Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB2/415-249/14-4/MK1
z 4 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 18 marca 2014 r. (data wpływu 20 marca 2014 r.) oraz piśmie z dnia 20 maja 2014 r. (data wpływu 23 maja 2014 r.) uzupełniającym braki wniosku na wezwanie Nr IPPB2/415-249/14-2/MK1 z dnia 14 maja 2014 r. (data odbioru 19 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży akcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania sprzedaży akcji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest obywatelką Szwecji, Nie ma adresu zamieszkania na terenie Polski. W Szwecji mieszka od ponad 30 lat na stałe.

Po zmarłym bracie, Wnioskodawczyni odziedziczyła akcje E. zdeponowane we francuskim banku. Gdyby brat Wnioskodawczyni żył zobowiązany byłby do zapłacenia podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży papierów wartościowych. Brat zmarł 19 lipca 2012 r. Postanowieniem sądu z dnia 13 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni odziedziczyła 1/2 po nim majątku w skład którego wchodziły m. in. te akcje. Pod koniec 2013 r. Wnioskodawczyni otrzymała przelewem należność ze sprzedaży papierów wartościowych.

Pismem z dnia 14 maja 2014 r. Nr IPPB2/415-249/14-2/MK1 wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków wniosku poprzez:

• dostarczenie pełnomocnictwa (oryginał lub urzędowo poświadczona kopia za zgodność z oryginałem), z którego wynika prawo do występowania w imieniu Wnioskodawczyni z wnioskiem o interpretację przepisów prawa podatkowego przez Panią Marię M.,
  
• wskazanie, czy Wnioskodawczyni jest rezydentem podatkowym Szwecji tj. czy podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Szwecji? Jeżeli nie, to w jakim państwie?
  
• wskazanie czy spółka, której akcje Wnioskodawczyni odziedziczyła jest polskim rezydentem podatkowym,
  
• wskazanie czy udział wartości nieruchomości w majątku spółki, w której Wnioskodawczyni odziedziczyła akcje wynosi co najmniej 50%, oraz czy majątek ten jest położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
  
• czy zbycie przedmiotowych akcji nastąpiło na polskiej giełdzie papierów wartościowych?
  
  

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 19 maja 2014 r.

Pismem z dnia 20 maja 2014 r. (data nadania 21 maja 2014 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w wyznaczonym terminie.

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawczyni dołączyła pełnomocnictwo oraz wskazała, że od 30 lat mieszka w Szwecji i tam podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka, w której Wnioskodawczyni odziedziczyła 50% udziału akcji E. nie jest polskim rezydentem podatkowym. Akcje były zdeponowane we francuskim Banku. Zbycie akcji nastąpiło na francuskiej giełdzie papierów wartościowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jako spadkobierca po swoim bracie papierów wartościowych Wnioskodawczyni jest zobowiązana do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu sprzedaży akcji dla polskiego Urzędu Skarbowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z Ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz umowami międzynarodowymi Wnioskodawczyni nie podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu otrzymania należności ze sprzedaży papierów wartościowych otrzymanych z Francji, gdyż nie posiada w Polsce stałego miejsca zamieszkania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
   
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
   
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
   
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
   
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podstawie art. 4a ww. ustawy przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 19 listopada 2004 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2006 r. Nr 26, poz. 193) w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny i jakąkolwiek instytucję rządową albo agencję rządową. Jednakże, w przypadku spółki osobowej albo mienia spadkowego, określenie to ma zastosowanie tylko w przypadku, gdy dochód osiągany przez taką spółkę osobową albo dochód z takiego mienia spadkowego podlega opodatkowaniu w tym Państwie tak, jak dochód osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę, w zależności od przypadku, albo w jej rękach, albo w rękach wspólników lub jego beneficjentów.

Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. umowy jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma one ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
   
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
   
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
   
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Jeżeli natomiast wymienione powyżej kryteria okażą się niewystarczające dla ustalenia rezydencji podatkowej, należy sięgnąć do stosownych postanowień art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Normy kolizyjne wynikające z art. 4 ust. 2 Umowy, stosowane są w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej i miałyby zastosowanie dopiero wówczas, gdyby Wnioskodawczyni została uznana za rezydenta podatkowego zarówno w Polsce jak i w Szwecji (w świetle tamtejszych przepisów krajowych) w tym samym okresie.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest obywatelką Szwecji, nie ma adresu zamieszkania na terenie Polski. W Szwecji mieszka od ponad 30 lat na stałe. Po zmarłym bracie, który mieszkał w Tychach Wnioskodawczyni odziedziczyła akcje E. zdeponowane we francuskim banku. Brat zmarł 19 lipca 2012 r. Postanowieniem sądu z dnia 13 grudnia 2012 r. Wnioskodawczyni odziedziczyła 1/2 po nim majątku w skład którego wchodziły m. in. te akcje. Pod koniec 2013 r. Wnioskodawczyni otrzymała przelewem należność ze sprzedaży papierów wartościowych. W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że w Szwecji podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka, w której Wnioskodawczyni odziedziczyła 50% udziału akcji E. nie jest polskim rezydentem podatkowym. Akcje były zdeponowane we francuskim Banku. Zbycie akcji nastąpiło na francuskiej giełdzie papierów wartościowych.

Mając na uwadze okoliczności faktyczne przedstawione we wniosku stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Szwecji. Spółka, w której Wnioskodawczyni odziedziczyła 50% udziału akcji nie jest również polskim rezydentem podatkowym. W związku z powyższym na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek podatkowy w Polsce z tytułu sprzedaży przedmiotowych akcji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.