INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2011 r. (data wpływu 25 listopada 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 stycznia 2012 r. (data wpływu 25 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku od transakcji sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku zapłaty podatku od transakcji sprzedaży działek. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 23 stycznia 2012 r. o doprecyzowanie przedstawionego zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w roku 1998 nabył grunt rolny o powierzchni 1,24 ha, znajdujący się w odległości około 1 km od wsi P. Grunt został nabyty z zamiarem budowy zagrody wiejskiej. Zgoda na budowę nie została wydana, gdyż Zakład Energetyczny we (…), w piśmie z roku 2000 stwierdził, iż do istniejącej sieci elektroenergetycznej nie można wydać warunków przyłączenia.

W roku 2001, w odpowiedzi na wniosek, Zakład Energetyczny stwierdził, iż nieruchomość nie jest objęta w gminnych założeniach do planu zaopatrzenia w energię elektryczną i nie są spełnione ekonomiczne warunki dostarczenia energii, według ustawy Prawo energetyczne. Zaproponowano budowę stacji transformatorowej na koszt Wnioskodawcy (wartość 45.000 zł), co kilkukrotnie przekraczało wartość gruntu. Jednocześnie w odpowiedzi na wniosek Zainteresowanego z roku 2000, dotyczący zmiany przeznaczenia działki w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, Urząd Gminy poinformował, iż przedmiotowy wniosek jest niezgodny ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy. W odpowiedzi na kolejny wniosek o zmianę przeznaczenia działki z rolnej na budowlaną Urząd Gminy, w piśmie z roku 2001, poinformował, iż zgodnie z podjętą uchwałą wniosek opiniuje negatywnie. W związku z powyższym Wnioskodawca odstąpił od zamiaru budowy na ww. gruncie.

W roku 2005 Urząd Gminy podjął uchwałę o przeznaczeniu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowego gruntu na cele budowlane (zabudowa mieszkaniowa). W roku 2011 z ww. gruntu Zainteresowany wydzielił osiem działek. Jedna przeszła na własność Urzędu Gminy z mocy prawa (droga – na wewnętrzny ciąg komunikacyjny). Dwie pozostałe działki Wnioskodawca planuje przekazać najbliższej rodzinie w formie darowizny, a jedną lub dwie działki sprzedać.

W uzupełnieniu do wniosku z dnia 23 stycznia 2012 r. Wnioskodawca poinformował, że przedmiotowych działek nie wykorzystywał i nie wykorzystuje w działalności gospodarczej ani w działalności rolniczej. Nie jest i nie był rolnikiem ryczałtowym, rolnikiem dokonującym dostaw produktów rolnych, świadczącym usługi rolnicze. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych pochodzących z ww. działek. Zainteresowany jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Od roku 2009 prowadzi działalność jako osoba fizyczna. Przedmiotem działalności jest sprzedaż i montaż urządzeń chłodniczych. Powyższa działalność gospodarcza nie jest i nie była w żaden sposób związana z ww. nieruchomością. Działki o których mowa wyżej nie są i nie były przedmiotem umów najmu czy dzierżawy. Jedyną korzyścią finansową dla Wnioskodawcy było otrzymane odszkodowane z tytułu przejścia z mocy prawa działki na własność Gminy w wysokości 400 zł.

Wnioskodawca nie poczynił żadnych nakładów finansowych na przygotowanie działek do sprzedaży. W lipcu 2011 r. Zainteresowany dokonał podziału omawianej nieruchomości na 8 działek (jedna przeszła na własność Gminy, druga jako wewnętrzny ciąg komunikacyjny, a kolejne 6 zostało wydzielone ze względu na fakt, iż przez działkę przebiega rura gazowa i wyznaczenie jednocześnie 6 działek umożliwiło stosunkowo racjonalnie podzielenie tej nieruchomości).

W grudniu 2011 r. Wnioskodawca przekazał w drodze darowizny 1 działkę rodzicom. Ze względu na fakt, iż dla sporządzenia aktu notarialnego konieczne jest posiadanie warunków zabudowy, wypisów i wyrysów z rejestru gruntów to o takie dokumenty Zainteresowany wystąpił do Gminy i Zakładu Geodezyjnego. Działka nie była grodzona. Kolejną działkę Zainteresowany planuje przekazać w drodze darowizny bratu, a na działce sąsiedniej zamierza rozpocząć budowę własnego domu. Na chwilę obecną Wnioskodawca nie ma zamiaru zbywać nieruchomości, jednak liczy się z faktem, iż w trakcie budowy domu na ww. działce może być zmuszony do sprzedaży jednej lub dwóch działek aby uzyskać środki finansowe na dokończenie budowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy działalność polegająca na sprzedaży działek budowlanych wypełni kryteria definicji podatnika w rozumieniu ustawy o VAT...
2. Czy z tytułu sprzedaży działki (działek) budowlanej, powstałej na skutek przekształcenia gruntu rolnego, Wnioskodawca ma obowiązek zapłaty 23% podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż działki budowlanej stanowi wyprzedaż majątku osobistego. Zainteresowany nie ma zamiaru wyprzedawać wszystkich działek, a gruntu nie wykorzystuje w działalności gospodarczej. Zatem, nie jest z tego tytułu podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Zainteresowany, grunt rolny nabył w celu budowy domu (zagrody), nie było jednak możliwe doprowadzenie mediów, ani zmiana w miejscowym planie, co ułatwiło by uzyskanie przyłączy. Urząd Gminy bez wniosku Zainteresowanego dokonał przekształcenia działek na budowlane, podczas gdy wnioski o przekwalifikowanie z lat 2000 – 2001 Urząd opiniował negatywnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ( …).

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. Wyjaśnić jednocześnie należy, iż przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m. in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, „Mienie”, „Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego”, Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Pasecki Kazimierz, „Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz”, Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 ww. Kodeksu, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika tego podatku.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Tut. Organ nadmienia, iż definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku VAT jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją podmiotu wykonującego określoną czynność, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Z opisu sprawy wynika, iż w roku 1998 Wnioskodawca kupił grunt rolny o powierzchni 1,42 ha. Zainteresowany planował budowę zagrody wiejskiej. Zgoda na budowę nie została wydana, gdyż Zakład Energetyczny we Wrocławiu w piśmie z roku 2000 stwierdził, iż do istniejącej sieci elektroenergetycznej nie można wydać warunków przyłączenia. W roku 2001, w odpowiedzi na wniosek, Zakład Energetyczny stwierdził, iż nieruchomość nie jest objęta w gminnych założeniach do planu zaopatrzenia w energię elektryczną i nie są spełnione ekonomiczne warunki dostarczenia energii według ustawy Prawo energetyczne. W związku z powyższym zaproponowano Wnioskodawcy budowę stacji transformatorowej na jego koszt. Jednocześnie na wniosek z roku 2000, dotyczący zmiany przeznaczenia działki w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, Urząd Gminy odpowiedział, iż jest on niezgodny ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy. W odpowiedzi na kolejny wniosek o zmianę przeznaczenia działki z rolnej na budowlaną Urząd Gminy, w piśmie z roku 2001, poinformował, iż zgodnie z podjętą uchwałą wniosek opiniuje negatywnie. W związku z powyższym Wnioskodawca odstąpił od zamiaru budowy na ww. gruncie. W roku 2005 Urząd Gminy podjął uchwałę o przeznaczeniu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przedmiotowego gruntu na cele budowlane (zabudowa mieszkaniowa). W roku 2011 z ww. gruntu Zainteresowany wydzielił osiem działek. Jedna przeszła na własność Urzędu Gminy z mocy prawa (droga – na wewnętrzny ciąg komunikacyjny). Dwie pozostałe działki Wnioskodawca planuje przekazać najbliższej rodzinie w formie darowizny, a jedną lub dwie działki sprzedać.

Wnioskodawca poinformował, że przedmiotowych działek nie wykorzystywał i nie wykorzystuje w działalności gospodarczej ani w działalności rolniczej. Nie jest i nie był rolnikiem ryczałtowym, rolnikiem dokonującym dostaw produktów rolnych, świadczącym usługi rolnicze. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych pochodzących z ww. działek. Zainteresowany jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. Od roku 2009 prowadzi działalność jako osoba fizyczna. Przedmiotem działalności jest sprzedaż i montaż urządzeń chłodniczych. Powyższa działalność gospodarcza nie jest i nie była w żaden sposób związana z ww. nieruchomością. Działki o których mowa wyżej nie są i nie były przedmiotem umów najmu czy dzierżawy. Wnioskodawca nie poczynił również żadnych nakładów finansowych na przygotowanie działek do sprzedaży. W lipcu 2011 r. Zainteresowany dokonał podziału omawianej nieruchomości na 8 działek (jedna przeszła na własność Gminy, druga jako wewnętrzny ciąg komunikacyjny, a kolejne 6 zostało wydzielonych ze względu na fakt, iż przez działkę przebiega rura gazowa i wyznaczenie jednocześnie 6 działek umożliwiło stosunkowo racjonalnie podzielenie tej nieruchomości).

W grudniu 2011 r. Wnioskodawca przekazał w drodze darowizny 1 działkę rodzicom. Kolejną działkę Zainteresowany planuje przekazać w drodze darowizny bratu, a na działce sąsiedniej zamierza rozpocząć budowę własnego domu. Na chwilę obecną Wnioskodawca nie ma zamiaru zbywać nieruchomości, jednak liczy się z faktem, iż w trakcie budowy domu na ww. działce może być zmuszony do sprzedaży jednej lub dwóch działek aby uzyskać środki finansowe na dokończenie budowy.

W przedmiotowej sprawie Zainteresowanego nie można uznać za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami, nie można stwierdzić bowiem, iż nabywając w roku 1998 grunt rolny działał on w charakterze handlowca. Mając na uwadze okres, cel zakupu oraz poczynione działania trudno uznać, że przedmiotowy grunt zakupiono w celu dalszej odsprzedaży. Ponadto, realizowane czynności nie przybrały formy zawodowej (profesjonalnej), czyli nie cechują się stałością (powtarzalnością i zamiarem kontynuacji) i nie mają zorganizowanego charakteru. Dodatkowo Wnioskodawca zaznaczył, że przedmiotowe działki nigdy nie stanowiły majątku służącego do prowadzenia działalności gospodarczej.

Reasumując, zbycie przez Wnioskodawcę gruntów zakupionych w roku 1998 przeznaczonych pod zabudowę nie będzie stanowiło działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegało opodatkowaniu tym podatkiem. W konsekwencji, Zainteresowany, w związku z dostawą przedmiotowej działki (działek) będzie korzystał z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 ustawy i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Jednocześnie Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.