Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-207/14-3/MR
z 16 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z 20 lutego 2014 r. (data wpływu 26 lutego 2014 r.) uzupełnionym pismem z 14 kwietnia 2014 r. (data wpływu 22 kwietnia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia z tytułu nabycia paliwa służącego do napędu samochodów ciężarowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia z tytułu nabycia paliwa służącego do napędu samochodów ciężarowych. Wniosek uzupełniono 22 kwietnia 2014 r. o sformułowanie pytania do przedstawionego stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje samochody ciężarowe i samochody osobowe. W roku 2003 zakupiono dwa samochody marki „c” 1.4i. Samochody te posiadają pięć miejsc siedzących, a część towarowa odgrodzona jest kratką. Z uwagi na obowiązujące przepisy do końca 2013 roku nie spełniały one warunków do odliczenia podatku VAT z faktur zakupu paliwa. W porównaniu do obowiązujących do końca 2013 r. przepisów ustawodawca poszerzył katalog samochodów, których nabycie uprawnia do pełnego odliczenia VAT. Są to określone w art. 86a ust. 2 pkt 6 ustawy o VAT pojazdy samochodowe inne niż wymienione w art. 86a ust. 2 pkt 1-5, w których liczba miejsc łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:

1. 1 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 425 kg,
2. 2 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 493 kg,
3. 3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 500 kg.
   
   

Przy czym dopuszczalna ładowność tych pojazdów oraz liczba miejsc określona jest na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym.

Zgodnie z dokumentem wydanym przez „A” – Wyciąg ze świadectwa homologacji, ww. samochody posiadają: pkt 0.4. kategoria/rodzaj: N1/samochód ciężarowy. Wg dowodu rejestracyjnego dopuszczalna ładowność to 637 kg.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku).

Czy Spółka ma prawo do pełnego odliczenia podatku VAT z zakupu paliwa dla samochodów marki „c”1.4i?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 6c samochody spełniają warunki do odliczenia podatku VAT od faktur z zakupu paliwa. Dopuszczalna ładowność tych pojazdów oraz liczba miejsc określona jest na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazd zgodnie z homologacją nie jest samochodem osobowym, ma symbol N1, w takiej sytuacji Spółce przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W związku z tym, że wniosek złożony w dniu 26 lutego 2014 r. dotyczył stanu faktycznego niniejszą interpretację wydano wg stanu prawnego obowiązującego ww. dacie.

Stosownie do dyspozycji art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. – kwotę podatku należnego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Należy pokreślić, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przepis art. 88a ustawy – obowiązujący od 1 stycznia 2014 r. do 31 marca 2014 r. – stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86a ust. 1.

Zgodnie z treścią art. 86a ust. 1 ustawy – obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. do 31 marca 2014 r. – w przypadku nabycia:

1. samochodów osobowych,
2. innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony

‒ kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy – obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. do 31 marca 2014 r. – przepis ust. 1 pkt 2 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów specjalnych – jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym wynika, że jest to pojazd specjalny;
6. pojazdów samochodowych innych niż wymienione w pkt 1-5, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
   1. 1 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 425 kg,
   2. 2 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 493 kg,
   3. 3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest równa lub większa niż 500 kg;
7. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie.
   
   

W świetle art. 86a ust. 4 ustawy – obowiązującego od 1 stycznia 2014 r. do 31 marca 2014 r. – dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 2 pkt 6, określona jest na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

Analiza powyższych regulacji prowadzi do wniosku, że do pojazdów samochodowych spełniających warunki określone w art. 86a ust. 2 pkt 6 lit. c) ustawy, nie ma zastosowania zakaz odliczania podatku naliczonego przy nabyciu paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, o którym mowa w art. 88a ustawy, bowiem dotyczy on tylko tych paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, które wykorzystywane są do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, wskazanych w art. 86a ust. 1 ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Spółka w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje samochody ciężarowe i samochody osobowe. W roku 2003 zakupiono dwa samochody marki „c” 1.4i. Samochody te posiadają pięć miejsc siedzących, a część towarowa odgrodzona jest kratką. Zgodnie z dokumentem wydanym przez „A” – Wyciąg ze świadectwa homologacji, ww. samochody posiadają: pkt 0.4. kategoria/rodzaj: N1/samochód ciężarowy. Wg dowodu rejestracyjnego dopuszczalna ładowność to 637 kg.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych regulacji prowadzi do stwierdzenia, że skoro nabyte w 2003 r. samochody marki „c”, posiadają 5 miejsc siedzących, a ich dopuszczalna ładowność przekracza 500 kg, tj. 637 kg i posiadają homologację, z której wynika, że są to samochody ciężarowe (N1), to Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa wykorzystywanego do ich napędu pod warunkiem, że nie zachodzą ograniczenia, o których mowa w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie należy wskazać, że z dniem 1 kwietnia 2014 r. ulegają zmianie regulacje dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa do napędu pojazdów wykorzystywanych w prowadzonej działalności, które zostały wprowadzone ustawą z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 312).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.