Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-451/13/MK
z 19 grudnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2013 r. (data wpływu 25 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad opodatkowania stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność, której podstawowym przedmiotem jest transport kolejowy towarów. Spółka sporządza sprawozdanie finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Sprawozdawczości Finansowej. Dla celów podatkowych Spółka rozlicza różnice kursowe zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tzw. metoda rachunkowa).

Spółka zawarła umowę dzierżawy lokomotyw, którą dla potrzeb podatkowych traktuje się jako tzw. leasing operacyjny (umowa spełnia wymogi określone w art. 17b updop). Dla potrzeb prawa bilansowego dzierżawa funkcjonująca na podstawie ww. umowy co do kilku lokomotyw jest traktowana jako leasing operacyjny, w pozostałych przypadkach w księgach Spółki wykazywany jest leasing finansowy - zgodnie z wytycznymi zawartymi w Międzynarodowym Standardzie Rachunkowości 17 - leasing.

Początkowo umowa zawierała zapisy, zgodnie z którymi czynsz dzierżawny obliczany był przy wykorzystaniu stawki skalkulowanej jako iloczyn określonej kwoty w EUR oraz liczby dni trwania dzierżawy (XXX EUR x liczba dni).

Dla lokomotyw, w odniesieniu do których dla potrzeb bilansowych w księgach jest rozpoznawany leasing finansowy, w celu określenia wysokości zobowiązania prezentowanego w bilansie Spółki został stworzony model (matematyczny), który na podstawie zapisów umownych dzieli comiesięczną ratę na część kapitałową i odsetkową. Przy pomocy ww. modelu obliczona zostaje zatem wartość tzw. zobowiązania z tytułu leasingu finansowego, wykazywanego w księgach, rachunkowych Spółki. Zobowiązanie to jest obliczane w walucie umowy (EUR), jest ono zobowiązaniem wykazywanym w księgach rachunkowych Wnioskodawcy wyłącznie ze względu na wymogi prawa bilansowego, gdyż, jak wcześniej wspomniano, dla celów podatkowych leasing ten traktowany jest jako tzw. leasing operacyjny.

Wartość miesięcznego czynszu dzierżawnego wyrażana na fakturze (w EUR) podatkowo traktowana jest w całości jako koszt uzyskania przychodu w miesiącu, którego dotyczy dzierżawa. Dla potrzeb bilansowych część opłaty pomniejsza tzw. zobowiązanie z tytułu leasingu finansowego, a część traktowana jest jako koszt finansowy, zgodnie z podziałem z rat wynikającym z modelu, o którym mowa wyżej.

W bieżącym roku został podpisany aneks do umowy, zgodnie z którym od uzgodnionego przez strony dnia czynsz dzierżawny obliczany jest przy wykorzystaniu stawki skalkulowanej jako iloczyn określonej kwoty w PLN oraz liczby dni trwania dzierżawy (XXX PLN x liczba dni).

Na skutek podpisania ww. aneksu zmieniła się wartość zobowiązania z tytułu leasingu finansowego określanego dla celów bilansowych - wartości w modelu zmienione zostały na kwoty wyrażone w PLN, a ponowne przeliczenie spowodowało zmniejszenie zobowiązania wykazywanego w księgach rachunkowych Wnioskodawcy.

Porównanie wartości zobowiązania z tytułu tzw. leasingu finansowego w sytuacji, gdy Stawka oparta była o walutę EUR z tym samym zobowiązaniem obliczonym po podpisaniu aneksu do umowy z uwzględnieniem stawki wyrażonej w PLN spowodowało konieczność ujęcia w księgach rachunkowych powstałej różnicy.

Zgodnie z zasadą podwójnego zapisu, o której mowa w ustawie o rachunkowości, zmniejszenie (wyksięgowanie) zobowiązania z tytułu tzw. leasingu finansowego zdeterminowało ujęcie drugostronnie równoważnej kwoty jako statystycznego przychodu finansowego, który nigdy nie - „zmaterializuje się", tzn. nie wygeneruje wpływów pieniężnych do Spółki.

Prawidłowość przedstawionego wyżej sposobu ewidencji opisanego w stanie faktycznym zdarzenia gospodarczego została zaakceptowana przez podmiot uprawniony do badania ksiąg rachunkowych Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy dodatnia kwota wynikająca z porównania wartości zobowiązań z tytułu leasingu finansowego dla celów bilansowych (który podatkowo traktowany jest jako leasing operacyjny), obliczona w sposób przedstawiony w opisie stanu faktycznego, jest przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

We własnym stanowisku w sprawie Spółka wskazała, że – jej zdaniem – ujęcie w księgach rachunkowych kwoty wynikającej z porównania wartości zobowiązań z tytułu leasingu finansowego dla celów bilansowych (który podatkowo traktowany jest jako leasing operacyjny) jako przychodu finansowego wymuszone zostało zasadą podwójnego zapisu. Jest to zatem przychód statystyczny, który nie wygeneruje wpływów pieniężnych do Spółki, a co za tym idzie nie jest to przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Przesądza o tym również to, że dla potrzeb podatkowych analizowana umowa jest tzw. leasingiem operacyjnym i tylko na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca ma możliwość rozpoznawania skutków tej umowy w swoich rozliczeniach w podatku dochodowym.

Opodatkowanie stron umowy leasingu podatkiem dochodowym od osób prawnych reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zapisy tego rozdziału określają, w jakim przypadku i po spełnieniu jakich warunków opłaty ustalone w umowie leasingu są przychodem u finansującego i kosztem uzyskania przychodu u korzystającego.

Zasadą jest, że niezależnie od tego, w jaki sposób konkretna umowa zostanie zaklasyfikowania według prawa bilansowego, to tylko na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnik (korzystający) może uznać wydatki ponoszone w związku z funkcjonowaniem danej umowy leasingu za koszty uzyskania przychodów. Innymi słowy w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów wynikających z funkcjonowania umów leasingu prawo podatkowe jest całkowicie autonomiczne wobec prawa bilansowego.

Ponadto przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują ujmowania w rozliczeniach podatnika zobowiązań z tytułu leasingu finansowego, jakie przedstawione zostały w opisie stanu faktycznego (jest to tylko spełnienie wymogów wynikających z przepisów prawa bilansowego). Skoro podatnicy nie uwzględniają w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych zobowiązań z tytułu leasingu finansowego wykazywanych w księgach rachunkowych, to w rachunku podatku dochodowego nie uczestniczą również wielkości, które odzwierciedlają statystyczną zmianę tychże zobowiązań.

Z powyższego wynika, że dodatnia kwota powstała z porównania wartości zobowiązań z tytułu leasingu finansowego dla celów bilansowych (który podatkowo traktowany jest jako leasing operacyjny), która równocześnie z uwagi na zasadę podwójnego zapisu została ujęta w księgach rachunkowych jako przychód finansowy, nie jest przychodem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że ze względu na zakres żądania tutejszy organ nie oceniał czy w przedstawionej sytuacji powstały różnice kursowe, rozliczane zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zagadnienia dotyczące powyższych kwestii regulują przepisy o rachunkowości, do interpretacji których organ nie jest uprawniony.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Natomiast na mocy art. 3 pkt 1 ww. ustawy, przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

W związku z powyższym, ustawa o rachunkowości oraz wskazane przez Spółkę międzynarodowe standardy nie stanowią ustaw podatkowych w rozumieniu wskazanych regulacji. Tym samym upoważnienie dyrektorów izb skarbowych do wydawania, w imieniu Ministra Finansów, interpretacji indywidualnych w zakresie przepisów prawa podatkowego nie powinno obejmować przepisów dotyczących rachunkowości, bowiem określają one m.in. zasady rachunkowości oraz sporządzania i badania sprawozdań finansowych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.