Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB1/415-259a/14/DP
z 13 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2014 r. (data wpływu 14 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 maja 2014 r. (data wpływu 29 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości złożenia wspólnego zeznania po śmierci małżonka oraz uwzględnienia w zeznaniu rocznym straty wygenerowanej przez firmę spadkodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości złożenia wspólnego zeznania po śmierci małżonka oraz uwzględnienia w zeznaniu rocznym straty wygenerowanej przez firmę spadkodawcy.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 27 maja 2014 r. (data wpływu 29 maja 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W dniu 28 lutego 2014 r. zmarł małżonek Wnioskodawczyni, który prowadził jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu obuwiem i prowadzenia ośrodka wypoczynkowego, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonował za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Spadkobiercami po zmarłym są: Wnioskodawczyni oraz dwoje pełnoletnich dzieci.

Wnioskodawczyni pismem z dnia 7 marca 2014 r. zawiadomiła naczelnika urzędu skarbowego o kontynuowaniu działalności po zmarłym mężu wraz z oświadczeniami pozostałych spadkobierców o wyrażeniu na to zgody. Jednocześnie zarejestrowała działalność gospodarczą w CEIDG i zawiadomiła pracowników o przejściu zakładu pracy.

Wnioskodawczyni równolegle rozpoczęła przeprowadzanie prawnej procedury nabycia spadku.

Na podstawie art. 6a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawczyni zamierza skorzystać ze wspólnego opodatkowania małżonków przewidzianego w art. 6 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zarówno w odniesieniu do dochodów za 2013 r., jak i 2014 r. Wnioskodawczyni oświadcza, że zarówno za 2013 r. jak i 2014 r. zostały spełnione wszystkie warunki przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych do wspólnego opodatkowania małżonków.

Działalność gospodarcza zmarłego męża Wnioskodawczyni za 2013 r. i najprawdopodobniej za okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 28 lutego 2014 r. zamknie się stratą podatkową.

W złożonym do wniosku uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że dochód z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej opodatkowany jest na zasadach ogólnych – podatkiem progresywnym, tj. według skali podatkowej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (oznaczone we wniosku nr 1 i 2):

1. Czy w przypadku złożenia przez Wnioskodawczynię wspólnych ze zmarłym mężem zeznań podatkowych (PIT-36) za lata 2013 i 2014, przysługiwać będzie jej – na podstawie art. 97 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – prawo do odliczenia w latach następnych strat z działalności gospodarczej jej męża na podstawie złożonych zeznań, czy też Wnioskodawczyni zobowiązana będzie w tych sprawach do otrzymania decyzji organu podatkowego wydanej na podstawie art. 100 § 2a ustawy Ordynacja podatkowa?
2. Czy straty podatkowe męża Wnioskodawczyni z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej za 2013 r. oraz za okres od 1 stycznia 2014 r. do 28 lutego 2014 r. jeśli przysługują Wnioskodawczyni jako osobie kontynuującej działalność gospodarczą, Wnioskodawczyni ma prawo – na podstawie art. 97 ustawy Ordynacja podatkowa – odliczyć zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w pełnej wysokości straty, czy tylko w wysokości proporcjonalnej do jej udziału w spadku?

Ad. 1)

Wnioskodawczyni uważa, że w przypadku złożenia przez nią wspólnych ze zmarłym mężem zeznań podatkowych za lata 2013 - 2014 przysługiwać jej będzie prawo do odliczenia w latach następnych strat z działalności gospodarczej męża na podstawie złożonych zeznań podatkowych. Organ podatkowy nie powinien w tym zakresie wydawać decyzji na postawie art. 100 § 2a ustawy Ordynacja podatkowa gdyż zgodnie z obowiązującymi przepisami art. 6 ust. 2 oraz art. 6a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zeznanie za spadkodawcę zostanie złożone przez Wnioskodawczynię. Oczywiście organ podatkowy wyda stosowną decyzję jeśli uzna, że wysokość straty jest inna niż wykazana w złożonym przez Wnioskodawczynię wspólnym zeznaniu rocznym.

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni w przypadku zgodnego oświadczenia spadkobierców w sprawie kontynuowania działalności gospodarczej po zmarłym spadkodawcy tylko przez jednego ze spadkobierców, to na podstawie art. 97 ustawy Ordynacja podatkowa tylko temu spadkobiercy, który kontynuuje działalność przysługuje prawo do odliczenia całej straty po zmarłym ze źródła przychodu jakim jest działalność gospodarcza. To stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 września 2013 nr ITPB1/415-651/13/MW.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) nie precyzuje wprost skutków prawnych związanych ze śmiercią podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, jednak śmierć podatnika jest jedną form zakończenia bytu prawnego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, a więc również zakończeniem występowania podmiotu w obrocie gospodarczym w charakterze podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Natomiast w przepisach podatkowych sukcesję praw podatkowych regulują przepisy art. 97 – art. 105 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 maja 2014 r.)

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu. Zatem, byt prawny podatnika – osoby fizycznej, na którego przepisy podatkowe nakładają obowiązek podatkowy, ustaje z chwilą śmierci.

W chwili śmierci prawa i obowiązki podatnika przechodzą na spadkobierców. Krąg spadkobierców ustalany jest zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego. Do odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Treść art. 922 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi niniejszej. Z tym momentem następuje ustalenie, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Natomiast zgodnie z art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmiercią spadkodawcy, zaś spadkobierca nabywa spadek z chwilą jego otwarcia (art. 925 Kodeksu cywilnego).

W związku z powyższym, do czasu postanowienia o nabyciu spadku oraz dokonania podziału spadku, cały majątek wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej przez zmarłego stanowi masę spadkową, a zarząd majątkiem spadkowym sprawują spadkobiercy, chyba że został ustanowiony wykonawca testamentu, kurator spadku lub dozór.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 28 lutego 2014 r. zmarł małżonek Wnioskodawczyni, który prowadził jednoosobową działalność gospodarczą, opodatkowaną na zasadach ogólnych. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonował za pomocą podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Spadkobiercami po zmarłym są: Wnioskodawczyni oraz dwoje pełnoletnich dzieci. Wnioskodawczyni pismem z dnia 7 marca 2014 r. zawiadomiła naczelnika urzędu skarbowego o kontynuowaniu działalności po zmarłym mężu wraz z oświadczeniami pozostałych spadkobierców o wyrażeniu na to zgody. Jednocześnie zarejestrowała działalność gospodarczą w CEIDG i rozpoczęła przeprowadzanie prawnej procedury nabycia spadku. Wnioskodawczyni oświadcza, że zarówno za 2013 r. jak i 2014 r. zostały spełnione wszystkie warunki przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych do wspólnego opodatkowania małżonków. Działalność gospodarcza zmarłego męża Wnioskodawczyni za 2013 r. i najprawdopodobniej za okres od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia 28 lutego 2014 r. zamknie się stratą podatkową. Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że dochód z prowadzonej przez nią działalności gospodarczej opodatkowany jest na zasadach ogólnych – podatkiem progresywnym.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Natomiast w myśl art. 9 ust. 3 ww. ustawy o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Zgodnie z treścią art. 97 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przyjmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy. Stosownie do art. 97 § 2 ww. ustawy jeżeli na podstawie przepisów prawa podatkowego, spadkodawcy przysługiwały prawa o charakterze niemajątkowym, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, uprawnienia te przechodzą na spadkobierców, pod warunkiem dalszego prowadzenia tej działalności na ich rachunek.

W świetle powyższych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, spadkobiercy podatnika przejmują przewidziane przepisami prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy, a w przypadku kontynuowania przez spadkobierców, na ich własny rachunek działalności spadkodawcy, przechodzą na następców prawnych również przewidziane przepisami prawa podatkowego, przysługujące spadkodawcy uprawnienia o charakterze niemajątkowym (przy czym dotyczy to tylko uprawnień związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą).

Zauważyć przy tym należy, że prawa majątkowe to te prawa, które są bezpośrednio uwarunkowane interesem ekonomicznym uprawnionego, ponadto mają swój materialny i wymierny kształt. Do praw majątkowych należą, między innymi, prawo do zwrotu podatku, odroczenia lub rozłożenia na raty zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę, odroczenia zapłaty podatku, prawo do nadpłaty oraz prawo do umorzenia w całości lub w części zaległości podatkowych, odsetek za zwłokę lub opłat prolongacyjnych. Z przytoczonych powyżej przepisów wynika, że prawem majątkowym jest również prawo do obniżenia, na podstawie art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej uzyskanego przez spadkobiercę o wysokość straty z tego źródła przychodu, poniesionej przez spadkodawcę.

Natomiast prawa niemajątkowe obejmują m.in. prawo do złożenia korekty deklaracji, czy zeznania, prawo do złożenia odwołania, czy też skargi od decyzji.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że prawo do obniżenia – na podstawie art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dochodu z pozarolniczej działalności gospodarczej uzyskanego przez spadkobiercę o wysokość straty z tego źródła przychodu, poniesionej przez spadkodawcę jest prawem majątkowym. A zatem Wnioskodawczyni będzie mogła obniżyć dochód uzyskany przez siebie z kontynuowanej działalności gospodarczej, o całą wysokość straty poniesionej przez spadkodawcę – jednakże stosownie do cytowanego uprzednio art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przechodząc natomiast do kwestii możliwości łącznego opodatkowania małżonków wskazać należy, że w myśl art. 6 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych małżonkowie co do zasady podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów.

Odstępstwo od tej zasady wyrażone zostało w treści art. 6 ust. 2 ww. ustawy, zgodnie z którym małżonkowie podlegający obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 1, między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostający w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, mogą być jednak, z zastrzeżeniem ust. 8, na wniosek wyrażony we wspólnym zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów określonych zgodnie z art. 9 ust. 1 i 1a, po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26 i art. 26c; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków.

Zasada wyrażona w ust. 2 cytowanego artykułu ma zastosowanie również, jeżeli jeden z małżonków w roku podatkowym nie uzyskał przychodów ze źródeł, z których dochód jest opodatkowany zgodnie z art. 27, lub osiągnął dochody w wysokości nie powodującej obowiązku uiszczenia podatku (art. 6 ust. 3 ww. ustawy).

Natomiast zgodnie z ust. 3a cytowanego artykułu zasady i sposób opodatkowania, o których mowa w ust. 2 i 3, mają zastosowanie również do:

1. małżonków, którzy mają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej,
2. małżonków, z których jeden podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej a drugi ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej

• jeżeli osiągnęli podlegające opodatkowaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychody w wysokości stanowiącej łącznie co najmniej 75 % całkowitego przychodu osiągniętego przez oboje małżonków w danym roku podatkowym i udokumentowali certyfikatem rezydencji miejsce zamieszkania dla celów podatkowych; przepisy ust. 8-10 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do treści art. 6 ust. 8 powołanej ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym.

W oparciu o art. 6 ust. 10 ww. ustawy sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4, nie ma zastosowania do podatników, którzy wniosek, wyrażony w zeznaniu podatkowym, określony w ust. 2 i 4, złożą po terminie, o którym mowa w art. 45 ust. 1 (termin złożenia zeznania podatkowego za rok 2013 – 30 kwietnia 2014 r.; za 2014 r. – 30 kwietnia 2015 r.).

W myśl art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązek złożenia zeznania podatkowego o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym ciąży na podatniku. Podatnik obowiązany jest do potwierdzenia własnoręcznym podpisem danych wykazanych w zeznaniu podatkowym, a więc nie można złożyć zeznania w imieniu zmarłego podatnika.

Zgodnie natomiast z treścią art. 6a ust. 1 ustawy, wniosek o łączne opodatkowanie dochodów małżonków, między którymi istniała w roku podatkowym wspólność majątkowa, może być także złożony przez podatnika, który:

• zawarł związek małżeński przed rozpoczęciem roku podatkowego, a jego małżonek zmarł w trakcie roku podatkowego,
  

• pozostawał w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy, a jego małżonek zmarł po upływie roku podatkowego przed złożeniem zeznania podatkowego.
  

Przy czym stosownie do regulacji art. 6a ust. 2 ustawy, do podatników, którzy złożyli wniosek, o którym mowa wyżej:

• stosuje się sposób opodatkowania określony w art. 6 ust. 2 ustawy,
  

• stosuje się przepisy art. 6 ust. 3, 3a i 8−13 ustawy,
  

• nie stosuje się przepisu art. 6 ust. 4 ustawy.
  

Zatem, skoro Wnioskodawczyni wskazała we wniosku, że zarówno za 2013 r. jak i 2014 r. zostały spełnione wszystkie warunki przewidziane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych do wspólnego opodatkowania małżonków, to ma możliwość łącznego opodatkowania dochodów uzyskanych za lata 2013 - 2014 przez nią oraz zmarłego współmałżonka pod warunkiem, że złoży wniosek o wspólne rozliczenie z małżonkiem – wyrażony w zeznaniu podatkowym – w terminie o którym mowa w art. 45 ust. 1. Jednakże, należy zaznaczyć, że w przypadku nieskorzystania przez Wnioskodawczynię z preferencyjnej formy rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych, ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego zmarłego lub stwierdzenia nadpłaty podatku dokonuje organ podatkowy.

W myśl art. 100 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, organy podatkowe właściwe ze względu na ostatnie miejsce zamieszkania spadkodawcy orzekają w odrębnych decyzjach o zakresie odpowiedzialności poszczególnych spadkobierców lub określają wysokość nadpłaty albo zwrotu podatku.

Zgodnie natomiast z treścią art. 100 § 2a ww. ustawy, organ podatkowy wydając decyzję określa prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość poniesionej straty uprawniającej spadkobierców do skorzystania, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, z ulg podatkowych, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, jeżeli ich wysokość jest inna niż wykazana w deklaracji złożonej przez spadkodawcę albo spadkodawca deklaracji nie złożył.

Z powołanego art. 100 § 2a ustawy Ordynacja podatkowa wynika, że organ podatkowy ma możliwość merytorycznej weryfikacji rozliczenia dokonanego przez spadkobiercę w drodze samoobliczenia. Organ podatkowy w decyzji o zakresie odpowiedzialności spadkobiercy określa więc prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego, wysokość poniesionej straty uprawniającej spadkobierców do skorzystania, zgodnie z przepisami prawa podatkowego, z ulg podatkowych, wysokość nadpłaty lub zwrotu podatku, jeżeli jest ona inna niż wykazana w deklaracji złożonej przez spadkodawcę albo gdy spadkodawca deklaracji nie złożył.

Podkreślenia wymaga, że wydanie decyzji – na podstawie art. 100 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – ma na celu ustalenie zakresu odpowiedzialności poszczególnych spadkobierców, jak również określenie wysokości nadpłaty lub zwrotu podatku. Decyzja nie pociąga za sobą powstania stosunku prawnego zobowiązania podatkowego, nie tworzy nowego ładu prawnego. Jest ze swej natury decyzją określającą, ponieważ potwierdza ona jedynie istnienie stosunku prawnego zobowiązania podatkowego. Potwierdza ona także zakres odpowiedzialności, która stała się faktem znacznie wcześniej, bo z chwilą otwarcia spadku. W praktyce, ustalony w decyzji zakres odpowiedzialności zależy od wysokości zaległości podatkowych spadkodawcy, odsetek od tych zaległości, pobranych a nie wpłaconych podatków w związku ze sprawowaną przez spadkodawcę funkcją płatnika lub inkasenta, niezwróconych przez spadkodawcę zaliczek naliczonego podatku od towarów i usług, wysokości opłaty prolongacyjnej, dotyczącej spadkodawcy itp. Komentowana decyzja wydawana jest po przeprowadzeniu postępowania zmierzającego do ustalenia kręgu spadkobierców. Towarzyszy temu ustalenie ich ułamkowych udziałów w odpowiedzialności (por. Aleksy Goettel – Odpowiedzialność spadkobierców i zapisobierców za zobowiązania podatkowe podatnika – LEX 70682).

Reasumując, mając na uwadze przedstawione informacje oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni w złożonym wspólnie z małżonkiem zeznaniu rocznym – na podstawie art. 6a ust. 1 ustawy o podatki dochodowym od osób fizycznych – będzie mogła obniżyć dochód uzyskany przez siebie z kontynuowanej działalności gospodarczej, o całą wysokość straty poniesionej przez spadkodawcę – jednakże stosownie do cytowanego uprzednio art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie wskazać należy, że przepisy art. 100 ustawy Ordynacja podatkowa nie uniemożliwiają (nie stają w sprzeczności z zasadą samoobliczenia podatku i nie wykluczają) wspólnego opodatkowania małżonków.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej wskazać należy, że dotyczy ona tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym czy zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące, zwłaszcza, że wydana została w innym stanie faktycznym i prawnym. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.