Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-164/14/WRz
z 12 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 10 lutego 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 11 lutego 2014 r.), uzupełnionym 20 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych przekazania koni z własnej hodowli na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie skutków podatkowych przekazania koni z własnej hodowli na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 15 stycznia 2014 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie nauki jazdy konnej na wszystkich poziomach zaawansowania. Z zawodu jest hodowcą koni, posiada własne prywatne konie, które zamierza przekazać na potrzeby rozpoczętej działalności gospodarczej. Konie te będą wykorzystywane w celu osiągania przychodów. Każdy z koni zarejestrowany jest w Polskim Związku Hodowców Koni i posiada swój numer identyfikacyjny oraz tzw. paszport konia, stosownie do art. 14 ust.1 ustawy o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość koni przekazanych z własnej hodowli można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie cen rynkowych, bez konieczności dokonywania odpisów amortyzacyjnych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Zgodnie z art. 22 ust. 6a ww. ustawy, w celu ustalenia wartości zużytych w pozarolniczej działalności gospodarczej lub działach specjalnych produkcji rolnej surowców i materiałów pochodzących z własnej produkcji roślinnej lub zwierzęcej oraz własnej gospodarki leśnej stosuje się odpowiednio przepis art. 11 ust. 2 ww. ustawy, tj. wartość pieniężną świadczeń w naturze (…), określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Za środki trwałe zgodnie z art. 22a ww. ustawy uznaje się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zwierzę nie jest rzeczą, nie stanowi rzeczowego składnika majątku, a zatem wartość konia, przekazanego z własnej hodowli, ustaloną wg cen rynkowych można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów z tej działalności, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W odniesieniu do wydatków związanych ze składnikami majątku wykorzystywanymi przez podatników w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, co do zasady – poza wyjątkami przewidzianymi w ww. ustawie (dot. np. środków trwałych) – koszt uzyskania przychodu może stanowić jedynie wartość tych składników majątku, których nabycie wiązało się z poniesieniem przez podatnika ciężaru ekonomicznego ich nabycia (np. wydatkowaniem środków pieniężnych). Jednocześnie za koszty uzyskania przychodów można uznać (co do zasady) jedynie te wydatki, które są należycie udokumentowane, tj. w sposób właściwy dla rodzaju dokumentacji księgowej, jaką prowadzi podatnik (podatkowa księga przychodów i rozchodów, bądź też księgi podatkowe).

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b (art. 22 ust. 5 ww. ustawy). W myśl art. 22 ust. 5a ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

-są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 5a pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane jest zeznanie (art. 22 ust. 5b ww. ustawy). Koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (art. 22 ust. 5c ww. ustawy). Przy czym, stosownie do art. 22 ust. 5d ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Zgodnie z art. 22 ust. 6 ww. ustawy, zasady określone w ust. 5-5c, z zastrzeżeniem ust. 6b, mają zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania przychodów odnoszących się tylko do tego roku podatkowego. Przy czym, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z powyższych przepisów wynika, że koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej dzielą się (co do zasady) na koszty bezpośrednio związane z uzyskanym przychodem oraz tzw. koszty pośrednie. Za koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy uznać takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru (produktu, wyrobu) – np. koszt nabycia towaru, koszt nabycia materiałów do wytworzenia wyrobu, produktu itp. – i przychód ze zbycia tej jednostki towaru (produktu, wyrobu). Natomiast pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy. Powyższy podział kosztów uzyskania przychodów na koszty bezpośrednio związane z uzyskanym przychodem oraz koszty pośrednie determinuje moment potrącalności tych kosztów. Wydatki pośrednio związane z uzyskaniem przychodu są bowiem (co do zasady) potrącane w dacie ich poniesienia, przy czym:

• w przypadku podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów tzw. metodą uproszczoną (o której mowa w art. 22 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) – koszty te są potrącane w całości w dacie poniesienia,
• w przypadku podatników prowadzących księgi rachunkowe, bądź podatkową księgę przychodów i rozchodów wg tzw. metody memoriałowej (według zasad, o którym mowa w art. 22 ust. 5-5c ww. ustawy) – koszty te są potrącalne (co do zasady) w dacie poniesienia, chyba że dotyczą więcej niż jednego roku podatkowego; w takim przypadku potrąca się je proporcjonalnie do okresu, którego dotyczą.
  
  

W sytuacji natomiast, gdy podatnik ponosi wydatki na nabycie składników majątku (pośrednio związanych z uzyskaniem przychodu) przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, a następnie przekazuje te składniki do działalności gospodarczej, wydatki te (za wyjątkiem wydatków poniesionych na nabycie środków trwałych, bądź wartości niematerialnych i prawnych) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w dacie przekazania tych składników majątku do prowadzonej działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest hodowcą koni i posiada własne, prywatne konie. W styczniu 2014 r. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie nauki jazdy konnej. Na potrzeby tej działalności zamierza przeznaczyć konie z własnej hodowli.

Z powyższego wynika, że ww. konie będą służyć uzyskiwaniu przez Wnioskodawczynię przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, jednakże nie można ich powiązać z konkretnym, jednorazowym przychodem uzyskanym z tej działalności, lecz z całokształtem (ogółem przychodów) prowadzonej przez nią działalności.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że w momencie przekazania ww. koni na potrzeby działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej wartość udokumentowanych wydatków poniesionych na ich nabycie, a nie ich wartość rynkową.

W opisanym zdarzeniu przyszłym brak jest bowiem podstaw prawnych uzasadniających zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej wartości rynkowej koni z własnej hodowli przeznaczonych na potrzeby tej działalności. Jak słusznie wskazuje Wnioskodawczyni, konie nie stanowią podlegających amortyzacji środków trwałych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawa ta – w art. 22a i 22c – zawiera bowiem zamknięty katalog składników majątku, które mogą stanowić środki trwałe, w którym nie wskazano inwentarza żywego. W niniejszej sprawie nie znajdzie także zastosowania powołany art. 22 ust. 6a ww. ustawy, który stanowi, że w celu ustalenia wartości zużytych w pozarolniczej działalności gospodarczej lub w działach specjalnych produkcji rolnej surowców i materiałów pochodzących z własnej produkcji roślinnej lub zwierzęcej oraz własnej gospodarki leśnej stosuje się odpowiednio przepis art. 11 ust. 2. Przepis ten dotyczy zatem wyłącznie sposobu ustalenia wartości materiałów i surowców pochodzących z m.in. z własnej produkcji zwierzęciej podatnika, które następnie zużyte zostaną w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, a zatem kosztów bezpośrednio związanych z uzyskaniem przychodu z tej działalności gospodarczej. Za zużyte materiały i surowce należy bowiem uznać takie efekty produkcji zwierzęcej podatnika, które następnie – w toku prowadzonej przez niego działalności gospodarczej – zostają wykorzystane w prowadzonej przez niego produkcji (lub przy świadczeniu usług) na skutek czego tracą swój odrębny byt i stają się częścią składową nowego wyrobu (produktu), jego główna substancją, bądź też w toku prowadzonej produkcji podlegają całkowitej likwidacji (zniszczeniu). W opisanym zdarzeniu przyszłym, koni z własnej hodowli przeznaczonych przez Wnioskodawczynię do działalności gospodarczej prowadzonej w zakresie nauki jazdy konnej – choć niewątpliwie to głównie dzięki ich wykorzystaniu świadczone będą przez Wnioskodawczynię usługi – nie sposób uznać za materiał lub surowiec pochodzący z własnej produkcji zwierzęcej Wnioskodawczyni, zużywany w tej działalności. W konsekwencji brak jest podstaw do ustalania wartości tych koni w oparciu o art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podsumowując: w opisanym zdarzeniu przyszłym, w momencie przekazania koni z własnej hodowli na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jedynie udokumentowane wydatki poniesione na ich nabycie, a nie ich wartość rynkową.

Z uwagi na powyższe, stanowisko przestawione we wniosku, sprowadzające się do twierdzenia, że wartość konia, przekazanego z własnej hodowli, ustaloną wg cen rynkowych można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa
w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.