Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/436-65/08/14-S/AJ
z 30 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1138/11 oraz postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2014 r., sygn. II FSK 489/12 w przedmiocie umorzenia postępowania kasacyjnego – stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2008 r. (data wpływu 7 lipca 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 września 2008 r. (data wpływu 25 września 2008 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W najbliższym czasie Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę pożyczki. Pożyczkodawcą będzie udziałowiec Spółki mający siedzibę na terytorium UE.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy od udzielonej pożyczki Wnioskodawca będzie musiał naliczyć i odprowadzić podatek od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie przepisów unijnych podatek od czynności cywilnoprawnych pobierany od pożyczki traktowanej jako wkład udziałowca do kapitału jego własnej spółki, stanowi rodzaj podatku kapitałowego. Podatki pośrednie od przepływów kapitałowych wkraczają w zakres swobody przepływu kapitału i w związku z tym podlegają harmonizacji w państwach członkowskich.

Harmonizacja praw krajowych w tym zakresie została uregulowana dyrektywą Rady z 17 lipca 1969 r. nr 69/335/EWG, w myśl której utrzymywanie innych niż wskazane w niej podatków pośrednich o takich samych cechach jak podatek kapitałowy godzi w swobodę przepływów kapitałowych.

Art. 4 ust. 1 ww. dyrektywy zawiera ściśle określony katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem kapitałowym i w swojej treści nie wymienia on operacji udzielenia pożyczki przez udziałowca. Nie będą miały również zastosowania regulacje określone w art. 2 ust. 2 dyrektywy, gdyż obejmują one przepisy o charakterze przejściowym przyznane tylko upoważnionym w tym zakresie państwom członkowskim. Natomiast w chwili przystąpienia do UE, Polska zdecydowała się na rezygnację z poboru podatku pobieranego od pożyczek udzielanych przez udziałowca, co pozbawiło ją prawa do odstępstwa określonego w art. 4 ust. 2 dyrektywy.

Podstawowa zasada prawna w UE dotycząca pierwszeństwa stosowania prawa wspólnotowego, zobowiązuje organy państwa członkowskiego do niestosowania w konkretnym przypadku normy prawa krajowego, jeżeli pozostaje ona w sprzeczności z normami prawa wspólnotowego.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w tym przypadku nie będzie miał zastosowania art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 09 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zastosowanie będzie miał natomiast art. 4 ust. 1 dyrektywy rady UE z 17 lipca 1969 r. nr 65/335/EWG.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał dnia 7 października 2008 r. interpretację indywidualną nr ILPB2/436-65/08-2/AJ, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W interpretacji indywidualnej stwierdzono, że w przypadku gdy rzeczywisty ośrodek zarządzania pożyczkobiorcy i jego siedziba znajdują się w Polsce, pożyczka udzielona Zainteresowanemu przez jej udziałowca – podmiot zagraniczny, podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Pismem z dnia 22 października 2008 r. Wnioskodawca wezwał Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 19 listopada 2008 r. nr ILPB2/436W-4/08-2/AM.

W związku z powyższym, Strona wniosła w dniu 29 grudnia 2008 r. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 21 stycznia 2009 r. nr ILPB2/4160-2/09-2/AM, w której wniesiono o jej oddalenie.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał wyrok w dniu 26 maja 2009 r. sygn. akt I SA/Wr 78/09, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 22 lipca 2009 r. nr ILRP-007-169/09-2/JP Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 2 września 2010 r. sygn. akt II FSK 1695/09 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu.

W dniu 17 stycznia 2011 r. wpłynęło do tut. Organu postanowienie z dnia 24 listopada 2010 r., w którym zawieszono postępowanie z urzędu.

Natomiast w dniu 4 lipca 2011 r. wpłynęło do tut. Organu postanowienie o podjęciu postępowania.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wydał wyrok w dniu 15 listopada 2011 r., w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 9 stycznia 2012 r. nr ILRP-007-8/12-2/EŚ od powyższego wyroku została złożona skarga kasacyjna, natomiast pismem z dnia 28 lutego 2014 r. cofnięto wniesioną skargę kasacyjną.

Na skutek powyższego Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 489/12 umorzył postępowanie kasacyjne.

Dnia 31 marca 2014 r. do tut. Organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 marca 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1138/11 w sprawie doręczenia prawomocnego orzeczenia i zwrotu akt.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu stwierdził – powołując się na wyrok TS UE z dnia 16 czerwca 2011 r. w sprawie C- 212/10 i dokonaną w nim wykładnie art. 4 ust. 2 Dyrektywy 69/335 – że obowiązująca w Polsce w latach 2007-2008 regulacja związana z opodatkowaniem podatkiem od czynności cywilnoprawnych pożyczek udzielanych spółce kapitałowej przez udziałowca/akcjonariusza jest niezgodna z art. 4 ust. 2 Dyrektywy 69/335.

W rezultacie Skład orzekający uznał, że działający z upoważnienia Ministra Finansów, Dyrektor Izby Skarbowej, uznając stanowisko Spółki przedstawione we wniosku za błędne i wskazując na konieczność zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych od pożyczki udzielonej spółce kapitałowej przez udziałowca/akcjonariusza, na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) i pkt 2 w związku z art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, naruszył art. 4 ust. 2 Dyrektywy 69/335.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte: w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 15 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 1138/11 oraz postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 marca 2014 r., sygn. akt II FSK 489/12 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. k) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) podatkowi podlegają umowy spółki (akty założycielskie). Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zakresem przedmiotowym ustawy objęte są również zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4.

W myśl art. 1a pkt 2 ustawy, użyte w ustawie określenie spółka kapitałowa − spółkę: z ograniczoną odpowiedzialnością lub akcyjną.

Z dniem 1 stycznia 2007 r. dokonano nowelizacji ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, stosownie art. 2 pkt 1 lit. b) ustawy o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych z dnia 16 listopada 2006 r. (Dz.U. Nr 222, poz. 1629), w efekcie art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy otrzymał następującą treść: w przypadku umowy spółki kapitałowej za zmianę umowy uważa się − wniesienie lub podwyższenie wniesionego do spółki wkładu, którego wartość powoduje podwyższenie kapitału zakładowego, pożyczkę udzieloną spółce przez wspólnika (akcjonariusza) oraz dopłaty.

Zgodnie z art. 1 ust. 5 pkt 2 ustawy umowa spółki kapitałowej oraz jej zmiana podlega podatkowi, jeżeli w chwili dokonania czynności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znajduje się:

1. rzeczywisty ośrodek zarządzania albo
2. siedziba tej spółki - jeżeli jej rzeczywisty ośrodek zarządzania nie znajduje się na terytorium żadnego z państw członkowskich, a jeżeli ośrodek ten znajduje się na terytorium takiego państwa, gdy umowa spółki nie podlega podatkowi kapitałowemu w tym państwie.
   
   

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 9 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, tj. zawarcia umowy pożyczki i ciąży na spółce.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy podstawę opodatkowania przy pożyczce udzielonej spółce przez wspólnika lub akcjonariusza stanowi − kwota lub wartość pożyczki, a stawka podatku wynosi 0,5% (art. 7 ust. 1 pkt 9).

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie była zgodność przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania pożyczek udzielonych spółce kapitałowej przez jej wspólnika/akcjonariusza z postanowieniami Dyrektywy Rady z dnia 17 lipca 1969 r. Nr 69/335/EWG dotyczącą podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz.Urz. UE 249 z dnia 3 października 1969 r., str. 25).

Tytułem wstępu wypada wskazać, że dyrektywy, jako akty prawa wtórnego Unii Europejskiej są kierowane do państw członkowskich, a nie bezpośrednio do podmiotów prawa. Głównym ich celem nie jest unifikacja prawa, ale zbliżanie legislacji (harmonizacja prawa). Zgodnie z art. 288 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz.U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2 ze zm.) dyrektywy obowiązują wyłącznie państwa członkowskie, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, co oznacza, że nie mogą być one stosowane bezpośrednio.

Wypada również wskazać, za Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Krakowie  wyrok z dnia 28 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 2135/11 że przepisy dyrektywy zawierają upoważnienie i zobowiązanie państw członkowskich do wykonania dyrektywy poprzez ustanowienie stosownych przepisów powszechnie obowiązujących, nie zaś zobowiązanie do przeniesienia czy przetransponowania jej postanowień do prawa wewnętrznego. (A. Wróbel (red.) Wprowadzenie do prawa Wspólnot Europejskich (Unii Europejskiej) Kantor Zakamycze 2002 s.109). Implementacja dyrektyw nie musi natomiast polegać, ani nawet zasadniczo nie powinna, na dosłownym przepisywaniu ich tekstów do ustaw krajowych. (Prawo Unii Europejskiej. Zagadnienia systemowe pod red. J. Barcza, Wydawnictwo Prawo i Praktyka Gospodarcza s. 186). W wyniku wydania dyrektyw i wprowadzenia ich norm do prawa krajowego dochodzi do zbliżenia porządków prawnych państw członkowskich, ale nie do ich identyczności. Dzięki temu zapewnia się osiąganie wspólnych celów Wspólnoty, przy równoczesnym zachowaniu odrębności krajowych porządków prawnych. (op. cit. s.187).

W polskim porządku prawnym funkcję podatku kapitałowego pobieranego od kapitału w spółkach kapitałowych pełni podatek od czynności cywilnoprawnych od umowy spółki i jej zmiany.

W motywach dyrektywy Rady 69/335/EWG wskazano, że celem Traktatu ustanawiającego Europejska Wspólnotę Gospodarcza jest stworzenie unii gospodarczej o celach podobnych do rynku krajowego, a jednym z istotnych warunków osiągnięcia tego celu jest wspieranie swobodnego przepływu kapitału. Ponieważ obowiązujące w Państwach Członkowskich podatki pośrednie od gromadzenia kapitału (tj. od wkładu kapitałowego do spółek i przedsiębiorstw, opłaty stemplowe od papierów wartościowych) powodują nierówne traktowanie, podwójne opodatkowania i dysproporcje, które zakłócają swobodny przepływ kapitału, powinny być usunięte w drodze ujednolicenia. Zastrzeżono jednak, że ujednolicenie to musi być dokonane w taki sposób, aby konsekwencje dla budżetów Państw Członkowskich zredukować dla minimum.

Realizując te cele Dyrektywa 69/335 w art. 1-9 ujednoliciła podatek od kapitału, zarówno, co do struktury, jak i co do stawki. Dyrektywa ta w art. 4 ust. 1 wymienia operacje objęte podatkiem kapitałowym, zaś w art. 4 ust. 2 operacje. które mogą nadal podlegać podatkowi kapitałowemu, w zakresie. w jakim były opodatkowane stawką 1% w dniu 1 lipca 1984 r. Operacja zaciągnięcia pożyczki przez spółkę kapitałową, jeśli wierzyciel uprawniony jest do udziału w zyskach spółki została wymieniona w art. 4 ust. 2 lit.c Dyrektywy 69/335, co oznacza, że Państwa Członkowskie miały prawo do opodatkowania takich operacji pod warunkiem, że były one opodatkowane stawką 1% w dniu 1 lipca 1984 r. Stosowanie do art. 7 ust. 1 i 2 Dyrektywy 69/335 Państwa zwolnią z podatku kapitałowego operacje inne niż określone w art. 9 które w dniu 1 lipca 1984 r. były zwolnione z podatku lub opodatkowane stawką 0,50% lub niższą (ust. 1) Państwa Członkowskie mogą zwolnić z podatku kapitałowego wszystkie operacje inne niż określone w ust. 1 lub naliczyć od nich podatek o jednolitej stawce nie przekraczającej 1%. Dyrektywa 69/335 została uchylona z dniem 1 stycznia 2009 r. na mocy art. 16 dyrektywny Rady 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. dotyczącej podatków pośrednich od gromadzenia kapitału (Dz.U. L. 46. s.11).

W dniu 1 lipca 1984 r. podatek kapitałowy, o jakim mowa w Dyrektywie 69/335, w Polsce regulowały przepisy ustawy z 19 grudnia 1975 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 45, poz. 226). Opłacie skarbowej podlegały czynności polegające na utworzeniu spółki przez osoby fizyczne lub prawne. Przedmiot i stawkę opłaty skarbowej określało rozporządzenie Rady Ministrów z 16 maja 1983 r. (Dz. U. nr 34, poz.161) wydane na mocy delegacji ustawowej. Zgodnie z 54 ust. 5 ww. rozporządzenia za kapitał zakładowy uważano również pożyczki udzielone spółce przez jednego ze wspólników lub udziałowców, jeśli ogólna suma niespłaconych pożyczek w dniu udzielenia pożyczki przekracza 50% kapitału zakładowego. Stawka podatku wynosiła wówczas 5 % kwoty pożyczki. Obowiązująca od 1 stycznia 2001 r. ustawa z 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych objęła swym zakresem opodatkowanie gromadzenia kapitału, w tym operacji wcześniej opodatkowanych opłatą skarbową. Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, opodatkowaniu podlegało zawarcie umowy spółki i zmiana umowy spółki o ile prowadziła do zmiany podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie w myśl art. 1 ust. 3 ustawy pcc za zmianę umowy spółki uważano: dopłaty, pożyczki udzielone spółce przez wspólników (akcjonariuszy) oraz oddanie przez wspólnika (akcjonariusza) spółce rzeczy lub praw majątkowych od nieodpłatnego używania.

Jak wskazano wyżej stawkę podatku od pożyczki udzielonej spółce kapitałowej przez udziałowca określał art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy pcc w zależności od kwoty pożyczki od 1% do 0,5% wartości pożyczki.

Od dnia przystąpienia Polski do UE, tj. od 1 maja 2004 r., zmieniono ustawę o podatku od czynności cywilnoprawnych, ustawą z 19 marca 2003 r. o zmianie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2004 r. nr 6, poz. 42), zwalniając z podatku od czynności cywilnoprawnych pożyczki udzielone spółce kapitałowej przez wspólnika lub akcjonariusza. (art. 9 pkt 10 lit. h ustawy pcc). Zwolnienie to obowiązywało do końca 2006 r. Z dniem 1 stycznia 2007 r. zgodnie art. 2 pkt 9 lit. c) tiret trzecie ustawy z 15 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. nr 222, poz.1629) pożyczki udzielone spółce kapitałowej przez udziałowca/akcjonariusza zostały uznane za zmianę umowy spółki na podstawie art. 1 ust. 3 pkt 2 ustawy pcc i objęte jednolitą stawka 0,5% na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy pcc. Taki stan prawny obowiązywał do końca 2008 r.

Z dniem 1 stycznia 2009 r. do art. 9 pkt 10 ustawy o p.c.c. dodano lit. i), który to przepis zwalnia od podatku od czynności cywilnoprawnych pożyczki udzielane przez wspólnika/akcjonariusza spółce kapitałowej. Nowelizacja ta dokonana ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 209, poz. 1319), wiązała się z implementacją przez Polskę Dyrektywy Rady nr 2008/7/WE z dnia 12 lutego 2008 r. i nie ma w niniejszej sprawie zastosowania.

Wniosek o interpretację indywidualną złożono 7 lipca 2008 r., tym samym należy uwzględnić stan prawny obowiązujący na koniec 2008 r. Wówczas zgodnie z polskim prawem czynność udzielenia spółce kapitałowej pożyczki przez udziałowca/akcjonariusza podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych według stawki 0,5%.

Odwołując się do przytoczonych unormować, obowiązujących w prawie polskim, należy stwierdzić, że wprowadzając od dnia przystąpienia Polski do UE, tj. od 1 maja 2004 r., zwolnienie z podatku od czynności cywilnoprawnych czynności, jaką jest udzielenie spółce kapitałowej pożyczki przez jej udziałowca lub akcjonariusza. Polska zrezygnowała z możliwości kontynuowania opodatkowania takich czynności. Nie mogła zatem ponownie tych czynności opodatkować, gdyż stosowanie do przepisów Dyrektywy 69/335 podatkowi kapitałowemu operacja udzielania spółce kapitałowej pożyczki przez udziałowca/akcjonariusza podlega opodatkowaniu tylko na zasadzie kontynuacji takich obciążeń podatkowych istniejących przed dniem akcesji (art. 4 ust. 2 Dyrektywy 69/335).

Stanowisko takie zajął też TS UE w wyroku z 16 czerwca 2011 r. w sprawie C212/10, stwierdzając, że ponieważ pożyczki udzielone spółce kapitałowej przez udziałowca/akcjonariusza podlegały w Polsce opodatkowaniu opłatą skarbową w dniu 1 lipca 1984 r., to w rozumieniu art. 4 ust. 2 Dyrektywy 69/335 Polska miała prawo przystępując do UE utrzymać opodatkowanie tych czynności podatkiem kapitałowym. Polska zrezygnowała jednak z tej możliwości wprowadzając stosowne zwolnienie podatkowe. Ponowne wprowadzenie opodatkowania tych czynności cywilnoprawnych nie było już możliwe w świetle art. 4 ust. 2 Dyrektywy 69/335, którego brzmienie odwołuje się do pojęcia ciągłości. Z punktu widzenia celu wskazanego w dyrektywie jedynie trudności budżetowe, jakie napotkałoby państwo członkowskie w razie zniesienie podatku kapitałowego uzasadniają utrzymanie przez to państwo istniejących obciążeń podatkowych.

Mając na uwadze ww. okoliczności faktyczne i prawne stanowisko spółki należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zaskarżonej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.