Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-347/14/AB
z 10 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 10 marca 2014 r. (data wpływu do Organu 13 marca 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2014 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wierzytelności nieściągalnej.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od marca 1996 r. Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. W 1998 r. za kwotę 63.700,00 zł sprzedał maszynę (prasę krawędziową) i nie otrzymał zapłaty. Kwotę tą, zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca zaliczył do przychodów należnych i zapłacił podatek dochodowy. Istnienie ww. wierzytelności potwierdza prawomocny wyrok Sądu Okręgowego wydany w 2000 r. Nieściągalność powyższej wierzytelności została udokumentowana postanowieniem z 25 lutego 2002 r. komornika sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego - jako bezskutecznego. Pismem z 18 czerwca 2009 r., komornik ponownie potwierdził niewypłacalność dłużnika, a ponadto poinformował, że dłużnik przebywa za granicą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nieściągalna wierzytelność powstała w 1998 r., zaliczona do przychodów należnych, może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu w 2014 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro zgodnie art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opisana we wniosku wierzytelność (faktycznie nie otrzymana) została zaliczona do przychodów należnych, a wierzytelność ta jest nieściągalna, to w 2013 lub 2014 roku (na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), można ją uznać za koszt uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione. Zauważyć przy tym należy, że kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), których wykładnia nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej, bowiem przepisy tej ustawy nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1.postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2.postanowieniem sądu o:

1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3.protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Art. 23 ust. 2 ww. ustawy, zawiera zamknięty katalog orzeczeń, których wydanie przez właściwy organ pozwala uznać nieściągalność danej wierzytelności za uprawdopodobnioną. Jednakże aby wierzytelność mogła być uznana za nieściągalną i w konsekwencji zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, z treści wydawanych postanowień upoważnionych organów (co do zasady) powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności. Nie będzie stanowiło podstawy do zaliczenia wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodu postanowienie o umorzeniu postępowania, jak i inne postanowienia organów egzekucyjnych, z treści których nie wynika jednoznacznie, że podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika.

W świetle powyższych przepisów zaliczenie nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące warunki:

1. wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,
2. wierzytelność nie jest przedawniona, w świetle postanowień kodeksu cywilnego,
3. nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Przy czym, nieściągalność wierzytelności (w rozumieniu cyt. przepisów) jest uprawdopodobniona w chwili udokumentowania jej za pomocą najwcześniej wydanego, bądź sporządzonego dokumentu.

Podsumowując, w przypadku gdy wierzytelność została wcześniej zaliczona do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie jest przedawniona w świetle przepisów kodeksu cywilnego, jej nieściągalność została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej nie wcześniej jednak, niż zostanie spełniony ostatni z warunków.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca w 1998 r. sprzedał maszynę i nie otrzymał zapłaty, a tym samym posiadał wierzytelność w kwocie 63.700,00 zł. Wierzytelność ta, została uprzednio zaliczona przez niego do przychodów należnych. Nieściągalność powyższej wierzytelności została udokumentowana postanowieniem komornika sądowego z 25 lutego 2002 r. o umorzeniu postępowania egzekucyjnego - jako bezskutecznego. Ponadto, pismem z 18 czerwca 2009 r. komornik potwierdził niewypłacalność dłużnika, a ponadto poinformował, że dłużnik przebywa za granicą.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że nieściągalność opisanej we wniosku wierzytelności należało uznać za uprawdopodobnioną w dacie wydania (uprawomocnienia się) postanowienia komornika sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego - jako bezskutecznego, a więc na podstawie dokumentu, o którym mowa w cyt. art. 23 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, tj. w niniejszej sprawie w 2002 r.

Zatem jeżeli, jak wskazał Wnioskodawca, nieściągalna wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych prowadzonej działalności gospodarczej oraz nie była przedawniona, w świetle postanowień kodeksu cywilnego, to w 2002 r. zostały spełnione przesłanki podatkowe do zaliczenia ww. wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe oznacza, że w 2002 r. Wnioskodawca winien był zaliczyć wierzytelność nieściągalną do kosztów uzyskania przychodów, gdyż koszt ten nie może być rozpoznany w dowolnym momencie, ale wówczas, gdy są spełnione ww. przesłanki.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że w związku z tym, że nieściągalność wierzytelności należało uznać za prawidłowo udokumentowaną w 2002 r., brak jest podstaw do zaliczenia tej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów w 2013 lub 2014 roku. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31 – 511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.