Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-107/14-2/KC
z 25 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2014 r. (data wpływu 5 luty 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania po stronie Wnioskodawcy obowiązku rozliczenia importu usług z tytułu nabycia usługi od zagranicznego podmiotu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania po stronie Wnioskodawcy obowiązku rozliczenia importu usług z tytułu nabycia usługi od zagranicznego podmiotu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca działający na podstawie ustawy jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej sektora finansów publicznych. Jednostka budżetowa jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54 poz. 535 ze zm.) i dokonuje rozliczeń z Urzędem Skarbowym na podstawie deklaracji VAT-7K. W myśl powołanego przepisu podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Wnioskodawca (organ władzy publicznej) prowadzi działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 polegającą na wydawaniu książek, czasopism, do których wykorzystuje się zakupione licencje, prawa autorskie a następnie ich sprzedaż na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych z podmiotami krajowymi jak i z krajów członkowskich oraz trzecich.

Mając na uwadze art. 15 ust. 6 Instytut traktuje zakup licencji od kontrahenta z krajów UE zgodnie z art. 28b i rozpoznaje import usług.

Wnioskodawca na podstawie ustawy równorzędnie, obok działalności wydawniczej, jaką jest produkcja i sprzedaż m.in. książek, gier, czasopism, prowadzi swoją działalność statutową, do której został powołany ww. ustawą. Podejmuje zadania statutowe mające na celu gromadzenie dokumentów pozyskanych w Archiwach na terenie całej Unii jak i poza nią, np. Instytut otrzymuje faktury obciążeniowe za skanowanie dokumentów bądź zakup licencji z Wielkiej Brytanii lub Gruzji - dla tych transakcji również rozpoznaje import usług i stosuje przepisy ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 28b „miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej” natomiast zgodnie z art. 28a ust. 2 „podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług. Zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług".

Zatem Wnioskodawca zadał sobie pytanie jak powinien rozumieć przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, gdzie zgodnie z art. 13 organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, które dokonują jako organy władzy publicznej nawet jeżeli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, występujący jako organ władzy publicznej, który wypełnia zadania statutowe nałożone ustawą, dokonując zakupu usług związanych z wykonywaniem zadań statutowych od podmiotów zagranicznych, nieposiadających siedziby działalności gospodarczej w Polsce może odwołać się do art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r., gdzie nie uważa się za podatników organów władzy publicznej w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej?

Zdaniem Wnioskodawcy;

Wnioskodawca, działający na podstawie ustawy jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej sektora finansów publicznych, której definicje określa art. 11 ustawy z dnia 29 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. nr 157, poz. 1240 z zm.).

Wnioskodawca uznaje za nieprawidłowe konieczność "samoopodatkowania" dla transakcji zawieranych z kontrahentami zagranicznymi, gdzie w przedmiocie wyboru i gromadzenia dokumentów nabywa usługę, w związku z wykonywaniem działalności, niezwiązanej z działalnością wydawniczą Wnioskodawcy, lecz podmiotowo występuje jako organ władzy publicznej pełniący swoją ustawową funkcję.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz.U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja powyższa, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem podatnika tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, na podstawie ustawy, jest jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej sektora finansów publicznych, zarejestrowanym jako czynny podatnik VAT.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na wydawaniu książek, czasopism, do których wykorzystuje się zakupione licencje, prawa autorskie a następnie ich sprzedaż na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych z podmiotami krajowymi jak i z krajów członkowskich oraz trzecich. Wnioskodawca traktuje zakup licencji od kontrahenta z krajów UE jako import usług. Ponadto, obok działalności wydawniczej, Wnioskodawca prowadzi swoją działalność statutową, do której został powołany ww. ustawą. Podejmuje zadania statutowe, mające na celu gromadzenie dokumentów pozyskanych w Archiwach na terenie całej Unii jak i poza nią, np. otrzymuje faktury obciążeniowe za skanowanie dokumentów bądź zakup licencji z Wielkiej Brytanii lub Gruzji - dla tych transakcji również rozpoznaje import usług i stosuje przepisy ustawy o VAT.

W związku z powyższym, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania czy występując jako organ władzy publicznej, który wypełnia zadania statutowe nałożone ustawą i dokonując zakupu usług związanych z wykonywaniem zadań statutowych od podmiotów zagranicznych nieposiadających siedziby działalności gospodarczej w Polsce, może odwołać się do art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r., gdzie nie uważa się za podatników organów władzy publicznej w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej.

Ustawa nie definiuje pojęcia "organ władzy publicznej", należy więc przyjąć, że pojęciem tym objęte są wszelkie organy państwowe, jak również organy samorządu terytorialnego.

W art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

W świetle wskazanych regulacji, organy władzy publicznej są wyłączone z kręgu podatników podatku od towarów i usług, wyłącznie przy wykonywaniu czynności nałożonych przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane. Jest to wyłączenie podmiotowo-przedmiotowe. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności. Czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników. Oznacza to, że organ władzy publicznej nie będzie podatnikiem w zakresie swojej działalności podstawowej (takiej jak np. czynności urzędowe). Zatem w sytuacji wykonywania przez Wnioskodawcę, czynności w ramach przypisanych specyficznych zadań i funkcji państwowych, np. w zakresie czynności urzędowych, następuje wyłączenie z grona podatników, które nie skutkuje jednoczesnym naruszeniem zasad konkurencji.

Jednakże, w świetle unormowań prawa unijnego, organy władzy publicznej bądź urzędy obsługujące te organy, są uważane za podatników, gdy podejmują takie działania lub dokonują takich transakcji, w wyniku których, wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziłoby do znaczących zakłóceń konkurencji.

Wykonywanie transakcji w ramach czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkuje uznaniem organów publicznych za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem. Podatnikiem podatku od towarów i usług jest więc również organ władzy publicznej, jeżeli w stosunku do określonej czynności lub transakcji zachowuje się jak podmiot gospodarczy. Taki organ władzy publicznej będzie traktowany tak samo jak każdy inny podmiot w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, wykraczających poza zadania nałożone odrębnymi przepisami.

Wnioskodawca wskazuje, że prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na wydawaniu książek, czasopism, do których wykorzystuje nabywane licencje, prawa autorskie a następnie sprzedaje je, na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych z podmiotami krajowymi jak i z krajów członkowskich oraz trzecich. Z kolei gromadzenie dokumentów pozyskiwanych w archiwach na terenie całej Unii jak i poza nią, chociaż wynikające z zadań statutowych, są również działaniami o charakterze cywilnoprawnym, w wyniku których Wnioskodawca zachowuje się jak podmiot gospodarczy. W świetle cytowanego wyżej art. 15 ust. 6 ustawy, należy uznać, że w takim przypadku Wnioskodawca nie działa w charakterze organu, lecz występuje jako zwykły uczestnik obrotu gospodarczego.

Jak wskazuje Wnioskodawca, na podstawie otrzymywanych faktur, rozpoznaje takie nabycie również jako import usług, czyli transakcje, które skutkują uznaniem Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług.

Dla potrzeb określenia miejsca świadczenia usług, w art. 28a ustawy, została zawarta kolejna, po art. 15 ust. 1 ustawy definicja podatnika. I tak, na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, nie zawsze będący podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Definicja podatnika dla potrzeb określenia miejsca świadczenia usług obejmuje także organy władzy publicznej lub inne podmioty prawa publicznego, jak również pozostałe osoby prawne nieprowadzące działalności gospodarczej, jeśli zostały one zidentyfikowane lub były zobowiązane do zidentyfikowania się na terytorium Unii Europejskiej dla potrzeb VAT.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

W oparciu o zasadę ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca spełnia definicję podatnika określoną w powołanym art. 28a ustawy. Zatem, biorąc pod uwagę regulacje art. 15 ust. 6 oraz art. 28a ustawy, w kontekście zapisu art. 13 Dyrektywy, uznać należy Wnioskodawcę za podatnika z tytułu nabywania usług związanych z gromadzeniem dokumentów pozyskanych z archiwów na terenie Unii i poza nią.

Podsumowując, stwierdzić należy, że Wnioskodawca jako organ władzy publicznej, który wypełnia zadania statutowe nałożone odrębną ustawą, dokonując zakupu usług związanych z wykonywaniem zadań statutowych od podmiotów zagranicznych nieposiadających siedziby działalności gospodarczej w Polsce, nie może odwołać się do art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE gdyż występuje w odniesieniu do wskazanych działań w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W konsekwencji, Wnioskodawca zobowiązany jest do rozpoznania w Polsce z tytułu przedmiotowych nabyć, import usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. 2012, poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.