Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-187/14-2/AK
z 20 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z 18 lutego 2014 r. (data wpływu 20 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności świadczonych na rzecz pracowników Y przez Wnioskodawcę za którą płatność realizowana jest bonem oraz w zakresie opodatkowania przekazania bonów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności świadczonych na rzecz pracowników Y przez Wnioskodawcę za którą płatność realizowana jest bonem oraz w zakresie opodatkowania przekazania bonów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X (dalej: X) jest Spółką z branży gastronomicznej. W celu zwiększenia obrotów Spółki podjęto decyzje o rozwinięciu nowego obszaru działalności, polegającego na emisji bonów żywnościowych (dalej: bonów), za które można (w przyszłości) realizować posiłki lub towary.

W konsekwencji przyjętej strategii działania, X zawarła umowy z:

1. Z. (dalej: Y),
2. Osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą (dalej: Partner i Kawiarnia).
   
   

W wyniku zawartych porozumień ustalono następujące zasady współpracy i rozliczeń:

• X i Partner wspólnie podejmują się realizacji zadania dotyczacego „dostawy bonów żywieniowych na realizacje posiłków profilaktycznych oraz zapewnienie realizacji tych bonów w punktach gastronomicznych i handlowych dla pracowników Y”;
• W ramach ww. współpracy X pełni rolę lidera wobec Y i rozlicza się z nim (Y) na podstawie dowodów księgowych za wspólne przedsięwzięcie;
• Zgodnie z porozumieniami obowiązkiem X jest dostawa bonów do Y, tj.: X przyjmuje zamówienia z Y na wydanie określonej liczby bonów, X przekazuje bony do Y, a następnie X (w imieniu konsorcjum) wystawi Y dokument księgowy (notę księgową) i otrzyma należności za przekazane bony;
• Y może zwrócić niewykorzystane bony i wystawić za taki zwrot dokument księgowy (notę księgową);
• Jednocześnie obowiązki X i Partnera to prowadzenie (lub zapewnienie prowadzenia poprzez podmioty zewnętrzne: Kawiarnia) punktów gastronomicznych punktów handlowych realizujących bony;
• X wydaje posiłki regeneracyjne pracownikom posiadającym bony (stołówki) oraz prowadzi lub zapewnia prowadzenie 3 punktów handlowych (również poprzez inne podmioty: Kawiarnię);
• X, Partner, Kawiarnia w momencie wydawania posiłków rejestrują obrót za pomocą kas fiskalnych i wydają odpowiednie dowody księgowe (paragony fiskalne);
• Partner i Kawiarnia każdego ostatniego dnia miesiąca będą wystawiać na X notę księgową opiewającą na iloczyn kwoty bonu i ilości zrealizowanych u nich (Partnera i Kawiarni) bonów.
  
  

Należy również wskazać na dodatkowe okoliczności ww. współpracy, a mianowicie:

1. rozliczenia pomiędzy stronami odbywają się w kwotach brutto – wartość bonu oznacza wartość towarów brutto z VAT jakie można otrzymać odbiorca towaru lub usług w zamian za bon;
2. nabywane towary i usługi mają różne stawki VAT (5%, 8%, 23%);
3. nie jest wiadome na co zostaną wymienione bony: czy na towary, czy na usługi – w konsekwencji bony stanowią substytut pieniądza w kwocie brutto;
4. pracownicy realizując bony, w zdecydowanej większości zakupują (za gotówkę) dodatkowe towary lub usługi co oznacza ewidencjonowanie transakcji nabycia towarów usług (realizowanych za bony i gotówkę) na jednym paragonie fiskalnym – w takiej sytuacji pracownik reguluje cenę w części gotówką, a w części wartością przekazywanego bonu, co również potwierdza charakter bonu (substytut pieniądza);
5. nie ma technicznej możliwości ewidencjonowania dwóch obrotów na kasie fiskalnej – jednego rozliczanego bonem, a drugiego rozliczanego gotówką – taka sytuacja miałaby miejsce jedynie wtedy, gdyby wartość nabywanych towarów lub usług zawsze pokrywała się z wartością bonów (i w konsekwencji wartością gotówki), co w praktyce nie występuje;
6. występuje określona ilość i wartość bonów, które nie są realizowane przez pracowników i nie mogą być skorygowane z powodu ich utraty przez pracowników (np. zgubienie, zniszczenie).
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy realizacja bonów przez X na rzecz pracowników podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?
2. Czy przekazanie bonów przez X na rzecz Y podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a jeżeli tak to jaka kwota stanowi podstawę opodatkowania dla celów podatku VAT i jakimi stawkami VAT jest opodatkowana?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, realizacja bonów przez pracowników jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT jako usługa świadczona przez X na rzecz pracowników – finalnych konsumentów.

Uzasadnienie odpowiedzi na pytanie pierwsze:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 uVAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 uVAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym spółka X (ale, również Partner lub Kawiarnia) w zamian za przekazane przez pracownika bony żywnościowe (traktowane jako substytut pieniądza) wydają (przekazują) towary lub usługi. W momencie wydania towarów i usług następuje przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel (ewentualnie wyświadczenie usługi). Tym samym w momencie wydania towaru lub wyświadczenia usługi spełnione są dyspozycje przepisów art. 5, 7 i 8 uVAT.

Pracownik i spółka X traktują bony jako substytut pieniądza, gdyż pełnią one identyczną rolą jak pieniądze:

1. są w kwocie brutto,
2. mogą być wymienienie zarówno na towary, jak i na usługi,
3. mogą być wymieniane na różne towary i usług,
4. bony nie są imienne – transakcji nabycia towaru lub usługi może dokonać każdoczesny jego posiadacz,
5. zniszczenie bonu powoduje jego umorzenie/unicestwienie.
   
   

W konsekwencji powyższego w momencie wydania towaru lub wyświadczenia usługi dla pracownika za przekazane bony powstaje obowiązek podatkowy zgodnie z art. 19a ust. 1 uVAT. Zgodnie z jego brzmieniem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Bezsprzecznie dostawa towaru lub wykonanie usługi następuje w momencie realizacji bonu przez pracownika – finalnego konsumenta.

Jednocześnie realizacja bonu generuje obowiązek ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej zgodnie z dyspozycją art. 111 ust. 1 uVAT: podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Odpowiedź na pytanie drugie:

W ocenie Wnioskodawcy przekazanie bonów przez X do Y nie stanowi dostawy towarów ani świadczenia usług, wobec czego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: VAT) i powinno zostać udokumentowane innym niż faktura dokumentem księgowym (np. notą księgową).

Uzasadnienie odpowiedzi na pytanie drugie:

W ocenie X przekazanie bonów żywieniowych przez X spółce Y nie stanowi dostawy towarów, ani świadczenia usług w rozumieniu art. 5, 7 i 8 uVAT. Przekazanie bonów stanowi jedynie przekazanie znaków legitymizujących do odebrania świadczeń (towarów lub usług) w przyszłości przez uprawnione podmioty. W doktrynie oraz orzecznictwie przyjmuje się, że bon żywieniowy (towarowy) jest substytutem pieniądza, ponieważ umożliwia zakup określonego produktu lub usługi w punktach akceptujących tego typu płatność.

Jako środek płatniczy bon nie może zostać uznany za towar (w rozumieniu art. 2 pkt 6 uVAT), ani usługę, a więc jego przekazanie nie stanowi opodatkowanej dostawy towarów lub świadczeniem usług.

Takie stanowisko potwierdzają również interpretacje organów podatkowych – przykładowo:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25 października 2011 r. (sygn. IPPP3/443-1043/11-2/JK) podkreślił, że: „Ponieważ czynność sprzedaży bonów nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż nie mieści się ani w pojęciu odpłatnej dostawy towarów, ani odpłatnego świadczenia usług, zatem Spółka nie ma obowiązku dokumentowania takiej transakcji fakturą VAT. Z tych samych przyczyn Spółka nie ma obowiązku wystawiania rachunków, które (...) również wystawia się jedynie w przypadku sprzedaży towarów lub wykonania usługi. Wobec braku obowiązku dokumentowania czynności wydania bonów fakturą VAT lub rachunkiem, Spółka postępuje prawidłowo wystawiając z tego tytułu notę księgową”.
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 28 maja 2012 r. (sygn. IPPP1/443-246/12-2/AP zaznaczył, że: „Spółka nie jest zobowiązana do opodatkowania kwoty należności wpłaconej przez klienta w chwili nabycia przez niego karty podarunkowej. Dopiero realizacja karty, czyli fizyczne wydanie zakupionego towaru klientowi regulującemu zapłatę za towar ww. kartą, będzie stanowiło czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...)”.
• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 28 września 2012 r. (sygn. IPPP1/443-660/12-2/MP) stwierdził, że: „Bony lub karty same w sobie nie zaspokajają żadnych potrzeb – nie stanowią więc autonomicznego świadczenia, a świadczenie jest elementem konstytutywnym usługi. Fakt pobierania za wydanie kuponu wynagrodzenia nie ma znaczenia, bowiem wynagrodzenie to jest należne podmiotowi, który faktycznie świadczy usługę (partnerowi). (...) wydanie bonów podarunkowych/kart podarunkowych/zestawów podarunkowych nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług”.
  
  

W przypadku gdyby odpowiedź na ww. pytanie była negatywna, tzn. jeżeli transakcja pomiędzy X a Y w ocenie organu podatkowego powinna być opodatkowana VAT, (co automatycznie oznacza, iż transakcja pomiędzy X, a pracownikami nie powinna być opodatkowana VAT zaewidencjonowana na kasie rejestrującej – pytanie pierwsze), powstaje zagadnienie prawidłowego ujęcia podstawy opodatkowania transakcji pomiędzy X a Y w okolicznościach, gdy:

• pracownicy realizując bony nabywają zarówno towary jak i usług (posiłki),
• pracownicy realizując bony nabywają towary i posiłki za wyższe (niż wartość bonów) kwoty, płacą różnicę w gotówce,
• cześć bonów nigdy nie będzie zrealizowana i nie ma możliwości ich zwrotu (zostały zgubione), a w konsekwencji korekty rozliczenia jest niemożliwa (tylko zwrócone bony mogą być skorygowane notą wystawioną przez Y),
• nabywane towary i posiłki są opodatkowane różnymi stawkami podatku VAT tj.: posiłki jako usługi gastronomiczne – 8%„ towary spożywcze (co do zasady) – 5% lub 8%„ napoje – 23% itp.
  
  

W ocenie Spółki, mając na uwadze powyższe, brak jest możliwości ustalenia prawidłowej wartości podstawy opodatkowania, gdyż nie można ustalić które konkretnie towary lub usługi (posiłki) są nabywane za bony, a które za gotówkę. Wynika to z faktu, iż nie jest możliwe ustalenie które towary, nabywane przez pracownika, są rozliczane z bonu, a które gotówką (zdarza się, iż kasjer jest informowany o posiadaniu przez pracownika bonu już po tzw. „nabiciu” towaru lub usługi na kasie fiskalnej).

Nawet przyjmując, iż towary rozliczane są w określonej kolejności (tzn. w pierwszej kolejności rozliczane są towary z bonu) zawsze będą występować sytuacje, gdzie określony towar (usługa) będzie częściowo uregulowany wartością bonu, a częściowo gotówką, co oznacza, iż dostawa jednego towaru byłaby częściowo na rzecz Y, a częściowo na rzecz pracownika, co jest cywilnoprawnie niezgodne z rzeczywistością.

Przykładowo:

Pracownik nabywa towary i usługi za kwotę 15 zł brutto, tj. realizuje bon o wartości 10 zł i dopłacą gotówką kwotę 5 zł. Pracownik nabywa dwa świadczenia, tj. usługę gastronomiczną za kwotę 9 zł brutto (opodatkowaną stawką 8%) i napój za 6 zł brutto (opodatkowany stawką 23%). W konsekwencji kwota brutto do ewentualnego rozliczenia między Y i X winna wynieść 10 zł brutto, jednak nie jest możliwe ustalenie co stanowi przedmiot zbycia między stronami (X i Y) i w konsekwencji co stanowi podstawę opodatkowania VAT i według jakiej stawki podatkowej VAT.

Reasumując, w ocenie Spółki X transakcje z wykorzystaniem bonów są opodatkowane podatkiem VAT na poziomie finalnego wydania towaru lub usługi (wydanie towarów lub usług pracownikom) co oznacza, iż przekazanie bonów (jako substytutu pieniądza) przez X do Y nie stanowi dostawy towarów, ani świadczenia usług w rozumieniu ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważy, że generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy (obowiązującym od 1 stycznia 2014 r.) – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a -30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest Spółką z branży gastronomicznej. W celu zwiększenia obrotów Spółki podjęto decyzje o rozwinięciu nowego obszaru działalności, polegającego na emisji bonów żywnościowych, za które można (w przyszłości) realizować posiłki lub towary.

W konsekwencji przyjętej strategii działania, Zainteresowany zawarł umowy z:

1. Z (dalej: Y),
2. Osobami fizycznymi prowadzącymi działalność gospodarczą (dalej: Partner i Kawiarnia).
   
   

W wyniku zawartych porozumień ustalono że Wnioskodawca i Partner wspólnie podejmują się realizacji zadania dot. „dostawy bonów żywieniowych na realizacje posiłków profilaktycznych oraz zapewnienie realizacji tych bonów w punktach gastronomicznych i handlowych dla pracowników Y. Zgodnie z porozumieniami obowiązkiem Wnioskodawcy jest dostawa bonów do Y, tj.: przyjmuje on zamówienia z Y na wydanie określonej liczby bonów, następnie przekazuje bony do Y, a dalej Zainteresowany (w imieniu konsorcjum) wystawi Y dokument księgowy (notę księgową) i otrzyma należności za przekazane bony. Y może zwrócić niewykorzystane bony i wystawić za taki zwrot dokument księgowy (notę księgową). Obowiązkiem Wnioskodawcy i Partnera jest prowadzenie (lub zapewnienie prowadzenia poprzez podmioty zewnętrzne: Kawiarnia) punktów gastronomicznych punktów handlowych realizujących bony. Zainteresowany wydaje posiłki regeneracyjne pracownikom posiadającym bony (stołówki) oraz prowadzi lub zapewnia prowadzenie 3 punktów handlowych (również poprzez inne podmioty: Kawiarnię). Wnioskodawca, Partner, Kawiarnia w momencie wydawania posiłków rejestrują obrót za pomocą kas fiskalnych i wydają odpowiednie dowody księgowe (paragony fiskalne). Partner i Kawiarnia każdego ostatniego dnia miesiąca będą wystawiać na Zainteresowanego notę księgową opiewającą na iloczyn kwoty bonu i ilości zrealizowanych u nich (Partnera i Kawiarni) bonów. Rozliczenia pomiędzy stronami odbywają się w kwotach brutto – wartość bonu oznacza wartość towarów brutto z VAT jakie można otrzymać odbiorca towaru lub usług w zamian za bon. Nie jest wiadome na co zostaną wymienione bony: czy na towary, czy na usługi – w konsekwencji bony stanowią substytut pieniądza w kwocie brutto. Pracownicy realizując bony, w zdecydowanej większości zakupują (za gotówkę) dodatkowe towary lub usługi co oznacza ewidencjonowanie transakcji nabycia towarów usług (realizowanych za bony i gotówkę) na jednym paragonie fiskalnym – w takiej sytuacji pracownik reguluje cenę w części gotówką, a w części wartością przekazywanego bonu, co również potwierdza charakter bonu (substytut pieniądza).

W odniesieniu do powyższego, wskazać należy, że umowa konsorcjum nie występuje ani w obowiązującym na terytorium Polski prawie cywilnym, ani podatkowym. Zawieranie takich porozumień jest jednak dopuszczalne (w ramach swobody umów). Zgodnie z art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Wskazać należy, że konsorcjum jest umową gospodarczą co najmniej dwóch przedsiębiorców, zawartą w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia, dla odniesienia wspólnych korzyści, przy solidarnym ponoszeniu ryzyka. Wspólne przedsięwzięcia charakteryzuje to, że dwóch lub więcej wspólników przedsięwzięcia jest związanych ustaleniami umownymi oraz owe ustalenia umowne ustanawiają sprawowanie współkontroli. Ustalenia te mogą dotyczyć różnych kwestii, zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w art. 353¹ k.c. np. zasad reprezentacji, sposobu rozliczeń danego przedsięwzięcia, podziału robót, udziału w zyskach i stratach, itp. Jak wskazano celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy lub też szeroki zakres przedmiotowy przekracza możliwość jednego podmiotu. Celem zawiązania konsorcjum jest najczęściej wspólne działanie w realizacji konkretnego przedsięwzięcia gospodarczego, które ze względu na potencjał finansowy przekracza możliwości jednego podmiotu. Przedsiębiorcy w konsorcjum wybierają spośród siebie lidera – konsorcjanta – wytypowanego spośród uczestników konsorcjum, który prowadzi rozliczenia gospodarcze.

Zawarcie umowy o wspólne przedsięwzięcie gospodarcze – umowy konsorcjum – nie ma na celu powstania nowego swoistego podmiotu gospodarczego, lecz stanowi porozumienie stron w zakresie realizacji wspólnego celu gospodarczego. Przedsiębiorcy działający w ramach konsorcjum są odrębnymi podatnikami podatku VAT, a zatem do wzajemnych rozliczeń powinni stosować ogólne reguły wynikające z ustawy o VAT.

Umowa konsorcjum z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, do którego zostało powołane. Konsorcjum nie jest jednak podmiotem gospodarczym, nie posiada osobowości prawnej ani podmiotowości prawnej, nie musi być rejestrowane, ani mieć odrębnej nazwy czy też siedziby. Podmioty tworzące konsorcjum zachowują niezależność w działaniach nieobjętych umową, zaś w działaniach konsorcjum realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem. Zawierając umowę konsorcyjną podmioty mogą określić, kto będzie reprezentował konsorcjum na zewnątrz. Co do zasady, konsorcja nie mają również wspólnego majątku, chociaż mogą mieć wspólny rachunek rozliczeniowy, a wszystkie formy płatności regulowane są przez firmę lub osobę reprezentującą konsorcjum.

Ponadto, wskazać należy, że przepisy w zakresie podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „bon”. Niemniej jednak sam bon stanowi dokument uprawniający do nabycia określonego świadczenia – wskazanego towaru lub korzystania z usługi. Bon nie mieści się zatem w definicji towaru określonej w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług. Spełnia funkcję środka płatniczego, uprawniającego do zapłaty za określone towary oferowane przez sprzedawcę. Bon stanowi zatem jedynie rodzaj „pieniądza” (innego niż pieniądz ekwiwalentu wartości), upoważniającego do odbioru świadczenia, a więc do zakupu określonych towarów. W konsekwencji, czynności odpłatnego przekazania bonów nabywcom nie można utożsamiać z dostawą towarów, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dokonania wpłaty środków pieniężnych, a w konsekwencji wydania bonu nie można również uznać za świadczenie usług za odpłatnością. Jak wynika bowiem z wniosku, bon uprawnia do dokonania zakupu dowolnego towaru lub usługi przez osobę go posiadającą – pracownika Y. W konsekwencji, w przedmiotowej sytuacji nie mamy również do czynienia ze świadczeniem usług na rzecz pracowników.

A zatem, planowana przez Wnioskodawcę czynność odpłatnego przekazania bonów nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem jak wykazano powyżej, nie będzie mieścić się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze, w związku z tym, że – jak wynika z zawartego we wniosku opisu sprawy – otrzymanie przez Wnioskodawcę należności za przekazane bony nie będzie związane z nabyciem określonego towaru czy usługi przez pracowników, gdyż bony będą uprawniać do nabycia towarów i usług oferowanych przez Wnioskodawcę, który wydaje posiłki regeneracyjne pracownikom posiadającym bony bądź w punktach handlowych prowadzonych przez niego lub przez inne podmioty. Zatem w tej sytuacji dokonana wpłata za samo wydanie bonów nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie będzie tym samym zobowiązany do opodatkowania kwoty należności (w momencie jej otrzymania) wpłaconej przez odbiorcę bonów. Przyszła dostawa nie będzie w momencie zapłaty za bony szczegółowo określona – nieznany jest przedmiot sprzedaży, ilość zamówionego towaru lub usługi, jak i ich cena, określona jest jedynie wartość bonu.

Zatem, dopiero w momencie realizacji bonu, tj. w momencie zakupu na jego podstawie towaru lub usługi, pojawi się obowiązek podatkowy w zakresie czynności dostawy towaru lub świadczenia usługi na rzecz podmiotu, który finalnie jest dysponentem tego kuponu.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że świadczone czynności przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników Y, za które zapłata w całości lub w części następuje bonem podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, natomiast samo przekazanie bonów przez Wnioskodawcę na rzecz Y nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym nie będzie on zobowiązany do opodatkowania należności (w momencie jej otrzymania) wpłaconej przez Y w związku z nabyciem bonów. Obowiązek podatkowy powstanie dopiero w momencie wydania towaru lub świadczenia usługi pracownikowi Y.

Tut. Organ informuje ponadto, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Dotyczy to w szczególności obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej oraz rozliczeń pomiędzy Wnioskodawcą a Partnerami i Kawiarniami.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Wobec powyższego, udzielona interpretacja indywidualna jest wiążąca tylko dla Wnioskodawcy, a nie dla jego partnerów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.