Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-148/14-4/EN
z 9 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2014 r. (data wpływu 13 lutego 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2014 r. (data wpływu 5 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług spedycyjnych w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług spedycyjnych w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 kwietnia 2014 r. (data wpływu 5 maja 2014 r.) o podpis drugiej osoby upoważnionej do reprezentowania Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka powstała w roku 2009. Przeważającym przedmiotem działalności Spółki jest działalność usługowa wspomagająca transport lądowy - kod PKD 5221Z. Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Usługi świadczone przez Spółkę obejmują organizowanie transportu lądowego, zgodnie z zapotrzebowaniem składanym przez klientów Spółki. Wykonując zlecone usługi, Spółka dokonuje zakupu usług transportowych od firm transportowych lub innych przedsiębiorstw transportowo-spedycyjnych. Po wykonaniu usługi Spółka obciąża swoich zleceniodawców kwotami stanowiącymi wynagrodzenie Spółki za realizację (wykonanie) usługi spedycyjnej. Wynagrodzenie należne Spółce obejmuje m.in. - jako element kalkulacji tego wynagrodzenia - kwoty należne przewoźnikom lub innym przedsiębiorstwom transportowo-spedycyjnym za wykonane usługi przewozowe lub spedycyjne, kwoty opłat manipulacyjnych, biurowych. Po otrzymaniu przez Spółkę wszystkich dokumentów związanych z realizacją zamówienia, zostaje wystawiona faktura za wykonaną usługę spedycyjną. Spółka od 1 stycznia 2014 r. moment powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) określa w ten sposób, że jest to dzień zakończenia usługi spedycyjnej. Przy czym za dzień zakończenia usługi spedycyjnej Spółka przyjmuje dzień, w którym dysponuje wszystkimi niezbędnymi dokumentami, umożliwiającymi jej rzetelne wykonanie usługi i wywiązanie się z obowiązków spedytora. Określony w wyżej opisany sposób dzień wykonania usługi spedycyjnej jest jednocześnie dniem dokonania sprzedaży usługi, który to każdorazowo jest wskazany na wystawianych fakturach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka postępuje prawidłowo, określając od 1 stycznia 2014 r. moment powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) na dzień zakończenia usługi spedycyjnej, za który Spółka przyjmuje dzień w którym dysponuje wszystkimi dokumentami związanymi z realizowanym zleceniem?

Zdaniem Wnioskodawcy, postępuje on prawidłowo, określając od 1 stycznia 2014 r. moment powstania obowiązku podatkowego o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j.: Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) na dzień zakończenia usługi spedycyjnej, za który Spółka przyjmuje dzień, w którym dysponuje wszystkimi dokumentami związanymi z realizowanym zleceniem.

Brak jest unormowań prawnych, określających jednoznacznie dzień wykonania usługi spedycyjnej. Spółka stoi na stanowisku, że nieuzasadnionym by było w wypadku świadczenia kompleksowej usługi spedycyjnej, przyjęcie iż usługa spedycyjna została wykonana z dniem wykonania usługi transportowej. Spedycja obejmuje nie tylko dostarczenie objętych nią towarów, ale i cały zespół czynności towarzyszących. Przez spedycję należy bowiem rozumieć umowę na mocy której spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem - art. 794 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Usługa transportowa, świadczona przez przewoźników na rzecz Spółki, jest tylko częścią składową usługi spedycyjnej.

Spółka, po otrzymaniu wszystkich dokumentów związanych z realizacją przyjętego zamówienia, wystawia fakturę za usługi spedycyjne. Dzień dokonania sprzedaży (wykonania usługi) zawarty na fakturze, to właśnie dzień w którym Spółka dysponuje wszystkimi dokumentami umożliwiającymi jej zakończenie zleconej usługi spedycyjnej.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, postępuje ona prawidłowo, określając od 1 stycznia 2014 r. moment powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług na dzień zakończenia usługi spedycyjnej, za który Spółka przyjmuje dzień, w którym dysponuje wszystkimi dokumentami związanymi z realizowanym zleceniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r., Nr 177 poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślić należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 15 ust. 2 ustawy - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 794 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2014 r. poz. 121) przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem. W § 2 ww. przepisu wskazano, że spedytor może występować w imieniu własnym albo w imieniu dającego zlecenie.

Z powyższego wynika, że spedycja to w najszerszym tego słowa rozumieniu obsługa przesyłki - zarówno w zakresie jej nadania, jak i odbioru, a także w związku z jej przewiezieniem. Jest to zatem działalność usługowa, której istota polega na zorganizowaniu przesyłania i przewożenia rzeczy.

W art. 795 Kodeksu cywilnego wskazano, że przepisy niniejszego tytułu stosuje się do spedycji tylko o tyle, o ile nie jest ona uregulowana odrębnymi przepisami.

Jeżeli przepisy tytułu niniejszego albo przepisy szczególne nie stanowią inaczej, do umowy spedycji stosuje się odpowiednio przepisy o umowie zlecenia (art. 796 Kodeksu cywilnego).

Przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie (art. 734 § 1 Kodeksu cywilnego).

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. obowiązują przepisy - dotyczące m.in. powstania obowiązku podatkowego - wprowadzone ustawą z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2013 r. poz. 35 ze zm.).

I tak, na mocy art. 1 pkt 16 ww. ustawy zmieniającej, z dniem 1 stycznia 2014 r. uchyla się art. 19 ustawy o VAT. Natomiast art. 1 pkt 17 ww. ustawy zmieniającej wprowadza do obecnie obowiązującej ustawy o VAT art. 19a.

Zgodnie z zasadą ogólną, zawartą w art. 19a ust. 1 ustawy - obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Na podstawie art. 19a ust. 2 ustawy - w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

W myśl art. 19a ust. 8 ustawy - jeżeli przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Analiza przywołanych wyżej przepisów wskazuje, że przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Unormowanie zawarte w cyt. art. 19a ust. 1 ustawy pozostaje w zgodzie z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. serii L Nr 347 str. 1 ze zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., dla powstania obowiązku podatkowego na zasadach ogólnych nie ma zupełnie znaczenia chwila wystawienia faktury.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest działalność usługowa wspomagająca transport lądowy - kod PKD 5221Z. Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Usługi świadczone przez Spółkę obejmują organizowanie transportu lądowego, zgodnie z zapotrzebowaniem składanym przez klientów Spółki. Wykonując zlecone usługi, Spółka dokonuje zakupu usług transportowych od firm transportowych lub innych przedsiębiorstw transportowo-spedycyjnych. Po wykonaniu usługi Spółka obciąża swoich zleceniodawców kwotami stanowiącymi wynagrodzenie Spółki za realizację (wykonanie) usługi spedycyjnej. Wynagrodzenie należne Spółce obejmuje m.in. - jako element kalkulacji tego wynagrodzenia - kwoty należne przewoźnikom lub innym przedsiębiorstwom transportowo-spedycyjnym za wykonane usługi przewozowe lub spedycyjne, kwoty opłat manipulacyjnych, biurowych. Po otrzymaniu przez Spółkę wszystkich dokumentów związanych z realizacją zamówienia, zostaje wystawiona faktura za wykonaną usługę spedycyjną. Spółka od 1 stycznia 2014 r. moment powstania obowiązku podatkowego, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług określa w ten sposób, że jest to dzień zakończenia usługi spedycyjnej. Przy czym za dzień zakończenia usługi spedycyjnej Spółka przyjmuje dzień, w którym dysponuje wszystkimi niezbędnymi dokumentami, umożliwiającymi jej rzetelne wykonanie usługi i wywiązanie się z obowiązków spedytora. Określony w wyżej opisany sposób dzień wykonania usługi spedycyjnej jest jednocześnie dniem dokonania sprzedaży usługi, który to każdorazowo jest wskazany na wystawianych fakturach.

W związku z powyższym Spółka ma wątpliwości czy postępuje prawidłowo, określając od 1 stycznia 2014 r. moment powstania obowiązku podatkowego, zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, na dzień zakończenia usługi spedycyjnej, za który Spółka przyjmuje dzień w którym dysponuje wszystkimi dokumentami związanymi z realizowanym zleceniem.

Mając na uwadze treść przytoczonych przepisów wskazać należy, że dla usług spedycyjnych od 1 stycznia 2014 r. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania usługi. Natomiast jeżeli przed wykonaniem usługi zostanie uiszczona całość lub część należnej z tytułu wykonania usługi zapłaty - obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy, tj. z tą chwilą i w części otrzymanej zapłaty. Z kolei w odniesieniu do usług przyjmowanych częściowo, na mocy art. 19a ust. 2 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje w tej części wykonanej usługi dla której określono zapłatę.

Odnosząc się natomiast do kwestii określenia przez Spółkę zakończenia usługi spedycyjnej należy zauważyć, że moment wykonania usługi spedycji jest niezwykle istotny w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Należy uznać, że usługa jest wykonana z chwilą zakończenia jej świadczenia - w przypadku usług spedycji jest to moment wykonania ostatniej czynności wchodzącej w skład usługi spedycyjnej.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania oraz opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy, tj. z chwilą wykonania usługi spedycyjnej. Natomiast za dzień zakończenia usługi spedycyjnej należy uznać dzień, w którym wykonana zostanie ostania czynność składająca się na usługę spedycyjną świadczoną przez Wnioskodawcę.

Tym samym Spółka, postępuje nieprawidłowo, przyjmując za dzień zakończenia usługi spedycyjnej, dzień, w którym dysponuje wszystkimi dokumentami związanymi z realizowanym zleceniem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.