Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-269/14/IK
z 12 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 marca 2014 r. (data wpływu 14 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwrotu podatku na rzecz podróżnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwrotu podatku na rzecz podróżnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą zajmującym się sprzedażą detaliczną głównie zegarków. Częstymi klientami w sklepie Wnioskodawcy są obcokrajowcy spoza UE, którym zwrot podatku na granicy dokonuje podmiot, z którym Wnioskodawca ma podpisaną umowę o zwrot podatku. W stosunku do niektórych klientów Wnioskodawca chciałby jednak dokonywać zwrotu osobiście. Wnioskodawca spełnia ustawową definicję „sprzedawcy” osiągającego odpowiedni pułap obrotów. Zamiarem Wnioskodawcy jest więc działanie dwutorowo tj. incydentalnych klientów kierować do podmiotu dokonującego zwrotu podatku na podstawie zawartej umowy, szczególnym klientom (dokonującym częstych zakupów) zaś dokonywać zwrotu bezpośrednio, na miejscu w sklepie Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy takie działanie tj. dokonywanie zwrotu podatku VAT podróżnym zarówno osobiście jak i przez firmę pośredniczącą będzie zgodne z obowiązującym stanem prawnym, oczywiście po uprzednim zawiadomieniu właściwego Naczelnika US?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Nie ma przeszkód prawnych aby Wnioskodawca mógł zwracać podatek VAT niektórym podróżnym osobiście a niektórych odsyłać do firmy zajmującej się zwrotem na podstawie zawartej z Wnioskodawcą umowy. W art. 127 ustawy o podatku od towarów i usług brak jest zakazu takiego działania. W ust. 5 tego artykułu stwierdzono jedynie, że „Zwrot podatku … jest dokonywany … przez sprzedającego lub przez podmiot …” co wskazywałoby na to, że i jedna i druga sytuacja jest możliwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 126 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, osoby fizyczne niemające stałego miejsca zamieszkania na terytorium Unii Europejskiej, zwane dalej „podróżnymi”, mają prawo do otrzymania zwrotu podatku zapłaconego przy nabyciu towarów na terytorium kraju, które w stanie nienaruszonym zostały wywiezione przez nie poza terytorium Unii Europejskiej w bagażu osobistym podróżnego, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 127 i 128.

Według art. 127 ust. 1 ustawy, zwrot podatku, o którym mowa w art. 126 ust. 1, przysługuje w przypadku zakupu towarów u podatników, zwanych dalej „sprzedawcami”, którzy:

1. są zarejestrowani jako podatnicy podatku oraz
2. prowadzą ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, oraz
3. zawarli umowy w sprawie zwrotu podatku przynajmniej z jednym z podmiotów, o których mowa w ust. 8.
   
   

W myśl art. 127 ust. 2 ustawy, przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy sprzedawca dokonuje zwrotu podatku podróżnemu.

Sprzedawcami nie mogą być podatnicy zwolnieni od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 (art. 127 ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 127 ust. 4 ustawy, sprzedawcy są obowiązani:

1. poinformować naczelnika urzędu skarbowego na piśmie, że są sprzedawcami;
2. zapewnić podróżnym pisemną informację o zasadach zwrotu podatku w czterech językach: polskim, angielskim, niemieckim i rosyjskim;
3. oznaczyć punkty sprzedaży znakiem informującym podróżnych o możliwości zakupu w tych punktach towarów, od których przysługuje zwrot podatku;
4. poinformować naczelnika urzędu skarbowego o miejscu, gdzie podróżny dokonujący u nich zakupu towarów może odebrać podatek, oraz z kim mają zawarte umowy o zwrot podatku, i przedłożyć kopie tych umów.
   
   

Na podstawie art. 127 ust. 5 ustawy, zwrot podatku podróżnym jest dokonywany w złotych przez sprzedawcę lub przez podmioty, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1. Zwrot podatku jest dokonywany w formie wypłaty gotówkowej lub polecenia przelewu, czeku rozrachunkowego lub karty płatniczej.

W myśl art. 127 ust. 6 ustawy, sprzedawcy, o których mowa w ust. 5, mogą dokonywać zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1, pod warunkiem że ich obroty za poprzedni rok podatkowy wyniosły powyżej 400.000 zł oraz że dokonują zwrotu podatku wyłącznie w odniesieniu do towarów nabytych przez podróżnego u tego sprzedawcy.

W oparciu o art. 127 ust. 7 ustawy, przepis ust. 6 stosuje się również w przypadku, gdy sprzedawca nie spełnia warunku dotyczącego wysokości obrotów, o którym mowa w tym przepisie, jednakże wyłącznie w odniesieniu do sprzedaży dokonanej podróżnemu w roku podatkowym, w którym spełniał ten warunek.

Zgodnie z art. 127 ust. 8 ustawy, podmioty, o których mowa w ust. 5, niebędące sprzedawcami mogą dokonywać zwrotu, o którym mowa w art. 126 ust. 1, pod warunkiem że podmioty te:

1. są co najmniej od 12 miesięcy poprzedzających złożenie wniosku o wydanie zaświadczenia, o którym mowa w pkt 6, zarejestrowanymi podatnikami podatku;
   
2. zawiadomiły na piśmie naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze rozpoczęcia działalności w zakresie zwrotu podatku podróżnym;
   
3. co najmniej od 12 miesięcy poprzedzających złożenie wniosku o wydanie zaświadczenia, o którym mowa w pkt 6, nie mają zaległości w podatkach stanowiących dochody budżetu państwa oraz zaległości z tytułu składek wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych;
   
4. (uchylony);
   
5. złożyły w urzędzie skarbowym kaucję gwarancyjną w wysokości 5 mln zł w formie:
   
6. depozytu pieniężnego,
   
7. gwarancji bankowych,
   
8. obligacji Skarbu Państwa co najmniej o trzyletnim terminie wykupu;
   
9. uzyskały od ministra właściwego do spraw finansów publicznych zaświadczenie stwierdzające spełnienie łącznie warunków wymienionych w pkt 1-5.
   
   

Stosownie do treści art. 127 ust. 10 ustawy, podmiotem, o którym mowa w ust. 8, dokonującym zwrotu podatku może być wyłącznie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółka akcyjna.

Z powyższego wynika, że zwrotu podatku podróżnym dokonuje:

• sprzedawca spełniający wymogi określone w art. 127 ust. 1, 6 i 7 ustawy, przy dokonaniu obowiązków, o których mowa w ust. 4 ww. artykułu,
• podmiot (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółka akcyjna), którego przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu podatku, pod warunkiem, że spełnia wymogi, określone w art. 127 ust. 8 ustawy.
  
  

Z treści przywołanych przepisów nie wynika, aby w sytuacji konieczności dokonania zwrotu podatku podróżnym na podstawie art. 126 ust. 1 ustawy, związanego z zakupami dokonanymi u sprzedawcy, który jest podmiotem uprawnionym do zwrotu podatku podróżnym, i który jednocześnie ma podpisaną umowę o zwrot podatku podróżnym z podmiotem uprawnionym do takiej czynności, zwrot musiał być dokonywany zawsze przez jeden z tych podmiotów (albo przez sprzedawcę albo przez ten inny uprawniony podmiot).

Zatem możliwym jest aby sprzedawca dokonywał zwrotu podatku podróżnym w trybie art. 126 ust. 1 ustawy np. podróżnym dokonującym częstych zakupów, natomiast innym klientom sprzedawcy, zwrotu podatku może dokonywać inny uprawniony podmiot.

W związku z powyższym na mocy art. 127 ust. 5 ustawy o VAT Wnioskodawca może zwracać podatek VAT tylko niektórym podróżnym, przy zachowaniu wymogów określonych w art. 127 ust. 1, 6 i 7 ustawy oraz przy wypełnieniu obowiązków, o których mowa w art. 127 ust. 4 ww. ustawy o VAT, a inny podmiot uprawniony do zwrotu podatku podróżnym, pod warunkiem spełniania wymogów określonych w art. 127 ust. 8 ustawy pozostałym klientom Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego, czyli kwestii czy dokonywanie zwrotu podatku VAT podróżnym zarówno osobiście przez sprzedawcę jak i przez firmę pośredniczącą będzie zgodne z obowiązującym stanem prawnym, oczywiście po uprzednim zawiadomieniu właściwego Naczelnika US. Inne kwestie które nie zostały objęte pytaniem ani stanowiskiem własnym Wnioskodawcy nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14c ust. 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiegoo 4A, 35-016 rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.