Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-105/14/ICz
z 16 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 stycznia 2014r. (data wpływu 4 lutego 2014r.), uzupełnionym pismem z 5 maja 2014r. (data wpływu 8 maja 2014r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towaru za pośrednictwem przewoźnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2014r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla dostawy towaru za pośrednictwem przewoźnika.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 5 maja 2014r. (data wpływu 8 maja 2014r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 23 kwietnia 2014r. znak: IBPP2/443-105/14/ICz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Głównym przedmiotem działalności H. sp. z o.o. (zwana dalej Spółką) jest sprzedaż hurtowa mebli. Spółka sprzedaje także sprzęt oświetleniowy i pozostałe artykuły użytku domowego.

Nabywcy zamawiają towary w Spółce w różny sposób. Głównie poprzez platformę internetową ... udostępnioną przez Spółkę, do której nabywcy uzyskują dostęp poprzez login i hasło przydzielone przez Spółkę. Składają także zamówienia telefonicznie lub mailowo kontaktując się z handlowcami, którzy opiekują się poszczególnymi klientami. Opisany dalej stan faktyczny dotyczy odbiorców krajowych, którzy są podatnikami VAT lub są to osoby prawne niebędące podatnikami VAT. Spółka obsługuje wielu odbiorców, są to sprzedawcy hurtowi, sprzedawcy detaliczni a także sieci handlowe. Z nielicznymi odbiorcami Spółka zawarła umowy handlowe regulujące warunki dostawy. Sprzedaż towarów na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz dla odbiorców zagranicznych nie jest przedmiotem wniosku o interpretacje.

Przedmiotem wniosku o interpretację są dostawy dla odbiorców krajowych, z którymi Spółka nie ma zawartych umów handlowych, a towar dostarczany jest dla tych odbiorców za pośrednictwem przewoźnika tj. firm transportowych, profesjonalnego spedytora lub firmy kurierskiej.

Spółka przekazuje przewoźnikowi towar wraz z dokumentem WZ. Faktura wystawiana jest generalnie w dniu wydania przewoźnikowi towaru i przekazywana przewoźnikowi lub wysyłana pocztą do odbiorcy.

Występują liczne przypadki gdy dostawy są realizowane na przełomie miesięcy, co oznacza, że towar z magazynu Spółki zostaje przekazany przewoźnikowi w ostatnich dniach danego miesiąca, a dostarczany jest do odbiorcy w pierwszych dniach następnego miesiąca. Zapłata za dostarczony towar w większości przypadków dokonywana jest przez odbiorcę przelewem na konto Spółki po odebraniu towaru. W niektórych przypadkach przewoźnik pobiera od odbiorcy zapłatę za dostarczony towar i przekazuje pobraną należność do kasy lub na konto bankowe Spółki. W działalności Spółki występują przypadki, że towar przekazany przewoźnikowi zostaje uszkodzony w trakcie transportu. W takich przypadkach odbiorcy towaru zgłaszają reklamacje do Spółki. Na podstawie notatki odbiorcy na liście przewozowym potwierdzonej przez przewoźnika Spółka przekazuje zgłoszenia reklamacyjne do przewoźnika. W przypadku gdy przewoźnik uzna reklamację jako zasadną przekazuje na konto Spółki odszkodowanie. Natomiast Spółka w odniesieniu do odbiorcy dostarcza ponownie pełnowartościowy towar lub wystawia fakturę korygującą,

W roku 2014 zgodnie z brzmieniem art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 z poźn. zm.) - dalej ustawa VAT- obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów.

Spółka zgodnie z art. 106b ustawy VAT ma obowiązek wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów. Jednak od 2014 roku wystawienie faktury nie generuje momentu powstania obowiązku podatkowego. Spółka będzie zobowiązana wykazać obowiązek podatkowy niezależnie od daty wystawienia faktury w dacie dokonania dostawy. W przypadku dostaw realizowanych za pośrednictwem przewoźnika Spółka rozpoznaje obowiązek podatkowy w momencie wydania towaru przewoźnikowi. Opisany stan faktyczny dotyczy dostaw towarów za pośrednictwem przewoźnika dla odbiorców krajowych, z którymi Spółka nie ma zawartych umów handlowych.

W piśmie uzupełniającym z 5 maja 2014r. Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego i wyjaśnił, że:

1. Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w przypadku wydania towaru przewoźnikowi gdy Spółka nie ma podpisanych umów handlowych z odbiorcami, następuje w momencie przekazania przez Spółkę towaru uprawnionemu przewoźnikowi.
2. Z chwilą powierzenia towaru przewoźnikowi na odbiorcę przechodzą korzyści i ryzyka związane z towarem czyli nabywca ponosi ryzyko utraty lub zniszczenia towaru jednakże z zastrzeżeniem odpowiedzialności przewoźnika, ponieważ przewoźnik odpowiada za przesyłkę w czasie między przyjęciem towaru a jego wydaniem.
3. Klient decyduje czy będzie odbierać towar własnym transportem, czy też Spółka ma zapewnić dostawę towaru do wskazanego przez nabywcę miejsca. W przypadku gdy Spółka ma zapewnić dostawę towaru do wskazanego miejsca występują dwa przypadki tj. Spółka dostarcza towar własnym transportem lub za pośrednictwem przewoźnika i wówczas Spółka organizuje transport. W pierwotnym opisie stanu faktycznego wskazano że: „Przedmiotem wniosku o interpretację są dostawy dla odbiorców krajowych, z którymi Spółka nie ma zawartych umów handlowych, a towar dostarczany jest dla tych odbiorców za pośrednictwem przewoźnika tj. firm transportowych, profesjonalnego spedytora lub firmy kurierskiej” - gdy transport organizuje Spółka.
4. Po wydaniu towaru przewoźnikowi nie występują ograniczenia w dysponowaniu towarem przez nabywcę poza przypadkiem gdy dla danej dostawy określona jest płatność gotówką przy odbiorze, a klient nie uiści zapłaty bezpośrednio przy dostawie. W takim przypadku przewoźnik dodatkowo kontaktuje się z handlowcem Spółki i zgłasza problem braku zapłaty. Wówczas od klienta wymagane jest w formie pisemnej określenie terminu, w którym uiści zapłatę. W praktyce Spółki nie wystąpiły przypadki odmowy złożenia przez odbiorcę takiego pisemnego zobowiązania.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka prawidłowo rozpoznaje obowiązek podatkowy w chwili wydania towaru przewoźnikowi jako moment dokonania dostawy w sytuacji gdy nie ma podpisanych umów handlowych z odbiorcami i zapłata za towar następuje po otrzymaniu towaru przez odbiorcę?
2. Czy dla dostaw realizowanych na przełomie miesięcy w przypadku gdy wydanie towaru przewoźnikowi nastąpiło w danym miesiącu, a towar dotarł do odbiorcy za pośrednictwem przewoźnika w następnym miesiącu obowiązek podatkowy powstaje w miesiącu, w którym Spółka wydała towar przewoźnikowi w sytuacji gdy Spółka nie ma podpisanych umów handlowych z odbiorcami i zapłata za towar następuje po otrzymaniu towaru przez odbiorcę?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Od dnia 1 stycznia 2014r. zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy VAT dla dostawy towarów obowiązek podatkowy będzie powstawał z chwilą dokonania dostawy towarów, zgodnie z zasadą ogólną. Ta ogólna zasada jest przedmiotem interpretacji, ponieważ wniosek o interpretację dotyczy dostaw mebli i pozostałych artykułów użytku domowego w sytuacji gdy przed dokonaniem dostaw nie otrzymano przedpłat, zaliczek, zadatków i rat.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust.1 ustawy VAT, rozumie się przeniesienie praw do rozporządzania towarem jak właściciel.

Chwilą decydująca o przejściu na odbiorcę korzyści i ryzyka związanego z towarem jest - co do zasady - wydanie towaru. W przypadku gdy towar wydawany jest poprzez wysłanie towaru przez przewoźnika zgodnie z art. 544 § 1 kodeksu cywilnego „Jeżeli rzecz sprzedana ma być przesłana przez sprzedawcę do miejsca, które nie jest miejscem spełnienia świadczenia, poczytuje się w razie wątpliwości, że wydanie zostało dokonane z chwilą, gdy w celu dostarczenia rzeczy na miejsce przeznaczenia sprzedawca powierzył ją przewoźnikowi trudniącemu się przewozem rzeczy tego rodzaju”. W sytuacji gdy Spółka dostarcza towar za pośrednictwem przewoźnika zawarta zostaje dodatkowa umowa - umowa przewozu. W czasie realizacji umowy przewozu ryzyko utraty czy uszkodzenia towaru spoczywa na przewoźniku. Wydanie towaru przewoźnikowi w celu dostarczenia go do nabywcy powoduje utratę ekonomicznego władztwa nad rzeczą przez Spółkę.

W przypadku gdy Spółka wyda towar przewoźnikowi i nie ma zawartych z odbiorcami umów handlowych, które odmiennie regulowałyby przejście praw i korzyści wówczas będą miały zastosowanie regulacje ogólne zawarte w kodeksie cywilnym. Zgodnie z art. 548 § 1 kodeksu cywilnego „Z chwilą wydania rzeczy sprzedanej przechodzą na kupującego korzyści i ciężary związane z rzeczą oraz niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy”.

Zdaniem Spółki obowiązek podatkowy będzie powstawał w momencie wydania towaru przewoźnikowi w przypadku gdy Spółka nie ma zawartych umów handlowych z odbiorcami.

Sprawa zgłaszania przez Spółkę reklamacji do przewoźnika w przypadku utraty lub uszkodzenia towaru w drodze do odbiorcy nie oznacza, że strony określiły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem.

Przyjęty tok postępowania w przypadku reklamacji wynika z faktu, że Spółka organizuje transport i ma zawarte umowy ze spedytorami czy firmami kurierskimi, zdaniem Spółki nie ma to znaczenia dla momentu powstania obowiązku podatkowego.

W przeciwnym razie powstanie szkody w wykonywaniu umowy przewozu wyznaczałoby inny moment powstania obowiązku podatkowego co nie ma żadnego uzasadnienia w przepisach ustawy VAT.

Fakt, że Spółka nie ma zawartych umów handlowych z odbiorcami, które regulowałyby na jakich warunkach następuje przejście korzyści i ryzyka związanego z towarem oznacza, że Spółka nie ma żadnych dowodów na udokumentowanie, że dokonanie dostawy następuje z chwilą fizycznego dostarczenia towaru do odbiorcy przez przewoźnika. Ustawa VAT nie definiuje pojęcia „chwila dokonania dostawy” w celu zastosowania tego terminu do realizowanych dostaw, zdaniem Spółki, należy więc odwołać się do umów zawartych z odbiorcami, które regulowałyby moment przejścia korzyści i ryzyka związanego z towarem na odbiorcę, do zasad Incoterms jeżeli są określone dla danych dostaw lub do regulacji kodeksu cywilnego.

Uwzględniając powyższe, zdaniem Spółki dla dostaw realizowanych przez przewoźnika wydanie towaru przewoźnikowi oznacza moment powstania obowiązku podatkowego, w sytuacji gdy Spółka nie ma podpisanych umów handlowych z odbiorcami i zapłata za towar następuje po otrzymaniu towaru przez odbiorcę.

Tym samym dla dostaw realizowanych na przełomie miesięcy w przypadku gdy wydanie towaru przewoźnikowi nastąpiło w danym miesiącu, a towar dotarł do odbiorcy za pośrednictwem przewoźnika w następnym miesiącu obowiązek podatkowy powstaje w miesiącu, w którym Spółka wydała towar przewoźnikowi w sytuacji gdy Spółka nie ma podpisanych umów handlowych z odbiorcami i zapłata za towar następuje po otrzymaniu towaru przez odbiorcę. Jednoznaczne określenie momentu dokonania dostawy w świetle art. 19a ust. 1 ustawy VAT dla dostaw realizowanych przez Spółkę za pośrednictwem przewoźnika jest istotne dla prawidłowego wykazania obowiązku podatkowego. Zdaniem Spółki wydanie towaru przewoźnikowi wyznacza moment obowiązku podatkowego dla transakcji będących przedmiotem zapytania Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Przez sprzedaż z kolei rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

Należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, rozumiana jest przez ustawodawcę, jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W określeniu „jak właściciel” zawiera się możliwość uznania za dostawę faktycznego przeniesienia władztwa nad rzeczą. W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług „dostawa” oznacza wszelkiego rodzaju rozporządzanie towarem (sprzedaż, zamiana, darowizna, oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu).

Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią.

Innymi słowy pojęcie „przeniesienie prawa do rozporządzania jak właściciel” dotyczy tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Należy wskazać, że czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do prawa własności rzeczy. Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą jej faktycznego dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości.

W związku ze zmianami do ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzonymi ustawą z 7 grudnia 2012r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2013, poz. 35 ze zm.), które obowiązują od dnia 1 stycznia 2014 r., w zakresie obowiązku podatkowego zastosowanie znajdzie art. 19a ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powyższy przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i podatek ten powinien być rozliczony za ten okres.

Wskazana powyżej regulacja jest zgodna z art. 63 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347/1 ze zm.), zgodnie z którym zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a VAT staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

W tym miejscu zauważyć należy, że z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest - co do zasady - wydanie towaru. Dokonanie dostawy, o którym mowa w art. 19a ust. 1 ustawy oznacza zatem faktyczne zrealizowanie dostawy. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę, niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Z opisu sprawy wynika, że głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest sprzedaż hurtowa mebli. Spółka sprzedaje także sprzęt oświetleniowy i pozostałe artykuły użytku domowego.

Opisany stan faktyczny dotyczy odbiorców krajowych, którzy są podatnikami VAT lub są to osoby prawne niebędące podatnikami VAT. Spółka obsługuje wielu odbiorców, są to sprzedawcy hurtowi, sprzedawcy detaliczni a także sieci handlowe.

Spółka przekazuje przewoźnikowi towar wraz z dokumentem WZ. Faktura wystawiana jest generalnie w dniu wydania przewoźnikowi towaru i przekazywana przewoźnikowi lub wysyłana pocztą do odbiorcy. Występują liczne przypadki gdy dostawy są realizowane na przełomie miesięcy, co oznacza, że towar z magazynu Spółki zostaje przekazany przewoźnikowi w ostatnich dniach danego miesiąca, a dostarczany jest do odbiorcy w pierwszych dniach następnego miesiąca. Zapłata za dostarczony towar w większości przypadków dokonywana jest przez odbiorcę przelewem na konto Spółki po odebraniu towaru.

W niektórych przypadkach przewoźnik pobiera od odbiorcy zapłatę za dostarczony towar i przekazuje pobraną należność do kasy lub na konto bankowe Spółki. W działalności Spółki występują przypadki, że towar przekazany przewoźnikowi zostaje uszkodzony w trakcie transportu. W takich przypadkach odbiorcy towaru zgłaszają reklamacje do Spółki.

Przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w przypadku wydania towaru przewoźnikowi gdy Spółka nie ma podpisanych umów handlowych z odbiorcami, następuje w momencie przekazania przez Spółkę towaru uprawnionemu przewoźnikowi.

Z chwilą powierzenia towaru przewoźnikowi na odbiorcę przechodzą korzyści i ryzyka związane z towarem czyli nabywca ponosi ryzyko utraty lub zniszczenia towaru jednakże z zastrzeżeniem odpowiedzialności przewoźnika, ponieważ przewoźnik odpowiada za przesyłkę w czasie między przyjęciem towaru a jego wydaniem.

Klient decyduje czy będzie odbierać towar własnym transportem, czy też Spółka ma zapewnić dostawę towaru do wskazanego przez nabywcę miejsca. W przypadku gdy Spółka ma zapewnić dostawę towaru do wskazanego miejsca występują dwa przypadki tj. Spółka dostarcza towar własnym transportem lub za pośrednictwem przewoźnika i wówczas Spółka organizuje transport. Po wydaniu towaru przewoźnikowi nie występują ograniczenia w dysponowaniu towarem przez nabywcę poza przypadkiem gdy dla danej dostawy określona jest płatność gotówką przy odbiorze, a klient nie uiści zapłaty bezpośrednio przy dostawie. W takim przypadku przewoźnik dodatkowo kontaktuje się z handlowcem Spółki i zgłasza problem braku zapłaty. Wówczas od klienta wymagane jest w formie pisemnej określenie terminu, w którym uiści zapłatę. W praktyce Spółki nie wystąpiły przypadki odmowy złożenia przez odbiorcę takiego pisemnego zobowiązania.

Mając na uwadze cyt. przepisy należy stwierdzić, że posługują się one pojęciem „dokonanie dostawy towarów”. Strony umowy dokonując czynności sprzedaży winny wybrać taki sposób wydania i odebrania towaru, aby zapewnić jego całość i nienaruszalność. Właściwościom towaru powinien odpowiadać zwłaszcza sposób opakowania i przewozu. Dokonanie dostawy towarów następuje z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzenia nimi jak właściciel.

Z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m. in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest, co do zasady, wydanie towaru. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że dostawy towaru odbywają się poprzez przewoźnika do kontrahentów mających siedziby na terytorium Polski.

Jak wyjaśnił Wnioskodawca przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w przypadku wydania towaru przewoźnikowi następuje w momencie przekazania przez Spółkę towaru uprawnionemu przewoźnikowi. Z chwilą powierzenia towaru przewoźnikowi na odbiorcę przechodzą korzyści i ryzyka związane z towarem czyli nabywca ponosi ryzyko utraty lub zniszczenia towaru jednakże z zastrzeżeniem odpowiedzialności przewoźnika, ponieważ przewoźnik odpowiada za przesyłkę w czasie między przyjęciem towaru a jego wydaniem. Po wydaniu towaru przewoźnikowi nie występują ograniczenia w dysponowaniu towarem przez nabywcę.

Mając na uwadze przepisy art. 19a ust. 1 ustawy o VAT stwierdzić należy, że w przedstawionym stanie faktycznym tj. gdy towar jest wysyłany przez dostawcę nabywcy za pośrednictwem przewoźnika, a ryzyko utraty towaru ponosi nabywca, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru przewoźnikowi, tj. podmiotowi który jest zobowiązany do jego dostarczenia, z tym bowiem momentem dostawca przenosi prawo do rozporządzenia jak właściciel, o którym mowa w art. 7 ust. 1 tej ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że:

• dla dostaw realizowanych przez przewoźnika, wydanie towaru przewoźnikowi oznacza moment powstania obowiązku podatkowego, w sytuacji gdy Spółka nie ma podpisanych umów handlowych z odbiorcami i zapłata za towar następuje po otrzymaniu towaru przez odbiorcę;
• tym samym dla dostaw realizowanych na przełomie miesięcy w przypadku gdy wydanie towaru przewoźnikowi nastąpiło w danym miesiącu, a towar dotarł do odbiorcy za pośrednictwem przewoźnika w następnym miesiącu obowiązek podatkowy powstaje w miesiącu, w którym Spółka wydała towar przewoźnikowi w sytuacji gdy Spółka nie ma podpisanych umów handlowych z odbiorcami i zapłata za towar następuje po otrzymaniu towaru przez odbiorcę

-należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.