Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-224/14-4/EN
z 2 czerwca 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 26 lutego 2014 r. (data wpływu 3 marca 2014 r.) uzupełniony pismem z 12 maja 2014 r. (data wpływu 15 maja 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury dokumentującej zakup gruntu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury dokumentującej zakup gruntu. Wniosek uzupełniono pismem z 12 maja 2014 r. (data wpływu 15 maja 2014 r.), w którym doprecyzowano opis stanu faktycznego.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: „Spółka”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”). W dniu 14 lutego 2014 roku Spółka zawarła w formie aktu notarialnego, przedwstępną warunkową umowę nabycia nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę gruntu (dalej: „Umowa”) z jej właścicielem - Spółką w upadłości reprezentowaną przez syndyka masy upadłościowej, która to spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT (dalej: „Sprzedająca”).

Przedmiotem Umowy jest sprzedaż niezabudowanej działki gruntu (…), oznaczonej we właściwym rejestrze gruntów jako grunt orny. Grunt będący przedmiotem Umowy znajduje się na terenie, dla którego brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenu, na którym położony jest grunt będący przedmiotem Umowy, zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej, przestał obowiązywać w dniu 28 grudnia 2013 roku - od tego też dnia grunt ten stanowi nieruchomość rolną w rozumieniu ustawy z dnia 24 marca 1920 roku o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (tekst jedn., Dz.U. z 2004 r. Nr 167, poz. 1758 ze zm.; dalej: „ustawa o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców”). Dodatkowo, dla przedmiotowej działki gruntu nie wydano decyzji o warunkach zabudowy.

Ponadto, Spółka jest spółką kontrolowaną w rozumieniu ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, gdyż cudzoziemiec, w rozumieniu przywołanej ustawy, „A” dysponuje 100% głosów na zgromadzeniu wspólników. Warunkiem zawarcia przez strony Umowy przedmiotowego gruntu jest uzyskanie przez Spółkę zezwolenia Ministra Spraw Wewnętrznych na nabycie nieruchomości rolnej. Umowę sprzedaży, zgodnie z Umową, strony są obowiązane zawrzeć najpóźniej do dnia 15 maja 2014 roku.

Zgodnie z Umową, Spółka wpłaciła na rachunek bankowy Sprzedającej ustaloną kwotę równą cenie sprzedaży netto powiększoną o wartość podatku VAT według stawki 23%. W przypadku zawarcia właściwej umowy sprzedaży gruntu, wpłacona przez Spółkę kwota (cena netto + podatek VAT według stawki 23%) zostanie zaliczona na poczet ceny.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

• z informacji posiadanych przez Wnioskodawcę wynika, że dostawa niezabudowanej nieruchomości będącej przedmiotem wniosku nie mogła korzystać ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług,
• nabyta nieruchomość ma związek z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT Wnioskodawcy.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w odniesieniu do nabycia przez Spółkę gruntu wskazanego w powyższym stanie faktycznym Spółka będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup przedmiotowego gruntu lub z faktury dokumentującej wpłatę zaliczki?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do nabycia przez Spółkę gruntu wskazanego w opisie stanu faktycznego Spółka nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej zakup przedmiotowego gruntu, ze względu na fakt, iż czynność sprzedaży gruntu wskazanego w powyższym stanie faktycznym korzysta ze zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jedn., Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: „ustawa o VAT”). Spółka nie będzie również miała prawa do odliczenia podatku naliczonego wskazanego na fakturze dokumentującej wpłatę zaliczki.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, co do zasady opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Mając na uwadze brzmienie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT definiującego pojęcie dostawy towarów, w opinii Spółki, opisana w stanie faktycznym niniejszego wniosku sprzedaż nieruchomości stanowi odpłatną dostawę towarów, podlegającą, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT.

W art. 43 ustawy o VAT określony został katalog zwolnień z podatku VAT. W opinii Spółki, w omawianym przypadku zastosowanie znajdzie przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zgodnie z którym, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Definicję terenów budowlanych na potrzeby ustawy o VAT określa art. 2 pkt 33 tej ustawy, w myśl którego przez tereny budowlane należy rozumieć grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Odnosząc powyższy przepis do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stwierdzić należy, iż grunt będący przedmiotem Umowy nie stanowi terenu budowlanego, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Grunt ten nie został bowiem przeznaczony pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego ze względu na fakt, iż plan taki w chwili obecnej nie obowiązuje w odniesieniu do terenu, na którym położony jest przedmiotowy grunt. Dodatkowo w odniesieniu do przedmiotowego gruntu nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, która potencjalnie mogłaby wskazywać na przeznaczenie tego gruntu. Ze względu na brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego decyzji o warunkach zabudowy, grunt będący przedmiotem sprzedaży nie spełnia definicji terenu budowlanego w rozumieniu ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach prawa podatkowego. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 19 września 2013 roku (sygn. IPTPP4/443-477/13-2/OS) uznał, iż skoro dla terenu, na którym znajduje się przedmiotowa działka, nie ma planu zagospodarowania przestrzennego gminy, o ile - jak wskazał Wnioskodawca w treści wniosku - nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, to działka ta nie stanowi terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy. Wobec powyższego, dostawa przedmiotowej działki będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, jeżeli na dzień dostawy działka (...) nadal nie będzie stanowiła terenu budowlanego w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy”.

W opinii Spółki, mając na uwadze przywołane powyżej przepisy, sprzedaż gruntu będąca przedmiotem Umowy korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. W związku z tym, zdaniem Spółki, Sprzedająca niesłusznie naliczyła od kwoty netto transakcji sprzedaży omawianego gruntu podatek VAT według stawki 23%.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. W odniesieniu do nabycia przez Spółkę gruntu na podstawie zawartej ze Sprzedającą Umowy, kwotę podatku naliczonego z tej transakcji stanowiłaby kwota podatku wynikająca z faktury otrzymanej przez Spółkę z tytułu nabycia przedmiotowego gruntu, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT. Jednakże, w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne, w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Mając zatem na uwadze fakt, iż zdaniem Spółki zawartą ze Sprzedającą transakcję obejmuje zwolnienie z podatku VAT przewidziane w art. 43 ust 1 pkt 9 ustawy o VAT, a także uregulowanie zawarte w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT, stwierdzić należy, iż w odniesieniu do omawianej transakcji Spółka nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej nabycie przedmiotowego gruntu (na podstawie zawartej w formie umowy kupna sprzedaży w formie aktu notarialnego), obliczonego z zastosowaniem stawki podstawowej podatku VAT 23%. Podobnie, stwierdzić należy, iż Spółka nie będzie miała prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanej od Sprzedającej faktury dokumentującej otrzymaną zaliczkę (przedpłatę) w wyniku zawartej Umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy podkreślić, że z uwagi na zakres przedstawionego stanu faktycznego oraz sformułowanego pytania odpowiedzi udzielono w oparciu o przepisy obowiązujące w stanie prawnym od 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą - działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy. W myśl tego przepisu, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy - kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Natomiast w art. 88 ust. 3a ustawy - ustawodawca wskazał zamknięty katalog przypadków, w których faktury VAT i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Dotyczy to przypadków, gdy:

1. sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi:
   1. wystawionymi przez podmiot nieistniejący;
   2. uchylony;
2. transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku;
3. uchylony;
4. wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne:
   1. stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności;
   2. podają kwoty niezgodne z rzeczywistością - w części dotyczącej tych pozycji, dla których podane zostały kwoty niezgodne z rzeczywistością;
   3. potwierdzają czynności, do których mają zastosowanie przepisy art. 58 i 83 Kodeksu cywilnego - w części dotyczącej tych czynności;
5. faktury, faktury korygujące wystawione przez nabywcę zgodnie z odrębnymi przepisami nie zostały zaakceptowane przez sprzedającego;
6. uchylony;
7. wystawiono faktury, w których została wykazana kwota podatku w stosunku do czynności opodatkowanych, dla których nie wykazuje się kwoty podatku na fakturze - w części dotyczącej tych czynności.
   
   

Z przedłożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca rozważa kwestię prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury dokumentującej dostawę gruntu oraz z faktury dokumentującej wpłatę zaliczki z tytułu tej transakcji.

W związku z powyższym wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii czy przedmiotowa dostawa gruntu jest opodatkowana podatkiem VAT czy korzysta ze zwolnienia od tego podatku, tym samym czy przysługuje mu w świetle art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy prawo do odliczenia 23% podatku VAT z faktury dokumentującej wpłatę zaliczki i zakup ww. gruntu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów,
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy - przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy - przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy - stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku bądź zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy - zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy wprowadzono - z dniem 1 stycznia 2014 r. - zmianę mającą na celu pełniejsze odwzorowanie przepisu art. 136 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), umożliwiającego zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zmiana ta wiąże się również z odejściem od dotychczasowego warunku, że tylko w stosunku do towarów używanych przez podatnika, gdy okres ich używania wynosił co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, możliwe było zastosowanie zwolnienia od podatku VAT (art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązujący do 31 grudnia 2013 r.).

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Jeżeli przy zbyciu towaru wystąpią przesłanki uniemożliwiające zastosowanie opisanego zwolnienia od podatku VAT, to w przypadku nieruchomości może znaleźć zastosowanie inne zwolnienie przewidziane w art. 43 ustawy, jeżeli zostaną spełnione warunki wskazane w tych przepisach.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy - zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Powyższe uregulowanie oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., niebędących terenami budowlanymi - są zwolnione od podatku VAT.

Przez tereny budowlane - w świetle art. 2 pkt 33 ustawy - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Powołany przepis, zawierający definicję terenu budowlanego, wszedł w życie z dniem 1 kwietnia 2013 r. i odnosi się do zapisów prawa administracyjnego, które do dnia 31 marca 2013 r., wyznaczały zakres interpretacji pojęcia terenów niezabudowanych przeznaczonych pod zabudowę oraz budowlanych.

Wskazać jednocześnie należy, że kluczowa dla sprawy regulacja stanowi implementację art. 135 ust. 1 lit. k Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zgodnie z którym, państwa członkowskie zwalniają z VAT dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b Dyrektywy.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.) - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy - ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - na podstawie ust. 2 powołanego przepisu - określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy - jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen - „teren budowlany oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę”.

Zatem, także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości, za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższej analizy wynika, że nowelizacja ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

W konsekwencji działki, które nie są objęte obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz w stosunku do których nie wydano decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie można uznać za teren budowlany zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy.

Podkreślić ponadto należy, że analiza powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) innych niż tereny budowlane.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 14 lutego 2014 roku Wnioskodawca zawarł w formie aktu notarialnego, przedwstępną warunkową Umowę nabycia nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę gruntu.

Grunt będący przedmiotem Umowy znajduje się na terenie, dla którego brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego - miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenu, na którym położony jest grunt będący przedmiotem Umowy, zgodnie z uchwałą Rady Miejskiej, przestał obowiązywać w dniu 28 grudnia 2013 roku. Dodatkowo, dla przedmiotowej działki gruntu nie wydano decyzji o warunkach zabudowy.

Z informacji posiadanych przez Wnioskodawcę wynika, że dostawa niezabudowanej nieruchomości nie mogła korzystać ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze treść przytoczonych przepisów wskazać należy, że dostawa niezabudowanej działki gruntu położonej na terenie, dla którego brak jest aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego, oraz dla której nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, jako dostawa terenu niezabudowanego innego niż teren budowlany.

W konsekwencji powyższego, Wnioskodawcy w świetle zapisu art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej sprzedaż przedmiotowej działki ani z faktury dokumentującej wpłatę zaliczki z tytułu tej transakcji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.