INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2012 r. (data wpływu 2 kwietnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 28 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od opodatkowania zwrotu wydatków za używanie samochodu osobowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od opodatkowania zwrotu wydatków za używanie samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług konsultingowych. Zdarzenia gospodarcze dla potrzeb podatku dochodowego ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz opłaca 19% liniowy podatek dochodowy.

W ramach działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł umowę z Firmą z siedzibą w Szwecji na udzielanie konsultacji. Miejscem wykonywania umowy jest siedziba firmy Wnioskodawcy. Za udzielone konsultacje Wnioskodawca wystawia kontrahentowi rachunki, na podstawie których otrzymuje zapłatę.

Kontrahent zwraca Wnioskodawcy również wydatki za podróże służbowe – zwrot za przejazd samochodem. Przedmiotowy samochód nie jest własnością Wnioskodawcy – został mu użyczony przez ojca. Rozliczenie wydatków za wykonywane przez Wnioskodawcę podróże odbywa się na podstawie liczby przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu samochodu, określonej przez właściwego ministra (tzw. „kilometrówka”). Wnioskodawcza nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, zawierającej dane, o których mowa w art. 23 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca nie wystawia również kontrahentowi rachunków, dotyczących ponoszonych wydatków na podróży służbowe. Ponadto, w podatkowej księdze przychodów i rozchodów Wnioskodawca nie ewidencjonuje żadnych kosztów z tytułu eksploatacji samochodu. Natomiast kontrahent, uiszczając należności za usługi Wnioskodawcy, na podstawie wystawionych rachunków, powiększa płacone kwoty o zwrot wydatków z tytułu używania przez Wnioskodawcę samochodu na potrzeby udzielania konsultacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane kwoty z tytułu zwrotu wydatków za użytkowanie samochodu Wnioskodawca powinien doliczyć do przychodu z działalności gospodarczej i opodatkować jako przychody z działalności gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot wydatków z tytułu używania ww. samochodu na potrzeby konsultacji jest zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści zacytowanego przepisu wynika, że wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W związku z powyższym otrzymany przez Wnioskodawcę zwrot wydatków za podróże służbowe (za używanie samochodu osobowego) korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego i nie powinien wykazywać ich w przychodach z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Co do zasady, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie przysporzenia majątkowe, uzyskane w związku z tą działalnością, o ile ustawa nie wyłącza ich z tej kategorii.

Ustawodawca przepisem art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłączył z przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, kwoty zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże wyłączenie zawarte w tym przepisie dotyczy uzyskanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą kwot, będących zwrotem takich wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Wskazać w tym miejscu należy, że niezaliczenie danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów winno wynikać bądź z ustawowego wyłączenia tego wydatku z kosztów na podstawie art. 23 ust. 1 cytowanej ustawy, bądź z braku związku poniesionego wydatku z przychodem (art. 22 ust. 1 tej ustawy). Nie może ono zatem być wynikiem dobrowolnego działania podmiotu, nie znajdującego oparcia w obowiązujących w tym zakresie przepisach prawa.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania nie wprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Ilekroć w ust. 1 jest mowa o stawce za jeden kilometr przebiegu pojazdu, rozumie się przez to stawkę określoną dla samochodów osobowych, uwzględniającą odpowiednio pojemność silnika – o czym stanowi art. 23 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści art. 23 ust. 5 ww. ustawy wynika, że przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 36 i 46, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu obowiązana jest osoba używająca tego pojazdu. W razie braku tej ewidencji wydatki ponoszone przez podatnika z tytułu używania samochodów na potrzeby podatnika nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Ewidencja przebiegu pojazdu, o której mowa w ust. 5 – w myśl art. 23 ust. 7 ww. ustawy –powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za 1 km przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarł umowę z Firmą z siedzibą w Szwecji na udzielanie konsultacji. Kontrahent zwraca Wnioskodawcy wydatki za podróże wykonywane samochodem osobowym, użyczonym przez ojca Wnioskodawcy. Rozliczenie wydatków odbywa się na podstawie liczby przejechanych kilometrów i stawki za 1 km przebiegu samochodu, określonej przez właściwego ministra. Na zwrot wydatków z tytułu podróży służbowej Wnioskodawca nie wystawia kontrahentowi rachunków oraz nie ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów żadnych kosztów z tytułu eksploatacji samochodu. Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu, zawierającej dane, o których mowa w art. 23 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie analizy przedstawionych przepisów w odniesieniu do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy stwierdzić, że warunkiem zaliczenia wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego do kosztów uzyskania przychodów jest prowadzenie przez podatnika ewidencji przebiegu pojazdu. Brak ewidencji przebiegu pojazdu lub prowadzenie tej ewidencji w sposób nie pozwalający na stwierdzenie ww. warunków powoduje, iż wydatki poniesione z tytułu używania samochodu osobowego – niestanowiącego składnika majątku podatnika, w tym także na podstawie zawartej umowy użyczenia – nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z tym, że Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej – nie może zaliczyć wydatków związanych z jego eksploatacją do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że w omawianym przypadku zastosowanie znajdzie art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wyłącza z przychodów z działalności gospodarczej kwoty zwróconych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, kwoty otrzymane z tytułu zwrotu wydatków za użytkowanie samochodu osobowego nie stanowią dla Wnioskodawcy przychodu z działalności gospodarczej. Zatem powoływane przez Wnioskodawcę zwolnienie przedmiotowe zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma w opisanej sytuacji zastosowania.

Reasumując, otrzymane przez Wnioskodawcę kwoty z tytułu zwrotu wydatków za używanie samochodu osobowego nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, przy czym jest to skutkiem zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy. Stanowisko Wnioskodawcy, w którym powołuje się na zwolnienie przedmiotowe, należało zatem uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.