Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP3/443-568/14/AŚ
z 21 sierpnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 23 października 2012 r. Sygn. akt III SA/Gl 1312/12, (data wpływu do Organu prawomocnego wyroku 21 maja 2014 r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lutego 2014 r. Sygn. akt I FSK 555/13, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do Organu 3 lutego 2012 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku opodatkowania przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego.

W dniu 26 kwietnia 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP3/443-113/12/AŚ uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku opodatkowania przeniesienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego jest nieprawidłowe.

Pismem z 10 maja 2012 r. (data wpływu 15 maja 2012 r.). złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Wnioskodawca wezwał tut. organ do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z 26 kwietnia 2012 r. znak: IBPP3/443-113/12/AŚ. W odpowiedzi na ww. wezwanie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z 30 maja 2012 r. znak: IBPP3/4432-8/12/AŚ stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 26 kwietnia 2012 r. znak: IBPP3/443-113/12/AŚ, a tym samym podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w ww. interpretacji indywidualnej.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z 26 kwietnia 2012 r. znak: IBPP3/443-113/12/AŚ złożył skargę z dnia 8 czerwca 2012 r. (data wpływu 14 czerwca 2012 r.), w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji.

Wyrokiem z dnia 23 października 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1312/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W ww. wyroku WSA uznał, że zaskarżona interpretacja indywidualna nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku.

Od powyższego wyroku Minister Finansów reprezentowany przez pełnomocnika złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z 27 lutego 2014 r. sygn. akt I FSK 555/13 skarga kasacyjna została oddalona.

W związku z powyższym, w dniu 21 maja 2014 r. wpłynął do tut. organu prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 23 października 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1312/12 (data uprawomocnienia – 27 lutego 2014r.).

Wskutek powyższego, wniosek, który wpłynął do Organu 3 lutego 2012 r. wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 23 grudnia 2011 r. doszło do notarialnej umowy przeniesienia prawa wieczystego użytkowania gruntu w zamian za zaległości podatkowe w podatku od nieruchomości za lata 2006–2011 pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą Miasto C. W celu zwolnienia Wnioskodawcy z części zaległości podatkowych Wnioskodawca przeniósł na rzecz Gminy Miasto C. prawo użytkowania wieczystego niezabudowanych działek, przy czym strony określiły wartość rynkową użytkowania wieczystego przedmiotowych działek na kwotę netto plus 23% podatku VAT. W dniu 23 grudnia 2011 r. Wnioskodawca wystawił fakturę VAT na kwotę netto, powiększoną o 23% VAT. Po sprawdzeniu orzecznictwa odnośnie przejmowania nieruchomości za zaległości podatkowe i wynikającego z niego braku podstaw do traktowania takiej czynności jako podlegającej podatkowi VAT, Wnioskodawca skorygował przedmiotową fakturę do 0 zł i przed 25 stycznia 2012 r. uzyskał potwierdzenie jej przyjęcia przez Gminę Miasto C.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej na rzecz gminy miejskiej w trybie art. 66 par 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1999r. Ordynacja podatkowa w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj. na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 pkt 7 w związku z treścią art. 2 ust 3 pkt 3b tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, przeniesienie prawa użytkowania wieczystego na rzecz gminy w trybie art. 66 § 1 pkt 2 ordynacji podatkowej nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jedynie prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. Przeniesienie prawa użytkowania wieczystego co do zasady jest odpłatną dostawą i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ale w przypadku przeniesienia prawa użytkowania wieczystego przez podatnika na rzecz gminy jako zapłata zaległości podatkowych obowiązek podatkowy nie powstaje, gdyż podatnik nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu przeniesienia tego prawa, a jedynie dokonuje zapłaty podatku w naturze (za zgodą wierzyciela). Konstrukcja podatku VAT dotyczy świadczeń pieniężnych w obrocie gospodarczym. Pojęcie „w zamian za zaległości” nie jest tożsame z pojęciem „odpłatna dostawa”. Nadto podatek VAT dotyczy konsumpcji, co przejawia się w neutralności dla podatnika i faktycznym obciążeniem konsumenta. Za czynności zaistniałe w obrocie gospodarczym nie można uznać wywiązywanie się z obowiązków podatkowych, nawet w formie rzeczowej. Podmiot, który w formie przeniesienia prawa użytkowania wieczystego dokonuje zapłaty zaległości podatkowych nie uczestniczy w obrocie gospodarczym, nie wydaje towaru w miejsce świadczenia pieniężnego. Również druga strona nie jest przedsiębiorcą ani konsumentem, ale organem państwa uzyskującym dla jednostki samorządu terytorialnego należny jej dochód budżetowy.

Takie stanowisko podatnika potwierdza ugruntowane orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i wojewódzkich sądów administracyjnych, w szczególności uchwała składu 7 sędziów NSA z 8 października 2007 r., sygn. akt: I FPS 2/07, wyrok NSA z 14 stycznia 2011 r., sygn. akt: I FSK 105/10 i wyrok WSA w Gliwicach z dnia 1 czerwca 2011 r., sygn. akt : III SA/Gl 2540/10.

Mając na uwadze rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 lutego 2012 r. sygn. akt I FSK 555/13 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 23 października 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1312/12 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Użytkowanie wieczyste stanowi prawo na rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do praw właściciela, czym w istotny sposób różni się od ograniczonych praw rzeczowych, stanowiąc tym samym pośrednie ogniwo pomiędzy tymi prawami a własnością (G. Bieniek, S. Rudnicki: Nieruchomości - problematyka prawna, Warszawa 2005).

W świetle art. 233 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), (dalej K.c.) użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób.

Zgodnie z art. 66 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz:

1. Skarbu Państwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa;
2. gminy, powiatu lub województwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów.
   
   

W myśl § 2 ww. art. 66 przeniesienie następuje na wniosek podatnika:

1. w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, na podstawie umowy zawartej, za zgodą właściwego naczelnika urzędu skarbowego lub naczelnika urzędu celnego, między starostą wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej a podatnikiem;
2. w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, na podstawie umowy zawartej między wójtem, burmistrzem (prezydentem miasta), starostą albo marszałkiem województwa a podatnikiem.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że dnia 23 grudnia 2011 r. doszło do notarialnej umowy przeniesienia prawa wieczystego użytkowania gruntu w zamian za zaległości podatkowe w podatku od nieruchomości za lata 2006-2011 pomiędzy Wnioskodawcą a Gminą Miasto C. W celu zwolnienia Wnioskodawcy z części zaległości podatkowych Wnioskodawca przeniósł na rzecz Gminy Miasto C. prawo użytkowania wieczystego niezabudowanych działek, przy czym strony określiły wartość rynkową użytkowania wieczystego przedmiotowych działek na kwotę netto plus 23% podatku VAT. W dniu 23 grudnia 2011 r. Wnioskodawca wystawił fakturę VAT na kwotę netto, powiększoną o 23% VAT. Po sprawdzeniu orzecznictwa odnośnie przejmowania nieruchomości za zaległości podatkowe i wynikającego z niego braku podstaw do traktowania takiej czynności jako podlegającej podatkowi VAT, Wnioskodawca skorygował przedmiotową fakturę do 0 zł i przed 25 stycznia 2012 r. uzyskał potwierdzenie jej przyjęcia przez Gminę Miasto C.

Nad wątpliwościami dotyczącymi opodatkowania przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej na rzecz gminy miejskiej w trybie art. 66 par 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1999r. Ordynacja podatkowa w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości pochylił się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach a następnie Naczelny Sąd Administracyjny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w pisemnych motywach wyroku wskazał, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego co do zasady jest odpłatną dostawą i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ale w przypadku gdy przeniesienie prawa użytkowania wieczystego przez podatnika na rzecz gminy, następuje jako zapłata zaległości podatkowych, obowiązek podatkowy nie powstaje, gdyż podatnik nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu przeniesienia tego prawa, a jedynie dokonuje zapłaty podatku w naturze (za zgodą wierzyciela). Sąd zwrócił uwagę, że w uchwale składu 7 sędziów z 8 października 2007 r., sygn. akt I FPS 2/07, przedmiotem rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego była kwestia opodatkowania podatkiem VAT czynności przeniesienia własności rzeczy na rzecz Skarbu Państwa w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa lub jednostek samorządu terytorialnego (art. 66 § 1 pkt 1 O.p.), jednakże nie dotyczyła ona aktualnie obowiązującego stanu prawnego, co powoduje, że nie może mieć ona zastosowania wprost. Przedstawione w niej poglądy można jednak – zdaniem Sądu – przez analogię zastosować w niniejszej sprawie, bowiem charakter podatku VAT nie uległ zmianie. Z zawartej w uchwale tezy wynika, że przeniesienie własności rzeczy na rzecz Skarbu Państwa w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa (art. 66 § 1 pkt 1 O.p.) nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu w świetle art. 2 ust. 3 pkt 3b ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm., dalej „u.p.t.u. z 1993 r.”). Dodatkowo Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że zgodnie z nowelą u.p.t.u. z 1993 r. i wprowadzeniem od 26 marca 2002 r. zwolnienia przedmiotowego (art. 7 ust. 1 pkt 5a) nie było wątpliwości, że jest to czynność, która nie rodzi obowiązku podatkowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zwrócił uwagę, że konstrukcja VAT nie uległa zmianie i dotyczy świadczeń pieniężnych w obrocie gospodarczym. Nadal pojęcie „w zamian za zaległości podatkowe” nie jest tożsame z pojęciem „odpłatna dostawa”. Nadto podatek VAT dotyczy konsumpcji, co przejawia się w neutralności dla podatnika i faktycznym obciążeniem konsumenta. Zasadą jest odliczanie podatku naliczonego z wcześniejszej fazy obrotu, czynności zaistniałych w obrocie gospodarczym, w związku z którymi powstała wartość dodana. Za takie czynności nie można uznać wywiązywania się z obowiązków podatkowych nawet w formie rzeczowej. Sąd przyjął, że podmiot, który w formie przeniesienia prawa użytkowania wieczystego dokonuje zapłaty zaległości podatkowych nie uczestniczy w obrocie gospodarczym, nie wydaje towaru w miejsce świadczenia pieniężnego. Również druga strona nie jest przedsiębiorcą ani konsumentem, tylko organem państwa, uzyskującym dla jednostki samorządu terytorialnego należny jej dochód budżetowy. Sąd podkreślił, że w przypadku umów zawieranych w warunkach art. 66 O.p. spółka nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu przeniesienia prawa wieczystego użytkowania na organ podatkowy, lecz dokonuje zapłaty podatku w naturze. Umowa jest tylko formą dokumentowania zapłaty, pokwitowaniem. Powołując się na wyrok NSA z dnia 16 stycznia 2007 r. sygn. akt I FSK 500/06, Sąd podniósł, że wychodząc z zawartej w art. 6 O.p. legalnej definicji podatku (jako publicznoprawnego, nieodpłatnego, przymusowego oraz bezzwrotnego świadczenia pieniężnego na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikającego z ustawy podatkowej) określenie podatku, jako świadczenia pieniężnego, nie oznacza, że pojęcie to jest tożsame znaczeniowo z pojęciem „świadczenia pieniężnego”, użytym w art. 2 ust. 3 pkt 3b u.p.t.u. z 1993 r. Podatek nie jest bowiem świadczeniem pieniężnym, które może być uzyskiwane w zamian za inne świadczenie, gdyż zasadniczą cechą podatku jest jego jednostronność i nieekwiwalentność. Podatnik regulując podatek nie uzyskuje nic w zamian. Również organy państwa (samorządu terytorialnego), zgadzając się na pobranie podatku (a ściślej - podatku, który stał się już zaległością podatkową, na skutek niezapłacenia w terminie) przy wykorzystaniu umownej formy przeniesienia własności, przewidzianej w art. 66 § 2 O.p., nie dokonują ekwiwalentnej czynności prawnej, o której mowa w art. 2 ust. 3 pkt 3b u.p.t.u. z 1993 r.

Stanowisko WSA zostało podtrzymane wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 lutego 2014 r. sygn. akt I FSK 555/13. W uzasadnieniu wyroku NSA wskazał, że: „...istotnym elementem niepozwalającym na uznanie, że przeniesienie własności rzeczy lub prawa majątkowego w trybie art. 66 § 1 O.p. na rzecz Skarbu Państwa, gminy, powiatu lub województwa, w celu, bądź – określając inaczej – w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, podlega opodatkowaniu VAT, jest to, że w przypadku tej czynności mamy do czynienia z danym sposobem poboru jednej z danin publicznych, tj. podatku od nieruchomości, charakteryzującego się cechą mającą znaczenie w sprawie, tj. nieekwiwalentnoścą. Nie ma wpływu na rozstrzygnięcie fakt, że do takiego wygaśnięcia zobowiązania podatkowego dochodzi z inicjatywy podatnika, ani to, że między organem jednostki samorządu terytorialnego, a podatnikiem zostanie zawarta stosowna umowa cywilnoprawna, bo jest ona częścią omawianej instytucji szczególnej formy zapłaty podatku. Przesądzającym jest natomiast fakt, że chodzi o zapłatę podatku, która może nastąpić w pieniądzu bądź w naturze, jako należności jednostronnie określanej przez państwo bądź jednostkę samorządu terytorialnego, a więc w sposób charakterystyczny dla stosunków administracyjnoprawnych, wynikających ze stosunku podporządkowania, w odróżnieniu od cywilnoprawnych. W tym miejscu jeszcze raz należy powołać nieekwiwalentność występującej w sprawie czynności zapłaty podatku, co wyklucza zaliczenie jej do odpłatnej dostawy towarów z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u....”

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, powołany wyrok WSA z 23 października 2012 r, wyrok NSA z 27 lutego 2014 r. oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny należy stwierdzić, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej na rzecz gminy miejskiej w trybie art. 66 par 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1999 r. Ordynacja podatkowa w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości nie stanowi odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym, w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku opisu sprawy, treści powołanych przepisów oraz oceny prawnej wyrażonej w ww. orzeczeniach WSA w Gliwicach oraz NSA w Warszawie stanowisko Wnioskodawcy uznające, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego na rzecz gminy w trybie art. 66 par.1 pkt 2 ordynacji podatkowej nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.