Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-269/14/DK
z 16 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2014 r. (data wpływu 11 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 czerwca 2014 r. (data wpływu 6 czerwca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dostawy niezabudowanej działki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2014 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dostawy niezabudowanej działki.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 czerwca 2014 r. (data wpływu 6 czerwca 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 26 maja 2014 r. IBPP1/443-269/14/DK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Gmina na podstawie zapisów uchwały Nr 0. Rady Gminy z dnia 28 stycznia 2009 r. w sprawie określenia zasad gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność Gminy oraz stosownego zarządzenia Wójta Gminy zamierza sprzedać w trybie przetargowym nieruchomość niezabudowaną stanowiącą wydzieloną całość oznaczoną w ewidencji gruntów i budynków, jako działka 725/132 o powierzchni 0,2024 ha z km. 2 obręb B..

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Gminy, który obejmuje teren sołectw Ł. i B. zatwierdzonym uchwałą Nr 0. Rady Gminy z dnia 23 lutego 2004 r. przedmiotowa nieruchomość leży w obszarach oznaczonych w planie symbolami:

M-utrzymanie, przebudowa, rozbudowa i uzupełnienia istniejącej zabudowy

1.Przeznaczenie podstawowe:

1. zabudowa mieszkaniowo-usługowa,
2. zabudowa zagrodowa.

2.Przeznaczenie uzupełniające:

1. budynki gospodarcze i inwentarskie oraz garaże,
2. obiekty i nieuciążliwe urządzenia usługowe,
3. obiekty i sieci uzbrojenia terenu, miejsca postojowe,
4. zieleń i ogrody przydomowe,
5. dojazdy nie wydzielone.
   
   

RZ

1.Przeznaczenie podstawowe:

1. tereny łąk i pastwisk, zieleni niskiej i wysokiej,
2. główny system przyrodniczy gminy i rejonu.

2.Przeznaczenie uzupełniające:

1. ciągi i urządzenia uzbrojenia terenu,
2. dojazdy nie wydzielone.
   
   

Brak jest fizycznego (geodezyjnego) wyodrębnienia obu tych części przedmiotowej nieruchomości o różnym przeznaczeniu. Granica między nimi oznaczona jest jedynie na rysunku planu sporządzonym na mapie w skali 1:5000.

Zgodnie z operatem szacunkowym sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego wartość rynkowa przedmiotowej nieruchomości została ustalona na kwotę 81 952,00 zł (netto) w tym:

• wartość rynkowa prawa własności nieruchomości gruntowej o przeznaczeniu „M” – 78 451,00 zł (0,0950 ha),
• wartość rynkowa prawa własności nieruchomości gruntowej o przeznaczeniu „RZ” – 3 501,00 zł (0,1094 ha).
  
  

Jak z powyższego wynika w skład przedmiotowej nieruchomości wchodzą tereny budowlane, których dostawa podlega opodatkowaniu 23% stawką podatku VAT, oraz grunty rolne, których dostawa jest zwolniona z podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca podaje, że

1. Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.
2. Na pytanie tut. organu „Czy teren działki 725/132 w części oznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy symbolem „RZ” jest gruntem przeznaczonym pod zabudowę (jaką?), czy też są to grunty nieprzeznaczone po zabudowę?”, Wnioskodawca odpowiedział, że na terenie działki nr 725/132 w części oznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy symbolem „RZ” istnieje zakaz zabudowy obiektami kubaturowymi nie związanymi z obsługą infrastruktury technicznej.
3. Na pytanie tut. organu „Czy możliwość lokalizacji na części działki 725/132 oznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy symbolem „RZ”, ciągów i urządzeń uzbrojenia terenu oraz dojazdów („dojazdy nie wydzielone”) oznacza, że na tym terenie mogą zostać wybudowane obiekty budowlane w tym umożliwiające dojazd? Czy w zapisach obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy znajduje się definicja pojęcia „dojazdy nie wydzielone”, jeśli tak to należy ją zacytować?”, Wnioskodawca odpowiedział, że na terenie działki nr 725/132, możliwa jest lokalizacja dojazdów nie wydzielonych. W § 3 uchwały Nr 0. Rady Gminy z dnia 23 lutego 2004 r. w sprawie zmiany miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Gminy w pkt 9 znajduje się definicja dojazdów nie wydzielonych. Zgodnie z zapisami zawartymi w ww. uchwale ... „dojazdach nie wydzielonych - należy przez to rozumieć nie wydzielone na rysunku zmian planu ciągłymi liniami rozgraniczającymi istniejące i konieczne do wykonania wewnętrzne drogi dojazdowe, które są i będą niezbędne dla zapewnienia dojazdów do działek i obiektów. Przebieg tych dojazdów może być skorygowany i ustalany na etapie projektowania inwestycji, w tym projektów podziałów terenu na działki budowlane”.
   
   

Ponadto, Wnioskodawca wyjaśnił, że działka nr 725/132 ma bezpośredni dojazd z drogi powiatowej o nr działki 645/132 będąca własnością Skarbu Państwa oraz drogi wewnętrznej o nr 645/132, stanowiącej własność Gminy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest naliczenie podatku VAT proporcjonalnie do przeznaczenia nieruchomości w miejscowym w planie zagospodarowania przestrzennego, tj. proporcjonalnie do terenu oznaczonego symbolem planu „M” - tereny zabudowy mieszkaniowej oraz proporcjonalnie co do wielkości terenu przeznaczonego w miejscowym planie zagospodarowania pod symbolem „RZ” - tereny łąki pastwisk?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości gruntowej powinna być w części przeznaczonej pod zabudowę opodatkowana 23% stawką podatku VAT. Natomiast pozostała część - przeznaczona w miejscowym planie zagospodarowania jako tereny łąk i pastwisk, winna korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Wartość podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i wartość zwolnienia od tego podatku, powinna stanowić cenę rynkową ustaloną przez rzeczoznawcę majątkowego w operacie szacunkowym, powiększoną proporcjonalnie do ceny netto uzyskanej w drodze przetargu. Przy ustaleniu proporcji winna decydować wartość z wyceny poszczególnych części gruntu, zgodnie z przeznaczeniem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, określona w operacie szacunkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postaci energii.

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy, zgodnie z którym przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle powyższego grunt spełnia definicję towaru określoną art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013r.) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych (art. 15 ust. 6 ustawy o VAT).

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że z uwagi na fakt, że sprzedaż nieruchomości jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną), dla czynności jej sprzedaży Gmina występuje w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, natomiast powyższa czynność w świetle ustawy o VAT jest traktowana jako odpłatna dostawa towarów.

Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 ustawy.

Jednakże, w myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów i świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy o VAT.

I tak, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe oznacza, iż zwolnienie przysługuje względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane. Zatem ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym, leśnym, itp.

Definicja terenów budowlanych zawarta została natomiast w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina zamierza sprzedać w trybie przetargowym niezabudowaną działkę nr 725/132.

W miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy, przedmiotowa działka leży w obszarach oznaczonych symbolami:

M-utrzymanie, przebudowa, rozbudowa i uzupełnienia istniejącej zabudowy

1.Przeznaczenie podstawowe:

1. zabudowa mieszkaniowo-usługowa,
2. zabudowa zagrodowa.

2.Przeznaczenie uzupełniające:

1. budynki gospodarcze i inwentarskie oraz garaże,
2. obiekty i nieuciążliwe urządzenia usługowe,
3. obiekty i sieci uzbrojenia terenu, miejsca postojowe,
4. zieleń i ogrody przydomowe,
5. dojazdy nie wydzielone.
   
   

RZ

1.Przeznaczenie podstawowe:

1. tereny łąk i pastwisk, zieleni niskiej i wysokiej,
2. główny system przyrodniczy gminy i rejonu.

2.Przeznaczenie uzupełniające:

1. ciągi i urządzenia uzbrojenia terenu,
2. dojazdy nie wydzielone.
   
   

Na terenie działki nr 725/132 w części oznaczonej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego gminy symbolem „RZ” istnieje zakaz zabudowy obiektami kubaturowymi nie związanymi z obsługą infrastruktury technicznej. Na tym terenie możliwa jest jednak lokalizacja dojazdów nie wydzielonych, przez które należy rozumieć nie wydzielone na rysunku zmian planu ciągłymi liniami rozgraniczającymi istniejące i konieczne do wykonania wewnętrzne drogi dojazdowe, które są i będą niezbędne dla zapewnienia dojazdów do działek i obiektów. Przebieg tych dojazdów może być skorygowany i ustalany na etapie projektowania inwestycji, w tym projektów podziałów terenu na działki budowlane.

Brak jest fizycznego (geodezyjnego) wyodrębnienia obu tych części przedmiotowej nieruchomości o różnym przeznaczeniu. Granica między nimi oznaczona jest jedynie na rysunku planu sporządzonym na mapie w skali 1:5000.

Wątpliwości Wnioskodawcy, dotyczą kwestii czy prawidłowe jest naliczenie podatku VAT proporcjonalnie do przeznaczenia nieruchomości w miejscowym w planie zagospodarowania przestrzennego, tj. proporcjonalnie do terenu oznaczonego symbolem planu „M” - tereny zabudowy mieszkaniowej oraz proporcjonalnie co do wielkości terenu przeznaczonego w miejscowym planie zagospodarowania pod symbolem „RZ” - tereny łąki pastwisk.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl zapisów ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy art. 2 pkt 33 ustawy, w zgodny sposób odpowiada zatem także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższego wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Rozpatrując pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” należy odwołać się do definicji zawartych w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.). W rozumieniu tej ustawy przez „budowę” należy rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego (art. 3 pkt 6).

Natomiast „obiektem budowlanym” jest zarówno budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, jak i każdy obiekt budowlany, tj. obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową, a także obiekty małej architektury tzn. niewielkie obiekty, a w szczególności kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury, posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej, użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki (art. 3 pkt 1, 3 i 4).

W związku z tym, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie „grunty przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy.

Analizując przepisy w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy niezabudowanej działki, należy stwierdzić, iż skoro w przedstawionej sytuacji, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, obszar na którym położona jest ww. działka, znajduje się na terenach oznaczonych jako:

• M (część działki nr 725/132) – teren zabudowy mieszkaniowo-usługowej i zagrodowej z dopuszczeniem: budynków gospodarczych i inwentarskich oraz garaży, obiektów i nieuciążliwych urządzeń usługowych, obiektów i sieci uzbrojenia terenu, miejsc postojowych, zieleni i ogrodów przydomowych, dojazdów nie wydzielonych;
• RZ (część działki nr 725/132) - tereny łąk i pastwisk, zieleni niskiej i wysokiej oraz głównego systemu przyrodniczego gminy i rejonu dla którego przewidziano możliwość lokalizacji ciągów i urządzenia uzbrojenia terenu a także dojazdów nie wydzielonych oraz dla którego obowiązuje zakaz zabudowy obiektami kubaturowymi nie związanymi z obsługą infrastruktury technicznej;

-nieruchomość ta spełnia definicję terenu budowlanego określonego w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, a tym samym dostawa tej działki nie może korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Z zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy jasno wynika, że część działki 725/132 oznaczonej jednostką „M” jako teren przeznaczony pod zabudowę mieszkaniowo-usługową i zagrodową jest terenem budowlanym.

Natomiast, przy ocenie czy część przedmiotowej działki oznaczonej jednostką „RZ” jest terenem budowlanym, nie wystarczy analiza jej podstawowego przeznaczenia określonego w miejscowym planie jako teren łąk i pastwisk, zieleni niskiej i wysokiej oraz głównego systemu przyrodniczego gminy i rejonu.

Uwzględnić bowiem należy również zapisy dotyczące jej przeznaczenia uzupełniającego w którym dopuszczono możliwość lokalizacji ciągów i urządzeń uzbrojenia terenu a także dojazdów nie wydzielonych.

Należy zauważyć, że zakaz zabudowy przewidziany dla terenów objętych jednostką „RZ” dotyczy wyłącznie obiektów kubaturowych nie związanymi z obsługą infrastruktury technicznej, natomiast pozostały rodzaj zabudowy (w szczególności ciągów i urządzeń uzbrojenia terenu oraz dojazdów nie wydzielonych) nie został nim objęty.

Zgodnie z definicją umieszczoną w Słowniku Języka Polskiego, PWN 2006 r., kubatura rozumiana jest jako objętość bryły, pomieszczenia lub zbiornika obliczona w metrach sześciennych.

Zatem pojęcie to odnosi się wyłącznie to obiektów budowlanych dla których istnieje możliwość obliczenia objętości w metrach sześciennych. Natomiast zakres obiektów objętych pojęciem obiektu budowlanego w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane jest znacznie szerszy a obiekty kubaturowe nie wyczerpują jego definicji.

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z 17 maja 1989 r., Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2008 r., Nr 193, poz. 1287 ze zm.), przez pojęcie sieci uzbrojenia terenu, rozumie się wszelkiego rodzaju nadziemne, naziemne i podziemne przewody i urządzenia: wodociągowe, kanalizacyjne, gazowe, cieplne, telekomunikacyjne, elektroenergetyczne i inne, z wyłączeniem urządzeń melioracji szczegółowych, a także podziemne budowle, jak: tunele, przejścia, parkingi, zbiorniki itp.

Ciągi i urządzenia uzbrojenia terenu, które zostały wprost wymienione w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane, stanowią budowlę.

Ponadto, możliwość lokalizacji dojazdów (dojazdów nie wydzielonych) również świadczy o tym, że ta część działki nr 725/132, która została oznaczona w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego symbolem „RZ”, stanowi teren budowlany.

Definicja zawarta w zapisach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dot. pojęcia „dojazdów nie wydzielonych”, która odnosi się do sposobu oznaczenia na rysunkach m.p.z.p. wewnętrznych dróg dojazdowych do działek i obiektów, przewiduje jednocześnie możliwość lokalizacji tego typu obiektów budowlanych na terenach oznaczonych symbolem „RZ”.

Drogi (w tym przypadku wewnętrzne drogi dojazdowe) zgodnie z art. 3 ust. 3a ustawy Prawo budowlane są obiektami budowlanymi liniowymi zaliczonymi przez ustawodawcę do kategorii budowli.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz opis sprawy stwierdzić należy, iż transakcja zbycia niezabudowanej działki nr 725/132, stanowiącej w całości teren budowlany w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, i nie korzysta ze zwolnienia od tego podatku. Tym samym do powyższej transakcji należy zastosować podstawową stawkę podatku VAT określoną w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, tj. 23%.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego, bądź zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.