INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2014 r. (data wpływu 7 marca 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pracownicy firmy Wnioskodawcy pracujący na stanowisku maszynisty pojazdu trakcyjnego mają w umowie o pracę określone miejsce pracy jako teren województwa oraz trzech dodatkowych linii wychodzących nieznacznie poza obszar tego województwa. Dodatkowym elementem umowy o pracę jest karta charakterystyki stanowiska pracy, którą to otrzymuje każdy pracownik. W karcie tej pracownik ma określone stałe miejsce rozpoczynania oraz zakończenia pracy. Dojazd do tak określonego miejsca rozpoczęcia pracy oraz powrót z miejsca zakończenia pracy jest finansowany przez pracownika (koszty dojazdu do miejsca pracy). Zdarza się jednak sporadycznie, że pracownik musi rozpocząć lub skończyć pracę z innego miejsca niż to określone w karcie charakterystyki stanowiska pracy (ale zawsze jest to teren województwa lub leżący na opisanych trzech dodatkowych liniach). W takiej sytuacji koszty dojazdu do wskazanego przez pracodawcę miejsca (lub powrotu) pokrywa pracodawca. Zwykle koszty te są wyższe od kosztów dojazdu do miejsc wynikających z karty charakterystyki miejsca pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zwrot kosztów przejazdu do miejsca rozpoczęcia lub zakończenia pracy innego niż wynikającego z karty charakterystyki stanowiska pracy stanowi przychód ze stosunku pracy pracownika i powinien być w związku z tym opodatkowany...

Zdaniem Wnioskodawcy otrzymana kwota zwrotu kosztów przejazdu do miejsca rozpoczęcia lub zakończenia pracy innego niż określone w karcie charakterystyki stanowiska pracy nie stanowi przychodu ze stosunku pracy. Stanowi ona bowiem zwrot wydatków wynikający z narzuconego przez pracodawcę innego miejsca rozpoczęcia lub zakończenia pracy niż wynikające z umowy o pracę i przypisanej jej charakterystyki zajmowanego etatu. Nie ma wątpliwości, że gdyby pracownik dojechał do wskazanego w karcie charakterystyki miejsca i z tego miejsca musiał przejechać w nowe wskazane przez pracodawcę, to taki zwrot kosztów nie stanowiłby przychodu ze stosunku pracy. Skoro jednak przejazd z miejsca zamieszkania do wskazanego incydentalnego miejsca rozpoczęcia pracy byłby krótszy niż z miejsca wskazanego w karcie charakterystyki do miejsca wskazanego incydentalnie przez pracodawcę, sensowniej jest pokryć te obniżone koszty. Pracownik nie powinien być w takiej sytuacji nimi obciążany. Konsekwentnie koszty przejazdu samochodem firmowym do miejsca garażowania wskazanego przez pracodawcę, znajdującego się w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika nie są uznawane jako jego przychód ze stosunku pracy (np. pismo Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 12 stycznia 2012 r. nr ILPB1/415-1173/11-2/TW). Tu sytuacja powinna być analogiczna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści przywołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że sporadycznie dany pracownik Wnioskodawcy musi rozpocząć lub skończyć pracę z innego miejsca niż to określone w karcie charakterystyki stanowiska pracy – będącej dodatkowym elementem umowy o pracę –ale zawsze jest to miejsce pokrywające się z miejscem pracy określonym w umowie o pracę, jednak inne niż miejsce określone jako stałe miejsce rozpoczynania oraz zakończenia pracy. W takiej sytuacji koszty dojazdu do wskazanego przez Zainteresowanego (pracodawcę) miejsca (lub powrotu) pokrywa Zainteresowany.

Analiza całokształtu wniosku (a w szczególności własnego stanowiska Wnioskodawcy) wykazała, że wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą skutków podatkowych pokrywania przez Zainteresowanego (pracodawcę) kosztów dojazdu pracowników z miejsca zamieszkania do wskazanego miejsca rozpoczęcia pracy – które co prawda pokrywa się z miejscem pracy określonym w umowie o pracę (czyli jest położone na terenie województwa bądź na trasie trzech dodatkowych linii wychodzących nieznacznie poza obszar tego województwa), ale jest innym miejscem niż miejsce określone jako stałe miejsce rozpoczynania oraz zakończenia pracy – lub powrotu z tego miejsca do miejsca zamieszkania.

W treści art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi, w pkt 1 zostały wymienione: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, ze wymienione w art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Do takich korzyści należałoby zaliczyć np. wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci pokrycia przez Zainteresowanego (pracodawcę) kosztów dojazdu pracowników z miejsca zamieszkania do wskazanego miejsca rozpoczęcia pracy lub powrotu z tego miejsca do miejsca zamieszkania danego pracownika.

Na mocy zaś art. 31 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Reasumując: na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz obowiązujących przepisów prawa wartość pokrywanych przez Zainteresowanego (pracodawcę) kosztów dojazdu pracowników z miejsca zamieszkania do wskazanego przez Wnioskodawcę (pracodawcę) miejsca rozpoczęcia pracy lub powrotu z tego miejsca do miejsca zamieszkania danego pracownika, stanowi dla tychże pracowników podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dotyczy to również dojazdu pracowników do wskazanego przez Wnioskodawcę (pracodawcę) miejsca rozpoczęcia pracy – które co prawda pokrywa się z miejscem pracy określonym w umowie o pracę (czyli jest położone na terenie województwa bądź na trasie trzech dodatkowych linii wychodzących nieznacznie poza obszar tego województwa), ale jest innym miejscem niż miejsce określone jako stałe miejsce rozpoczynania oraz zakończenia pracy – lub powrotu z tego miejsca do miejsca zamieszkania danego pracownika.

W konsekwencji, na Zainteresowanym ciążą obowiązki płatnika wynikające z ww. tytułu.

Należy przy tym zaznaczyć, że w przedmiotowej sprawie jedynie bowiem wartości świadczeń Wnioskodawcy (pracodawcy) na rzecz pracowników, które są stricte związane z wykonaniem konkretnego polecenia Wnioskodawcy (pracodawcy) w ramach obowiązków służbowych pracownika – takich jak np. pokrycie kosztów przewozu pracowników z jednego miejsca wykonywania pracy do innego, a nie pomiędzy miejscem wykonywania pracy a miejscem zamieszkania pracowników – nie stanowiłyby dla wskazanych pracowników przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto, w odniesieniu do przywołanego przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia organu podatkowego, tut. Organ informuje, że wydane zostało ono w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.