Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-188/14/AT
z 26 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2014 r. (data wpływu 15 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości stosowania od dnia 1 stycznia 2014 r. na fakturach sformułowania „data sprzedaży” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 kwietnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości stosowania od dnia 1 stycznia 2014 r. na fakturach sformułowania „data sprzedaży”.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba prawna. Jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów na rzecz innych czynnych podatników VAT. Zasady wystawiania faktur reguluje od dnia 1 stycznia 2014 r. nowo dodany art. 106e ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, faktura powinna zawierać „datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi (…), o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury (…)”. W związku z powyższym, na fakturach VAT należy umieszczać wyrażenie „data sprzedaży” jako datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi i nie należy zastępować tego wyrażenia sformułowaniem „data dokonania dostawy/data wykonania usługi”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od dnia 1 stycznia 2014 r. na fakturach VAT można stosować sformułowanie „data sprzedaży” do określenia daty dokonania dostawy lub zakończenia dostawy towarów, lub wykonania usługi, czy należy zastąpić je wyrażeniem „data dostawy”?

Zdaniem Wnioskodawcy, od dnia 1 stycznia 2014 r. można stosować sformułowanie „data sprzedaży” do określenia daty dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi.

Według Wnioskodawcy, analiza art. 106e ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że umieszczenie na fakturze wyrażenia „data sprzedaży” nie jest błędem powodującym wadliwość wystawionej faktury i z pewnością nie będzie wyłączać prawa nabywcy do odliczenia VAT wykazanego na tak wystawionej fakturze.

Za takim rozumieniem powołanego przepisu przemawiają następujące argumenty:

1. Data sprzedaży jest pojęciem szerokim, obejmującym zarówno datę dostawy towaru, jak i datę wykonania usługi. Potwierdza to definicja „sprzedaży” zawarta w ustawie o VAT. Na tę okoliczność Wnioskodawca przytacza treść art. 2 pkt 22 ustawy o VAT;
2. Charakter udokumentowanej w formie faktury transakcji (dostawa towarów czy świadczenie usługi) sprecyzowany jest w opisie faktury. Nie ma zatem konieczności powielania tej informacji w części faktury odnoszącej się do daty przeprowadzenia transakcji. Ważne jest, aby wskazana data sprzedaży była zgodna z datą zdarzenia gospodarczego, które w świetle art. 19a ust. 1 ustawy o VAT rodzi obowiązek podatkowy;
3. Data sprzedaży jest informacją potrzebną do określenia momentu powstania obowiązku podatkowego. Moment ten będzie taki sam, niezależnie od tego, czy datę przeprowadzonej transakcji oznaczy się przy pomocy wyrażenia „data sprzedaży”, czy też przy pomocy bardziej precyzyjnego sformułowania („data wydania towaru”/”wykonania usługi”);
4. Celem wprowadzenia zmian w tym zakresie było dostosowanie polskich regulacji do przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Tym samym uzasadniona jest taka wykładnia analizowanego przepisu ustawy o VAT, aby była ona zgodna nie tylko z celami samej Dyrektywy VAT, ale również z zasadami wspólnotowego systemu VAT. Jak wielokrotnie podkreślały sądy administracyjne, wymogi stawiane fakturom VAT nie mogą być celem samym w sobie, zwłaszcza w sytuacji, gdy organy podatkowe nie mają wątpliwości co do tego, że kwestionowane faktury odzwierciedlają rzeczywiste zdarzenia gospodarcze i ujęte zostały w ewidencji. W takiej sytuacji zbytni formalizm prawny prowadziłby do naruszenia zasad neutralności oraz proporcjonalności VAT, wynikających z Dyrektywy VAT (tak: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 1938/09).

Wobec powyższego Wnioskodawca uważa, że nadal można używać sformułowania „data sprzedaży” i nie ma konieczności zastępowania tego sformułowania „datą dokonania dostawy/datą wykonania usługi”. „Data wykonania” i „data zakończenia” w praktyce często są bowiem tożsame i mogą być zastąpione pojęciem „data sprzedaży”. Dlatego też na fakturach, dla których „data sprzedaży” odnosi się do faktycznej daty dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi, wciąż można posługiwać się pojęciem „data sprzedaży” i Wnioskodawca takie określenie chciałby nadal stosować.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zastrzega się, że niniejsza interpretacja wywołuje skutki podatkowoprawne wyłącznie względem Wnioskodawcy. Jednocześnie w interpretacji dokonano oceny stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie odnoszącym się do postawionego pytania, jedynie w aspekcie Jego praw i obowiązków. W wydanej interpretacji nie dokonano jednocześnie oceny stanowiska Wnioskodawcy nawiązującego do prawa nabywcy do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Wnioskodawcę, albowiem wyrażając swoją opinię w kwestii przysługującego podmiotowi trzeciemu (nabywcy) uprawnienia nie występuje On jako Zainteresowany.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przy czym towarami – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez sprzedaż, z kolei, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

Zgodnie z art. 2 pkt 31 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Stosownie do treści art. 106a ustawy o podatku od towarów i usług, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej - posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:



1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
   
2. państwa trzeciego.
   

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

W przepisie art. 106e ustawy zawarto katalog informacji jakie winna zawierać faktura. I, tak, na podstawie ust. 1 pkt 6 tego artykułu, faktura powinna zawierać datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury.

Faktura jest dokumentem odzwierciedlającym prawidłowy przebieg zdarzenia gospodarczego zarówno pod względem przedmiotu transakcji, jak i podmiotów biorących w niej udział. Przy ocenie zdarzenia gospodarczego nie można jednak pominąć okoliczności towarzyszących transakcji, wskazujących na rzeczywisty charakter podmiotu dokonującego sprzedaży/zakupu. Faktura jest dokumentem o charakterze sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej). Co do zasady zatem, faktura musi być wystawiona zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt dostawy określonych towarów lub usług. Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi, a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura jest więc dokumentem stwierdzającym wystąpienie u podatnika okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego. W konsekwencji, niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury, w szczególności w części dotyczących danych obligatoryjnych umieszczonych na fakturze, a które to dane wyszczególnione zostały w art. 106e ust. 1 ustawy.

Tak więc zgodnie z cyt. wyżej art. 106e ust. 1 pkt 6 ustawy o VAT faktura powinna zawierać datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury.

Z przepisu tego wynika, że nie zawsze faktury dokumentujące dostawy towarów muszą zawierać datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów. Określenie daty dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi nie jest konieczne na fakturze, jeśli data taka nie jest określona albo jest taka sama jak data wystawienia.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w obowiązującym od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Wskazana regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347/1 ze zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Konsekwentnie, okoliczność ta, poprzez stosowne wykazanie momentu zdarzenia gospodarczego rodzącego obowiązek podatkowy, winna znaleźć właściwe odzwierciedlenie w wystawionej przez podatnika fakturze.

W złożonym wniosku poinformowano, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (osoba prawna) jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży towarów na rzecz innych czynnych podatników VAT.

Na tle powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwość w przedmiocie możliwości zawarcia na wystawianych fakturach sformułowania „data sprzedaży” do określenia daty dokonania dostawy lub zakończenia dostawy towarów, lub wykonania usługi.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że nie stoi w sprzeczności z obowiązującymi przepisami w zakresie podatku od towarów i usług zawarcie na fakturze dokumentującej dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług wyrażenia „data sprzedaży” dla właściwego określenia daty dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, pod warunkiem, że data ta odzwierciedla faktycznie rzeczywisty moment zaistnienia zdarzenia gospodarczego. W rezultacie za prawidłowe należy uznać stanowisko Wnioskodawcy sprowadzającego się do poglądu, że w niniejszej sprawie można nadal stosować ww. sformułowanie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.