Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-200/14-2/AJ
z 16 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2014 r. (data wpływu 18 lutego 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej jest:

• prawidłowe - w zakresie możliwości odliczenia wydatków na leki,
• nieprawidłowe - w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest matką niepełnosprawnego dziecka w wieku 12 lat. Dziecko posiada orzeczenie o niepełnosprawności, wydane przez powiatowy zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności, dla osoby, która nie ukończyła 16 roku życia.

Zainteresowana wraz z mężem są biologicznymi rodzicami syna i będąc w związku małżeńskim obydwoje łożą na jego utrzymanie, tj. ponoszą koszty dotyczące wyżywienia, mieszkania oraz innych potrzeb, a w szczególności wydatki związane z leczeniem i dietą bezglutenową i ubogoresztkową niezbędną do utrzymania remisji choroby.

Dnia 24 lutego 20xx r. małżonkowie zawieźli 11 – letniego wówczas syna z miejscowości, w której mieszkają do szpitala. Syn był w stanie ciężkim. Z uwagi na niedrożność jelit syn zakwalifikowany został do operacji. W rezultacie przeszedł trzy operacje.

Po operacji nastąpiło ostre krwawienie do jamy brzusznej i wykonano kolejną operację, po której syn Wnioskodawczyni w stanie ciężkim został przekazany na oddział ITP. W szpitalu syn przebywał do 26 marca 20xx r. Pobyt ten istotnie wpłynął na życiową sytuację syna i całej rodziny bowiem diagnoza jaką Wnioskodawczyni usłyszała była szokiem dla tak małego dziecka bowiem zdiagnozowano chorobę L(…).

Po wyjściu ze szpitala małżonkowie znaleźli się w nowej nieznanej sytuacji bowiem syn musiał być na bardzo drastycznej diecie ubogoresztkowej, bezmlecznej i bezglutenowej. Małżonkowie otrzymali zalecenie podawania drogich leków, z których tylko jeden jest refundowany przez NFZ. Żywność bezglutenowa jest również bardzo droga. Ponadto, syn ponownie musiał pojawić się w szpitalu na planowany pobyt w okresie 20 kwietnia 20xx r. do 30 kwietnia 20xx r., związany z wykonaniem w znieczuleniu ogólnym endoskopii (…). Wykonano również e(…). W konsekwencji zdiagnozowano zapalenie błony śluzowej (…), chorobę (…), zatem normalne żywienie jest w przypadku syna niemożliwe.

W dniu 27 maja 20xx r. syn Wnioskodawczyni ponownie został zawieziony do szpitala na planowy pobyt w celu wykonania badań na obecność przeciwciał (…), zdiagnozowano odczynowe zapalenie wątroby i zmodyfikowano leczenie. Z uwagi na chorobę oraz dolegliwości związane z (…), do końca roku szkolnego syn nie mógł uczęszczać do szkoły i miał indywidualne nauczanie.

Obecnie choroba syna jest w okresie remisji. Niestety by syn mógł w miarę funkcjonować do końca życia musi zażywać leki na chorobę L(…), przestrzegać diety również bezglutenowej z uwagi na celiakię.

Wnioskodawczyni wraz z mężem ponoszą stałe koszty związane z utrzymaniem syna chorego na C(…) i celiakię, tj. leki (na które Zainteresowana ma rachunki oraz wypisy ze szpitala, na których wypisano leki, które syn musi zażywać w związku z chorobą), żywność bezglutenową (na którą też ma rachunki). Małżonkowie są właścicielami samochodu, którym dowożą syna do szpitala (za pobyty syna w szpitalu mają wypisy).

Syn Wnioskodawczyni nie osiąga żadnych dochodów, nie pobiera świadczeń socjalnych ani też nie pobiera żadnych świadczeń socjalno - rentowych. Na podstawie posiadanego orzeczenia o niepełnosprawności wydanego w dniu 3 lipca 2013 r., syn został zaliczony do osób niepełnosprawnych, a niepełnosprawność datuje się od 24 lutego 20xx r. Syn otrzymuje jedynie zasiłek pielęgnacyjny. Wnioskodawczyni nie korzysta z tego tytułu z dofinansowań, tj. zarówno ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, ze środków PFRON, ani z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Z tytułu przewlekłej choroby syna tylko jeden lek z kupowanych na receptę jest refundowany przez NFZ.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy we wspólnym rozliczeniu dochodu za rok 2013 rok Wnioskodawczyni ma prawo do ulgi rehabilitacyjnej tj. do odliczenia zryczałtowanej kwoty 2.280 zł z tytułu używania samochodu osobowego na konieczny dowóz dziecka do szpitala na niezbędne zabiegi chirurgiczne i endoskopowe na podstawie: orzeczenia o niepełnosprawności, w którym niepełnosprawność datuje się od 24 lutego 2013 r., wypisów ze szpitala z marca, kwietnia i maja 2013?
2. Czy Zainteresowana ma prawo do odliczenia kosztów poniesionych na leki na podstawie wskazań w wypisach ze szpitala i imiennych na Wnioskodawczynię (jako matkę) faktur (czasami kilku z jednego miesiąca)?
3. Czy Wnioskodawczyni ma prawo odliczyć koszty poniesione na żywność bezglutenową niezbędną do prawidłowego funkcjonowania organizmu na podstawie wypisów ze szpitala i faktur?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, mając na wspólnym z mężem utrzymaniu niepełnosprawne dziecko nie osiągające dochodu, pobierające zasiłek pielęgnacyjny z tytułu orzeczenia o niepełnosprawności Zainteresowana może w rozliczeniu dochodu za rok 2013 r. skorzystać z odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Koszty poniesione na dowóz dziecka do szpitala Wnioskodawczyni może wziąć pod uwagę rozliczając się za 2013 r. bowiem z treści przepisu art. 26 ust. 7 pkt 14 i art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podstawę obliczenia podatku pomniejsza się o wydatki na cele rehabilitacyjne, za które m.in. uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego stanowiącego własność (współwłasność) podatnika mającego na utrzymaniu dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Również koszty poniesione na zakup leków na podstawie rachunków (Zainteresowana kupowała leki w różne dni w danym miesiącu) powyżej 100 zł także może wziąć pod uwagę w rozliczeniu podatkowym za 2013 r. bowiem ustawodawca, wyraźnie wskazał, które wydatki związane z rehabilitacją, mogą zostać odliczone od dochodu, uznając za takie m.in. zakup leków - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł (art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy). Przy czym zakup leków może być zaliczony do wydatków uprawniających do ulgi, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki stale lub czasowo. Zainteresowana ma bowiem rachunki na leki oraz wskazania w wypisach ze szpitala.

Zainteresowana uważa również, że koszty związane ze wskazaną w wypisach ze szpitala dietą bezglutenową, która ma bardzo istotny wpływ na prawidłowe funkcjonowanie układu pokarmowego, a co za tym idzie całego organizmu syna, która pozwala w tej chorobie C(…) i celiakii synowi funkcjonować w otoczeniu, też może wziąć pod uwagę w oparciu o treść ustawy, z której wynika, że w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku”, a zatem należy opierać się na regulacjach zawartych w innych przepisach. Taką definicję zawierają przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. - prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. nr 45, poz. 271 ze zm.). Z definicji leku aptecznego, leku recepturowego, leku gotowego wynika, że leki te są produktami leczniczymi (art. 2 pkt 10-12 tejże ustawy). Natomiast, stosownie do treści art. 2 pkt 32 ww. ustawy, przez produkt leczniczy należy rozumieć substancję lub mieszaninę substancji, przedstawianą jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt albo podawaną w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne. Zdaniem Wnioskodawczyni, dla Jej syna produkty nie zawierające glutenu (oznaczone symbolem przekreślonego kłosa) są w jego przypadku produktem leczniczym- substancją posiadającą właściwości przywracające prawidłowe funkcjonowanie jeliti modyfikujące fizjologiczną funkcje organizmu poprzez działanie metaboliczne.

Bowiem nie tylko zażywane leki ale produkty bezglutenowe są istotne w procesie leczenia syna, utrzymania jak najdłużej remisji choroby. Żywność bezglutenowa jest tak samo niezbędna do życia i prawidłowego funkcjonowania chorego syna jak dla innej osoby niepełnoprawnej laptop do nauki dla leżącego czy mata masująca dla chorego na kręgosłup co odliczano na podstawie innych indywidualnych opinii urzędu skarbowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w zakresie możliwości odliczenia wydatków na leki,
• nieprawidłowe - w pozostałym zakresie.
  
  

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29–30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b–3e, 4, 4a –4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu m. in. wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b – 7g tego artykułu.

W myśl art. 26 ust. 7a pkt 12 i 14 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione m. in. na:

• leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
• używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.
  
  

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł (art. 26 ust. 7e ww. ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika,
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego,
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa lub być podatnikiem mającym na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia i być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Z uwagi na fakt, że zarówno pojęcie zabiegu, rehabilitacji i rehabilitacji leczniczej nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym, koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicję słownikową oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Zatem w ramach ww. ulgi podatkowej mieszczą się z pewnością wydatki na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza poniesione przez osobę niepełnosprawną.

Należy podkreślić, że nie wszystkie wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, a jedynie te, które zostały enumeratywnie wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl cytowanego wyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczeniu podlegają te wydatki, które poniesione są w związku z koniecznymi przewozami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Wyrażenie „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne" zawęża w istotny sposób cel przejazdu, który upoważnia do zastosowania przedmiotowego odliczenia.

Mając na uwadze wyżej powołane definicje wyjaśnić zatem należy, że w ramach tego limitu nie mogą więc być odliczone wydatki na dojazd samochodem do szpitala w celu przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego i endoskopowego (zabiegu medycznego), bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści tego przepisu; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Przechodząc do odliczenia z tytułu wydatków poniesionych na zakup leków dla syna, zgodnie z ww. art. 26 ust. 7a pkt 12 ww. ustawy za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo). v

Jak z powyższego wynika osoba niepełnosprawna posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności lub osoba mająca na utrzymaniu taką osobę niepełnosprawną, która chce skorzystać z ulgi przewidzianej przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych musi spełnić następujące warunki:

• ponieść w danym miesiącu wydatki na zakup leków powyżej kwoty 100 zł,
• posiadać dokument potwierdzający poniesienie wydatku (faktury),
• posiadać potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconych leków.
  
  

Przy czym określenie, że lekarzem uprawnionym do stwierdzenia stosowania określonych leków jest wyłącznie lekarz specjalista oznacza, że uprawnionym do wydania stosownego zaświadczenia jest każdy lekarz posiadający specjalizację w określonej dziedzinie medycyny, np. onkolog, okulista, dermatolog, itp., jak również lekarz podstawowej opieki medycznej, o ile posiada określoną specjalizację.

W omawianym przepisie nie określono w jakiej formie lekarz specjalista powinien stwierdzić potrzebę stosowania określonych leków stale lub czasowo co oznacza, że dopuszczalna jest tutaj każda forma, nawet ustna. Dla celów dowodowych zasadnym jest jednak przyjęcie formy pisemnej, np. zaświadczenia. Zaświadczenie to może być sporządzone w dowolnej formie (nie ma ustalonego formularza zaświadczenia), powinno jednak z niego wynikać, kto i kiedy je wystawił oraz jakie leki i przez jaki okres czasu powinny być stosowane przez wymienioną z imienia i nazwiska osobę niepełnosprawną. Ważne jest również by zaświadczenie jednoznacznie wskazywało okres stosowania określonych leków (stale lub czasowo). Przy czym zaznaczyć również należy, że ww. zaświadczenie, to nie jedyny dokument, na podstawie którego można określić konieczność stosowania określonych leków. Może to być każdy inny dokument, z którego będą wynikały powyższe dane.

Ponadto podkreślić należy, że z omawianego przepisu wynika, że uprawnienie do odliczenia przysługuje wówczas, gdy m.in. zostanie spełniony wymóg stwierdzenia przez lekarza konieczności stosowania leku (stale lub czasowo). To oznacza, że prawo do ulgi będzie również spełnione, jeżeli recepta na określony lek będzie wystawiona przez innego lekarza niż lekarza specjalistę. Ustawodawca nie stawia bowiem wymogu zakupu danego leku każdorazowo na podstawie recepty wystawionej przez specjalistę.

Prawo do ulgi przysługuje na wszystkie leki spełniające ww. wymagania, niezależnie od tego czy leki związane są z innym schorzeniem niż to, w związku z którym orzeczono niepełnosprawność. Przy czym zakupione produkty lecznicze powinny być lekami, o których mowa w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i lekarz specjalista stwierdził, że są one konieczne do stosowania przez okres stały lub czasowy. Nie mogą to być więc dowolne leki kupione w aptece przez osobę niepełnosprawną.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni mającej na utrzymaniu niepełnosprawnego syna, przysługuje uprawnienie - zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - do odliczenia wydatków poniesionych na zakup leków w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł. Odliczenie dotyczy wydatków poniesionych na zakup leków, zaleconych przez lekarza specjalistę, który stwierdził w wydanym zaświadczeniu lub innym stosownym dokumencie, spełniającym wyżej wskazane wymogi (wydanym przed czy też po poniesieniu wydatku), że syn Wnioskodawczyni powinien stosować określone leki (stale lub czasowo). Podstawą do odliczenia jest posiadanie imiennych dowodów (faktur) poniesienia wydatków.

Zatem, o ile istotnie konieczność stosowania (stale) przez syna Wnioskodawczyni określonych leków została potwierdzona przez lekarza specjalistę, to istnieje podstawa do dokonania odliczenia wydatków poniesionych na zakup tychże leków, oczywiście przy zachowaniu pozostałych warunków wskazanych w przedmiotowej interpretacji.

W sytuacji gdy jeden z zakupionych leków był objęty częściową refundacją z NFZ Zainteresowana może odliczyć jedynie tę wartość, za którą faktycznie zapłaciła, a więc różnicę pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z ww. funduszy. Jeżeli różnica ta nie będzie przekraczać kwoty 100 zł, Wnioskodawczyni nie będzie mogła skorzystać z odliczenia.

Natomiast w odniesieniu do możliwości odliczenia, w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków poniesionych z tytułu żywności bezglutenowej należy stwierdzić, że z treści art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczeniu podlegają wydatki na leki.

Zauważyć należy, że w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zostało zdefiniowane pojęcie „leku”. Wobec powyższego posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm.).

Z definicji tych wynika, że:

• lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece,
• lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu,
• lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego – na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii,
• produktem leczniczym jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.
  
  

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, że wskazana przez Zainteresowaną we wniosku dieta bezglutenowa, jaką musi bezwzględnie stosować syn, wiąże się z zakupem produktów spożywczych bezglutenowych, jednakże wydatki poniesione na te produkty nie spełniają warunków określonych w definicjach zawartych w ustawie z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne, tj. nie są lekami. Zatem nie mieszczą się w dyspozycji art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, stwierdzić należy, że w ramach ulgi rehabilitacyjnej Wnioskodawczyni nie może odliczyć, w zeznaniu podatkowym PIT za 2013 rok wydatków poniesionych z tytułu, zakupu produktów bezglutenowych, bowiem owe produkty są wyłącznie produktami żywnościowymi a nie lekami.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.