2014.05.29 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-186/14-4/JS
z 29 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 marca 2014 r. (data wpływu 7 marca 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 maja 2014 r. (data wpływu 21 maja 214 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkowników wieczystych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania przeniesienia prawa własności nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkowników wieczystych.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 15 maja 2014 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Powiat na podstawie aktu notarialnego z dnia 21.01.2011 r. sprzedaje nieruchomości gruntowe o numerach 148/25, 505/3, 500/6, 506/3, 148/11 i 148/12, stanowiące własność Skarbu Państwa na rzecz jej użytkowników wieczystych – małżeństwu K. na współwłasność w udziałach po ½ części. Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, ze zm.), nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu. Użytkownik wieczysty, na rzecz którego zbywany jest grunt, nabył prawo wieczystego użytkowania działki 148/25 do 5 grudnia 2089 r. na podstawie umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego sporządzonej w formie aktu notarialnego 12 grudnia 1997 r., natomiast działek 505/3, 500/6, 506/3, 148/11 i 148/12 do 5 grudnia 2089 r. na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego 16 stycznia 2008 roku.

Stwierdzenie nabycia z mocy prawa użytkowania wieczystego wraz z nieodpłatnym nabyciem naniesień budowlanych działek nr:

500/6 nastąpiło na rzecz Przedsiębiorstwa Państwowego na 99 lat z dniem 5 grudnia 1990 r. decyzją Wojewody, na podstawie art. 2 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 i Dz. U. Nr 91, poz. 455 z 1992 r.),

505/3 nastąpiło na rzecz Przedsiębiorstwa Państwowego na 99 lat z dniem 5 grudnia 1990 r. decyzją Wojewody, na podstawie art. 2 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 i Dz. U. Nr 91, poz. 455 z 1992 r.),

506/3 nastąpiło na rzecz Przedsiębiorstwa Państwowego na 99 lat z dniem 5 grudnia 1990 r. decyzją Wojewody, na podstawie art. 2 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 i Dz. U. Nr 91, poz. 455 z 1992 r.),

148/11 nastąpiło na rzecz Przedsiębiorstwa Państwowego na 99 lat z dniem 5 grudnia 1990 r. decyzją Wojewody, na podstawie art. 2 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 i Dz. U. Nr 91, poz. 455 z 1992 r.),

148/12 nastąpiło na rzecz Przedsiębiorstwa Państwowego na 99 lat z dniem 5 grudnia 1990 r. decyzją Wojewody, na podstawie art. 2 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 i Dz. U. Nr 91, poz. 455 z 1992 r.),

148/25 nastąpiło na rzecz Przedsiębiorstwa Państwowego na 99 lat z dniem 5 grudnia 1990 r. decyzją Wojewody, na podstawie art. 2 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U. Nr 79, poz. 464 i Dz. U. Nr 91 poz. 455 z 1992 r.).

Przy akcie okazano zaświadczenie z dnia 04.10.2010 r., stwierdzające, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działki 148/25, 148/11 i 148/12 przeznaczone są pod tereny obiektów produkcyjnych, składów i magazynów (symbol 2.210.P) oraz zaświadczenie z dnia 29.09.2010 r., stwierdzające, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działki nr 500/6, 505/3 i 506/3 przeznaczone są pod rolnictwo i leśnictwo z zakazem realizacji budynków (symbol 16.82.R,RL). Nieruchomości te nie są zabudowane, zagospodarowane są jako tereny bazy transportu samochodowego – plac manewrowy i parking; działka nr 506/3 w ewidencji gruntów oznaczona jest jako użytki rolne (symbol B-PsVI), zaś pozostałe działki jako tereny przemysłowe (symbol Ba).

Plac manewrowy i parking znajdują się na działkach 148/11 i 148/12. Plac manewrowy i parking zgodnie z zapisem aktu notarialnego nie były przedmiotem transakcji. Plac manewrowy i parking stanowią budowle w rozumieniu Prawa budowlanego i są trwale związane z gruntem.

Skarb Państwa od czasu nabycia nieruchomości przez Przedsiębiorstwo Państwowe nie ponosił wydatków związanych z ulepszeniem naniesień.

Na podstawie art. 11 ustawy o gospodarce nieruchomościami organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej. W związku z powyższym starosta działający w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 32 ust. 1 i 1a i art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami sprzedaje nieruchomości użytkownikom wieczystym – małżeństwu K. na współwłasność w udziałach po ½ części. W akcie podano cenę brutto sprzedaży nieruchomości, obejmującą podatek VAT w wysokości 23%. Na poczet ceny kupujący zapłacili sprzedającemu przed podpisaniem aktu część kwoty brutto, natomiast pozostałą część ceny rozłożono w 9 rocznych ratach w kwotach brutto.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że posiada status podatnika VAT czynnego, natomiast w składanych deklaracjach nie odlicza podatku VAT naliczonego. Naniesienia budowlane, o których mowa we wniosku, stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z powyższym sprzedaż nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkowników wieczystych, następująca na podstawie art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 23%?

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność ta zgodnie z art. 5 i art. 7 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według obowiązującej stawki, tj. 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Zaznaczenia wymaga, że przepis art. 7 ust. 1 ustawy definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu przedstawienia właściwego rozumienia pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy zaznaczyć, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nią jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, ponieważ „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121).

Zgodnie z art. 232 § 1 ww. ustawy grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym.

W świetle art. 233 ww. ustawy, użytkownik wieczysty może, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać. Ten przepis, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel. Zatem z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, że użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

Stosownie do art. 46 § 1 ustawy Kodeks cywilny, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, z późn. zm.), nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

W oparciu o ust. 1a powyższego artykułu, nieruchomość gruntowa stanowiąca własność Skarbu Państwa może być sprzedana użytkownikowi wieczystemu za zgodą wojewody. Zgody wojewody nie wymaga sprzedaż na rzecz użytkownika wieczystego nieruchomości, o których mowa w art. 51 ust. 2 i art. 57 ust. 1.

Stosownie do ust. 2 tegoż artykułu, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

Według art. 37 ust. 2 pkt 5 ww. ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. z 2012 r., poz. 83, z późn. zm.), decyzję o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości wydaje:

starosta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej – w przypadku nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, w tym również nieruchomości, w stosunku do których prawo własności Skarbu Państwa wykonują inne państwowe osoby prawne;
wójt, burmistrz, prezydent miasta, zarząd powiatu albo zarząd województwa – odpowiednio w przypadku nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego.

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. ustawy, osoba, na rzecz której zostało przekształcone prawo użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości, jest obowiązana do uiszczenia dotychczasowemu właścicielowi opłaty z tytułu tego przekształcenia, z zastrzeżeniem art. 5.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Powiat posiada status podatnika VAT czynnego, natomiast w składanych deklaracjach nie odlicza podatku VAT naliczonego. Wnioskodawca na podstawie aktu notarialnego z dnia 21.01.2011 r. sprzedaje nieruchomości gruntowe o numerach 148/25, 505/3, 500/6, 506/3, 148/11 i 148/12, stanowiące własność Skarbu Państwa na rzecz jej użytkowników wieczystych – małżeństwu K. na współwłasność w udziałach po ½ części. Użytkownik wieczysty, na rzecz którego zbywany jest grunt, nabył prawo wieczystego użytkowania działki 148/25 do 5 grudnia 2089 r. na podstawie umowy przeniesienia prawa użytkowania wieczystego sporządzonej w formie aktu notarialnego 12 grudnia 1997 r., natomiast działek 505/3, 500/6, 506/3, 148/11 i 148/12 do 5 grudnia 2089 r. na podstawie umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego 16 stycznia 2008 roku. Stwierdzenie nabycia z mocy prawa użytkowania wieczystego wraz z nieodpłatnym nabyciem naniesień budowlanych działek nr: 500/6, 505/3, 506/3, 148/11, 148/12, 148/25 nastąpiło na rzecz Przedsiębiorstwa Państwowego na 99 lat z dniem 5 grudnia 1990 r. decyzją Wojewody, na podstawie art. 2 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 29 września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Naniesienia budowlane, o których mowa we wniosku, stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Starosta działający w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 32 ust. 1 i 1a i art. 37 ust. 2 pkt 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami sprzedaje nieruchomości użytkownikom wieczystym – małżeństwu K. na współwłasność w udziałach po ½ części. W akcie podano cenę brutto sprzedaży nieruchomości, obejmującą podatek VAT w wysokości 23%. Na poczet ceny kupujący zapłacili sprzedającemu przed podpisaniem aktu część kwoty brutto, natomiast pozostałą część ceny rozłożono w 9 rocznych ratach w kwotach brutto.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz opis sprawy należy stwierdzić, że przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotową nieruchomością jak właściciel nastąpiło w chwili ustanowienia na rzecz użytkownika prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości. Zatem w świetle przepisu art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy doszło już do dostawy tej nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego. W konsekwencji, sprzedaż nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego, będąca w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości, stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do tej nieruchomości. Ww. czynność nie wpływa natomiast na „władztwo rzeczy”, które użytkownik wieczysty już uzyskał w momencie objęcia prawa wieczystego użytkowania i nie może być traktowane jako sprzedaż tego samego towaru.

W związku z powyższym, zbycie nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkowników wieczystych, będące przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności tej nieruchomości, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zaznaczenia wymaga fakt, że do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że w sytuacji, gdy prawo użytkowania wieczystego na rzecz pierwotnego użytkownika wieczystego nieruchomości ustanowiono w 1990 r., a następnie było ono zbywane na rzecz kolejnych użytkowników, czynność sprzedaży nieruchomości aktualnemu użytkownikowi wieczystemu przedmiotowego gruntu (bez względu na okres, w którym wszedł w posiadanie prawa użytkowania wieczystego), nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i pozostaje poza zakresem tej ustawy.

Reasumując, sprzedaż nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkowników wieczystych nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tym samym podatek od towarów i usług nie wystąpi.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, że czynność ta stanowi dostawę towarów i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT według obowiązującej stawki, tj. 23%, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy zwrócić uwagę, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin