INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 października 2011r. Sygn. akt I FSK 1628/10 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 5 grudnia 2011r.) oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 16 września 2010r., sygn. akt I SA/Rz 461/10 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 9 grudnia 2011r.), stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 lutego 2010r. (data wpływu 26 lutego 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabytej przez Wnioskodawcę działki – jest:

• nieprawidłowe w zakresie stwierdzenia, że sprzedaż działki w opisanym stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu,
• prawidłowe w zakresie stwierdzenia, że sprzedaż przedmiotowej działki jest objęta zwolnieniem.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2010r. wpłynął do tutejszego organu wniosek z dnia 25 lutego 2010r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabytej przez Wnioskodawcę działki.

W dniu 27 kwietnia 2010r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-183/10/AL uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku opodatkowania dostawy działki nr 2333 oraz możliwości skorzystania przy jej dostawie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 27 kwietnia 2010r. znak: IBPP1/443-183/10/AL złożył skargę z dnia 9 czerwca 2010r., w której wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji zarzucając naruszenie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez uznanie przez tut. organ, że skoro nieruchomość którą skarżący nabył określona została w studium uwarunkowań jako nieruchomość pod zabudowę, to nie może być ona jednocześnie kwalifikowana jako niebudowlana w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług a tym samym uznanie, że skarżący nie może korzystać ze zwolnienia z podatku od towarów i usług zawartego w tym przepisie.

WSA w Rzeszowie wyrokiem z dnia 16 września 2010r. sygn. akt I SA/Rz 461/10 uwzględnił skargę Wnioskodawcy i uchylił ww. interpretację indywidualną znak IBPP1/443-183/10/AL.

Powyższy wyrok WSA został zaskarżony skargą kasacyjną Ministra Finansów do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniósł o uchylenie orzeczenia w całości i oddalenie skargi ewentualnie o uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz zasadzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 28 października 2011r. Sygn. akt I FSK 1628/10 oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

Wskutek powyższego wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 18 stycznia 2010r. A. przeprowadziła przetarg m.in. na zakup nieruchomości - działki nr 2333 położonej w miejscowości W. Działka nr 2333 na dzień sprzedaży objęta była księgą wieczystą nr xxx. Przedmiotowa działka w Ewidencji Gruntów i Budynków zakwalifikowana została jako łąki trwałe. Działka nr 2333 nie jest zabudowana.

Wnioskodawca wygrał przeprowadzony w dniu 18 stycznia 2010r. przetarg.

Wnioskodawca uiścił wylicytowaną w przetargu cenę w wysokości xxx zł brutto z naliczonym przez A. podatkiem VAT w wysokości xxx zł.

W dniu 10 lutego 2010r. sporządzony został akt notarialny, natomiast w dniu 16 lutego 2010r. została wystawiona imienna faktura VAT.

Wnioskodawca przed dniem 18 stycznia 2010r. posiadał ponad 1 ha przeliczeniowy gruntów rolnych, a działkę nr 2333 kupował z myślą o powiększeniu gospodarstwa rolnego.

W obrębie działki nr 2333 brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie została również wydana decyzja o warunkach zabudowy. Istnieje natomiast Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego, według którego między innymi działka nr 2333 jest terenem przeznaczonym pod zabudowę.

Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż przedmiotowej działki indywidualnemu (Wnioskodawcy) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż działki nr 2333 w opisanym stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004r. Nr 54 poz. 535 ze zm.) stanowi, że opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 2 pkt 6 towarami w rozumieniu ww. ustawy są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Odpłatna dostawa gruntów podlega, co do zasady opodatkowaniu 22% stawką podatku VAT na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy zwalnia jednak od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. W świetle wskazanego przepisu zwolniona od podatku jest dostawa gruntów niezabudowanych, pod warunkiem jednak, że tereny te nie są terenami budowlanymi lub przeznaczonymi pod zabudowę.

Przedmiotowa nieruchomość zgodnie z wypisem z ewidencji gruntów i budynków jest trwałą łąką. Na terenie obejmującym przedmiotową działkę brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie wydano również dla przedmiotowej działki decyzji o warunkach zabudowy.

W art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy mowa jest nie o gruntach, lecz o terenach. Pojęcie „terenu” zostało zdefiniowane w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2003 r. Nr 80 poz. 717 ze zm.). Charakter danego terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia czy przedmiotem transakcji jest teren zabudowany czy też szerzej - przeznaczony pod zabudowę.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, z którego wynika, że grunt jest przeznaczony pod zabudowę nie jest prawem miejscowym a zatem przedmiotowej działki nie można uznać za działkę budowlaną bądź za grunt przeznaczony pod zabudowę.

Zgodnie z art. 9 ust. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2003 r. Nr 80 poz. 717 ze zm.) studium zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego.

Ponadto, zgodnie z art. 4 ww. ustawy, przeznaczenie terenu ustala się na dwa sposoby: tj. na podstawie uchwalonego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w wypadku braku miejscowego zagospodarowania przestrzennego lub utraty przez ten plan mocy obowiązującej.

Dla przedmiotowej działki nie istnieje w chwili obecnej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ani też nie wydano warunków zabudowy.

W związku z tym, iż w ustawie o VAT nie wyjaśniono pojęcia „przeznaczone pod zabudowę” zdaniem Wnioskodawcy, logicznym jest odwołanie się w celu jego ustalenia do zapisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ustawa ta z kolei nie wskazuje, iż grunt objęty studium zagospodarowania przestrzennego można uznać za przeznaczony pod zabudowę.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż w takim przypadku istotnego znaczenia nabiera zakwalifikowanie danej działki w ewidencji budynków i gruntów, które jednoznacznie wskazuje, iż przedmiotowa działka nie jest działką budowlaną ani nie jest działką przeznaczaną pod zabudowę.

Jeżeli brak jest planu zagospodarowania przestrzennego, decyduje zakwalifikowanie danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów (por. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. II SA/Wa 899/07).

Studium jest aktem planowania. Zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) w celu określenia polityki przestrzennej, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Sporządzenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest nie tyko aktem określającym założenia lokalnej polityki przestrzennej, lecz zawiera ustalenia wiążące przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz elementy regulacyjne w postaci lokalnych zasad gospodarowania. Przez to studium jest aktem wewnętrznie obowiązującym w gminie. Oznacza to, że postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są bowiem kierowane do organów gminy i bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej (por. wyroki NSA z dnia 21 listopada 2000r., II SA 2437/99, LEX nr 55333 oraz II SA 106/00, LEX nr 57193). W rezultacie nie mogą mieć wpływu na istnienie obciążeń podatkowych obywateli.

Uchwałą w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy rada dokonuje swoistego samoograniczenia w zakresie uchwalanych na jego podstawie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Samoograniczenie może oczywiście za sprawą rady gminy ulegać stosownym zmianom poprzez nowelizacje treści studium, umożliwiające realizację przedsięwzięć nieprzewidzianych w dotychczasowym jego brzmieniu. W przypadku, gdy organy gminy uznają za zasadne czy też konieczne ustalenie sposobu zagospodarowania terenu pozostającego w sprzeczności z treścią obowiązującego studium, ustalenie to może nastąpić. Nie ma żadnej gwarancji, że plan zagospodarowania przestrzennego będzie w całości zgodny ze studium uwarunkowań. Nie ma też gwarancji, iż odpowiednie organy państwowe udzielą Gminie wymaganej zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne.

Studium jest aktem kierownictwa wewnętrznego.

Nienormatywność studium powoduje, iż jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej. Studium stanowi więc jeden z etapów poprzedzających uchwalanie planu i nie może tym samym, w żadnym przypadku, stanowić podstawy do wydawania decyzji (wyrok NSA w Warszawie z dnia 21 listopada 2000r., II SA 2437/99).

W przypadku braku planu miejscowego w gminie istotne jest zakwalifikowanie danej działki w ewidencji budynków i gruntów, chyba że została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT zwalnia z opodatkowania dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Studium zagospodarowania przestrzennego nie jest prawem miejscowym, a zatem przedmiotowej działki nie można uznać za działkę budowlaną tym samym ich sprzedaż może korzystać z ww. zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w zakresie stwierdzenia, że sprzedaż działki w opisanym stanie faktycznym nie podlega opodatkowaniu,
• prawidłowe w zakresie stwierdzenia, że sprzedaż przedmiotowej działki jest objęta zwolnieniem.
  
  

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na stanie prawnym obowiązującym dacie zaistnienia stanu faktycznego, gdyż niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygniecie wniosku strony w wyniku orzeczenia sądowego.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Stosownie do postanowień art. 2 pkt 6 ustawy o VAT pod pojęciem towarów rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty;

Art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Opodatkowaniu podlegają zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe, zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych – tylko te, których przedmiotem są tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących np. gruntami rolnymi czy leśnymi, które nie są przeznaczone pod zabudowę, są zwolnione z podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 16 września 2010r. Sygn. akr I SA/Rz 461/10 stwierdził, iż cyt.: „Zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Przedmiotowym zwolnieniem nie jest więc objęta sprzedaż terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę. Do prawidłowego ustalenia zakresu zwolnienia, o charakterze przedmiotowym, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 powołanej wyżej ustawy, niezbędnym jest ustalenie znaczenia pojęć: „teren budowlany” i „teren przeznaczony pod zabudowę”. Legalnych definicji tych pojęć nie zamieszczono jednak w ustawie o podatku od towarów i usług, dlatego też przy ustalaniu ich znaczenia należy odwołać się do przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, która w art. 4 ust. 1 stanowi, że ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Art. 4 ust. 2 tego aktu precyzuje natomiast, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu (...).

W stanie faktycznym przedstawionym we wniosku o wydanie zaskarżonej interpretacji indywidualnej, nieruchomość nabyta przez skarżącego, oznaczona jako działka o nr 2333, położona jest na terenach, dla których nie został sporządzony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Nie została też wydana w stosunku do tej nieruchomości decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jednakże ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, że przedmiotowa działka, położona jest na terenach przeznaczonych pod zabudowę. Na podstawie tego studium organ stwierdził, że wobec braku miejscowego planu zagospodarowania i decyzji o warunkach zabudowy, nabytą przez skarżącego nieruchomość, należy zakwalifikować jako położoną na terenach przeznaczonych pod zabudowę, gdyż studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego jest wiążące dla organów gminy, sporządzających miejscowy plan zagospodarowania, co wynika brzmienia z art. 9 ust. 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym. Dlatego też legalnym będzie tylko takie uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, które będzie zgodne ze studium.

(…) Zgodnie z (…) przepisem art. 9 ust. 5 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego. Jest to bowiem akt kierownictwa wewnętrznego, niewątpliwie istotny z punktu widzenia planowania przestrzennego, w szczególności procedury uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, którego postanowienia nie mogą jednak wpływać na sytuację obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów, które nie są adresatami przedmiotowego studium, jako że nie zaliczają się do kategorii organów administracji, w tym wypadku samorządowej, ani też jednostek im podległych. Nienormatywność studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego, jako aktu kierownictwa wewnętrznego powoduje, że na jego podstawie nie może być określony przedmiot opodatkowania ani pozostałe elementy stosunku prawnopodatkowego. Sąd w tym zakresie podziela stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażony w wyroku z 23 marca 2010 r., sygn. I FSK 274/09 (publ.: http://orzeczenia.nsa.qov.pl).”

Dalej WSA stwierdził, iż; „Na gruncie przepisów prawa podatkowego - ustawy o podatku od towarów i usług - nie ma znaczenia także to, że sporządzenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest warunkiem legalności uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ponieważ odwołanie się do przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym ma w tym wypadku na celu jedynie prawidłowe ustalenie znaczenia pojęć, którymi ustawodawca operuje na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, a które nie mają legalnej definicji, w przepisach tego aktu. Sięganie więc do szczegółowych regulacji dotyczących materii obojętnej, z punktu widzenia prawa podatkowego, jaką jest planowanie przestrzenne i wyciąganie z nich wniosków, co do zakresu stosowania poszczególnych instytucji prawnopodatkowych, w tym wypadku zwolnienia o charakterze przedmiotowym, jest zbyt daleko idące.

W sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i decyzji o warunkach zabudowy, w celu ustalenia czy teren, na którym położona jest konkretna nieruchomość, jest terenem budowlanym lub przeznaczonym pod zabudowę należy odwołać się do zapisów zamieszczonych w ewidencji gruntów i budynków, które mogą być w tym celu pomocne. Dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków, będącej urzędowym zbiorem informacji, stanowią bowiem, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r., Nr 240, poz. 2027, ze zm.) podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych. Co prawda jest to zbiór informacji faktycznych, ma on jednak charakter oficjalny i w odróżnieniu od studium uwarunkowań, wiąże nie tylko organy biorące udział w realizacji zadań związanych z planowaniem przestrzennym.”

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpatrzeniu skargi kasacyjnej tut. organu, w wyroku z dnia 28 października 2011r. sygn. akt I FSK 1628/10 uznał, iż cyt.: „W związku z tym, że w ustawie o podatku od towarów i usług nie sprecyzowano pojęć terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę, należy sięgnąć do dyrektywy interpretacyjnej związanej z wykładnią systemową zewnętrzną. Przepisem, który nawiązuje do podstawy opodatkowania, jest art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 ze zm.). Przepis ten stanowi, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. (…)

Z wykładni art. 21 ust. 1 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, zdaniem NSA jednoznacznie wynika, że przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, dotyczącego zwolnień z tytułu dostawy terenów innych niż budowlane lub nieprzeznaczonych pod zabudowę, decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów. (…)„

Ponadto NSA wyraził opinię, iż cyt.: „Charakter studium został określony w art. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z przepisu tego wynika, że w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej „studium” (ust. 1). Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (ust. 4). Studium nie jest aktem prawa miejscowego (ust. 5).

Kategoryczne stwierdzenie zawarte w ust. 5 cytowanego przepisu, że studium nie jest aktem prawa miejscowego, oznacza utrzymanie prawnego charakteru studium jako aktu kierownictwa wewnętrznego. Nienormatywność studium powoduje, że jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej.(…).

W związku z tym, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest źródłem prawa miejscowego (art. 9 ust. 5 u.p.z.p.), nie może ono stanowić podstawy do ustalenia prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. (…)

Reasumując NSA zajął stanowisko, że dla zastosowania art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, dla klasyfikacji terenu niezabudowanego wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.”

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego, przytoczone wyżej przepisy oraz rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 16 września 2010r. sygn. akt I SA/Rz 461/10 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2011r. Sygn. akt I FSK 1628/10 stwierdzić należy, że dostawa na rzecz Wnioskodawcy działki nr 2333 jako gruntu niezabudowanego, stanowiącego łąki trwałe podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT jako dostawa towaru.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż dostawa ww. działki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należało uznać za nieprawidłowe.

Jednakże dostawa ta może korzystać ze zwolnienia określonego przepisem art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, jako dostawa terenu niezabudowanego lub nieprzeznaczonego pod zabudowę.

W tym więc zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Wyjaśnić bowiem należy, że nie można utożsamiać czynności zwolnionych z opodatkowania z czynnościami niepodlegającymi opodatkowaniu. Zwolnieniem od podatku objęta jest bowiem taka czynność, która co do zasady podlega opodatkowaniu, tj. podlega regulacjom ustawy o VAT lecz ustawodawca zwolnił ją od podatku. Nie podlega natomiast opodatkowaniu taka czynność, która w ogóle jest wyłączona z regulacji w zakresie podatku VAT.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.