrum (…). Zabieg przeprowadzono 2 kwietnia 2013 r. Zainteresowana poniosła również wydatek na implant poliuretanowy (wszczepiony w miejsce brakującej łąkotki bocznej) wraz z komórkami wzrostu. Wnioskodawczyni poniosła wydatek na ww. implant z własnych środków finansowych, który nie został zwrócony w jakiejkolwiek formie.

Ponadto Zainteresowana wyjaśniła, że implant umożliwia regenerację zniszczonej łąkotki stawowej, która dotychczas uważana była za niezdolną do samoistnego odrastania. Implant zbudowany ze specjalnego materiału integruje się z organizmem, służąc jako rusztowanie do odbudowy zniszczonej tkanki. Komórki wrastają w implant regenerując brakującą lub uszkodzona strukturę. Wszczepienie implantu spowodowało zahamowanie ścierania się chrząstek stawowych kolana, jego dalszej degeneracji.

Wnioskodawczyni poinformowała, że posiada faktury VAT z 2013 r. (zapłacone w 2013 r.) za:

1. implant + zszywki– za wartość brutto 12 200 zł,
2. konsultację anestezjologa podczas operacji – za wartość brutto 170 zł,
3. koszty znieczulenia – za wartość brutto 700 zł,
4. dzień pobytu w szpitalu - za wartość brutto 550 zł,
5. przeszczep łąkotki przy pomocy implantu – za wartość brutto 9 000 zł,
6. zszywki do łąkotki – za wartość brutto 770 zł.
   
   

Ponadto Wnioskodawczyni wyjaśniła, że posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z 28 stycznia 2014 r. wydanego przez Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. W nim orzeczono:

1. zaliczyć do stopnia niepełnosprawności lekkiego
2. symbol przyczyny niepełnosprawności 05-R
3. orzeczenie wydaje się do 31 stycznia 2015 r.
4. niepełnosprawność istnieje od 2009 r.
5. stalony stopień niepełnosprawności datuje się od 6 listopada 2013 r.
   
   

A więc niepełnosprawność datowana jest wcześniej niż poniesiony wydatek w 2013 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki opisane we wniosku można wykazać w PIT/O w poz. „wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych”?

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisane we wniosku wydatki poniesione z tytułu wyżej wymienionych kosztów można wykazać w PIT/O w poz. „wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych.

Zainteresowana uważa, że wszczepienie implantu poliuretanowego zastąpi utraconą łąkotkę boczną kolana lewego. Implant jest podstawą do rozbudowy na nim łąkotki. Stanowi rusztowanie, w którym to narastają komórki łąkotki. Implant przywraca sprawność kolana i zmniejsza nieodwracalne zmiany zwyrodnieniowe w kolanie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z wyrokiem NSA z 17 marca 2011 r. sygn. II FSK 1927/09 koszty operacji można rozliczyć w zeznaniu rocznym w ramach wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne. Niezbędnym jest, aby zabieg medyczny stanowił niezbędny i konieczny element zmierzający do przywrócenia ograniczonych funkcji , zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównania ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić społecznie przydatną sprawność.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – co do możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej w odniesieniu do wydatków na zakup implantu i zszywek do łąkotki,
• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

W myśl natomiast art. 26 ust. 13a ustawy wydatki na cele określone w ust. 1 (a więc również na cele rehabilitacyjne) podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną a niepełnosprawność datowana jest od 2009 r. W dniu 2 kwietnia 2013 r. Wnioskodawczyni poddała się operacji wszczepienia implantu. W związku z ww. zabiegiem Zainteresowana poniosła szereg wydatków w 2013 r. udokumentowanych fakturami VAT. Są nimi koszty poniesione na: implant, zszywki, konsultację anestezjologa podczas operacji, znieczulenie podczas zabiegu, pobytu w szpitalu, przeszczep łąkotki przy pomocy implantu.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 6 cyt. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji pojęcia jest pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Dokonując wykładni art. art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że kontekst, w którym ustawodawca wymienił odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne ma zasadnicze znaczenie dla wyjaśnienia, jakiego rodzaju zabiegów ulga ta dotyczy. Okoliczność, że odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, jako podlegająca odliczeniu od dochodu, została wymieniona w punkcie, który przewiduje odliczenie odpłatności za pobyt w różnego rodzaju ośrodkach zajmujących się rehabilitacją leczniczą oznacza, że reguluje on kompleksowo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt i leczenie oraz za zabiegi rehabilitacyjne wykonane w tego rodzaju zakładach.

Gdyby bowiem ustawodawca zamierzał umożliwić odliczanie od dochodu wszelkich wydatków ponoszonych przez osoby niepełnosprawne w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na zabiegi rehabilitacyjne (jako zabiegi o charakterze leczniczym) oraz związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, to wymieniłby tego rodzaju wydatki odrębnie w oddzielnym punkcie ust. 7a jako osobną kategorię wydatków.

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika niezbicie, że Wnioskodawczyni przeszła zabieg operacyjny. Wyrażenia „operacja” w odniesieniu do przeprowadzonego zabiegu używa zresztą sama Wnioskodawczyni w swoim wniosku (..) na zabieg operacyjny (…)”.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że nie powinno nasuwać wątpliwości, że zabieg operacyjny jest procedurą leczniczą, a nie rehabilitacyjną. Natomiast w przepisach art. 26 ust. 7a ww. ustawy użyto zwrotów „zabieg rehabilitacyjny” i „zabieg leczniczo–rehabilitacyjny”. Przyjmuje się, że ustawodawca posługuje się określonymi zwrotami w sposób racjonalny, a zatem nie można przyjmować w procesie wykładni, że określonych słów użyto w tekście prawnym bez wyraźnej ku temu potrzeby, że są one „puste” i nic nie znaczą (por. uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 marca 2000 r. sygn. akt FPS 14/99).

W odniesieniu do wykładni językowej omawianego przepisu należy też zauważyć, że przy ustalaniu znaczeń języka powszechnego można odwoływać się do intuicji językowej interpretatora, a słownikowe znaczenia wyrażeń spotykanych w tekstach prawnych nie mogą być absolutyzowane (por. szerzej B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2008, s. 50–52).

Odnosząc się zatem do pojęcia „rehabilitacja” wskazać należy, iż to właśnie intuicja językowa adresata normy prawnej i organów stosujących prawo ma istotne znaczenie. W języku powszechnym rozumienie pojęcia „rehabilitacja” nie obejmuje operacji chirurgicznych zapobiegających upośledzeniu poruszania się, ale obejmuje zespół działań przystosowujących pacjenta po zabiegu operacyjnym do normalnej lub możliwej do osiągnięcia zdolności do samodzielności ruchowej. Na rehabilitację kieruje lekarz prowadzący i odbywa się ona pod kierunkiem lekarza rehabilitanta lub fizjoterapeuty (lub innych uprawnionych specjalistów). Taka rehabilitacja jest bardzo często stosowana właśnie po różnego rodzaju zabiegach operacyjnych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że niekwestionowanym jest w przedmiotowej sprawie, że zabieg operacyjny wszczepienia implantu do lewego kolana nie mieści się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie można go zakwalifikować jako zabiegu rehabilitacyjnego, lecz wyłącznie jako zabieg o charakterze operacyjnym. Wobec tego Wnioskodawczyni nie może odliczyć od dochodu w zeznaniu rocznym za 2013 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na zabieg chirurgiczny oraz wydatków związanych z pobytem w szpitalu, kosztów konsultacji anestezjologicznej oraz kosztów znieczulenia.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Natomiast w stosunku do wydatków poniesionych na zakup implantu oraz niezbędnych zszywek, tut. Organ wskazuje:

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

• pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
• zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
• cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
  
  

Jak z wyżej powołanych przepisów wynika ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną, której niepełnosprawność datowana jest od 2009 r. Wnioskodawczyni poniosła udokumentowane wydatki na zakup implantu i zszywek.

Niewątpliwie implant lewego kolana i zszywki można uznać za sprzęt niezbędny w rehabilitacji i ułatwiający wykonywanie czynności życiowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia od dochodu w zeznaniu rocznym za 2013 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej poniesionych, w 2013 r. wydatków na zakup implantu oraz zszywek.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawczynię wyroku sądowego, należy stwierdzić, że wydany został w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynie i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.