Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP2/443-22/14/EK
z 3 marca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2014 r. (data wpływu 8 stycznia 2014 r.), uzupełnionym w dniu 3 marca 2014 r. (data wpływu), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania sprzedaży przedsiębiorstwa upadłego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 3 marca 2014 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wyłączenia z opodatkowania sprzedaży przedsiębiorstwa upadłego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 24 października 2012 r. Sąd Rejonowy wydał postanowienie o ogłoszeniu upadłości przedsiębiorstwa Spółki poprzez likwidację majątku. W skład masy upadłości wchodzi przedsiębiorstwo upadłego, na które składają się m.in.: nieruchomości w postaci gruntów i budynków, ruchomości w postaci maszyn, urządzeń, narzędzi, zapasów magazynowych sypkich i materiałów do produkcji, wyposażenia biur i warsztatów, firma i inne oznaczenia indywidualizujące przedsiębiorstwo, należności, uprawnienia wynikające z zawartych umowy dzierżawy oraz najmu.

Przedmiotem działalności przedsiębiorstwa upadłego była budowa oraz remonty dróg, mostów placów, ulic, chodników itp. Przedsiębiorstwo obecnie „nie jest już w ruchu wobec zwolnienia pracowników”, jednakże wchodzący w skład przedsiębiorstwa upadłego wyżej opisany majątek umożliwia rozpoczęcie i prowadzenie dotychczasowej działalności gospodarczej. W celu pokrycia kosztów postępowania upadłościowego syndyk dokonał dotychczas zbycia tylko nielicznych składników majątku upadłego, w postaci kilku maszyn i urządzeń niemających znaczenia dla funkcjonalnej całości przedsiębiorstwa, w tym jego zdolności produkcyjnych. Ruchomości te zostały wcześniej przez syndyka wyłączone z przedsiębiorstwa i jako takie nie były ujęte w wycenie sporządzonej przez biegłego, o której mowa poniżej. Zgodnie z przepisami prawa upadłościowego, zadaniem syndyka jest w pierwszej kolejności sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego jako całość, a gdyby to nie było możliwe, sprzedaż zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub jego poszczególnych części. Powołany w trybie przepisów prawa upadłościowego biegły dokonał wyceny szacunkowej przedsiębiorstwa upadłego jako całości. W związku z tym, że znalazł się oferent zainteresowany nabyciem przedsiębiorstwa upadłego jako całości, celem dalszego prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem tego majątku, syndyk zamierza dokonać jego sprzedaży.

Przedmiotem sprzedaży objęte będzie przedsiębiorstwo upadłego, w rozumieniu art. 55¹ kodeksu cywilnego, jako całość, w skład którego wchodzą:

1. nieruchomości gruntowe zabudowane, położone w miejscowości S., przy ul. P., o łącznej powierzchni 0,5724 ha, oznaczone w ewidencji gruntów jako działki:



1. nr 380/8 o pow. 0,5545 ha,
   
2. nr 380/25 o pow. 0,0179 ha,



oraz nieruchomości gruntowe zabudowane, położone w miejscowości K., o łącznej powierzchni 3,0726 ha, oznaczone w ewidencji gruntów jako działki:


1. nr 339/1 o pow. 0,0026 ha,
   
2. nr 339/2 o pow. 3,0700 ha;
   



2. firma i inne oznaczenia indywidualizujące przedsiębiorstwo;
   
3. maszyny, urządzenia i narzędzia służące do budowy dróg i mostów wskazane w opinii biegłego rewidenta, zawierającej opis i oszacowanie przedsiębiorstwa z dnia 11 maja 2013 r.;
   
4. zapasy magazynowe i materiały do produkcji wskazane w ww. opinii biegłego rewidenta;
   
5. meble i pozostałe wyposażenie biurowe i socjalne przedsiębiorstwa wskazane w ww. opinii biegłego rewidenta;
   
6. zobowiązania i obciążenia związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, które powstaną po zawarciu umowy kupna-sprzedaży przedsiębiorstwa;
   
7. prawa wynikające z zawartych umów dzierżawy i najmu nieruchomości i ruchomości;
   
8. należności przedsiębiorstwa wskazane w ww. opinii biegłego rewidenta, z wyjątkiem należności od firmy T. sp. z o.o., na kwotę 37.821,88 zł oraz firmy M. na kwotę 6.079,14 zł w związku z odzyskaniem ich w trakcie postępowania upadłościowego.
   

Z przedsiębiorstwa wyłączone będą:

1. środki pieniężne znajdujące się na rachunkach bankowych oraz w kasie przedsiębiorstwa upadłego na dzień zawarcia umowy kupna-sprzedaży;
2. wierzytelności nie wymienione w ww. opinii, w tym niewymagalne, jakie przysługują upadłemu na dzień zawarcia umowy kupna-sprzedaży,
3. księgi rachunkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą upadłego i syndyka oraz pozostałe dokumenty dotyczące spółki upadłego,
4. zobowiązania upadłego powstałe przed dniem zawarcia umowy kupna-sprzedaży przedsiębiorstwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego oraz treści art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opisana wyżej sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego jako całości nie będzie podlega przepisom o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, transakcja ta nie podlega przepisom ww. ustawy. Po przywołaniu treści ww. przepisu oraz art. 55¹ ustawy Kodeks cywilny Spółka wskazała, że zbycie przez syndyka firmy, znaków towarowych, nieruchomości, maszyn, urządzeń, wyposażenia, zapasów magazynowych, praw z zawartych umów dzierżaw oraz należności, z wyłączeniem wierzytelności i ksiąg handlowych, nie daje podstaw do uznania tej czynności za zbycie poszczególnych elementów przedsiębiorstwa. Stwierdziła, że do zobowiązań upadłego powstałych przed datą ogłoszenia upadłości zastosowanie będą miały przepisy ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535) i zobowiązania te nie wejdą w skład przedsiębiorstwa. Wyłączenie zaś ze sprzedaży środków pieniężnych, niektórych należności oraz ksiąg handlowych założonych przez syndyka uzasadnione jest istotą prowadzenia likwidacji majątku w toku postępowania upadłościowego.

Spółka podniosła, że stosownie do treści art. 317 ust. 2 ww. ustawy, nabywca przedsiębiorstwa upadłego nabywa je w stanie wolnym od obciążeń i nie odpowiada za zobowiązania upadłego, a wszelkie obciążenia na składnikach przedsiębiorstwa wygasają, z wyjątkiem obciążeń wymienionych w art. 313 ust. 3 i 4. Natomiast zgodnie z art. 313 ust. 1 tej ustawy, sprzedaż dokonywana w postępowaniu upadłościowym ma skutki sprzedaży egzekucyjnej. Nabywca składników masy upadłości nie odpowiada za zobowiązania upadłego, w tym za zobowiązania z tytułu podatków, także powstałe po ogłoszeniu upadłości. Zaznaczyła, że zgromadzone przez syndyka środki pieniężne muszą być przeznaczone zgodnie z planem podziału funduszy masy wobec wierzycieli.

Zdaniem Spółki, również sprzedaż przez syndyka maszyn i urządzeń w trakcie prowadzenia postępowania upadłościowego w żaden sposób nie wpłynie negatywnie na możliwość prowadzenia działalności przez nabywcę.

Po przywołaniu treści art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 5[8] VI Dyrektywy) wskazała, że polski ustawodawca implementował powyższą normę m.in. w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym jej przepisów nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub – do dnia 30 listopada 2008 r. – zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans, a od dnia 1 grudnia 2008 r. – zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W opinii Spółki, na tle tego przepisu nie budzi wątpliwości, że zbycie przedsiębiorstwa nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spory natomiast dotyczą objęcia tym przepisem - do 30 listopada 2008 r. – zbycia zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans, a od 1 grudnia 2008 r. – zorganizowanej części przedsiębiorstwa

Podniosła, że w wyroku z dnia 27 listopada 2003 r. w sprawie Zita Modes (C-497/2001) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że „(...) pojęcie zbycia, czy to za wynagrodzeniem, czy też bez lub w charakterze aportu wniesionego do spółki, całości aktywów lub jej części, należy interpretować tak, iż obejmuje ono zbycie przedsiębiorstwa lub niezależnej części przedsiębiorstwa, włącznie z jego rzeczowymi składnikami oraz, w zależności od konkretnego przypadku, składnikami niematerialnymi, które, łącznie, stanowią przedsiębiorstwo lub część przedsiębiorstwa zdolną do prowadzenia niezależnej działalności gospodarczej, natomiast nie obejmuje ono zwykłego zbycia aktywów, takiego jak sprzedaż zapasów produktów”. Z orzeczenia tego wynika, że – w świetle ww. normy dyrektywy – nabywca całości lub części majątku podatnika powinien mieć zamiar prowadzenia działalności nabytego przedsiębiorstwa lub jego części, a nie działać tylko w celu niezwłocznego zlikwidowania danej działalności oraz sprzedaży ewentualnych zapasów. Stwierdziła, że podobnie TSUE wypowiedział się w wyroku z dnia 10 listopada 2011 r., sprawa C-444/10 Finanzamt Lüdenscheid przeciwko Christel Schriever orzekając, że art. 5[8] VI Dyrektywy Rady (obecnie art. 19 Dyrektywy 2006/112/WE) należy interpretować w ten sposób, że przeniesienie własności zapasu towarów oraz wyposażenia sklepu z jednoczesnym oddaniem nabywcy w dzierżawę lokalu handlowego na podstawie umowy na czas nieoznaczony, ale możliwej do rozwiązania przez każdą ze stron z zachowaniem krótkiego terminu wypowiedzenia, stanowi przekazanie całości lub części aktywów w rozumieniu tego przepisu, pod warunkiem iż przekazane aktywa są wystarczające do prowadzenia przez nabywcę w sposób trwały samodzielnej działalności gospodarczej. Trybunał wskazał ponadto, że pojęcie „przekazanie, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako wkładu do spółki całości lub części aktywów”, użyte w art. 5[8] zdanie pierwsze VI Dyrektywy, jest terminem autonomicznym prawa Unii Europejskiej, który należy interpretować jednolicie na całym jej obszarze. Wobec braku definicji tego pojęcia w VI Dyrektywie oraz wyraźnego odesłania do prawa państw członkowskich znaczenie i zakres tego pojęcia należy ustalić z uwzględnieniem jego kontekstu oraz celu, jakiemu służy omawiane uregulowanie. Stwierdzenie, iż nastąpiło przekazanie przedsiębiorstwa lub jego samodzielnej części, w rozumieniu art. 5[8] VI Dyrektywy, wymaga, by całość przekazanych składników pozwalała na prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej.

Zdaniem Spółki, kwestię, czy całość ta musi obejmować określone dobra, zarówno ruchome, jak nieruchome, należy rozpatrywać z punktu widzenia charakteru prowadzonej działalności gospodarczej. Jeżeli działalność gospodarcza nie wymaga użytkowania konkretnych pomieszczeń lub pomieszczeń wyposażonych w stałe instalacje konieczne do jej prowadzenia, przekazanie aktywów w rozumieniu art. 5[8] VI Dyrektywy może mieć miejsce również bez przekazania prawa własności. Na potwierdzenie powyższego stanowiska zacytowała fragmenty wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 5 kwietnia 2012 r., sygn. akt I FSK 1001/2011 (LexPolonica nr 3917155) oraz z dnia 15 maja 2012 r. I FSK 1223/2011 (LexPolonica nr 3933138).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na podstawie art. 6 cyt. ustawy, z zakresu opodatkowania wyłączono pewne czynności. Do czynności tych – z uwagi na treść pkt 1 przywołanego artykułu – należą transakcje zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcja zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawa towarów”, w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aportu).

Ze względu na szczególny charakter przepisu art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, winien on być interpretowany ściśle, co oznacza, że ma zastosowanie wyłącznie w przypadku zbycia (a zatem wszelkich czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel) przedsiębiorstwa (w rozumieniu Kodeksu cywilnego) lub zorganizowanej jego części, zdefiniowanej w art. 2 pkt 27e ustawy.

Na podstawie art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
   
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
   
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
   
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
   
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
   
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
   
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
   
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
   
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   

Jak stanowi art. 55² tej ustawy, czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z przedsiębiorstwem będącym w upadłości, zatem zasadnym jest odwołanie do przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2012 r., poz. 1112, z późn. zm.)

W myśl art. 306 tej ustawy, po ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego, syndyk niezwłocznie przystępuje do spisu inwentarza i oszacowania masy upadłości oraz sporządzenia planu likwidacyjnego. Syndyk składa sędziemu-komisarzowi spis inwentarza wraz z planem likwidacyjnym w terminie jednego miesiąca od dnia ogłoszenia upadłości. Plan likwidacyjny powinien określać proponowane sposoby sprzedaży składników majątku upadłego, w szczególności sprzedaży przedsiębiorstwa, termin sprzedaży, preliminarz wydatków oraz ekonomiczne uzasadnienie dalszego prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 307 ust. 1 cyt. ustawy, na podstawie spisu inwentarza i innych dokumentów upadłego oraz oszacowania syndyk sporządza sprawozdanie finansowe na dzień poprzedzający ogłoszenie upadłości i niezwłocznie przedkłada je sędziemu-komisarzowi.

Stosownie do art. 308 ustawy, po sporządzeniu spisu inwentarza i sprawozdania finansowego albo po złożeniu pisemnego sprawozdania ogólnego syndyk przeprowadza likwidację masy upadłości.

Na podstawie art. 311 ust. 1 ww. ustawy, likwidacji masy upadłości dokonuje się przez sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego w całości lub jego zorganizowanych części, sprzedaż nieruchomości i ruchomości, przez ściągnięcie wierzytelności od dłużników upadłego i wykonanie innych jego praw majątkowych wchodzących w skład masy upadłości albo ich zbycie.

Stosownie do brzmienia art. 313 ust. 1 ustawy, sprzedaż dokonana w postępowaniu upadłościowym ma skutki sprzedaży egzekucyjnej. Nabywca składników masy upadłości nie odpowiada za zobowiązania podatkowe upadłego, także powstałe po ogłoszeniu upadłości.

Jak stanowi art. 316 ust. 1 ustawy, przedsiębiorstwo upadłego powinno być sprzedane jako całość, chyba że nie jest to możliwe.

Według regulacji art. 318 ust. 1 tej ustawy, jeżeli sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego jako całości nie jest możliwa ze względów ekonomicznych lub innych przyczyn, można sprzedać zorganizowaną część przedsiębiorstwa.

Zgodnie z art. 319 ust. 1 ustawy, sędzia-komisarz, na wniosek syndyka, przed sprzedażą przedsiębiorstwa wyznacza biegłego do sporządzenia opisu i oszacowania przedsiębiorstwa oraz jego zorganizowanych części. Może jednak tego zaniechać, jeżeli opisu i oszacowania przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części dokonano przy sporządzeniu spisu inwentarza i oszacowaniu masy upadłości.

W myśl art. 331 ust. 1 ww. ustawy, likwidacja wierzytelności upadłego następuje przez ich ściągnięcie.

Jeżeli ściągnięcie wierzytelności napotyka przeszkody albo roszczenie nie jest jeszcze wymagalne, likwidacja wierzytelności nastąpi przez ich zbycie (ust. 2 powyższego artykułu).

Z treści art. 335 ustawy wynika, że fundusze masy upadłości obejmują sumy uzyskane z likwidacji masy upadłości oraz dochód uzyskany z prowadzenia lub wydzierżawienia przedsiębiorstwa upadłego, a także odsetki od tych sum zdeponowanych w banku, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej.

Na podstawie art. 337 ust. 1 tej ustawy, podziału funduszów dokonuje się jednorazowo albo kilkakrotnie w miarę likwidacji masy upadłości po zatwierdzeniu przez sędziego-komisarza listy wierzytelności.

Stosownie do brzmienia art. 231 ust. 1 ustawy, koszty postępowania upadłościowego pokrywane są z masy upadłości.

Należy wskazać, że w przypadku sprzedaży przedsiębiorstwa transakcją tą nie są objęte środki pieniężne przedsiębiorstwa, ani wierzytelności, których likwidacja – co do zasady – następuje przez ich ściągnięcie. Zgodnie z całokształtem regulacji prawa upadłościowego i naprawczego, środki pieniężne stanowią fundusze masy upadłości, a celem upadłości likwidacyjnej jest spieniężenie majątku. Natomiast wierzytelności mają charakter dynamiczny i ich stan jest zmienny, a z chwilą wpłaty przez dłużników wierzytelności zostają zamienione na gotówkę i wchodzą w skład funduszów masy upadłości.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r., poz. 330, z późn. zm.), księgi rachunkowe otwiera się, z zastrzeżeniem ust. 3, na dzień rozpoczęcia likwidacji lub ogłoszenia upadłości - w ciągu 15 dni od dnia zaistnienia tych zdarzeń.

Jak stanowi ust. 2 pkt 2 powyższego artykułu, księgi rachunkowe zamyka się, z zastrzeżeniem ust. 3, 3a, 3b i 3c, na dzień zakończenia działalności jednostki, w tym również jej sprzedaży, zakończenia likwidacji lub postępowania upadłościowego, o ile nie nastąpiło jego umorzenie.

W myśl ust. 5 powyższego artykułu, zamknięcie ksiąg rachunkowych polega na nieodwracalnym wyłączeniu możliwości dokonywania zapisów księgowych w zbiorach tworzących zamknięte księgi rachunkowe, z uwzględnieniem art. 13 ust. 2 i 3.

Na podstawie art. 13 ust. 1 cyt. ustawy, księgi rachunkowe obejmują zbiory zapisów księgowych, obrotów (sum zapisów) i sald, które tworzą:

1. dziennik;
2. księgę główną;
3. księgi pomocnicze;
4. zestawienia: obrotów i sald kont księgi głównej oraz sald kont ksiąg pomocniczych;
5. wykaz składników aktywów i pasywów (inwentarz).

W myśl art. 76 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zbiory jednostek, które zostały zlikwidowane - przechowuje wyznaczona osoba lub jednostka; o miejscu przechowywania kierownik, likwidator jednostki lub syndyk masy upadłościowej informuje właściwy sąd lub inny organ prowadzący rejestr lub ewidencję działalności gospodarczej oraz urząd skarbowy.

Według regulacji art. 71 ust. 1 tej ustawy, dokumentację, o której mowa w art. 10 ust. 1, księgi rachunkowe, dowody księgowe, dokumenty inwentaryzacyjne i sprawozdania finansowe, zwane dalej także „zbiorami”, należy przechowywać w należyty sposób i chronić przed niedozwolonymi zmianami, nieupoważnionym rozpowszechnianiem, uszkodzeniem lub zniszczeniem.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, że sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego, mimo że – z uwagi na specyfikę postępowania upadłościowego – zostaną z niej wyłączone środki pieniężne znajdujące się na rachunkach bankowych oraz w kasie, wierzytelności nie wymienione w opinii biegłego, w tym niewymagalne, jakie przysługują upadłemu na dzień zawarcia umowy sprzedaży, księgi rachunkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą upadłego i syndyka, pozostałe dokumenty dotyczące spółki upadłego oraz zobowiązania upadłego powstałe przed dniem zawarcia umowy sprzedaży, będzie nosiła znamiona czynności, do której zastosowanie będzie miał art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa. Należy wskazać, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo, co do zasady, obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych, o czym stanowi art. 55² Kodeksu cywilnego. A zatem przedmiot sprzedaży, mimo ww. wyłączeń, może stanowić przedsiębiorstwo, wobec czego sprzedaż ta nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Końcowo należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.