Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-27/14/LG
z 6 maja 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 stycznia 2014 r. (data wpływu 24 stycznia 2014 r.), uzupełnionym pismem z 11 kwietnia 2014 r. (data wpływu 17 kwietnia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości rozliczenia części kosztów transportu – jest:

• nieprawidłowe w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego,
• prawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości rozliczenia części kosztów transportu.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 11 kwietnia 2014 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 4 kwietnia 2014 r. znak: IBPP4/443-27/14/LG.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie: Produkcja pozostałych mebli - kod PKD 3109Z.

Wnioskodawca wysyła do kontrahenta w Niemczech towar wyprodukowany w Spółce.

Zgodnie z umową z kontrahentem Wnioskodawca częściowo pokrywa koszty transportu towarów stosownie do wielkości przesyłki. Kontrahent w Niemczech wystawia stosowne rachunki w EUR za transport towarów.

Rachunki za transport są wystawiane po zakończeniu usługi. Zapłata za rachunki następuje poprzez kompensatę rachunków za transport (od Kontrahenta z Niemiec) z fakturami za towar (S. Sp. z o.o.) po wykonaniu usługi - zgodnie z awizem przysyłanym przez kontrahenta z Niemiec. Rachunki są wystawiane w miesiącu następującym po miesiącu wykonania usługi.

Ponadto w piśmie z 11 kwietnia 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że partycypuje on jedynie w kosztach nabycia usługi transportu, która jest nabywana przez Kontrahenta Niemieckiego, na jego rzecz, od podmiotu trzeciego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy rachunki za transport Wnioskodawca powinien traktować jako import usług i w jaki sposób powinien ustalić dzień powstania obowiązku podatkowego (wykonania usługi) a zarazem kurs po jakim powinien przeliczyć usługę do celów VAT?
2. Czy mimo to, że rachunki są wystawiane w miesiącu następującym po miesiącu wykonania usługi, Wnioskodawca powinien je ująć w miesiącu w którym usługę zakończono?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Rachunki za transport są wystawiane i rozliczane po zakończeniu usługi, zatem Wnioskodawca ustalił z kontrahentem, że zakończenie usługi następuje 2 dni robocze od daty wyjazdu towaru z jego firmy. Czyli drugi dzień roboczy od dnia wyjazdu towaru z firmy Wnioskodawcy jest dniem zakończenia usługi. A kurs poprzedzający dzień zakończenia usługi jest prawidłowym kursem do przeliczenia rachunku za transport zarówno do podatku VAT.

Rachunki za transport powinny być ujęte do VAT w miesiącu, w którym zakończono usługę.

Jest to dla firmy Wnioskodawcy import usług ze stawką 23%.

A rachunki za transport powinny być ujęte w deklaracjach VAT-7 w poz. 27 i 29 oraz odpowiednio w poz. 28 i 30 jako import usług oraz w poz. 41 i odpowiednio 42 jako nabycie towarów i usług pozostałych, ponieważ dotyczą sprzedaży towarów prowadzącej do przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego,
• prawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne: nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

a.usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,

b.usługobiorcą jest:

• w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b - podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
• w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
  
  

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”:

1.ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

Przy rozpatrywaniu sprawy należy zbadać czy wystąpiło świadczenie a jeśli tak to czy w związku z tym ewentualny odbiorca usługi jest podatnikiem z tytułu tego nabycia usługi.

W związku z powyższym należy uznać, że pojęcie świadczenia – składającego się na istotę usługi – należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Zatem, przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nie czynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Przy ocenie charakteru świadczenia, jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym, związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Mając powyższe na uwadze, aby ustalić czy dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynność ta skutkuje uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wypłacającego.

Z powyższego wynika także, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

W powołanej ustawie nie określono co należy rozumieć pod pojęciem odpłatności (wynagrodzenia), które powoduje, że dostawa towarów lub świadczenie usług stają się czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Niemniej jednak przyjmuje się, że czynność uznaje się za odpłatną, gdy są spełnione następujące warunki:

1. istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
2. wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
3. istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
4. odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
5. istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.
   
   

Także z uregulowania zawartego w art. 24 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L Nr 347, poz. 1 ze zm.) wynika, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Zatem na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu, czy określonym zachowaniu, mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według tej ustawy jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 ustawy. Usługa – stosownie do ust. 1 powołanego wyżej artykułu oraz art. 24 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE – to transakcja gospodarcza, co oznacza, iż stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym.

Zasadą jest, że aby dane świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, niezbędne jest istnienie stosunku prawnego pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Zatem, z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, przykładowo w sprawie C-16/93 (Tolsma) czy w sprawie C-102/86 (Apple & Pear), aby doszło do odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT muszą zostać spełnione poniższe warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
   
   

Na gruncie krajowego orzecznictwa Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 1 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Kr 1462/09 stwierdził : „Mając na uwadze ogólne reguły konstrukcyjne systemu VAT, a także wnioski sformułowane przez ETS, wskazać należy na jedną istotną cechę usługi jako takiej. Otóż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść (choćby potencjalną). Dopóty nie ma kogoś, kto odnosiłby lub powinien odnosić konkretne (wymierne) korzyści o charakterze majątkowym wiążące się z danym świadczeniem, dopóki świadczenie to nie będzie usługą. Nie ma tutaj bowiem żadnej konsumpcji. Skoro świadczenie nie jest konsumowane (przy czym nie chodzi tutaj wyłącznie o finalną konsumpcję), to nie stanowi ono usługi. Musi pozostać poza sferą objętą opodatkowaniem VAT; podatek ten bowiem obciąża konsumpcję. Podobny pogląd wyraził WSA w Białymstoku, który w orzeczeniu z dnia 28 sierpnia 2008 r. (sygn. akt: I SA/Bk 254/07 niepubl.) stwierdził, że w przypadku usługi świadczeniobiorca (konsument) musi odnosić z niego, choćby nawet potencjalną, korzyść, musi wystąpić więc konsumpcja świadczenia.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji mebli. Produkt ten jest wysyłany przez Wnioskodawcę do kontrahenta na terytorium Niemiec. Zgodnie z umową zawartą z niemieckim kontrahentem Wnioskodawca częściowo pokrywa koszty transportu towarów odpowiednio do wielkości przesyłki, a kontrahent Wnioskodawcy wystawia na jego rzecz rachunki a walucie euro na tę część kosztów transportu. Zapłata za te rachunki następuje w formie kompensaty, tj. zapłata za rachunki następuje poprzez kompensatę rachunków za transport (od Kontrahenta z Niemiec) z fakturami za towar po wykonaniu usługi. Przy czym Wnioskodawca partycypuje jedynie w kosztach nabycia usługi transportu, która jest nabywana przez kontrahenta niemieckiego, na jego rzecz, od podmiotu trzeciego. Z opisu sprawy wynika zatem, że niemiecki kontrahent refakturuje koszty transportu poprzez wystawienie rachunków.

Tym samym w sprawie istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym wynagrodzeniem. Mianowicie Wnioskodawca jest beneficjentem opisanego świadczenia, tj. poprzez partycypacje w kosztach transportu Wnioskodawca nabywa część usługi transportu dzięki której może dostarczyć towar do kontrahenta. Pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem istnieje związane prawny taki jaki ma mieć miejsce pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą w ramach którego następuje wzajemne świadczenie.

Mając zatem na uwadze, że Wnioskodawca nabywa usługę transportową (jej część) od kontrahenta niemieckiego, przy czym z opisu stanu faktycznego nie wynika aby kontrahent ten miał siedzibę albo stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, to należy uznać, że dochodzi do importu usług które w konsekwencji są opodatkowane w kraju.

Na mocy art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT stawka zasadnicza podatku VAT wynosi 23%. Mając na uwadze że dla usług transportu towarów nie przewidziano preferencyjnych stawek przedmiotowy import usług winien być opodatkowany stawką w ww. wysokości.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 i ust. 3 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133. Podatnicy, o których mowa w ust. 1, inni niż podatnicy rozliczający się metodą kasową, mogą również składać deklaracje podatkowe, o których mowa w ust. 2, po uprzednim pisemnym zawiadomieniu naczelnika urzędu skarbowego, najpóźniej do 25. dnia drugiego miesiąca kwartału, za który będzie po raz pierwszy złożona kwartalna deklaracja podatkowa. Podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu dokonuje zawiadomienia, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym rozpoczął wykonywanie tych czynności.

W rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie wzorów deklaracji dla podatku od towarów i usług z dnia 18 marca 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 394) - obowiązującego od 1 kwietnia 2013 r. - określono wzór deklaracji podatkowych jak też wyjaśniono w których pozycjach należy wykazać poszczególne wartości. Zgodnie z pkt 12 i 13 objaśnienia do deklaracji VAT-7, VAT-7K i VAT-7D – stanowiącym załącznik nr 4 do rozporządzenia – w poz. poz. 27 i 28 wykazuje się łączną kwotę podstawy opodatkowania i podatku należnego od importu usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Zaś w poz. 29 i 30 wykazuje się łączną kwotę podstawy opodatkowania i podatku należnego od importu usług, dla których miejsce świadczenia określa się na podstawie art. 28b ustawy, nabywanych od podatników podatku od wartości dodanej w rozumieniu ustawy, tj. podatników podatku od wartości dodanej nakładanego na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej innym niż terytorium kraju.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 lub 8 podatnikiem jest ich usługobiorca.

Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Do podstawowych zasad wspólnego systemu VAT należy między innymi zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i ma na celu zapewnienie neutralności tego podatku dla podatników VAT czynnych. Podatnik ma prawo do skorzystania z przedmiotowego prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego określonych warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ww. ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikom podatku od towarów i usług w takim przypadku, gdy dokonywane zakupy mają związek z czynnościami opodatkowanymi. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego. Ustawa wyłącza zatem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu.

Stosownie do art. 86 ust. 10, 10b pkt 3, 11 i 13 ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w przypadkach, o których mowa w ust. 2 pkt 4 lit. a, b i d - powstaje zgodnie z ust. 10, pod warunkiem że podatnik uwzględni kwotę podatku należnego z tytułu tych transakcji w deklaracji podatkowej, w której jest on obowiązany rozliczyć ten podatek.

W świetle powyższego podatek naliczony z tytułu importu usług może być odliczony w okresie rozliczeniowym w którym powstał obowiązek podatkowy dla nabywanej usługi pod warunkiem rozliczenia podatku należnego przez podatnika w tym okresie rozliczeniowym. W sytuacji nie wykazania do odliczenia podatku naliczonego w deklaracji za okres w którym powstał obowiązek podatkowy możliwe jest odliczenie podatku w dwóch następnych okresach rozliczeniowych lub poprzez korektę deklaracji za okres w którym powstał obowiązek podatkowy gdy podatnik nie odliczy podatku w żadnym z ww. okresów rozliczeniowych.

Odliczenia tego Wnioskodawca winien dokonać w deklaracji VAT w poz. 41 - w której wykazuje się wartość netto nabytych przez podatnika towarów i usług pozostałych - oraz w poz. 42 w której wykazuje się kwotę podatku naliczonego od nabytych przez podatnika towarów i usług wymienionych w poz. 41.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Mając na uwadze, że dla przedmiotowej usługi nie przewidziano szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego jak i też z wniosku nie wynika, że usługa ta była przedpłacona to obowiązek podatkowy dla tej usługi powstaje na zasadach ogólnych tj. gdy usługa jest faktycznie zrealizowana.

Dlatego też nie można przyjąć za Wnioskodawcą, że obowiązek podatkowy w tym przypadku powstaje 2 dni robocze od daty wyjazdu towarów z jego firmy. Możliwe, że w praktyce usługa ta będzie wykonana w tym terminie i tym samym będzie się to pokrywało z ustaleniami dokonanymi pomiędzy Wnioskodawcą i jego kontrahentem. Powyższe okoliczności nie mogą być traktowane jako norma prawna, która będzie określała moment powstania obowiązku podatkowego niezależnie od faktycznego wykonania usługi.

W konsekwencji usługa ta winna być wykazana w deklaracji VAT za okres, w którym ją faktycznie wykonano abstrahując od ustaleń dokonanych pomiędzy Wnioskodawcą i jego kontrahentem co do terminu zakończenia usługi.

Stosownie do art. 31a ust. 1 ustawy w przypadku gdy kwoty stosowane do określenia podstawy opodatkowania są określone w walucie obcej, przeliczenia na złote dokonuje się według kursu średniego danej waluty obcej ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego. Podatnik może wybrać sposób przeliczania tych kwot na złote według ostatniego kursu wymiany opublikowanego przez Europejski Bank Centralny na ostatni dzień poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego; w takim przypadku waluty inne niż euro przelicza się z zastosowaniem kursu wymiany każdej z nich względem euro.

Zatem Wnioskodawca przeliczając kurs waluty określonej w otrzymanym rachunku winien stosować średni kurs danej waluty obcej ogłoszonego przez NBP na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego tj. dzień wykonania usługi transportowej.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

• nieprawidłowe w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego,
• prawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.