INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2014 r. (data wpływu 10 marca 2014 r.), uzupełnionym w dniu 26 maja 2014 r. (data wpływu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m. in. podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia używanego samochodu osobowego, ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz określenia podstawy opodatkowania właściwych dla tej czynności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 26 maja 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m. in. podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia używanego samochodu osobowego, ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz określenia podstawy opodatkowania właściwych dla tej czynności.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski. W zakresie prowadzonej przez nią działalności mieści się produkcja tektury oraz opakowań z papieru i tektury. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, posiada ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE) oraz prowadzi księgi handlowe. W dniu 29 stycznia 2014 r. Spółka nabyła w Szwajcarii (od szwajcarskiej spółki) – dla celów prowadzonej działalności gospodarczej – używany samochód osobowy marki M. (rok produkcji 2011, przebieg 51.000 km). Oprócz należności za samochód wynikającej z rachunku zakupu szwajcarski sprzedawca nie pobierał innych opłat. W momencie uiszczenia należności za samochód, tj. dnia 29 stycznia 2014 r., Spółka odebrała pojazd i stała się jego właścicielem. W przeprowadzonej transakcji w żadnym zakresie nie brały udziału osoby trzecie (wszystkie czynności związane z zakupem samochodu wykonywał pracownik Spółki bez pośrednictwa i udziału przedstawiciela podatkowego z Niemiec). Nabyty samochód został przetransportowany na lawecie do Niemiec, gdzie została dokonana odprawa celna. Do celnej procedury przywozu samochód zgłosiła Spółka i w zgłoszeniu celnym widnieje jako importer. Spółka opłaciła koszty transportu (w tym fakturę za wynajem lawety). W związku z odprawa celną w Niemczech w dniu 29 stycznia 2014 r. zapłacono cło w wysokości 10% (na kwotę 291,62 EUR) oraz niemiecki VAT od importu w wysokości 19% (na kwotę 609,48 EUR). Po odprawie celnej auto zostało przetransportowane do Polski, gdzie w dniu 7 lutego 2014 r. w urzędzie celnym opłacono akcyzę. Następnie w dniu 14 lutego 2014 r. pojazd zarejestrowano w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego. Jako podstawę opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia przyjęto:

1. wartość nabytego samochodu wynikającą z rachunku wystawionego przez kontrahenta, przeliczoną według średniego kursu NBP z dnia 14 lutego 2014 r.;
2. „opłaty” cła i VAT wynikające z dokumentu odprawy celnej w Niemczech, przeliczone według średniego kursu NBP z dnia 14 lutego 2014 r.;
3. podatek akcyzowy opłacony w Polsce;
4. opłatę recyklingową wnoszoną do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska.

Według powyższego zestawienia wystawiono fakturę wewnętrzną, naliczono podatek należny oraz naliczony do odliczenia w wysokości 60%. W deklaracji VAT-7 Spółka wykazała to zdarzenie jako nabycie wewnątrzwspólnotowe.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania.

1. Czy Spółka prawidłowo uznała transakcję zakupu używanego samochodu osobowego w Szwajcarii z odprawą celną w Niemczech, za nabycie wewnątrzwspólnotowe, z rozpoznanym obowiązkiem podatkowym w dniu 15 lutego 2014 r....
2. Czy Spółka prawidłowo określiła podstawę opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu osobowego...

Zdaniem Spółki, doszło do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Skoro towar został zaimportowany z kraju trzeciego (Szwajcaria) do Niemiec, gdzie została dokonana odprawa celna, a dopiero w następnej kolejności został przywieziony do Polski, to miejscem importu są Niemcy. Przemieszczenie towaru z Niemiec do Polski należało rozpoznać jako wewnątrzwspólnotowe nabycie na terenie Polski. W ocenie Spółki, powyższe stanowisko znajduje poparcie w art. 9 ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle art. 9 ust. 1 tej ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywcą towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Zdaniem Spółki, obowiązek podatkowy powinien być rozpoznany w dniu 15 lutego 2014 r. zgodnie z art. 20 ust. 5 ww. ustawy. Według tego przepisu, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia.

Jak wskazała Spółka, w świetle art. 30a 1 ustawy, do ustalenia podstawy opodatkowania w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, w tym również dokonywanego na podstawie art. 12a ust. 4-6, stosuje się odpowiednio art. 29a ust. 6. Według art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art, 30a-3oc, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Jak stanowi art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Treść powołanego wyżej artykułu ustawy wskazuje – zdaniem Spółki – że do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów należy doliczyć wydatki dodatkowe. Spółka posiada dowody poniesienia kosztów zwiększających podstawę opodatkowania, zatem uważa, że podstawę opodatkowania ustalono prawidłowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez terytorium kraju, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a. Przez terytorium państwa członkowskiego rozumie się terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W świetle ust. 2 ww. artykułu, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:


1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

– z zastrzeżeniem art. 10;


2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się również przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju, jeżeli towary te zostały przez tego podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, albo zaimportowane, i towary te mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

Według art. 20a ust. 5 ustawy, w wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury przez podatnika podatku od wartości dodanej, nie później jednak niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia, z zastrzeżeniem ust. 8 i 9 oraz art. 20b. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio.

W tym miejscu wskazać należy, że podatek od towarów i usług jest daniną o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu w danym państwie (na terytorium) podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane – na tle przepisów o miejscu świadczenia – za wykonane w tym państwie (na terytorium). Zatem określenie miejsca świadczenia determinuje miejsce opodatkowania.

Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie zostały zawarte m. in. w rozdziale 1, 2 i 2a działu V ustawy.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią – miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane –co do zasady – na terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu.

Co do zasady – w świetle art. 26a ust. 1 ustawy (obwiązującego od dnia 1 kwietnia 2013 r.) –miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

Jak stanowi art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów (art. 29a ust. 2 ustawy).

W świetle art. 30a ust. 2 ustawy (obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r.), do ustalenia podstawy opodatkowania w przypadkach, o których mowa w art. 11, stosuje się odpowiednio art. 29a ust. 2.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski. Jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz posiada ważny numer identyfikacji dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. W dniu 29 stycznia 2014 r. Spółka nabyła w Szwajcarii – dla celów prowadzonej działalności gospodarczej – używany samochód osobowy. W tym też dniu Spółka odebrała pojazd i stała się jego właścicielem. Oprócz należności za samochód, szwajcarski sprzedawca nie pobierał innych opłat. W przeprowadzonej transakcji w żadnym zakresie nie brały udziału osoby trzecie. Samochód został przetransportowany (na lawecie) do Niemiec, gdzie została dokonana odprawa celna. Do celnej procedury przywozu samochód zgłosiła Spółka i w zgłoszeniu celnym widnieje jako importer. Spółka opłaciła koszty transportu (w tym fakturę za wynajem lawety). W deklaracji VAT-7 wykazała opisane zdarzenie jako nabycie wewnątrzwspólnotowe. W podstawie opodatkowania tego nabycia uwzględniła: wartość samochodu wynikającą z rachunku wystawionego przez kontrahenta; kwoty cła i VAT wynikające z dokumentu odprawy celnej; podatek akcyzowy uiszczony w Polsce; opłatę recyklingową wnoszoną do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska.

Na tym tle Spółka powzięła wątpliwość dotyczącą obowiązku rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia używanego samochodu osobowego, ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego oraz określenia podstawy opodatkowania właściwych dla tej czynności.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że Spółka zasadnie uznała, że nabycie samochodu osobowego w Szwajcarii i przemieszczenie go do kraju skutkowało wystąpieniem po jej stronie wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru. Jednak – wbrew jej poglądowi – nie było to wewnątrzwspólnotowe nabycie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy, a wewnątrzwspólnotowe nabycie uregulowane w art. 11 ust. 1 ustawy. Skoro bowiem Spółka uprzednio zaimportowała na terytorium Niemiec samochód, który był już jej własnością, a potem dokonała jego przemieszczenia z terytorium Niemiec na terytorium kraju, to już wówczas wystąpiła pierwsza z przesłanek określonych w art. 11 ust. 1 ustawy. Drugą, równie istotną, jest fakt, że samochód – jak zadeklarowała Spółka w opisie stanu faktycznego – służy (ma służyć) prowadzonej przez nią działalności gospodarczej.

Nieprawidłowe zaliczenie przez Spółkę nabycia samochodu do WNT określonego w art. 9 ust. 1 ustawy, doprowadziło ją również do błędnego wniosku co do sposobu ustalenia podstawy opodatkowania w tym zakresie. Jak wynika z odesłania zawartego w art. 30a ust. 2 ustawy, w takim przypadku jaki Spółka przedstawiła we wniosku, podstawą opodatkowania winna być cena nabycia towaru (samochodu) określona w momencie dostawy (por. art. 29a ust. 2 ustawy). W sytuacji Spółki cena nabycia została określona w rachunku wystawionym przez szwajcarskiego sprzedawcę i tylko ta cena powinna być wzięta pod uwagę dla potrzeb ustalenia podstawy opodatkowania WNT. Tym samym Spółka nieprawidłowo powiększyła podstawę opodatkowania o inne elementy, w tym przede wszystkim należności publicznoprawne.

Niezależnie od powyższych ustaleń Spółka poprawnie rozpoznała obowiązek podatkowych dla analizowanej transakcji, kierując się normą prawną zawartą w art. 20 ust. 5 ustawy. Norma ta ma bowiem zastosowanie zarówno do wewnątrzwspólnotowego nabycia, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy, jak i wewnątrzwspólnotowego nabycia uregulowanego w art. 11 ust. 1 ustawy.

Końcowo należy zaznaczyć, że wątpliwości Spółki co do podatkowoprawnych konsekwencji sprawy w podatku dochodowym od osób fizycznych są przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia tutejszego organu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.