Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-306/14-5/KW
z 14 lipca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2014 r. (data wpływu 18 kwietnia 2014 r.), uzupełnionym pismami z dnia 18 czerwca 2014 r. (data wpływu 24 czerwca 2014 r.) i z dnia 25 czerwca 2014 r. (data wpływu 30 czerwca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania czynności zarządu i reprezentowania Spółki z o.o. Spółki komandytowej przez jej komplementariusza – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie udokumentowania czynności zarządu i reprezentowania Spółki z o.o. Spółki komandytowej przez jej komplementariusza.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 18 czerwca 2014 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółkę ... Spółka z o.o. Sp. komandytowa tworzy czterech wspólników. Wśród nich komandytariuszami są trzy osoby fizyczne, komplementariuszem jest natomiast Wnioskodawca – …. Spółka z o.o.. Wnioskodawca zawarł ze Spółką, której jest komplementariuszem, to jest z .... Sp. z o.o. Sp. komandytowa – umowę cywilnoprawną, której przedmiotem jest świadczenie usług zarządzania i reprezentowania Spółki komandytowej. Spółka komandytowa zobowiązała się w ww. umowie cywilnoprawnej do wypłacania na rzecz komplementariusza wynagrodzenia za prowadzenie spraw i reprezentowanie Spółki komandytowej.

Spółka komandytowa będzie otrzymywać od komplementariusza – Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością faktury VAT za świadczone na jej rzecz usługi. Prowadzeniem spraw Spółki komandytowej zajmuje się ze strony komplementariusza zarząd Spółki z o.o. W celu sprawnego i skutecznego prowadzenia spraw Spółki komandytowej zarząd Spółki z o.o. korzysta z samochodów, telefonów, komputerów i innych niezbędnych urządzeń, stanowiących własność Spółki komandytowej. Ponadto prowadzenie spraw Spółki komandytowej wymaga wyjazdów służbowych i w związku z tymi wyjazdami Spółka komandytowa będzie zapewniać koszty noclegów, przejazdów, np. zakup biletów, osobom wchodzącym w skład zarządu Spółki z o.o. Koszty zarządu są jednak ponoszone przez komplementariusza, bo to zarząd tej Spółki (Wnioskodawcy) wykonuje wszystkie czynności zarządzania i reprezentowania Spółki komandytowej, a usługi te nie mogą być świadczone nieodpłatnie.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca z tytułu wykonywania usługi zarządu i reprezentacji ma prawo wystawić Spółce komandytowej, której jest komplementariuszem fakturę za wykonywane usługi zgodnie z art. 5, art. 8 ust. 1 i art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 25 czerwca 2014 r.), usługa czynności zarządu i reprezentacji, świadczona przez komplementariusza na rzecz Spółki komandytowej w wykonaniu umowy cywilnoprawnej, jest usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co oznacza, że świadcząca usługę Spółka ma obowiązek wystawienia faktury VAT i wykazania w tej fakturze podatku VAT należnego.

Przez świadczenie usług – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika – niebędące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu.

Z informacji zawartych w opisie stanu faktycznego wynika, że Spółka komandytowa będzie obciążana na koniec każdego miesiąca przez swego komplementariusza – Wnioskodawcę, fakturą VAT za świadczone usługi zarządu i reprezentacji. Zarówno Spółka z o.o. jak i Spółka komandytowa są czynnymi podatnikami VAT, nieświadczącymi sprzedaży zwolnionej i posiadającymi siedziby w Polsce.

Na podstawie art. 117 i art. 121 Kodeksu spółek handlowych, komplementariusz wykonuje czynności zarządu i reprezentacji, za które mocą zawartej w przyszłości umowy będzie miał prawo do wynagrodzenia. Prawo do wynagrodzenia komplementariusza nie jest zależne od jego udziału w zysku spółki komandytowej.

Istotną uwagą natury ogólnej jest informacja, iż Kodeks spółek handlowych nie przewiduje formy, w jakiej należy ustalić wynagrodzenie dla komplementariusza. W konsekwencji możliwe jest ustalenie wynagrodzenia za czynności zarządcze dla komplementariusza:

1. w treści umowy spółki;
2. uchwałą zgromadzenia wspólników spółki komandytowej;
3. odrębną umową między spółką komandytową a komplementariuszem.
   
   

W trzecim przypadku, którego dotyczy przedmiotowe pytanie, należy sporządzić umowę cywilnoprawną, w której oprócz wysokości wynagrodzenia określony zostanie szczegółowy zakres czynności (usług) zlecanych komplementariuszowi do wykonywania w ramach prowadzenia spraw spółki. Bez względu na to w jakiej formie ustalone zostanie wynagrodzenie dla komplementariusza, będącego spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, będzie stanowić ono przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm.), podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Komplementariusz rozpoznaje zatem przychód z tytułu otrzymanego wynagrodzenia jako przychód z działalności gospodarczej. Jeżeli komplementariusz jest podatnikiem podatku VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, każde wykonane przez niego odpłatne świadczenie usług i odpłatna dostawa towarów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co obliguje spółkę z o.o. do wystawienia faktury VAT zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W opisanym stanie faktycznym, zgodnie z zawartą umową, komplementariusz – osoba prawna – otrzymywać będzie wynagrodzenie za zarządzanie Spółką komandytową od tejże Spółki komandytowej. Istnieje bezsprzeczny związek pomiędzy wykonywanymi usługami a otrzymywanym przez komplementariusza wynagrodzeniem. Relacje pomiędzy Spółką komandytową a komplementariuszem wykraczać będą poza zwykłe relacje spółka – wspólnik, uregulowane w Kodeksie spółek handlowych. W związku z powyższym, zasadne jest uznanie, że strony łączy stosunek cywilnoprawny (umowa), wynikający z podjętego przez komplementariusza zobowiązania do zarządzania Spółką komandytową oraz z zobowiązania Spółki komandytowej do wypłacania wynagrodzenia na rzecz komplementariusza z tytułu wykonywanych przez niego usług.

Zatem, wykonywane za wynagrodzeniem przez komplementariusza czynności zarządu i reprezentacji w Spółce komandytowej, są usługami w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, wykonywanymi przez podatnika prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą, a w konsekwencji podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym świadczone usługi winny być udokumentowane za pomocą faktury VAT wystawionej przez komplementariusza (zarejestrowanego czynnego podatnika podatku VAT) na rzecz Spółki komandytowej, z wykazaną w jej treści kwotą podatku należnego obliczoną według właściwej stawki podatku.

Wobec powyższego, w przedstawionym stanie faktycznym, faktura VAT wystawiona przez komplementariusza z tytułu wykonywania usługi zarządu i reprezentacji, daje prawo otrzymującemu fakturę za tę usługę, czyli Spółce komandytowej, do zmniejszenia podatku VAT należnego o wykazany w fakturze podatek naliczony. Spółka komandytowa jest bowiem zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, niewykonującym czynności zwolnionych od podatku, a czynności udokumentowane przedmiotową fakturą stanowią świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT według właściwej stawki podatku.

Tak jak wskazano powyżej, pojęcie świadczenia usług w ustawie o VAT ma bardzo szeroki zakres (obejmuje każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów). A zatem świadczenie polegające na sprawowaniu funkcji zarządczych niewątpliwie mieści się w zakresie świadczenia usług, o którym mowa w świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Opodatkowaniu podlega tylko świadczenie odpłatne, w sytuacji kiedy między stronami istnieje stosunek zobowiązaniowy związany z otrzymanym wynagrodzeniem. W analizowanej sytuacji komplementariusz zawiera ze Spółką komandytową odrębną umowę cywilnoprawną, w której uregulowany jest zakres świadczonych czynności zarządczych. Podstawą wykonywania funkcji zarządczej w tym przypadku jest więc odrębny stosunek zobowiązaniowy.

Wykonywanie czynności zarządczych odbywać się będzie za wynagrodzeniem, spełniony jest więc warunek odpłatności świadczenia. Czynności zarządcze wykonywane mają być przez Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, która jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

W sytuacji, kiedy Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wykonuje czynności zarządcze w Spółce komandytowej na podstawie umowy cywilno-prawnej – czynności te mieszczą się w ramach działalności gospodarczej Sp. z o.o. Spełniony jest zatem zarówno warunek podmiotowy, jak i przedmiotowy uznania tego świadczenia za świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT.

Konkludując, w ocenie Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że wykonywanie czynności zarządczych przez Komplementariusza będącego Sp. z o.o., na podstawie umowy cywilnoprawnej jest świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o VAT. Sp. z o.o. powinna w takiej sytuacji wystawić fakturę VAT, na której zostanie uwzględniony podatek VAT według stawki 23%. Zatem, wykonywane za wynagrodzeniem przez Komplementariusza czynności zarządu i reprezentacji w Spółce komandytowej, są usługami w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, wykonywanymi przez podatnika prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą, a w konsekwencji podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Tym samym świadczone usługi winny być udokumentowane za pomocą faktury VAT wystawionej przez Komplementariusza (zarejestrowanego czynnego podatnika podatku VAT) na rzecz Spółki komandytowej, z wykazaną w jej treści kwotą podatku należnego obliczoną według właściwej stawki podatku.

W przedstawionym stanie faktycznym faktura VAT wystawiona przez Komplementariusza z tytułu wykonywania usługi zarządu i reprezentacji, daje prawo otrzymującemu fakturę za tę usługę, czyli Spółce komandytowej do zmniejszenia VAT należnego o wykazany w fakturze podatek naliczony. Wnioskodawca jest bowiem zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, niewykonującym czynności zwolnionych od podatku, a czynności udokumentowane przedmiotową fakturą stanowią świadczenie usług opodatkowane podatkiem VAT według właściwej stawki podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez sprzedaż – według art. 2 pkt 22 ustawy – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie „świadczenia usług” ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika – niebędące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Otrzymana zapłata powinna być zatem konsekwencją wykonanego świadczenia.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższa definicja „podatnika” ma zatem charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w obrocie gospodarczym. Jednakże zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Wyżej przedstawiona szeroka definicja działalności gospodarczej została zawężona m.in. przepisem art. 15 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.);
2. (uchylony);
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
   
   

Wskazać należy, iż w art. 13 pkt 7 i 9 ustawy dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) wymienione są odpowiednio:

• w pkt 7 przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych;
  

• w pkt 9 przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.
  
  

Jednakże należy podkreślić, że powyższe wyjątki dotyczą wyłącznie osób fizycznych. Ponieważ wyjątki należy interpretować ściśle, zatem niedopuszczalne jest zastosowanie analogii dotyczącej rozciągnięcia ww. wyłączenia również na osoby prawne czy też jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.

W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika. Należy podkreślić, że obie te przesłanki powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika – nawet jeśli jest on podatnikiem z innego tytułu – pozostaje poza zakresem opodatkowania.

Według art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, będący Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, zarejestrowaną jako czynny podatnik podatku VAT jest komplementariuszem Spółki z ograniczaną odpowiedzialnością Spółki komandytowej. Zainteresowany zawarł ze Spółką, której jest komplementariuszem, umowę cywilnoprawną, której przedmiotem jest świadczenie usług zarządzania i reprezentowania Spółki komandytowej. Spółka komandytowa zobowiązała się w ww. umowie cywilnoprawnej do wypłacania na rzecz komplementariusza wynagrodzenia za prowadzenie spraw i reprezentowanie Spółki komandytowej. Spółka komandytowa będzie otrzymywać od komplementariusza – Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, faktury VAT za świadczone na jej rzecz usługi. Prowadzeniem spraw Spółki komandytowej zajmuje się ze strony komplementariusza zarząd Spółki z o.o. W celu sprawnego i skutecznego prowadzenia spraw Spółki komandytowej zarząd Spółki z o.o. korzysta z samochodów, telefonów, komputerów i innych niezbędnych urządzeń, stanowiących własność Spółki komandytowej. Ponadto prowadzenie spraw Spółki komandytowej wymaga wyjazdów służbowych i w związku z tymi wyjazdami Spółka komandytowa będzie zapewniać koszty noclegów, przejazdów, np. zakup biletów, osobom wchodzącym w skład zarządu Spółki z o.o. Koszty zarządu są jednak ponoszone przez komplementariusza, bo to zarząd tej Spółki (Wnioskodawcy) wykonuje wszystkie czynności zarządzania i reprezentowania Spółki komandytowej, a usługi te nie mogą być świadczone nieodpłatnie.

Szczegółowe zasady tworzenia, organizacji oraz funkcjonowania spółki komandytowej regulują przepisy art. 102-124 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 102 ww. ustawy, spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona.

Spółkę reprezentują komplementariusze, których z mocy umowy spółki albo prawomocnego orzeczenia sądu nie pozbawiono prawa reprezentowania spółki (art. 117 Kodeksu spółek handlowych). Komplementariusz jest zatem, co do zasady, przedstawicielem ustawowym spółki komandytowej i ma obowiązek reprezentowania spółki.

Z kolei, art. 121 § 1 ww. Kodeksu spółek handlowych stanowi, że komandytariusz nie ma prawa ani obowiązku prowadzenia spraw spółki, chyba że umowa spółki stanowi inaczej.

W myśl art. 103 Kodeksu spółek handlowych, w sprawach nieuregulowanych w niniejszym dziale do spółki komandytowej stosuje się odpowiednio przepisy o spółce jawnej, chyba że ustawa stanowi inaczej.

Dlatego też zastosowanie będzie miał przepis art. 39 § 1 ww. ustawy, zgodnie z którym każdy wspólnik ma prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki.

Komplementariusz ma zatem ustawowe prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki.

Zgodnie natomiast z art. 46 Kodeksu spółek handlowych, za prowadzenie spraw spółki wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia.

Z przywołanych uregulowań wynika, że Kodeks spółek handlowych przyznaje komplementariuszom prawo i obowiązek prowadzenia spraw spółki. Jednocześnie ww. ustawa stanowi, że z tytułu realizacji powyższego uprawnienia wspólnik nie otrzymuje wynagrodzenia. W analizowanej sprawie, Wnioskodawcy – jako komplementariuszowi – za prowadzenie spraw Spółki z o.o. Spółki komandytowej, przysługuje wynagrodzenie. Prawo komplementariusza (Spółki z o.o.) do otrzymania wynagrodzenia za prowadzenie spraw Spółki z o.o. Spółki komandytowej przewiduje umowa cywilno-prawna. Zatem w tej sytuacji relacje pomiędzy Spółką z o.o. Spółką komandytową a Wnioskodawcą wykroczyły poza zwykłe relacje spółka – wspólnik, uregulowane w Kodeksie spółek handlowych.

W związku z powyższym, w opinii tut. Organu, zasadne jest uznanie, że strony łączy stosunek cywilnoprawny (umowa), wynikający z podjętego przez Wnioskodawcę zobowiązania do prowadzenia spraw i reprezentacji Spółki z o.o. Spółki komandytowej oraz ze zobowiązania się przez Spółkę z o.o. Spółkę komandytową do wypłacania wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy z tytułu wykonywanych przez niego usług.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy Kodeks spółek handlowych, wierzyciel spółki może prowadzić egzekucję z majątku wspólnika w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (subsydiarna odpowiedzialność wspólnika).

Powyższe oznacza, że komplementariusz odpowiada wobec osób trzecich za zobowiązania spółki solidarnie w sposób subsydiarny, lecz bez ograniczeń (stosownie do cytowanego wyżej art. 102 Kodeksu spółek handlowych), ponosząc ryzyko ekonomiczne.

Z uwagi na taki sposób uregulowania odpowiedzialności w Kodeksie spółek handlowych stwierdzić należy, że działalność usługodawcy będącego komplementariuszem powoduje odpowiedzialność u niego wobec osób trzecich za zobowiązania spółki komandytowej. Wskazanie na powyższe jest istotne, bowiem kwestia ponoszenia ryzyka ekonomicznego jest jednym z wyróżników prowadzenia działalności gospodarczej.

W wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie C-210/04 Trybunał orzekł, że stały zakład mający siedzibę w innym państwie członkowskim, niebędący pod względem prawnym podmiotem odrębnym od spółki, do której należy, na rzecz którego spółka świadczy usługi, nie może być uznany za podatnika ze względu na obciążenie go kosztami z tytułu świadczenia tych usług. W pierwszej kolejności Trybunał stwierdził, że świadczenie usług podlega opodatkowaniu tylko wtedy, gdy pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, na podstawie którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. Po analizie stanu faktycznego, Trybunał stwierdził, że oddział nie ponosi sam ryzyka gospodarczego związanego z działalnością instytucji kredytowej, takiego jak na przykład ryzyko niespłacenia kredytu przez klienta. Ryzyko to ponosi bank jako osoba prawna i z tego powodu podlega kontroli stabilności finansowej i wypłacalności w państwie członkowskim swego pochodzenia.

Zatem również w orzecznictwie TSUE kwestia ponoszenia ryzyka ekonomicznego prowadzonej działalności jest istotnym czynnikiem branym pod uwagę, jeżeli istnieją wątpliwości co do prowadzenia działalności gospodarczej w sposób samodzielny.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że czynności wykonywane przez Zainteresowanego na rzecz Spółki z o.o. Spółki komandytowej, za które Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie stanowią działalność gospodarczą zdefiniowaną w art. 15 ust. 2 ustawy.

Czynności zarządu i reprezentowania Spółki z o.o. Spółki komandytowej przez Wnioskodawcę – jej komplementariusza – wykonywane za wynagrodzeniem, są usługami w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, świadczonymi przez podatnika prowadzącego samodzielnie działalność gospodarczą i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W konsekwencji, w opisanej sytuacji Zainteresowany jest obowiązany – stosownie do treści art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy – wystawić fakturę, dokumentującą świadczenie ww. usług na rzecz Spółki z o.o. Spółki komandytowej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, z którego wynika, iż wykonywane przez niego czynności stanowią świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług co oznacza, że świadcząca usługę Spółka ma obowiązek wystawienia faktury, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, np. dotyczące podstawy opodatkowania, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.