Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-330/14-2/PR
z 26 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2014 r. (data wpływu 24 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania „ulgi na złe długi” dla zatrzymywanej przez Zamawiającego części wynagrodzenia w postaci kaucji gwarancyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania „ulgi na złe długi” dla zatrzymywanej przez Zamawiającego części wynagrodzenia w postaci kaucji gwarancyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Firma W. czynny podatnik podatku VAT prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług budowlanych. W dniu 25 lutego 2013 roku Wnioskodawca zawarł jako Wykonawca umowę z M. S.A. (dalej M. S.A.) na wykonanie części robót budowlanych dla inwestycji pod nazwą „Rewitalizacja Kanału na odcinku pomiędzy wrotami a pochylnią”. Zgodnie z tą umową roboty rozliczane są na podstawie okresowych, (częściowych) protokołów odbioru, w ślad za którymi wystawiane są faktury częściowe, a końcowe rozliczenie nastąpi po ostatecznym (końcowym) odbiorze robót.

Zgodnie paragrafem 11 Umowy Wnioskodawca miał prawo dostarczyć do M. S.A. gwarancję bankową lub ubezpieczeniową w celu zabezpieczenia roszczeń z Umowy. Jednak M. S.A. próbował w taki sposób ingerować w treść przedstawianych mu gwarancji ubezpieczeniowych, że dla towarzystw ubezpieczeniowych w kraju było to nieakceptowalne. Te działania M. S.A. wywarły dla Wnioskodawcy skutek wymierny w postaci zastosowania przez nich w praktyce kolejnego zapisu Umowy, tj. cyt.: „Zamawiający (M. S.A.) będzie miał prawo zatrzymać z dowolnych płatności należnych Wykonawcy na podstawie wystawianych przez niego faktur, jako zabezpieczenie roszczeń Zamawiającego, o których mowa powyżej kaucję gwarancyjną w wysokości 10% wartości wynagrodzenia netto Wykonawcy”. Zatrzymana kaucja ma zostać zwrócona po tzw. odbiorze końcowym. Przystępując do realizacji kontraktu Wnioskodawca spodziewał się, że M. S.A. wykona tak karkołomną konstrukcję w odniesieniu do gwarancji ubezpieczeniowych, że jedyne co pozostanie jako zabezpieczenie to kaucja pieniężna.

Od czerwca 2013 roku Wnioskodawca prosił o rozważnie jego sytuacji małej firmy osoby fizycznej, która nie ma wystarczających środków własnych, żeby realizować kontrakt (de facto inwestuje własne zasoby finansowe, które po odbiorze częściowym są mu zwracane) i żeby kredytować podatki. Tymczasem M. S.A. cały ciężar finansowania realizacji inwestycji przeniósł na swoich Wykonawców.

Wnioskodawca nie znalazł zrozumienia w M. S.A., Zamawiający, odbiegając od zawartej umowy, potrącał i potrąca nadal kaucję w wysokości 10% wartości netto wystawionej faktury, ale także kilkakrotnie zdarzyło się, że odbiegając od zawartej umowy, potrącił 20% wartości netto faktur. Jednak w praktyce oznacza to, że wierzytelności wynikające z faktur nie są w całości przez M. S.A. zapłacone.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku zatrzymania przez Zamawiającego części wynagrodzenia Wykonawcy w postaci kaucji gwarancyjnej, Wnioskodawca może zastosować przepisy art. 89a ust. 1 i ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług i skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w odniesieniu do tej części wierzytelności, dla której termin płatności przekroczył 150 dni?

Zdaniem Wnioskodawcy, ponieważ przepisy Ustawy o VAT nie zawierają definicji kaucji, odniósł się on do Słownika Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005), w którym czyta, że kaucja oznacza sumę pieniężną złożoną jako gwarancja dotrzymania zobowiązania. Stanowi ona odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. Cechą charakterystyczną kaucji jest to, że może być wykorzystana tylko w ściśle określonym przypadku, tj. w razie niedopełnienia zobowiązania. Kaucja ustanawiana jest więc na wypadek, gdyby strona umowy, która ją złożyła, nie wywiązała się z niej. Wówczas druga strona umowy może zaspokoić się ze złożonej kaucji. Co do zasady kaucja nie jest zaliczana na poczet ceny i podlega zwrotowi po zrealizowaniu warunków umowy. Nie jest to także otrzymanie części należności, a zatem nie można uznać jej ani za zaliczkę, ani za zadatek, ani tym bardziej za przedpłatę lub ratę. Kaucja otrzymana przez przedsiębiorcę (podatnika VAT), zabezpieczająca wykonanie umowy, nie jest więc obrotem w rozumieniu art. 29 ust. 1 i 2 ustawy o VAT i nie podlega opodatkowaniu. Nie można zatem udokumentować jej fakturą. Nie ewidencjonuje się też jej za pomocą kasy fiskalnej (gdy wpłaca ją osoba prywatna). Nie należy jej wykazywać w ewidencji VAT ani sporządzanej na jej podstawie deklaracji.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z 11 czerwca 2010 (I FSK 1050/09, I FSK 928/09) ocenił, że zatrzymanie kaucji oznacza brak zapłaty za usługę w tej części. Spór, który trafił na wokandę, dotyczył wykładni pojęcia zapłaty na gruncie art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT. Przepis ten pozwala na przyspieszony zwrot podatku ,jeżeli podatek naliczony wynika z faktur dokumentujących kwoty należności, które zostały w całości zapłacone, z uwzględnieniem art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

W opinii Wnioskodawcy wyroki NSA z oczywistych względów mają znaczenie także dla wykładni pojęcia zapłaty użytego w art. 19 w związku z art. 29 ustawy o VAT, ale także w odniesieniu do art. 89a ust. 1 i 1 a i możliwości skorzystania z tzw. „ulgi na złe długi” w związku z brakiem zapłaty całości bądź części faktury. Wracając jednak do przytoczonego wyroku - podatnik, który przegrał spór, uważał, że nastąpiła zapłata całych należności wynikających z faktur, w tym w części poprzez potrącenie kaucji wykonawczych. Według organu podatkowego kaucja wykonawcza nie mogła podlegać potrąceniu na podstawie art. 489 par. 1 Kodeksu cywilnego, bo dotyczyła roszczeń przyszłych i niewymagalnych (była jedynie zabezpieczeniem należytego wykonania umowy budowlanej, które miało nastąpić w przyszłości).

NSA podtrzymał decyzje organów podatkowych orzekł: „podatnik nie dokonał całości zapłaty należności wynikających z faktur VAT, albowiem 5 proc. zatrzymywał jako tzw. kaucję wykonawczą, w konsekwencji nie spełnił warunku niezbędnego do ubiegania się o zwrot VAT w terminie 25 dni wynikającego z art. 87 ust. 6 pkt 1 (...). Czyli nie dokonał zapłaty. Rację mają tym samym organy podatkowe, że ze wskazanego postanowienia umownego nie wynika, aby w przedmiotowej sprawie doszło do potrącenia umownego.”

Organy podatkowe w interpretacjach dotyczących ulgi na złe długi, analizując pojęcie uregulowania wierzytelności użyte w art. 89a ust. 1 a ustawy o VAT, uznają, że obejmuje ono zapłatę w formie kompensaty (tak Izba Skarbowa w Bydgoszczy w interpretacjach z 11 maja 2011 r. IBPP1/413-215/11/KM, oraz z 7 grudnia 2009 r. ITPP2/443-847/09/KT).

Jednak zważywszy na wyrok NSA przytoczony powyżej, a w szczególności na tą jego część gdzie jest mowa o tym, że kaucja wykonawcza nie może podlegać potrąceniu na podstawie art. 489 par. 1 Kodeksu cywilnego (a tym bardziej kompensacie), bo dotyczy roszczeń przyszłych i niewymagalnych (jest jedynie zabezpieczeniem należytego wykonania umowy budowlanej, które może nastąpić w przyszłości ale też wcale nie musi) Wnioskodawca uznaje, że każda z wystawionych przez Wnioskodawcę faktur, która nie została zapłacona w całości daje możliwość skorzystania z uprawnienia wynikającego z art. 89a ust. 1 i 1a ustawy o VAT. Nadto Wnioskodawca jest zdania, że kaucja gwarancyjna powinna być udokumentowana notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

Na mocy art. 89a ust. 1a ustawy nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną, w przypadku gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Zgodnie z art. 89a ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się w przypadku gdy spełnione są następujące warunki:

1. dostawa towaru lub świadczenie usług jest dokonana na rzecz podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1, zarejestrowanego jako podatnik VAT czynny, niebędącego w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
   
2. (uchylony);
   
3. na dzień poprzedzający dzień złożenia deklaracji podatkowej, w której dokonuje się korekty, o której mowa w ust. 1:
   1. wierzyciel i dłużnik są podatnikami zarejestrowanymi jako podatnicy VAT czynni,
      
   2. dłużnik nie jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji;
4. (uchylony);
   
5. od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność nie upłynęły 2 lata, licząc od końca roku, w którym została wystawiona;
   
6. (uchylony).
   
   

W myśl art. 89a ust. 3 ustawy korekta, o której mowa w ust. 1, może nastąpić w rozliczeniu za okres, w którym nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, pod warunkiem że do dnia złożenia przez wierzyciela deklaracji podatkowej za ten okres wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie.

W przypadku gdy po złożeniu deklaracji podatkowej, w której dokonano korekty, o której mowa w ust. 1, należność została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie, wierzyciel obowiązany jest do zwiększenia podstawy opodatkowania oraz kwoty podatku należnego w rozliczeniu za okres, w którym należność została uregulowana lub zbyta. W przypadku częściowego uregulowania należności, podstawę opodatkowania oraz kwotę podatku należnego zwiększa się w odniesieniu do tej części (art. 89a ust. 4 ustawy).

Stosownie do art. 89a ust. 5 ustawy wierzyciel obowiązany jest wraz z deklaracją podatkową, w której dokonuje korekty, o której mowa w ust. 1, zawiadomić o tej korekcie właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego wraz z podaniem kwot korekty oraz danych dłużnika.

Przepisów ust. 1-5 nie stosuje się, jeżeli między wierzycielem a dłużnikiem istnieje związek, o którym mowa w art. 32 ust. 2-4 (art. 89a ust. 7 ustawy).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 i 2 ustawy, w stanie obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku. Dotyczy to również otrzymanych zaliczek na dotacje, subwencje i na inne dopłaty o podobnym charakterze.

Natomiast w myśl z art. 29a ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Spółka jako podatnik VAT prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług budowlanych. Wykonawca w dniu 25 lutego 2013 roku zawarł umowę z M. S.A. na wykonanie części robót budowlanych dla inwestycji. Zgodnie z tą umową roboty rozliczane są na podstawie okresowych, (częściowych) protokołów odbioru, w ślad za którymi wystawiane są faktury częściowe, a końcowe rozliczenie nastąpi po ostatecznym (końcowym) odbiorze robót. Strony umówiły się, że Zamawiający będzie miał prawo zatrzymać z dowolnych płatności należnych Wykonawcy na podstawie wystawianych przez niego faktur, jako zabezpieczenie roszczeń Zamawiającego, kaucję gwarancyjną w wysokości 10% wartości wynagrodzenia netto Wykonawcy. Zatrzymana kaucja ma zostać zwrócona po tzw. odbiorze końcowym. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii zastosowania korekty podatku należnego, w oparciu o przepisy art. 89a ustawy, w odniesieniu do zatrzymywanych przez Zamawiającego zabezpieczenia w postaci kaucji pieniężnych.

W tym miejscu należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia kaucji. Zgodnie ze słownikową definicją (według Internetowego Słownika Języka Polskiego – (…) - „kaucja” jest to: „suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania umowy; zastaw; zabezpieczenie; gwarancja”.

Kaucja gwarancyjna w budownictwie to określana - z reguły procentowo - kwota należności wynikających z tytułu wykonanych robót, zatrzymana przez inwestora na określony okres do momentu ich zakończenia tytułem gwarancji. Stanowi ona formę zabezpieczenia należytego wykonania robót przez wykonawcę bądź też służy do pokrycia roszczeń wynikających z ich niewykonania czy też nienależytego wykonania. Co do zasady ma charakter zwrotny i pozostaje neutralna podatkowo. Zakres gwarancji, jej okres oraz zasady rozliczania się z pobranych kaucji są ustalane pomiędzy inwestorem i wykonawcą w zawartej umowie.

W przypadku, gdy kaucje gwarancyjne są potrącane przez inwestora przy wypłacaniu należności wykonawcom za wykonane usługi budowlane, za zapłatę należy uznać również kwotę potrąconej kaucji. Kwoty objętej potrąceniem nie można więc uznać za kwotę nieuregulowaną. Świadczy o tym fakt, że zgodnie z art. 498 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121), gdy dwie strony są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

A zatem, potrącenie wierzytelności jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania świadczenia przez umorzenie wzajemnych wierzytelności między stronami. Do wygaśnięcia zobowiązania przez potrącenie dochodzi w sytuacji, gdy jedna strona jest w stosunku do drugiej zarówno dłużnikiem, jak i wierzycielem. Potrącenie zatem stanowi formę wzajemnej zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

W uwzględnieniu powyższej treści art. 29 ust. 1 ustawy, w zapisie obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., podkreślić należy, że w przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania będzie cała kwota należna podwykonawcy za wykonanie usługi, pomniejszona o kwotę podatku należnego. Natomiast od 1 stycznia 2014 r., na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest wszystko co stanowi zapłatę którą podwykonawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy.

Bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt potrącenia i zatrzymania przez Zamawiającego części wynagrodzenia należnego Wykonawcy tytułem zabezpieczenia (kaucji). Zatem kaucja będąca kwotą pieniężną złożoną jako gwarancja dotrzymania warunków umowy nie stanowi obrotu w rozumieniu ww. art. 29 i 29a ustawy i nie rodzi obowiązku podatkowego, gdyż ma charakter zabezpieczenia prawidłowego wykonania umowy i w całości podlega zwrotowi po upływie umówionego terminu.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 3531 ustawy Kodeks cywilny strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

W niniejszej sprawie strony umówiły się, że Zamawiający dokonuje na rzecz Spółki płatności wynikających z faktur kwot pomniejszonych o wartość zatrzymywanej zgodnie z umową kaucji pieniężnych.

W tej sytuacji zobowiązanie z tytułu kaucji gwarancyjnej stanowi odrębne zobowiązanie od kwoty należnej w związku z wykonaniem przez Spółkę w ramach inwestycji robót budowlanych, ponieważ wynagrodzenie należne Spółce z tytułu ww. robót zostało przez Zamawiającego zapłacone, a jedynie umówione części kaucji zostały przez niego tymczasowo zatrzymane, zamiast dokonywać z tej części odrębnej wpłaty przez Spółkę.

Z uwagi na powyższe należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania przepisy art. 89 ustawy o VAT. Wynika to z faktu, że potrącenie przez Zamawiającego części wynagrodzenia, stanowiącej kaucję, nie jest równoznaczne z niewywiązaniem się przez niego z ciążącego na nim obowiązku uiszczenia wynagrodzenia Wnioskodawcy.

W analizowanej sytuacji strony zgodnie postanowiły, jak wskazano wyżej, że Zamawiający ma prawo płatność wynikającą z faktur pomniejszyć o wartość zatrzymanej kaucji pieniężnej za wykonanie usług budowlanych przez Wnioskodawcę. Wobec powyższego nie można, w tym przypadku, dokonanego potrącenia kaucji utożsamiać z sytuacją, w której Wnioskodawca nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań pieniężnych.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu sprawy należy stwierdzić, że zatrzymane kwoty w związku z kaucją pieniężną (ze względu na charakter kwoty zatrzymanej, która jest kwotą należną w związku z zabezpieczeniem należnego wykonania umowy) – nie stanowią podstawy do zastosowania przez Wnioskodawcę korekty podatku należnego, w części dotyczącej potrąconej kaucji, zgodnie z art. 89a ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko prezentowane przez organ podatkowy znajduje potwierdzenie w prawomocnym orzeczeniu WSA w Białymstoku z 20 listopada 2013 r. sygn. I SA/Bk 376/13, w którym Sąd uznał, że „późniejszy zwrot kwoty kaucji gwarancyjnej nie ma znaczenia w kontekście ustalenia, czy doszło do zapłaty należności zasadniczej. W konsekwencji, do tej części zatrzymanego wynagrodzenia nie znajdują zastosowania regulacje zawarte w art. 89a i art. 89b ustawy o VAT. Wykonawca nie ma zatem prawa do korekty podatku należnego, ani odpowiednio obowiązku korekty podatku naliczonego w przewidzianych w tych przepisach terminach.”

Z kolei, w odniesieniu do przywołanych w treści uzasadnienia orzeczeń NSA w wyrokach z 11 czerwca 2010 sygn. I FSK 1050/09, oraz sygn. I FSK 928/09, należy zaznaczyć, że zapadły one na gruncie odmiennego stanu faktycznego, oraz dotyczyły wykładni regulacji art. 87 ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.