Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP3/443-97/14/AT
z 3 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2014 r. (data wpływu 27 lutego 2014 r.), uzupełnionym w dniu 15 maja 2014 r. (data wpływu 20 maja 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania prawa użytkowania wieczystego gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełnionym w dniu 20 maja 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania prawa użytkowania wieczystego gruntu.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka w 1998 r. nabyła prawo użytkowania wieczystego gruntu, wniesione w formie aportu do Spółki przez jedynego wspólnika Spółki – Gminę Miejską. Wniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu aportem do Spółki nie było opodatkowane VAT. I co za tym idzie, Spółce nie przysługiwało w żadnym zakresie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia. Spółka zamierza przekazać nieodpłatnie na rzecz Gminy prawo użytkowania wieczystego gruntu w trybie art. 902¹ Kodeksu cywilnego z powodu całkowitej nieprzydatności posiadanego prawa użytkowania wieczystego gruntu dla potrzeb działalności Spółki.

Wnioskodawca zaznaczył, że w świetle wskazanego przepisu Kodeksu cywilnego w kwestii dopuszczalności wyzbycia użytkowania wieczystego w drodze umowy o bezpłatne przekazanie prawa do nieruchomości pomiędzy uprawnionym a Gminą, stosownie do art. 902¹ Kodeksu cywilnego, wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 grudnia 2013 r. sygn. akt III CZP 81/13, wskazując że tryb wyzbycia się tego prawa poprzez umowę z Gminą lub Skarbem Państwa o wiele lepiej nadaje się do uregulowania złożonej sytuacji prawnej, jaka wiąże się z wyzbyciem użytkowania wieczystego.

Umowa z Gminą Miejską została zawarta w wymaganej prawem formie aktu notarialnego i skutkiem zawarcia umowy będzie wygaśnięcie przysługującego Spółce prawa użytkowania wieczystego gruntu w związku z konfuzją.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy planowane nieodpłatne przekazanie prawa użytkowania wieczystego gruntu przez Spółkę na rzecz jednostki samorządu terytorialnego – Gminy, będącej udziałowcem Spółki – w trybie art. 902¹ i 902² Kodeksu cywilnego, będzie stanowiło podlegającą opodatkowaniu dostawę towaru?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku, nieodpłatne przekazanie przez Spółkę prawa użytkowania wieczystego gruntu na rzecz Gminy w trybie art. 902¹ Kodeksu cywilnego nie powinno rodzić po stronie Spółki obowiązku zapłaty VAT.

Uzasadniając zajęte w sprawie stanowisko Wnioskodawca powołał się na treść art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Stwierdził również, że nieodpłatne przekazanie, o którym mowa w art. 902¹ i 902² Kodeksu cywilnego nie jest darowizną – czynność prawna darowizny została bowiem odrębnie uregulowana w przepisach art. 888-902 Kodeksu cywilnego.

W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, planowane przez Niego nieodpłatne przekazanie, jako niebędące darowizną, pozostaje poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług. Nawet jeżeliby uznać inaczej, to planowane przez Spółkę nieodpłatne przekazanie prawa do nieruchomości także wyłączone by było spod zakresu działania ww. ustawy ze względu na fakt, że Spółce nie przysługiwało w żadnym zakresie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Należy zauważyć, że dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra, a ponadto musi to być czynność odpłatna.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątek, który został zawarty – w przypadku dostawy towarów – w art. 7 ust. 2 ustawy.

I tak, na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zatem, co do zasady, opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel). Opodatkowaniu podlega również nieodpłatne przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste ww. podmiotów oraz wszelkie inne darowizny, pod warunkiem, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w całości bądź w części.

Powyższe oznacza, że wymienione w art. 7 ust. 2 ustawy zdarzenia uznaje się za odpłatną dostawę towarów, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z ich nabyciem lub wytworzeniem. W konsekwencji spełnienie wskazanych w tym przepisie warunków jest podstawą do traktowania nieodpłatnego przekazania lub zużycia towarów w celach osobistych oraz wszelkich innych darowizn – w świetle brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – jako wyłączonych spod zakresu działania ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych, o czym stanowi art. 15 ust. 2 powołanej ustawy.

Zgodnie z art. 902¹ § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), przez umowę przekazania nieruchomości jej właściciel zobowiązuje się nieodpłatnie przenieść na gminę albo na Skarb Państwa własność nieruchomości.

W złożonym wniosku poinformowano, że Spółka w 1998 r. nabyła prawo użytkowania wieczystego gruntu, wniesione w formie aportu do Spółki przez jedynego wspólnika Spółki – Gminę Miejską. Wniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu aportem do Spółki nie było opodatkowane VAT. I co za tym idzie, Spółce nie przysługiwało w żadnym zakresie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia. Spółka zamierza przekazać nieodpłatnie na rzecz Gminy prawo wieczystego użytkowania gruntu w trybie art. 902¹ Kodeksu cywilnego z powodu całkowitej nieprzydatności posiadanego prawa wieczystego użytkowania gruntu dla potrzeb działalności Spółki. Umowa zostanie zawarta w formie aktu notarialnego.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe wskazać należy, że w związku z planowanym nieodpłatnym przekazaniem wieczystego użytkowania gruntu, o którym mowa we wniosku, na rzecz Gminy, w trybie wskazanego art. 902¹ § 1 ustawy Kodeks cywilny, Wnioskodawca, działając jako podatnik, nie dokona czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, że dokonanie dostawy towaru w drodze nieodpłatnego przekazania, mającego formę aktu notarialnego, nastąpi w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Niemniej czynność ta nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bowiem nie spełnia przesłanek do uznania jej za nieodpłatne przekazanie towarów o którym mowa w art. 7 ust. 2 ustawy, ze względu na fakt, że Wnioskodawcy – jak wskazano – nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku od towarów i usług przy nabyciu prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Reasumując, Wnioskodawca dokonując nieodpłatnego przekazania prawa wieczystego użytkowania gruntu, w oparciu o normę art. 902¹ § 1 ustawy Kodeks cywilny, nie powinien tej czynności opodatkować VAT, bowiem nie stanowi ona czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy. W rezultacie, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, sprowadzające się do poglądu, że przedmiotowe zdarzenie nie powinno rodzić obowiązku zapłaty VAT.

Końcowo zaznacza się, że niniejszej interpretacji udzielono przy założeniu, że opisana przez Wnioskodawcę czynność nieodpłatnego przekazania prawa użytkowania wieczystego gruntu dokonana na podstawie art. 902¹ § 1 ustawy Kodeks cywilny, jest zgodna (dopuszczalna) z przepisami powszechnie obowiązującego w tym zakresie prawa (na co wskazuje Wnioskodawca) i w konsekwencji nie znajdzie zastosowania norma przepisu art. 6 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którą przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.