Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-1501/11/14-S/AW
z 30 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 grudnia 2013 r. sygn. akt I FSK 1649/12 (data wpływu 1 kwietnia 2014 r.) oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 7 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 438/12 (data wpływu prawomocnego wyroku 7 kwietnia 2014 r.) - stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku 21 października 2011 r. (data wpływu 24 października 2011 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług likwidacji szkód – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług likwidacji szkód.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą polegającą m.in. na działalności agencyjnej pośrednika ubezpieczeniowego, występując jednocześnie jako podmiot czterech stosunków prawnych, tj. umowy agencyjnej z dnia 31 stycznia 2003 r., umowy o współpracy w zakresie likwidacji szkód z dnia 31 grudnia 2003 r., umowy o pracę z dnia 3 stycznia 2005 r. oraz umowy o współpracy w zakresie obsługi sieci sprzedaży z dnia 31 marca 2009 r., zawartych z Towarzystwem Ubezpieczeń S.A. (…). Na podstawie umowy o współpracy w zakresie likwidacji szkód, wykonuje Pan zlecone przez ww. TU S.A. czynności związane z likwidacją szkód zgłoszonych na terenie województwa ..., ... i ..., powstałych w wyniku zdarzeń objętych umowami ubezpieczenia zawartymi przez Pana firmę na podstawie ww. umowy agencyjnej, agentów spółki akcyjnej - na podstawie zawartych umów, przekazanych do obsługi technicznej Pana firmie, zgodnie z umową o współpracy w zakresie obsługi techniczno-informatycznej sieci sprzedaży, oraz jednostki terenowe spółki akcyjnej. Samodzielnie likwiduje Pan szkody przekazane do likwidacji przez TU SA począwszy od przyjęcia zgłoszenia szkody i ustalenia jej rozmiaru, do wyliczenia wartości odszkodowania włącznie. Likwiduje Pan również tzw. szkody obce (tj. szkody powstałe z polis wystawianych przez inne jednostki organizacyjne TU), jeśli jednostka terytorialna ponosząca odpowiedzialność odszkodowawczą nie zastrzeże bezpośredniej i samodzielnej jej likwidacji. Na podstawie ww. umowy, likwiduje Pan szkody w sposób rzetelny, bezstronny, właściwie udokumentowany, zgodnie z przepisami prawa cywilnego oraz ogólnymi warunkami ubezpieczeń TU obowiązującymi w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia oraz instrukcjami i wytycznymi wydanymi w tym zakresie przez TU. Z tytułu wykonywanych usług otrzymuje Pan wynagrodzenie ryczałtowe określone kwotowo za likwidację poszczególnych rodzajów szkód, które wypłacane jest w okresie miesięcznym za szkody zlikwidowane w danym miesiącu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy ww. stanie faktycznym, od dnia 1 stycznia 2011 r. usługi w zakresie likwidacji szkód, począwszy od przyjęcia zgłoszenia szkody i ustalenia jej rozmiaru, do wyliczenia wartości odszkodowania włącznie, powstałych w wyniku zdarzeń objętych umowami ubezpieczenia zawartymi przez Pana, agentów TU SA lub jednostek terenowych, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, czy też na mocy art. 43 ust. 1 pkt 37 w związku z art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług są zwolnione od podatku?

Zdaniem Wnioskodawcy, powołującego treść przepisów art. 43 ust. 1 pkt 37 i art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, usługi świadczone na podstawie umowy o współpracy w zakresie likwidacji szkód stanowią usługi zwolnione na gruncie przepisów tej ustawy.

Zauważył Pan, że według art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 66 ze zm.), przez działalność ubezpieczeniową rozumie się wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych. Czynności ubezpieczeniowe na podstawie ww. ustawy, stanowią m.in.: zawieranie umów ubezpieczenia, składanie oświadczeń woli w sprawach roszczeń o odszkodowania, ustalanie składek i prowizji należnych z tytułu zawieranych umów, ocena ryzyka w ubezpieczeniach osobowych i ubezpieczeniach majątkowych oraz w umowach gwarancji ubezpieczeniowych, a także wypłacanie odszkodowań. Powyższy katalog wymienia również likwidację szkód, tj. zespół działań prowadzących do pokrycia uszczerbku w prawach materialnych i niematerialnych ubezpieczonego. Ustawodawca jednocześnie postanowił, że zakład ubezpieczeń może zlecać wykonanie ww. czynności, innym podmiotom. Czynności wykonywane przez te podmioty są traktowane jak czynności ubezpieczeniowe, w zakresie, w jakim są wykonywane w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń.

Wskazał Pan, że w przedmiotowym stanie faktycznym wszystkie czynności są wykonywane w imieniu i na rzecz TU SA.

Po powołaniu art. treści 135 pkt 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, z późn. zm.) stwierdził Pan, że zakres znaczeniowy wyrażenia „transakcje ubezpieczeniowe” użyty w treści Dyrektywy VAT, obejmuje wszystkie czynności ubezpieczeniowe.

Nadmienił Pan, że w orzeczeniu z dnia 20 listopada 2003 r. w sprawie C-8/01 (Assurandor-Societetet działające w imieniu Taksatorringen) TSUE zauważył, że Szósta Dyrektywa nie definiuje ani pojęcia transakcji ubezpieczeniowych, ani transakcji pokrewnych dokonywanych przez brokerów i agentów ubezpieczeniowych. Jednakże orzekł, że podstawowym elementem transakcji ubezpieczeniowej w ogólnym rozumieniu jest to, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zamian za uprzednią zapłatę składki, zapewnić ubezpieczonemu, w przypadku zmaterializowania się pokrywanego ryzyka, usługę uzgodnioną w chwili zawarcia umowy. Trybunał stwierdził, że wyrażenie transakcje ubezpieczeniowe nie obejmuje jedynie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale ma na tyle szerokie znaczenie, by co do zasady objąć świadczenie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam ubezpieczycielem nie jest, lecz w ramach polisy grupowej, nabył takie świadczenie dla swoich klientów poprzez skorzystanie z usług ubezpieczyciela, który przejął ubezpieczane ryzyko.

Jednocześnie w ww. wyroku Trybunał zauważył, że art. 13(B)(a) Szóstej Dyrektywy z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować tak, że szacowanie szkód w pojazdach prowadzone w imieniu swoich członków przez stowarzyszenie, którego członkami są spółki ubezpieczeniowe (w stanie faktycznym sprawy), nie stanowi ani transakcji ubezpieczeniowych, ani transakcji pokrewnych do transakcji ubezpieczeniowych, wykonywanych przez brokerów lub agentów ubezpieczeniowych w rozumieniu tego przepisu.

Wskazał Pan, że w innym orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 (Card Protection Plan Ltd.) TSUE zdefiniował usługi ubezpieczeniowe jako świadczenie określone w umowie (polisie) na wypadek zmaterializowania się ryzyk objętych ubezpieczeniem w zamian za wynagrodzenie (składkę ubezpieczeniową) pobrane przed wystąpieniem zdarzenia objętego polisą. Trybunał uznał, że pojęcie to obejmuje również przypadki, gdy klient objęty jest ubezpieczeniem zakupionym przez dostawcę usługi od towarzystwa ubezpieczeniowego. Warunkiem uznania usługi za zwolnioną na podstawie art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy VAT (który zastąpił art. 13(B)(a) Szóstej Dyrektywy) jest istnienie stosunku prawnego pomiędzy dostawcą usługi (podmiotem ubezpieczającym lub podmiotem pośredniczącym), a klientem (ubezpieczonym), którego przedmiotem jest świadczenie na wypadek zmaterializowania się określonych w umowie ryzyk. W konsekwencji Trybunał stwierdził, że określenie „transakcje ubezpieczeniowe”, o których mowa w art. 13(B)(a) Szóstej Dyrektywy, jest na tyle szerokie, że obejmuje również przypadki, gdzie podatnik niebędący ubezpieczycielem, posiadający polisę generalną, umożliwia skorzystanie z tej ochrony swoim klientom, wobec których ryzyko ubezpieczenia ponosi firma ubezpieczeniowa.

Podniósł Pan, że szerokie rozumienie pojęcia „transakcje ubezpieczeniowe” TSUE potwierdził również w orzeczeniu z 7 grudnia 2006 r. w sprawie C-13/06 (Komisja Europejska przeciw Grecji). Trybunał w powołanym rozstrzygnięciu przyjął, że pojęcie „transakcje ubezpieczeniowe” charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel w zamian za składkę zobowiązuje się do świadczenia określonego w chwili zawarcia umowy. Świadczenie to może zostać spełnione zarówno w formie pieniężnej, jak i w naturze. Trybunał podkreślił, że zgodnie z przepisami prawa wspólnotowego pojęcie pomocy w zakresie ubezpieczenia obejmuje również działalność świadczoną na rzecz osób, które uległy wypadkom, w przypadku awarii pojazdu pomoc taka obejmuje np. naprawę awarii na miejscu bądź przewiezienie pojazdu w miejsce, gdzie awaria taka może zostać usunięta.

Nadmienił, że w orzeczeniu z dnia 3 kwietnia 2008 r. w sprawie C-124/07 (J.C.M. Beheer) TSUE sformułował tezę, iż art. 13 część B lit. a) Szóstej Dyrektywy musi być interpretowany w ten sposób, że okoliczność, iż broker lub pośrednik ubezpieczeniowy nie pozostaje w bezpośrednim stosunku ze stronami umowy ubezpieczenia lub reasekuracji, do zawarcia której się przyczynia, lecz pozostaje z nimi jedynie w pośrednim stosunku, za pośrednictwem innego podatnika, który sam pozostaje w bezpośrednim stosunku z jedną ze stron tej umowy, i z którym ów broker lub pośrednik ubezpieczeniowy jest związany umownie, nie wyklucza, by świadczone przez niego usługi były zwolnione od podatku od wartości dodanej na mocy tego przepisu.

W powyższym orzeczeniu TS UE jednoznacznie zauważył, że podmioty gospodarcze mają możliwość wyboru najbardziej odpowiadającego im modelu organizacyjnego działalności, bez zagrożenia, iż wykonywane czynności nie będą objęte zwolnieniem z opodatkowania VAT. Zatem to nie status podmiotu, który świadczy określoną usługę rozstrzygać może o jej zwolnieniu z opodatkowania, tylko jej ekonomiczny charakter. Istotą regulacji przewidzianej w Dyrektywie VAT jest bowiem zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych oraz agentów ubezpieczeniowych.

Zauważył Pan, że polski ustawodawca w ustawie o podatku od towarów i usług posługuje się pojęciem „usługi”, rozumiejąc przez nią (art. 8 ust. 1 ustawy) każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Ustawodawca określając usługi zwolnione od podatku wymienia również usługi ubezpieczeniowe, nie podając jednakże ich definicji legalnej. Stwierdził Pan, że wykładnia gramatyczna wskazuje, iż zakres znaczeniowy pojęcia „usługa ubezpieczeniowa” należy ustalić na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o działalności ubezpieczeniowej. Usługę stanowi każde świadczenie na rzecz innego podmiotu, które nie jest dostawą towaru. Ponieważ ma to być świadczenie ubezpieczeniowe powinno być ono działaniem wynikającym ze stosunku ubezpieczenia.

Podniósł, że likwidacja szkody jest bezsprzecznie wyodrębnionym, właściwym i niezbędnym elementem usługi ubezpieczeniowej. Świadczy o tym nie tylko charakter materialny tego procesu, ale również fakt odrębnej regulacji prawnej zawartej w przepisach Kodeksu cywilnego (art. 817) oraz w ustawie o działalności ubezpieczeniowej (art. 16, art. 22 ust. 1, art. 25). Jest to zatem istotna i konieczna część tej usługi. Stanowi ona urzeczywistnienie ochrony ubezpieczeniowej w przypadku wystąpienia zdarzenia objętego umową ubezpieczenia. Likwidacja szkody, jako proces, stanowi odrębną całość (początek stanowi zgłoszenie szkody, a zakończenie, realizacja świadczenia ubezpieczeniowego lub jego odmowa). Pokreślił Pan, że proces działań podejmowanych w ramach likwidacji szkody prowadzi do wypełnienia właściwej umowy ubezpieczenia, w sytuacji wystąpienia zdarzenia objętego tą umową. Postępowanie likwidacyjne stanowi element składowy działalności ubezpieczeniowej, który szczegółowo określa art. 16 ustawy. W ramach tego postępowania ubezpieczyciel wykonuje określone czynności, które zmierzają do ustalenia odpowiedzialności z tytułu umowy ubezpieczenia Ustawa o działalności ubezpieczeniowej definiuje te czynności jako postępowanie dotyczące ustalenia stanu faktycznego zdarzenia, zasadności zgłoszonych roszczeń i wysokości świadczenia.

Wskazał Pan, że z dniem 1 stycznia 2011 r. ustawodawca zlikwidował załącznik nr 4 do ustawy zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku. W pozycji 3 tego załącznika wymieniono usługi pośrednictwa finansowego (Sekcja J ex (65-67) PKWiU), obejmujące usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym i ubezpieczeniami. Dział ten obejmował również usługi pomocnicze w stosunku do ubezpieczeń i funduszów emerytalno-rentowych. Do dnia 31 grudnia 2010 r. analizowane usługi podlegały zwolnieniu od podatku. Istota zmian wprowadzonych od dnia 1 stycznia 2011 r. polega na odstąpieniu od identyfikacji usług zwolnionych od podatku przy pomocy klasyfikacji statystycznych oraz określenie ich zakresu z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów. Dodał, że doprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług ubezpieczeniowych i finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego i ubezpieczeniowego.

Stwierdził Pan, że zwolnienie usług ubezpieczeniowych oparte zostało na obiektywnych kryteriach i nie jest uzależnione od rodzaju podmiotu świadczącego te usługi. Regulacja ta odpowiada orzecznictwu TSUE, który wielokrotnie, jeszcze pod rządami art. 13 (B) Dyrektywy VAT wskazywał, że Państwo Członkowskie nie może ograniczać zakresu zwolnienia transakcji ubezpieczeniowych wyłącznie do usług ubezpieczycieli prowadzących działalność ubezpieczeniową na podstawie zezwolenia wydanego przez organ państwowy. Oznacza to, że nie ma przeszkód by zwolnieniem objęty był podmiot inny niż zakłady ubezpieczeń, o których mowa w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej. Podniósł, że porównanie brzmienia hipotez norm prawnych, tj. art. 43 ust. 1 ustawy i załącznika nr 4 do ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.) oraz art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy i art. 43 ust. 13 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r.) prowadzi do wniosku, iż nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług ma charakter jedynie porządkowy. W jej wyniku nastąpiło jedynie przeniesienie usług zwolnionych (wymienionych w załączniku nr 4) do treści ustawy. Podkreślił Pan, że dyspozycja analizowanej normy prawnej nie uległa zmianie, nie doszło do zawężenia katalogu usług zwolnionych od podatku od towarów i usług w wyniku nowelizacji ustawy. Dodał, że ograniczenie zwolnienia od podatku od towarów i usług w zakresie likwidacji szkód tylko do usług świadczonych przez zakłady ubezpieczeń skutkowałoby zakłóceniem konkurencji. Część usług byłaby zwolniona od podatku, w zależności od tego, czy czynności likwidacyjne wykonuje zakład ubezpieczeń, czy też podmiot zewnętrzny na jego zlecenie. Sprzeciwia się to nie tylko wykładni art. 135 pkt 1 lit a) Dyrektywy VAT wskazującej na wyłącznie przedmiotowy zakres zwolnienia, ale również jest to sprzeczne z zasadą racjonalności ustawodawcy (na podstawie art. 3 ust. 5 i 6 ustawy o działalności ubezpieczeniowej niektóre czynności ubezpieczeniowe mogą być zlecane podmiotom zewnętrznym).

W interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2012 r. ITPP2/443-1501/11/AW stanowisko Pana oceniono jako nieprawidłowe.

Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, złożył Pan skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, który wyrokiem z dnia 7 sierpnia 2012 r. sygn. akt I SA/Bd 438/12 uchylił zaskarżoną interpretację stwierdzając, że narusza ona przepisy prawa materialnego. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał m.in., że analizując wykonywane przez Pana czynności w kontekście unormowań wspólnotowych oraz orzecznictwa TSUE stwierdzić należy, że nie jest Pan stroną transakcji ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, ani nie świadczy usług pokrewnych w rozumieniu art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 112, ponieważ nie występuje w roli brokera/agenta ubezpieczeniowego. Pana działania mają charakter podwykonawstwa (outsourcingu) wobec zakładu ubezpieczeniowego, przy czym są to działania niezbędne do działalności ubezpieczeniowej. Skoro nie zawiera Pan umów z ubezpieczonymi, nie może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług.

Sąd zaznaczył, że ustawodawca krajowy rozszerzył zakres zwolnienia podatkowego w stosunku do przepisów Dyrektywy 2006/112/WE. Z treści art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że zwolnienie, o którym mowa w tym przepisie, wymaga spełnienia określonych warunków, a mianowicie, że dana usługa, stanowiąc element usługi zasadniczej musi być właściwa oraz niezbędna do wykonania usługi podstawowej (ubezpieczeniowej) i nie może stanowić elementu usług pośrednictwa ubezpieczeniowego. W opinii Sądu, wykonywane przez Pana usługi likwidacji szkód mogą być traktowane jako pewna, dająca się wyodrębnić całość. Równocześnie czynności te są właściwe oraz niezbędne do wykonania usługi ubezpieczenia, ponieważ, aby ubezpieczony mógł otrzymać odszkodowanie, niezbędne jest ustalenie, czy nastąpiło zdarzenie objęte umową ubezpieczenia, ustalenie rozmiaru szkody i wysokości świadczenia, itp. W reasumpcji Sąd stwierdził, że świadczone przez Pan usługi „nie podlegają opodatkowaniu na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy o VAT”.

Skargą kasacyjną z dnia 21 września 2012 r. tutejszy organ zaskarżył ww. orzeczenie WSA. Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2013 r., sygn. akt I FSK 1649/12, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu wyroku nadmienił, że ustawodawca polski rozszerzył zwolnienie przedmiotowe zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzając dodatkowo ust. 13 tego artykułu. Sąd wskazał, że podziela wykładnię art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którą przepis ten dotyczy m.in. usług opartych na podwykonawstwie czy outsourcingu, wykonywanych przez podmioty trzecie na rzecz podmiotów ubezpieczających. Przyjęcie bowiem, że przepis ten dotyczy jedynie ubezpieczycieli czyniłoby go bezprzedmiotowym, co pozostaje w sprzeczności z założeniem o racjonalnym ustawodawcy. Wskazał, że w świetle art. 3 ust. 5 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, świadczone przez Pan usługi stanowią czynności ubezpieczeniowe w zakresie, w jakim są wykonywane w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń. Wobec tego, skoro w oparciu o zawartą umowę i na rzecz TU SA świadczy Pan czynności ubezpieczeniowe, wymienione w art. 3 ust. 5 ustawy o działalności ubezpieczeniowej (likwidacja szkód), to podniesiony w skardze kasacyjnej organu zarzut naruszenia art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług był nieuzasadniony.

W dniu 7 kwietnia 2014 r. wpłynęło do tutejszego organu ww. orzeczenie WSA w Bydgoszczy, opatrzone klauzulą prawomocności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego  biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 grudnia 2013 r. oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 7 sierpnia 2012 r. - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.