Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-245/14-4/AJ
z 6 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2014 r. (data wpływu 25 lutego 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 maja 2014 r. (data wpływu 13 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwot uzyskanych na podstawie ugody sądowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwot uzyskanych na podstawie ugody sądowej.

Z uwagi na fakt, że ww. wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 i § 4 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 30 kwietnia 2014 r. nr ILPB2/415-245/14-2/AJ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że nieuzupełnienie wniosku w wyznaczonym terminie spowoduje pozostawienie podania bez rozpatrzenia.

Ponadto, pouczono Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a uzupełnieniem wniosku przez Zainteresowaną nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 30 kwietnia 2014 r. (skutecznie doręczono w dniu 6 maja 2014 r.) Natomiast w dniu 13 maja 2014 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego 12 maja 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni była zatrudniona w firmie na umowę o pracę w okresie od 1 grudnia 2005 r. do 31 grudnia 2006 r. na etacie pracownika administracyjno-biurowego. Do obowiązków Zainteresowanej należało m.in. wypłata wynagrodzeń, zakup materiałów i sprzętu, opłata czynszu za wynajmowane dla pracowników lokale. Księgowa przelewała pieniądze na pokrycie tych wydatków na konto Wnioskodawczyni. Ponieważ w firmie często brakowało gotówki, księgowa prosiła Zainteresowaną o wyłożenie pieniędzy na pokrycie wydatków. Kiedy firma skończyła kontrakt (kwota pieniędzy wyłożonych przez Wnioskodawczynię na potrzeby firmy znacznie wzrosła) zaproponowano Zainteresowanej rozwiązanie umowy o pracę na zasadzie porozumienia stron. Wnioskodawczyni odpowiedziała wówczas, że wyrazi zgodę, ale dopiero po rozliczeniu wszystkich wydatków. W odpowiedzi Zainteresowana otrzymała rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem. Mimo wielu próśb firma nie chciała Wnioskodawczyni zwrócić ani wyłożonych pieniędzy ani zapłacić za przepracowane nadgodziny. W państwowej inspekcji pracy poinformowano Wnioskodawczynię, że aby odzyskać swoje pieniądze musi skierować sprawę do sądu pracy. W dniu 27 października 2008 r. Zainteresowana złożyła pozew do sądu o zapłatę:

1. …. PLN poniesione koszty,
2. …. PLN za nadgodziny
3. … PLN odsetki od opóźnionych wynagrodzeń.
   
   

Dnia 21 października 2009 r. komornik sądowy przy sądzie rejonowym zabezpieczył roszczenia pieniężne w wysokości … PLN. W dniu 21 maja 2012 r. sąd pracy wydał wyrok zasądzając od pozwanego zwrot ww. kwot. Na wydany wyrok pozwany złożył apelację i w 2013 r. sprawa trafiła do ponownego rozpatrzenia. Ponieważ część dowodów opierała się na zeznaniach świadków, a zapewne po tylu latach (firma skończyła kontrakt w 2006 r.) świadkowie dużo nie pamiętaliby z tego okresu, dlatego sędzia zaproponował ugodę. Na podstawie tej ugody Wnioskodawczyni otrzymała od firmy … PLN + odsetki w wysokości … PLN.

W związku z faktem, że otrzymana kwota to własne pieniądze Zainteresowanej i część wynagrodzenia za nadgodziny, nie wiedząc jaki ma zapłacić podatek zwróciła się o informację do pracownika urzędu skarbowego. Wnioskodawczyni została poinformowana, że w Jej sytuacji komornik powinien wystawić PIT-8C. Od komornika natomiast Wnioskodawczyni dowiedziała się, że żadnych PIT-ów nie wystawia. Zainteresowana ponownie udała się do urzędu skarbowego gdzie uzyskała informację, że nie musi płacić podatku, ale dla pewności doradzono Wnioskodawczyni, aby zwróciła się o interpretację przepisu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że na zasądzoną kwotę w wysokości … zł składają się następujące kwoty:

1. …. zł - są to pieniądze, które Zainteresowana wyłożyła na pokrycie wydatków pozwanej firmy i które firma miała Jej zwrócić,
2. . zł - to wypłata za pracę w nadgodzinach.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nie zachodzi konieczność odprowadzenia podatku, a jeżeli zachodzi, to w jakiej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 21 pkt 3b ustawy o podatku od osób fizycznych pieniądze otrzymane od firmy na podstawie ugody sądowej są zwolnione od podatku, ponieważ nie są związane z prowadzeniem działalności i nie dotyczą korzyści, które mogłaby osiągnąć, gdyby szkody Zainteresowanej nie wyrządzono.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na podstawie przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne - to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu - przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań w tym przepisie wymienionych.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Należy mieć na uwadze, że użyty w powyższych przepisach termin „odszkodowanie” oznacza świadczenie, jakie należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od osoby, która tę szkodę wyrządziła lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie może pokrywać rzeczywiście wyrządzoną szkodę, czyli straty, które poniósł poszkodowany, bądź również utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać gdyby szkody mu nie wyrządzono. Odszkodowanie nie może być wyższe od wyrządzonej szkody, jego rolą jest tylko jej wyrównanie.

Natomiast termin „zadośćuczynienie” oznacza świadczenie mające na celu naprawienie (wyrównanie) szkody niemajątkowej, czyli uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach niemajątkowych przez prawo chronionych. Przepisy prawne regulują wprost, w jakich przypadkach zadośćuczynienie może być przyznane.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni była zatrudniona w firmie na umowę o pracę na etacie pracownika administracyjno-biurowego. Do obowiązków Zainteresowanej należało m.in. wypłata wynagrodzeń, zakup materiałów i sprzętu, opłata czynszu za wynajmowane dla pracowników lokale. Ponieważ w firmie często brakowało gotówki, księgowa prosiła Zainteresowaną o wyłożenie pieniędzy na pokrycie wydatków. Kiedy firma skończyła kontrakt zaproponowano Wnioskodawczyni rozwiązanie umowy o pracę na zasadzie porozumienia stron. Wnioskodawczyni odpowiedziała wówczas, że wyrazi zgodę, ale dopiero po rozliczeniu wszystkich wydatków. W odpowiedzi Zainteresowana otrzymała rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem. W dniu 27 października 2008 r. Zainteresowana złożyła pozew do sądu o zapłatę: … PLN poniesionych kosztów,. PLN za nadgodziny, … PLN odsetek od opóźnionych wynagrodzeń.

W dniu 21 maja 2012 r. sąd pracy wydał wyrok zasądzając od pozwanego zwrot ww. kwot. Na wydany wyrok pozwany złożył apelację i w 2013 r. sprawa trafiła do ponownego rozpatrzenia. W wyniku ugody sądowej Wnioskodawczyni otrzymała od firmy 6.700 PLN + odsetki w wysokości … PLN. Na zasadzoną kwotę w wysokości 6.700 zł składają się następujące kwoty: … zł - są to pieniądze, które Zainteresowana wyłożyła na pokrycie wydatków pozwanej firmy i które firma miała Jej zwrócić, 845 zł to wypłata za pracę w nadgodzinach.

Mając na uwadze fakt, że otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota … zł stanowi pieniądze, które wyłożyła na pokrycie wydatków pozwanej firmy i które firma ta miała Zainteresowanej zwrócić, należy stwierdzić, że nieprawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że środki te korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Otrzymana przez Wnioskodawczynię kwota nie stanowi bowiem odszkodowania, a jedynie zwrot faktycznie poniesionych kosztów.

Zatem zwrot tych kosztów nie stanowi przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Wnioskodawczyni nie ma obowiązku opodatkowania tych kwot w zeznaniu podatkowym.

Odnosząc się natomiast do kwestii zwolnienia od opodatkowania na podstawie ww. przepisu art. 21 ust. 3b części otrzymanej w wyniku ugody kwoty, stanowiącej wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, należy stwierdzić, że z całą pewnością kwota ta to zaległe należności z tytułu łączącego pracownika z pracodawcą stosunku pracy. W takim wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, czy realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody sądowej. Tak więc, co do zasady, wypłacana kwota, dotycząca wynagrodzenia za godziny nadliczbowe stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Należy zatem stwierdzić, że do kwoty … zł stanowiącej wynagrodzenie za godziny nadliczbowe nie znajdzie zastosowania przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem kwota ta nie stanowi odszkodowania ani zadośćuczynienia.

W związku z tym wypłacona Wnioskodawczyni kwota nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Tak więc, wypłacana kwota, dotycząca wynagrodzenia za godziny nadliczbowe stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do możliwości zastosowania zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w przepisie art. 21 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w odniesieniu do wypłaconych Zainteresowanej odsetek w wysokości 726,74 zł, należy stwierdzić, co następuje.

Instytucję odsetek reguluje art. 481 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 121). Przepis ten w § 1 i 2 stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14 ustawy, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Katalog przychodów z innych źródeł jest katalogiem otwartym, o czym przesądza użycie przez ustawodawcę sformułowania „w szczególności”. Wyliczenie zawarte w art. 20 ust. 1 ww. ustawy jest zatem jedynie wyliczeniem przykładowym. Tym samym, jego zakres obejmuje także kwotę wypłaconych odsetek.

Należy jednocześnie stwierdzić, że poza jedynym (szczególnym) przypadkiem wymienionym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, określonym w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartych w art. 21, co do zasady wypłacone odsetki podlegają opodatkowaniu jako przychód z innych źródeł.

Nie sposób jednak zgodzić się z Zainteresowaną, że wypłacone odsetki korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak wskazano wyżej ze zwolnienia przedmiotowego określonego w tym przepisie korzystają jedynie odszkodowania i zadośćuczynienia. Tak więc ww. zwolnienie nie ma zastosowania do odsetek.

Należy wskazać, że ten jedyny szczególny przypadek, gdy odsetki korzystają ze zwolnienia od opodatkowania wymieniony jest w art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, i dotyczy on odsetek od nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 95 stanowi, że wolne od podatku są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy (tj. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta).

Przepis ten będzie miał jednak zastosowanie w sytuacji, gdy od momentu zawarcia umowy, ugody lub uprawomocnienia się wyroku sądu, przyznających wynagrodzenie/świadczenie, zobowiązany spóźni się z jej wypłatą poszkodowanemu, tj., nie dotrzyma wyznaczonego terminu płatności tego wynagrodzenia/świadczenia.

Odsetki naliczane od tego momentu kwalifikują się jako odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty świadczenia.

Zatem ta część odsetek, która nie jest związana z nieterminowa wypłatą wynagrodzenia za godziny nadliczbowe podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym jako przychód z innych źródeł.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.