2014.02.26 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-1047/13-4/KB
z 26 lutego 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2013 r. (data wpływu 18 listopada 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 lutego 2014 r. (data wpływu 17 lutego 2014 r.) na wezwanie Nr IPPP3/443-1047/13-2/KB z dnia 6 lutego 2014 r. (data odbioru 10 lutego 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 lutego 2014 r. złożonym w dniu 11 lutego 2014 r. (data wpływu 17 lutego 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 6 lutego 2014 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

D. („Spółka”) jest spółką kapitałową utworzoną wg przepisów prawa niemieckiego z siedzibą dla celów podatkowych w Niemczech.

Przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług na rzecz banków z grupy kapitałowej Bank z siedzibą w Niemczech (dalej „banki”) w zakresie obsługi kredytów i pożyczek udzielanych przez te banki swoim klientom (niem. Auftragsdatenverarbeitung), z wyłączeniem czynności jakie są zastrzeżone jedynie dla instytucji finansowych zgodnie z art. 1.1.1b niemieckiego prawa bankowego w ramach relokacji części procesów z Niemiec do Polski Spółka otworzyła swój oddział - D. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Oddział w Polsce (dalej jako: „Oddział Spółki w Polsce”), który wykonywać będzie część procesów realizowanych w ramach świadczonych przez Spółkę usług na rzecz banków niemieckich.

Czynności świadczone przez Oddział Spółki w Polsce polegać będą w szczególności na:

przygotowywaniu dokumentacji związanej z udzieleniem przez banki kredytu/pożyczki;
realizacji wypłat kwot kredytów (pożyczek) na rachunki klientów banków lub przez nich wskazanych;
zbieraniu dokumentacji (wniosków o wpisy zabezpieczeń do właściwych niemieckich rejestrów sądowych, postanowień potwierdzających wpisy do ww. rejestrów) i wprowadzaniu danych dotyczących zabezpieczeń udzielanych kredytów/pożycz do właściwych systemów operacyjnych;
obsłudze posprzedażowej w trakcie „życia” produktu, tj. obsługa przedpłat dokonywanych przez klientów lub innych płatności do jakich zobowiązany może być klient (wskazywanie kont, przygotowywanie zaświadczeń o dokonanych spłatach).

Oddział Spółki w Polsce nie jest i nie będzie stroną umowy o świadczenie usług z bankami niemieckimi (stroną będzie Spółka). Nie będzie również świadczyć jakichkolwiek usług (odpłatnie czy nieodpłatnie) czy też dokonywać innych czynności opodatkowanych VAT na rzecz podmiotów trzecich. Oddział Spółki w Polsce stanowi jednostkę organizacyjną Spółki - nie jest zatem odrębną osobą prawną (podatnikiem) Spółka relokowała jedynie na Oddział w Polsce część procesów realizowanych w ramach świadczonych przez siebie usług (a nie całość usług). Podwykonywanie usług przez Oddział Spółki w Polsce na rzecz Spółki, tj. Centrali (zasady ich świadczenia, wynagrodzeń oparte na metodzie koszt plus w celu alokacji odpowiednich przychodów z Centrali Spółki na Oddział w Polsce) regulować będzie odpowiednia wewnętrzna umowa. Z punktu widzenia banków (odbiorców usług) i ich klientów relokacja procesów z Centrali na Oddział Spółki w Polsce nie będzie „widoczna” (tzn. ani z punktu widzenia kontraktowego ani świadomości klienta, że dane czynności realizowane będą przez polski oddział). Ponadto Centrala Spółki będzie wykonywać funkcje kontrolne (niem. Kontrolle und Freigabe) dokonując finalnego przeglądu i akceptacji procesów realizowanych przez Oddział Spółki w Polsce.

Spółka w celu relokacji części procesów z Niemiec do Polski, czyli wykonywania działalności przez Oddział Spółki w Polsce dokonała i dokonywać będzie zakupu niezbędnych usług od polskich dostawców (podatników VAT z siedzibą w Polsce), m.in. dostarczania personelu, rachunkowych, obsługi kadrowo-rozliczeniowej, tj. których miejsce świadczenia określane jest na podstawie art. 28b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Dodatkowo Spółka wynajęła powierzchnię biurową oraz zakupiła inne niezbędne usługi związane z nieruchomościami w Polsce (tj. dla których miejsce świadczenia określane jest zgodnie z art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług). Usługi te wiązać się będą faktycznie z działalnością Oddziału Spółki w Polsce. Spółka nie wyklucza również, iż Oddział w Polsce będzie nabywać ww. usługi również od podatników podatku od wartości dodanej z innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Spółka tworzy z bankami niemieckimi z Grupy Bank (usługobiorcami) podatkową grupę kapitałową dla celów niemieckiego podatku dochodowego oraz jednego podatnika dla celów VAT (VAT grouping) w rozumieniu art. 11 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Usługi świadczone przez Spółkę na rzecz tych banków nie podlegają zatem opodatkowaniu niemieckim podatkiem VAT.

Miejsce siedziby działalności gospodarczej Spółki znajduje się w Niemczech. Tutaj znajduje się zarząd, adres zarejestrowanej siedziby, miejsca posiedzeń zarządu i wszystkie istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem. W Niemczech zatrudniona jest także większość pracowników fizycznie wykonująca tam powierzone obowiązki. W Polsce powstał jedynie oddział Spółki, do którego relokowana jest część procesów realizowanych w ramach usług świadczonych na rzecz banków niemieckich na niżej nieokreślony czas. W celu wykonywania tych procesów Oddział Spółki zaopatrzony został w odpowiedni sprzęt i infrastrukturę (zaplecze techniczne), powierzchnię biurową oraz zasoby ludzkie (personel). W Polsce znajduje się zatem miejsce, które charakteryzuje się wystarczającą stałością do tego aby umożliwić Oddziałowi odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku usług świadczonych przez podmioty trzecie na rzecz Spółki w związku z działalnością prowadzoną w Polsce poprzez Oddział Spółki lub usług bezpośrednio świadczonych przez te podmioty na rzecz Oddziału Spółki miejscem świadczenia tych usług zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz odpowiadający mu art. 44 dyrektywy 2006/112/WE Rady UE z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej będzie Rzeczpospolita Polska jako „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” Spółki na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki w przypadku usług świadczonych przez podmioty trzecie na rzecz Spółki w związku z działalnością prowadzoną w Polsce poprzez Oddział Spółki lub usług bezpośrednio świadczonych przez te podmioty na rzecz Oddziału Spółki miejscem świadczenia tych usług zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT) będzie Rzeczpospolita Polska jako „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” Spółki na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Mimo, iż Oddział Spółki będzie jedynie „podwykonawcą” części procesów w ramach usług realizowanych przez Spółkę na rzecz banków niemieckich i nie będzie posiadał prawa do świadczenia usług na rzecz podmiotów trzecich (czyli także zawierania umów we własnym imieniu) to będzie charakteryzował się wystarczającą stałością do tego aby umożliwić Oddziałowi odbiór i wykorzystywanie usług nabywanych do jego własnych potrzeb. Tym samym w świetle definicji „stałego miejsca działalności gospodarczej” z art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej jako: rozporządzenie 282/2011) należy uznać, iż w przypadku usług nabywanych przez Spółkę w związku z działalnością Oddziału Spółki (czyli gdy stroną kontraktową umowy będzie Spółka) lub usług bezpośrednio nabywanych przez Spółkę (tj. gdy stroną kontraktową umowy będzie Oddział Spółki) miejscem świadczenia tych usług będzie Polska zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT (oraz odpowiadającym mu art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej). Rozporządzenie 282/2011 definiując pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” nie wprowadza wymogu, aby to stałe miejsce (tu: Oddział Spółki) świadczyło czynności opodatkowane (odpłatnie świadczyło usługi czy też dokonywało odpłatnego dostawy towarów w rozumieniu przepisów o VAT) - wystarczającym kryterium jest możliwość samej „konsumpcji” nabywanych usług na własne potrzeby. W przedmiotowej sprawie Oddział Spółki stanowić będzie tzw. passive fixed establishment. Konstrukcja passive fixed establishment implementowana do definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” z art. 11 rozporządzenia 282/2011 jest efektem orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości sprzed 1 lipca 2011 r. (tj. daty wejścia w życia ww. rozporządzenia), m.in. wyroków: z dnia 4 lipca 1985 r., w sprawie Gunter Birkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84, wyroku z dnia 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, sygn. C-231/94, z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii, sygn. C-390/96; z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van dc Belastingdienst Grote Ondernemingen Amsterdam, sygn. C-190/95, czy z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern sygn. C-73/06, zgodnie z którymi do powstania takiego stałego miejsca niezbędne było dokonywanie również świadczenie czynności opodatkowanych przez taką placówkę (tu Oddział Spółki). Zmiana wprowadzona na podstawie ww. rozporządzenia wymaga do powstania „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” podatnika spełnienia dwóch przesłanek:

miejsce musi charakteryzować się stałością,
miejsce musi posiadać zaplecze personalne i techniczne, umożliwiające mu odbiór i wykorzystanie nabytych usług dla jego własnych potrzeb.

Rozporządzanie 282/2011 definiuje pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności” dwojako – odrębnie dla (1) usług nabywanych przez podatnika i dla (2) świadczonych przez niego usług i dokonywanych dostaw.

W ocenie Spółki, Oddział Spółki utworzony w Polsce będzie charakteryzować się stałością. Spółka zamierza wykonywać relokowane na nią procesy przez czas nieokreślony tzn. działalność ma być wykonywana do czasu jej biznesowego uzasadnienia. W chwili obecnej działalność Oddziału Spółki będzie miała niewątpliwie stały charakter.

Jeśli chodzi o zaplecze personalne i techniczne to jak zostało to przedstawione w stanie faktycznym w Oddziale Spółki zatrudniony został i dalej będzie zatrudniany personel. Wynajęta została również powierzchnia biurowa a personel został zaopatrzony w niezbędne narzędzia pracy (sprzęt infrastruktura). Stworzony został zatem zespół składników majątkowych i zasoby ludzkie umożliwiające odbiór i wykorzystanie usług nabywanych dla własnych potrzeb. Tym samym zdaniem Spółki jej Oddział w Polsce stanowić będzie jej „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

W związku z powyższym w przypadku usług świadczonych przez podmioty trzecie na rzecz Spółki w związku z działalnością prowadzoną w Polsce poprzez Oddział Spółki lub usług bezpośrednio świadczonych przez te podmioty na rzecz Oddziału Spółki miejscem świadczenia tych usług zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz odpowiadający mu art. 44 dyrektywa 2006/112/WE Rady UE z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej będzie Rzeczpospolita Polska jako „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” Spółki na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. W przypadku zatem gdyby świadczącym usługę był podatnik podatku od wartości dodanej z innego kraju niż Polska Oddział Spółki powinien rozpoznać import usługi i należny podatek VAT w Polsce. W przypadku zaś usług świadczonych przez polskich podatników VAT usługodawcy ci powinni naliczyć polski należny podatek VAT wg właściwej stawki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zatem w celu określenia, czy konkretne usługi, podlegają opodatkowaniu w Polsce, należy ustalić miejsce świadczenia tych usług.

Zgodnie z regułą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i art. 28n.

Przy czym w świetle ustępu 2 cytowanego artykułu w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z kolei zgodnie z uregulowaniem ustępu 3 niniejszego artykułu w przypadku gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu.

Jednocześnie należy podnieść, iż ustawodawca dla celów określenia miejsca świadczenia usług odrębnie zdefiniował podatnika. I tak z art. 28a ustawy wynika, iż przez podatnika należy rozumieć:

podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

oraz podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka jest spółką kapitałową utworzoną wg przepisów prawa niemieckiego z siedzibą dla celów podatkowych w Niemczech. Przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług na rzecz banków z grupy kapitałowej Bank z siedzibą w Niemczech (dalej „banki”) w zakresie obsługi kredytów i pożyczek udzielanych przez te banki swoim klientom, z wyłączeniem czynności jakie są zastrzeżone jedynie dla instytucji finansowych zgodnie z art. 1.1.1b niemieckiego prawa bankowego w ramach relokacji części procesów z Niemiec do Polski Spółka otworzyła swój oddział w Warszawie, który wykonywać będzie część procesów realizowanych w ramach świadczonych przez Spółkę usług na rzecz banków niemieckich. Czynności świadczone przez Oddział Spółki w Polsce polegać będą w szczególności na:

przygotowywaniu dokumentacji związanej z udzieleniem przez banki kredytu/pożyczki;
realizacji wypłat kwot kredytów (pożyczek) na rachunki klientów banków lub przez nich wskazanych;
zbieraniu dokumentacji i wprowadzaniu danych dotyczących zabezpieczeń udzielanych kredytów/pożycz do właściwych systemów operacyjnych;
obsłudze posprzedażowej w trakcie „życia” produktu,

Oddział Spółki w Polsce nie jest i nie będzie stroną umowy o świadczenie usług z bankami i niemieckimi (stroną będzie Spółka). Nie będzie również świadczyć jakichkolwiek usług (odpłatnie czy nieodpłatnie) czy też dokonywać innych czynności opodatkowanych VAT na rzecz podmiotów trzecich. Oddział Spółki w Polsce stanowi jednostkę organizacyjną Spółki - nie jest zatem odrębną osobą prawną (podatnikiem) Spółka relokowała jedynie na Oddział w Polsce część procesów realizowanych w ramach świadczonych przez siebie usług (a nie całość usług). Podwykonywanie usług przez Oddział Spółki w Polsce na rzecz Spółki, tj. Centrali (zasady ich świadczenia, wynagrodzeń oparte na metodzie koszt plus w celu alokacji odpowiednich przychodów z Centrali Spółki na Oddział w Polsce) regulować będzie odpowiednia wewnętrzna umowa. Z punktu widzenia banków (odbiorców usług) i ich klientów relokacja procesów z Centrali na Oddział Spółki w Polsce nie będzie „widoczna” (tzn. ani z punktu widzenia kontraktowego ani świadomości klienta, że dane czynności realizowane będą przez polski oddział). Ponadto Centrala Spółki będzie wykonywać funkcje kontrolne dokonując finalnego przeglądu i akceptacji procesów realizowanych przez Oddział Spółki w Polsce.

Spółka w celu relokacji części procesów z Niemiec do Polski, czyli wykonywania działalności przez Oddział Spółki w Polsce dokonała i dokonywać będzie zakupu niezbędnych usług od polskich dostawców (podatników VAT z siedzibą w Polsce), m.in. dostarczania personelu, rachunkowych, obsługi kadrowo-rozliczeniowej, tj. których miejsce świadczenia określane jest na podstawie art. 28b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Dodatkowo Spółka wynajęła powierzchnię biurową oraz zakupiła inne niezbędne usługi związane z nieruchomościami w Polsce (tj. dla których miejsce świadczenia określane jest zgodnie z art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług). Usługi te wiązać się będą faktycznie z działalnością Oddziału Spółki w Polsce. Spółka nie wyklucza również, że Oddział w Polsce będzie nabywać ww. usługi również od podatników podatku od wartości dodanej z innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym wątpliwości Spółki dotyczą kwestii czy utworzony przez nią Oddział stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności. Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane w obowiązującym od tej daty Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1).

Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia:

Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
1. art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
3. do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
4. art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (Niemcy) TSUE stwierdził, że „Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...).”

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał Sprawiedliwości UE potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

Natomiast w wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Biorąc zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego nr 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”.

Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powyżej przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w Polsce powstał oddział Spółki, do którego relokowana jest część procesów realizowanych w ramach usług świadczonych na rzecz banków niemieckich na niżej nieokreślony czas. W celu wykonywania tych procesów Oddział Spółki zaopatrzony został w odpowiedni sprzęt i infrastrukturę (zaplecze techniczne), powierzchnię biurową oraz zasoby ludzkie (personel). Tak więc, w Polsce znajduje się miejsce, które charakteryzuje się wystarczającą stałością.

A zatem, na podstawie analizy stanu faktycznego będącego przedmiotem niniejszego wniosku przez pryzmat definicji stałego miejsca prowadzenia działalności zawartej w Rozporządzeniu Rady i orzecznictwa TSUE należy uznać, że utworzony przez Spółkę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej Oddział stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki.

W konsekwencji należy uznać, że miejscem świadczenia nabywanych usług świadczonych przez podmioty trzecie na rzecz Spółki w związku z działalnością prowadzoną w Polsce poprzez Oddział lub usług bezpośrednio świadczonych na rzecz Oddziału, zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy, będzie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Spółki, dla którego będą świadczone przedmiotowe usługi, tj. terytorium Polski.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin