INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2012r. (data wpływu 29 marca 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 czerwca 2012r. (data wpływu 6 czerwca 2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności budynków znajdujących się na powyższym gruncie - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 marca 2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Wnioskodawczyni za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą prawa wieczystego użytkowania gruntu wraz z prawem własności budynków znajdujących się na powyższym gruncie. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 5 czerwca 2012r. (data wpływu 6 czerwca 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu Nr IPPP2/443-324/12-2/AK z dnia 29 maja 2012r. (data doręczenia 5 czerwca 2012r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Nieruchomość gruntowa, zabudowana budynkiem mieszkalnym wielolokalowym oraz mieszkalną oficyną - oznaczona obecnie w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 44 o pow. 340 m², uregulowana w księdze wieczystej, z dniem 21.11.1945r., tj. z dniem wejścia w życie dekretu z dnia 26.10.1945r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz. U. Nr 50 poz. 279; dalej Dekret), na podstawie art. 1 Dekretu przeszła na własność gminy.

W dniu 27.09.1949r. Zofia H. - poprzednia właścicielka nieruchomości - złożyła w trybie art. 7 ust. 1 Dekretu wniosek o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości, oznaczonej wówczas numerem hipotecznym xxx. Powyższy wniosek został rozpatrzony orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej z dnia 15.09.1969r., którym odmówiono Zofii H. przyznania prawa własności czasowej do ww. gruntu z jednoczesnym stwierdzeniem, że wszystkie budynki przeszły na własność Skarbu Państwa. Na wniosek Elżbiety Ł., następczyni prawnej Zofii H., decyzją z dnia 25.02.2003 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło nieważność ww. orzeczenia Prezydium Rady Narodowej jako wydanego z rażącym naruszeniem prawa. Wobec powyższego ostateczną decyzją z dnia 15.05.2009r. Prezydent miasta ponownie rozpatrzył wniosek Zofii H. z dnia 27.09.1949r. o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości, orzekając o ustanowieniu na 99 lat prawa użytkowania wieczystego do zabudowanego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w księdze wieczystej, na rzecz Elżbiety Ł. - jedynej spadkobierczyni Zofii H. (nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 11.04.2002r.). Ponadto w ww. decyzji stwierdzono, że nieruchomość gruntowa zabudowana jest budynkiem mieszkalnym, murowanym, 3 kondygnacyjnym oraz parterowym budynkiem mieszkalnym (oficyna), wybudowanymi przed 1945r. i budynki te stanowią odrębną od gruntu nieruchomość, będącą własnością Elżbiety Ł. - zgodnie z art. 5 Dekretu. Na podstawie umowy, zawartej w formie aktu notarialnego, sporządzonej w dniu 8 września 2010r. przez notariusza Wojciech Z. za Rep. A, miasto ustanowiło na rzecz Elżbiety Ł. prawo użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w księdze wieczystej.

W budynku 3 kondygnacyjnym o kubaturze 1699 m² znajduje się 12 lokali mieszkalnych o powierzchni użytkowej 285,94 m², natomiast w oficynie znajduje się 1 lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 29,99 m². W powyższych budynkach brak jest lokali użytkowych, a żaden z lokali nie został sprzedany.

Powyższa nieruchomość gruntowa nie jest objęta planem miejscowym zagospodarowania przestrzennego, natomiast zgodnie z uchwałą Rady miasta z dnia 10.10.2006r. w sprawie studium uwarunkowań kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta, grunt znajduje się w strefie M 1.20 - tereny o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Dla strefy tej ustalono priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej. Dopuszczono lokalizowanie funkcji usługowej z zaleceniem, by udział tej funkcji kształtował się do 40% powierzchni zabudowy na terenie.

Elżbieta Ł. zamierza sprzedać prawo użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w księdze wieczystej, wraz z prawem własności budynków znajdujących się na powyższym gruncie.

Pismem z dnia 5 czerwca 2012r. (data wpływu 6 czerwca 2012r.) Strona uzupełniła opis stanu faktycznego wskazując, iż wszystkie lokale znajdujące się w budynku mają charakter mieszkalny. Część z tych lokali jest niezamieszkała, a kilka jest przedmiotem najmu. Podkreślić jednak należy, iż Wnioskodawczyni nie zawierała umów najmu z lokatorami. Umowy najmu osoby te zawarły z Gminą – w czasie, gdy Gmina była właścicielem tej nieruchomości. Wnioskodawczyni jest zobowiązana umowy te respektować po odzyskaniu nieruchomości.

Strona nie podejmowała żadnych działań zmierzających do sprzedaży nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności budynków), z wyjątkiem zlecenia agencji pośrednictwa obrotu nieruchomościami znalezienia nabywcy na tę nieruchomość.

Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, w tym w zakresie obrotu nieruchomościami. Od 5 lat jest na emeryturze.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku dokonania przez Elżbietę Ł. jednorazowej czynności sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w księdze wieczystej oraz prawa własności budynków znajdujących się na ww. gruncie, należy uznać ją za podatnika podatku VAT w rozumieniu przepisu art. 15 ust. l i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2011r. nr 177 poz. 1054)...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z zamiarem sprzedaży prawa użytkowania wieczystego opisanego powyżej gruntu oraz prawa własności budynków znajdujących się na ww. gruncie, nie można uznać Wnioskodawczyni w tym zakresie jako podatnika podatku od towarów usług.

Swoje stanowisko Strona opiera przede wszystkim na interpretacjach poczynionych przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 29.10.2007r. wydanym w składzie siedmiu sędziów (sygn. akt I FPS 3/07; http://orzeczenia.nsa.goy.pl/doc/6277D9C0EF) uznał, iż „z art. 15 ust. l i 2 p.t.u. wynika nader wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Innymi słowy, jeśli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. l i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku od towarów i usług, i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie”. Ponadto NSA we wskazanym wyroku stwierdził, że „taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki bowiem nabywany był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem na działalność handlową a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług”, a nadto „zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności musi być ujawniony już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć tego, że przez pojęcie „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży”. NSA w powyższym wyroku przyjął tezę, iż „warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług konieczne jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani więc formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług”. Przy czym NSA podkreślił, że „odpowiedź na pytanie, czy dany podmiot w odniesieniu do danej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga każdorazowo oceny odnoszącej się do konkretnych okoliczności faktycznych danej sprawy.”

Ponadto NSA w wyroku z dnia 27.10.2009r. (sygn. akt I FSK 1043/08, htp://orzeczenia nsa.gov.pl/doc/B49793A02C) określił, w oparciu o cytowany wcześniej wyrok NSA z dnia 29.10.2007r. oraz inne orzeczenia NSA (w uzasadnieniu wyroku Sąd przykładowo wymienia orzeczenia NSA z dnia 24.04.2007r., sygn. akt I FSK 603/06, 28.03.2008r., sygn. akt I FSK 475/07 oraz 23.01.2009r., sygn. akt I FSK 1829/07) kryteria, którymi należy się kierować przy dokonaniu oceny czy sprzedaż przez osobę fizyczną działek budowlanych jest opodatkowaną działalnością gospodarczą, w ramach której sprzedawca działa w charakterze podatnika VAT. Tymi kryteriami są:

1. Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy, nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń, modelowego rozwiązania, mającego zastosowanie w każdym wypadku;
2. Wykonanie danej czynności (sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem podatku od towarów i usług, konieczne jest ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, to jest jako handlowiec;
3. Ocena, że sprzedając działki budowlane dana osoba fizyczna działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną;
4. Nabycie sprzedawanych gruntów musi nastąpić w celach wykonywania tej działalności, czyli handlowych, a nie w innych celach. Działalność handlowa oznacza dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży, wskazujący na zamiar kontynuacji tej działalności. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych), lecz do spożytkowania w celach osobistych;
5. Jeżeli sprzedane działki zostały wydzielone z gruntu stanowiącego majątek osobisty sprzedawcy, który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej, sprzedawca nie może być uznany za handlowca w rozumieniu art. 15 ust. 2 omawianej ustawy. Nie zawsze przy tym nabycie gruntu w celu jego odsprzedaży (w całości lub w części) należy w momencie jego sprzedaży kwalifikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, lecz tylko wtedy gdy działalność sprzedającego w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną.”
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe kryteria przy ocenie stanu faktycznego w niniejszej sprawie, należy uznać, że wniosek sformułowany na wstępie stanowiska Wnioskodawczyni, iż w wyniku zbycia użytkowania wieczystego ww. gruntu oraz prawa własności budynków znajdujących się na tym gruncie, nie staje się ona podatnikiem podatku VAT, jest prawidłowy.

Po pierwsze, Strona zamierza zbyć majątek prywatny, który nie został przez nią nabyty z przeznaczeniem na działalność handlową, a został jej przyznany w drodze wydanej przez Prezydenta miasta decyzji administracyjnej z dnia 15.05.2009r. w trybie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26.10.1945r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, jako spadkobiercy poprzedniej właścicielki ww. majątku, uprawnionej do złożenia wniosku w trybie przywołanego powyżej przepisu. Tym samym nie można traktować nabycia przez Stronę tego majątku, jako nabycie w celach handlowych, ponieważ nie dokonała „zakupu” majątku w celu jego odsprzedaży, a został on jej niejako zwrócony, jako osobie uprawnionej w ramach quasi restytucyjnych działań organów administracji. Zatem w momencie nabycia przez Wnioskodawczynię majątku nie występował zamiar częstotliwego wykonywania czynności jego zbycia.

Po drugie, kwestia oceny częstotliwości czynności jednorazowego zbycia przez Wnioskodawczynię prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności budynków znajdujących się na tym gruncie jest bez znaczenia wobec faktu, iż nie sposób uznać jej za osobę fizyczną prowadzącą działalność handlową w rozumieniu przepisu art. 15 ust. l i 2 p.t.u. Odnosząc się ponownie do orzecznictwa sądów administracyjnych, należy wskazać, że Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 2.12.2011r. (I SA/Wr 1513/11, LEX nr 1096274) wyraził pogląd, że przejawem istnienia formy zawodowej działalności gospodarczej jako handlowiec, jest „taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną (np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze). Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlowa” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu pojedynczych z tych okoliczności”.

Przyjmując powyższy pogląd za słuszny, należy stwierdzić, że działania Strony zmierzające do zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz prawa własności budynków znajdujących się na tym gruncie, nie przybierają formy zorganizowanej. Samo nabycie przez Wnioskodawczynię powyższych praw nastąpiło niejako poza jej aktywnością, bowiem nabyła je w drodze decyzji administracyjnej, którą organ zobowiązany był wydać wobec wniosku złożonego przez Zofię H. jeszcze w 27.09.1949r., nie rozpoznanego prawidłowo przez 60 lat od jego złożenia, do czasu wydania przez Prezydenta miasta decyzją z dnia 15.05.2009r. Co więcej, do tej pory nie podjęła żadnych zorganizowanych działań opisanych przykładowo w cytowanym orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, a także nie wykonywała żadnych czynności ulepszających zarówno grunt, do którego przyznano jej prawo użytkowania wieczystego, jak i budynki znajdujące się na tym gruncie.

Z tych też względów Wnioskodawczyni uważa swoje stanowisko za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zatem w świetle powołanego przepisu art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług, odpłatne przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.

Natomiast umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 tego samego artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

A zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Podstawową usługą świadczoną na rzecz najemcy jest natomiast usługa najmu. Tak więc, oddanie w ramach umowy najmu osobie trzeciej lokalu użytkowego skutkuje uzyskiwaniem korzyści majątkowej po stronie wynajmującego.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem spełnia definicję usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 tej ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 art. 15 cyt. ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług – w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Status podatnika VAT nie jest związany z wykonywaniem działalności gospodarczej w rozumieniu wymienionych przepisów. W szczególności nie ma znaczenia fakt dokonania rejestracji działalności gospodarczej, czy też rejestracji dla potrzeb podatku od towarów i usług. Wskazać również należy, iż dla uzyskania statusu podatnika VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Podatnikiem będzie podmiot prowadzący działalność gospodarczą bez względu na to, czy przynosi ona zyski. Podatnikami VAT są również usługodawcy oddający w najem lokale będące ich własnością, czerpiący zysk z wynajmu własnych nieruchomości.

Z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, iż decyzją z dnia 15.05.2009r. Prezydent miasta ponownie rozpatrzył wniosek Zofii H. z dnia 27.09.1949r. o przyznanie prawa własności czasowej do nieruchomości oznaczonej numerem hipotecznym xxx, orzekając o ustanowieniu na 99 lat prawa użytkowania wieczystego do zabudowanego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w księdze wieczystej, na rzecz Elżbiety Ł. - jedynej spadkobierczyni Zofii H. (nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 11.04.2002r.). W ww. decyzji stwierdzono, że nieruchomość gruntowa zabudowana jest budynkiem mieszkalnym, murowanym, 3 kondygnacyjnym oraz parterowym budynkiem mieszkalnym (oficyna), wybudowanymi przed 1945r. i budynki te stanowią odrębną od gruntu nieruchomość, będącą własnością Elżbiety Ł. - zgodnie z art. 5 Dekretu. Na podstawie umowy, zawartej w formie aktu notarialnego, sporządzonej w dniu 8 września 2010r. przez notariusza Wojciech Z. za Rep. A, miasto ustanowiło na rzecz Elżbiety Ł. prawo użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w ksi edze wieczystej.

W budynku 3 kondygnacyjnym o kubaturze 1699 m² znajduje się 12 lokali mieszkalnych o powierzchni użytkowej 285,94 m², natomiast w oficynie znajduje się 1 lokal mieszkalny o powierzchni użytkowej 29,99 m². W powyższych budynkach brak jest lokali użytkowych, a żaden z lokali nie został sprzedany.

Wszystkie lokale znajdujące się w budynku mają charakter mieszkalny. Część z tych lokali jest niezamieszkała, a kilka jest przedmiotem najmu. Podkreślić jednak należy, iż Wnioskodawczyni nie zawierała umów najmu z lokatorami. Umowy najmu osoby te zawarły z Gminą – w czasie, gdy Gmina była właścicielem tej nieruchomości. Wnioskodawczyni jest zobowiązana umowy te respektować po odzyskaniu nieruchomości.

Strona nie podejmowała żadnych działań zmierzających do sprzedaży nieruchomości (prawa użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności budynków), z wyjątkiem zlecenia agencji pośrednictwa obrotu nieruchomościami znalezienia nabywcy na tę nieruchomość.

Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, w tym w zakresie obrotu nieruchomościami.

Wnioskodawczyni zamierza sprzedać prawo użytkowania wieczystego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w księdze wieczystej, wraz z prawem własności budynków znajdujących się na powyższym gruncie.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie wystąpiły okoliczności, które wskazują, iż sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntów wraz z prawem własności budynków znajdujących się na tym gruncie, o których mowa we wniosku, zostanie dokonana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodzić się należy ze Stroną, iż zawarty we wniosku opis działań Wnioskodawczyni nie wskazuje na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami, bowiem nie zostały podjęte czynności zmierzające do nabycia, a później przygotowania 3 kondygnacyjnego budynku oraz oficyny, zawierających łącznie 13 lokali mieszkalnych do sprzedaży. Wnioskodawczyni co prawda otrzymała prawo wieczystego użytkowania gruntów oraz posadowione na tym gruncie: budynek i oficynę w drodze decyzji administracyjnej (która winna zostać wydana 60 lat wcześniej dla spadkodawczyni Strony) jako służące powiększeniu majątku osobistego, jednak Strona nie wykorzystała go w żaden sposób na cele prywatne (mieszkaniowe).

W tej kwestii niezasadne jest stanowisko Wnioskodawczyni, iż w niniejszej sprawie mamy do czynienia z czynnościami mieszczącymi się w ramach zarządu majątkiem prywatnym niemającym cech działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Czynnikiem, który powoduje, iż Wnioskodawczynię należy uznać za podatnika VAT jest to, iż lokale mieszkalne znajdujące się w budynku należącym do Strony nie są wykorzystywane dla Jej potrzeb mieszkaniowych, prywatnych, osobistych, ale są przedmiotem najmu, a w związku z tym są wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT. Fakt, iż umowy najmu lokatorzy zawarli z Gminą w okresie, gdy Gmina była właścicielem nieruchomości, a Wnioskodawczyni zobowiązała się niniejsze umowy respektować, nie zmienia faktu, iż obecnie to Wnioskodawczyni jest właścicielem budynków i to ona jest podmiotem czerpiącym korzyści z tego tytułu. Z uwagi na powyższe Wnioskodawczynię uznać należy za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wynajmu nieruchomości, co oznacza wykonywanie działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 cyt. ustawy, a czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy. A zatem w zakresie świadczonych usług wynajmu lokali mieszkalnych Strona jest podatnikiem podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Co prawda najem na cele mieszkaniowe korzysta ze zwolnienia z podatku VAT, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 cyt. ustawy, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Niemniej jednak czynności wykonywane przez Wnioskodawczynię stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni jest zatem podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ust. 1 cyt. ustawy w związku z oddaniem w najem lokali mieszkalnych i z uwagi na powyższe sprzedaży nieruchomości składającej się z prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz prawa własności znajdujących się na tym gruncie budynków, Wnioskodawczyni dokona jako podatnik podatku VAT. Dostawa ta będzie zatem podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Wnioskodawczyni w związku ze sprzedażą prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz prawa własności budynków na tym gruncie posadowionych będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a czynność sprzedaży będzie stanowiła czynności podlegające opodatkowaniu tym podatkiem.

Nadmienić należy, iż z opisu sprawy wynika, iż część lokali mieszkalnych znajdujące się w 3 kondygnacyjnym budynku oraz w oficynie jest przedmiotem najmu, a umowy najmu zawarte zostały przez Gminę. Z opisu sprawy wynika również, iż decyzją z dnia 15.05.2009r. Prezydent miasta orzekł o ustanowieniu na 99 lat prawa użytkowania wieczystego do zabudowanego gruntu oznaczonego w ewidencji gruntów i budynków jako działka nr 44 o pow. 340 m² uregulowanego w księdze wieczystej na rzecz Wnioskodawczyni. Na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w dniu 8 września 2010r. miasto ustanowiło na rzecz Strony prawo użytkowania wieczystego gruntu.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż dostawa budynków w części, w jakiej lokale mieszkalne będą (w momencie dokonania ich dostawy) przedmiotem umowy najmu dłużej niż dwa lata, będzie korzystała ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast dostawa tej części budynku bądź oficyny, w której lokale mieszkalne nie były przedmiotem najmu będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a cyt. ustawy.

Zatem pomimo, iż Wnioskodawczyni w związku ze sprzedażą prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz prawa własności budynków na tym gruncie posadowionych będzie występowała w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, a czynność sprzedaży będzie stanowiła czynności podlegające opodatkowaniu tym podatkiem, to dostawa ta będzie w całości korzystała ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do wyroków sądów administracyjnych powołanych przez Stronę: I FPS 3/07 z dn. 29.10.2007r., I FSK 1043/08 z dn. 27.10.2009r., I SA/Wr 1513/11 z dn. 02.12.2011r. stwierdzić należy, iż orzeczenia te zapadły w odmiennych stanach faktycznych – w przedmiotowych orzeczeniach podmioty dokonujące dostawy nieruchomości nie prowadziły działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, takiej jak np. świadczenie usług najmu w związku z którą należałoby uznać je za podatników podatku od towarów i usług z tytułu wykonywania tych czynności.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.